Interpretacja Ministra Finansów
DD9/033/570/BRT/2014/RWPD-113140
z 9 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 09 marca 2010 r. Nr IBPB II/1/415-935/09/MK, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2009 r., uzupełnionym pismem z dnia 10 stycznia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do źródła przychodów wynagrodzenia z tytułu udostępniania innym podmiotom powierzchni na stronie internetowej zarządzanej przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając na podstawie § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 09 marca 2010 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanych środków finansowych z tytułu umieszczania reklam na prywatnych stronach internetowych. Interpretacja wydana została na wniosek Pani z dnia 24 listopada 2009 r., uzupełniony pismem z dnia 10 stycznia 2010 r.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, że:

Wnioskodawczyni jest uczestnikiem internetowego programu partnerskiego. Organizatorem programu jest firma z siedzibą w USA. Będąc uczestnikiem programu Wnioskodawczyni gromadzi środki pieniężne wyrażone w dolarach amerykańskich (USD), uzyskiwane przez umieszczanie reklam internetowych dostarczanych przez firmę, na swoich prywatnych stronach internetowych. Wartość środków zgromadzonych przez Wnioskodawczynię w ww. programie przekroczyła 100 USD, a co za tym idzie otrzymała już wypłatę przez firmę tychże środków. Firma środki te wypłaciła przelewem bankowym na konto w polskim banku. Środki są przeliczane na PLN przez tą firmę. Wypłata następuje w przypadku osiągnięcia przez Wnioskodawczynię minimum kwoty 100 USD w ostatnim dniu miesiąca kalendarzowego, po którym nastąpiło przekroczenie ww. kwoty (wypłaty nie muszą być regularne). Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, nie pracuje, jest studentką (aktualnie posiada rentę rodzinną, co nie ma żadnego związku z uczestnictwem w programie). Strony internetowe, na których Wnioskodawczyni wyświetla reklamy dostarczane przez firmę, za publikacje których uzyskuje przychód, wykonała w wolnym czasie. Jest to jej hobby, nie jest to działalność zarobkowa. Ewentualne przychody z reklam pokryją koszty hostingu i domen (umożliwienie publikacji stron w Internecie) jakie ponosi, chcąc aby jej strony docierały do jak największej liczby internautów. Przystąpienie do programu i zaakceptowanie jego warunków nastąpiło drogą elektroniczną (brak umowy w formie pisemnej). Wyświetlanie reklam na stronach internetowych Wnioskodawczyni jest usługą elektroniczną.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni jeszcze raz podkreśliła, że nie prowadzi działalności gospodarczej; prowadzi stronę internetową, która nie jest działalnością zarobkową. Na swojej stronie wynajmuje (udostępnia) dla firmy ze Stanów Zjednoczonych określone miejsce (powierzchnię reklamową), które jest wypełniane przez reklamy wyświetlane bezpośrednio z serwerów tej firmy. Ewentualne przychody z reklam pokrywają koszty hostingu i domeny. W oparciu o umowę zawartą z ww. firmą mającą siedzibę wyłącznie poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej następuje wypłata środków finansowych bezpośrednio przez tę firmę. Wnioskodawczyni dodała, że w przedmiotowej sprawie nie ma wiążącej pisemnej umowy najmu ani też nie uzyskuje dochodów z czynszu, bowiem taki charakter odpłatności nie występuje w tym programie.

Zawarta umowa nie ma znamion umowy o dzieło, umowy zlecenia czy też umowy o pracę, nie można też jej uznać za umowę zlecenie czy też jakąkolwiek inną umowę, na podstawie której otrzymywane środki można by jednoznacznie uznać za dochód.

Umowa ta jest powszechnie dostępna na stronach internetowych firmy.

W związku z powyższym zadano pytanie::

Jak należy rozliczyć uzyskane z wyżej opisanego tytułu środki finansowe?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z treścią przepisu art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), który zawiera katalog podstawowych źródeł przychodu, źródłem przychodu oprócz pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy), jest również najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy). Przedstawiona regulacja prawna dopuszcza zatem możliwość osiągania przychodów z najmu jako odrębnego źródła przychodów, jak również w ramach źródła przychodów, jakim jest pozarolniczą działalność gospodarcza. Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964r. Nr 16 poz. 93 ze zm.) najem jest umową, przez którą wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, który może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Podstawą uzyskiwania przychodów z tytułu najmu jest zawarcie pomiędzy stronami stosownej umowy, w której strony określają wysokość, sposób i terminy regulowania należności czynszowych, jak i innych opłat. Umowa najmu jest umową obligacyjną, konsensualną i wzajemną.

W myśl art. 9a ust. 6 tejże ustawy dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym. W związku z powyższym ustawodawca podatnikom uzyskującym przychody ze źródła przychodów „najem-dzierżawa" dał prawo wyboru formy opodatkowania. Natomiast kwestię określenia momentu uzyskania przychodu z najmu zaliczonego do źródła przychodów „najem - dzierżawa" reguluje art. 11 przedmiotowej ustawy o podatku dochodowym zgodnie, z którym przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem, źródłem przychodów w przedmiotowej sprawie nie jest najem, albowiem najem i dzierżawa zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego dotyczą nieruchomości lub rzeczy, a rzecz wg tego kodeksu to przedmiot materialny czym nie jest część strony internetowej. Ponadto z firmą w Stanach Zjednoczonych nie wiąże Wnioskodawczynię pisemna umowa najmu i uzyskane środki finansowe nie można uznać za czynsz.

Wnioskodawczyni uważa zatem, że od otrzymanych środków finansowych nie jest należny podatek, a wpłacone przez nią środki finansowe powinny zostać zwrócone jako środki wpłacone nienależnie.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 09 marca 2010 r. Nr IBPB II/1/415-935/09/MK, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe, stwierdzając m.in., że (…) uzyskane przez Wnioskodawczynię nieprowadzącą działalności gospodarczej z tytułu udostępnienia powierzchni reklamowych w sieci Internet (wyświetlanie reklam na własnych stronach internetowych) przychody, (…) należy zakwalifikować jako przychody osiągnięte z innych źródeł o których mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. (…).

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Interpretacja indywidualna wydana przez organ upoważniony nie jest prawidłowa.

Zgodnie z art. 3 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), dalej: ustawa, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska (art. 4a ustawy).

W myśl art. 3 ust. 2 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w dniu 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178), dalej: umowa, każde określenie użyte w umowie i w niej nie zdefiniowane, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, będzie miało takie znaczenie, jakie ono posiada zgodnie z prawem tego państwa, którego podatek jest ustalony.

Umowa nie definiuje pojęcia dochodów osiąganych z tytułu udostępniania internetowej powierzchni reklamowej, a zatem należy je rozpatrywać na gruncie przepisów prawa krajowego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera w art. 10 ust. 1 katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów.

Jednym ze źródeł przychodów określonym w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Do tego źródła przychodów zaliczane są zatem przychody uzyskiwane poza działalnością gospodarczą przez osoby fizyczne na podstawie umów nazwanych: najmu oraz dzierżawy, ale również umów nienazwanych, które mają podobny charakter do najmu lub dzierżawy.

Problematyka, na gruncie przepisów wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiedniego kwalifikowania przychodów z tytułu udostępniania za wynagrodzeniem powierzchni na stronie internetowej, zarządzanej przez osobę fizyczną, m. in. w celach reklamowych do właściwego źródła, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych.

Orzecznictwo sądów administracyjnych ukształtowało jednolitą linię rozstrzygnięć w tym zakresie (wyrok NSA z dnia 9 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1548/10, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Krakowie z dnia 5 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 60/10; wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSK 2485/10, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 lipca 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 25/10; wyrok NSA z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt II FSK 1305/11, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1448/10).

Sądy administracyjne we wskazanych wyrokach uznały, że wynagrodzenie otrzymywane przez osobę fizyczną zarządzającą stroną internetową należy zakwalifikować do źródła przychodów – najem, dzierżawa lub inne umowy o podobnym charakterze (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Sądy wskazały, że umowa, na podstawie której jeden podmiot udostępnia innemu podmiotowi możliwość wyświetlania na stronie internetowej określonych treści (najczęściej reklamowych), jest umową nienazwaną o charakterze podobnym do najmu lub dzierżawy. Wprawdzie przedmiotem takiej umowy nie jest ani najem rzeczy, ani dzierżawa rzeczy lub prawa, jednakże następuje oddanie do używania bytu wirtualnego, jakim jest część powierzchni strony internetowej.

Mając na uwadze powyższe, Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 05 września 2014 r. Nr DD2/033/55/KBF/14/RD-75000, w której stwierdził m.in., że (...) osoba fizyczna udostępniająca na stronie internetowej miejsce w celu zamieszczenia treści o charakterze m.in. reklamowym za wynagrodzeniem uzyskuje przychód z tytułu umowy o podobnym charakterze do umowy najmu lub dzierżawy. Przychody z tego tytułu należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy PIT, pod warunkiem, że nie są uzyskiwane w ramach działalności gospodarczej. Dochody z tego źródła przychodów podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według progresywnej skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy PIT. (…).

Odnosząc się zatem do opisanego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego stwierdza się, że na gruncie postanowień polsko-amerykańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wynagrodzenie z tytułu udostępniania przez Wnioskodawczynię innym podmiotom miejsca na reklamy na własnych stronach internetowych, o ile nie jest uzyskiwane w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 5 umowy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 umowy, osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie może być opodatkowana przez drugie Umawiające się Państwo z tytułu dochodu pochodzącego ze źródeł z tego drugiego Umawiającego się Państwa i tylko z tytułu takiego dochodu, zgodnie ze wszystkimi ograniczeniami zawartymi w niniejszej Umowie.

Powyższe oznacza, że dochód osoby fizycznej mającej miejsce zamieszkania w Polsce osiągany z USA z tytułu udostępniania internetowej powierzchni reklamowej będzie podlegał opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i w USA, na zasadach określonych w krajowych przepisach podatkowych tych państw. Jednocześnie w Polsce, w celu wyeliminowania podwójnego opodatkowania należy zastosować przewidzianą w art. 20 ust. 1 umowy metodę unikania podwójnego opodatkowania (metoda zaliczenia). Przepis ten stosuje się na zasadach określonych w art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 27 ust. 9 ustawy, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Polski lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Polski, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Polski. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Natomiast, zgodnie z art. 27 ust 9a ustawy, w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Polski lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Polski, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

W świetle powyższego, wynagrodzenie z tytułu udostępniania przez Wnioskodawczynię innym podmiotom miejsca na reklamy na własnych stronach internetowych, o ile nie jest uzyskiwane w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, należy kwalifikować na gruncie postanowień ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do źródła przychodów najem, dzierżawa lub inne umowy o podobnym charakterze (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy).

Dochód (strata) podlega wykazaniu w zeznaniu podatkowym, które należy złożyć we właściwym urzędzie skarbowym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 1 ustawy). Przepisy te stosuje się z uwzględnieniem postanowień art. 27 ust. 9 i 9a ustawy.

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zaistniałego stanu faktycznego, jest nieprawidłowe.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w każdym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.