Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-997/15-5/EK
z 26 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2015 r. (data wpływu 25 września 2015 r.) uzupełnione pismem z dnia 24 września 2015 r. (data wpływu 29 września 2015 r. ) oraz z dnia 28 października 2015 r. (data wpływu 30 października 2015 r.) na wezwanie Organu z dnia 19 października 2015 r. (skutecznie doręczone 21 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie pełnego prawa do odliczenia VAT z faktur dotyczących wydatków związanych z samochodami– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie pełnego prawa do odliczenia VAT z faktur dotyczących wydatków związanych z samochodami. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 24 września 2015 r. (data wpływu 29 września 2015 r.) oraz z dnia 28 października 2015 r. (data wpływu 30 października 2015 r.) na wezwanie Organu z dnia 19 października 2015 r. (skutecznie doręczone 21 października 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej także Spółką) jest czynnym podatnikiem VAT, który prowadzi działalność gospodarczą przede wszystkim w zakresie sprzedaży importowanej herbaty. Działalność firmy wymaga od pracowników (np. handlowców), że w ramach obowiązków służbowych podróżują po całej Polsce samochodami firmowymi, o których mowa w treści art. 2 pkt 54 ustawy o VAT, tj. o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Spółka do ww. celów wykorzystuje samochody użytkowane na podstawie leasingu operacyjnego. Leasingodawca wyraził zgodę na możliwość podnajmu tych samochodów.

W Spółce obowiązuje Regulamin użytkowania samochodów służbowych, z którego wynika, że Sp. z o.o. nie jest w stanie zapewnić stałego miejsca parkingowego dla wszystkich samochodów w pobliżu adresu jej siedziby. Dlatego użytkownik (pracownik) jest zobowiązany do stałego parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub w innym miejscu uzgodnionym w sposób zapewniający zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą lub uszkodzeniem.

Spółka nie udostępnia samochodów służbowych do wykorzystywania przez pracowników na cele prywatne. Jednak samochody j.w. mogą być przez Spółkę wynajmowane pracownikom za odpłatnością, co reguluje odrębna Umowa podnajmu samochodu służbowego. Zgodnie z Umową j.w. Strony ustaliły następujący sposób wyliczenia i rozliczania miesięcznego czynszu przy założeniu, że samochód stanowiący przedmiot tej umowy może być wykorzystywany przez Najemcę do wysokości limitu 300 km miesięcznie, tj.:

1. Ilość kilometrów wykazanych przez Najemcę w ewidencji jako przejechanych w danym miesiącu w ramach limitu 300 km zostaje obliczona przez pomnożenie długości tras przez średni koszt zakupu i średnie zużycie paliwa przez ten samochód w rozliczanym okresie powiększony o stały koszt jednego kilometra wynikający z umowy leasingowej.
2. Stawka stałego kosztu, o której mowa w pkt 1) powyżej wynika z zawartej umowy leasingu. Na dzień zawarcia niniejszej Umowy stały koszt jednego kilometra, o którym mowa w pkt 1) powyżej waha się od 0,17 do 0,25 zł
3. Wyliczony w sposób określony w pkt 1) czynsz stanowić będzie podstawę do wystawienia przez Wynajmującego faktury VAT.
4. Faktura za dany miesiąc podnajmu samochodu na podstawie niniejszej Umowy będzie wystawiona do 25-ego dnia następnego miesiąca i przekazana Najemcy drogą mailową, na co ten wyraża zgodę.
   
   

Wobec tego Spółka wystawia na rzecz pracowników faktury VAT (z 23% stawką podatku) obciążając ich za comiesięczne używanie samochodów służbowych do celów nie związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, stosując ww. zasady sposobu wyliczenia kwoty netto.

Samochody j.w. zostały 1 lipca 2015 r. zgłoszone na druku VAT-26 do Naczelnika Urzędu Skarbowego , że są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej. Pomimo tego Spółka odliczała jedynie 50% VAT naliczonego od wydatków związanych z tymi samochodami.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca wskazał, że sposób użytkowania pojazdów wyklucza ich użycie do celów nie związanych z działalnością gospodarczą. W firmie wprowadzono regulamin użytkowania samochodów służbowych, który określa zasady ich użytkowania. W regulaminie tym czytamy, że: „Samochody służbowe wykorzystywane są wyłącznie do celów związanych z prowadzoną przez spółkę działalnością gospodarczą”. Ponadto z pracownikami podpisywane są umowy o używanie samochodu za odpłatnością. Kwota za najem samochodu jest szczegółowo wyliczana, na co spółka wystawia odpowiednio miesięczne faktury VAT, obciążając pracownika kwotą czynszu. Zgodnie z zapisami regulaminu samochody są wyposażone w system GPS bieżąco lokalizujący pojazd rejestrujący trasy przejazdu. Pracownicy użytkujący te samochody dodatkowo rejestrują swoją pracę w systemie MAH (mobilna aplikacja handlowa-system wspomagania i raportowania pracy dla przedstawicieli handlowych). Wobec tego przejazdy pracowników pojazdami na bieżąco monitorowane są w ww. systemach. Nadzór nad przestrzeganiem wewnątrz firmowych regulaminów spółki sprawują wyznaczone osoby, które także kontrolują bieżący monitoring w systemie GPS i MAH. Na podstawie zapisów z dwóch systemów (GPS i MAH) sporządzana jest ewidencja przebiegu pojazdów, o której mowa w art. 86a ust. 7 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka (oprócz wykorzystywania samochodów do sprzedaży herbaty) wynajmując je odpłatnie pracownikom (na podstawie obowiązującego Regulaminu i cennika), wykorzystuje je wyłącznie do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, a co za tym idzie, czy ma prawo do pełnego odliczenia VAT z faktur dokumentujących wydatki związane z ich nabyciem, leasingiem i eksploatacją?

Z treści art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT wynika, że Spółce (podatnikowi) przysługuje pełne odliczenie VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, które zostały opisane w stanie faktycznym, w przypadku gdy wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Skoro w omawianej sprawie samochody służbowe używane są wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki, która polega przede wszystkim na wyjazdach służbowych związanych ze sprzedażą herbaty oraz (dodatkowo) na odpłatnym, a więc komercyjnym wynajmie tych samochodów pracownikom, tym samym warunek o którym mowa w wymienionym przepisie został spełniony. Wobec tego Spółka może odliczać w pełnej wysokości VAT wynikający z faktur dokumentujących wydatki związane z nabyciem, leasingiem i eksploatacją samochodu. Podobnie wypowiedziały się sądy wojewódzkie, w tym: WSA w Łodzi w wyroku z dnia 25 maja 2015r. (I SA/Łd 435/15), a także WSA w Warszawie w wyroku z dnia 15 maja 2015r. (III SA/Wa 3714/14) oraz WSA we Wrocławiu z dnia 10 marca 2015r. (I SA/Wr 35/15), w których uznano, że generalnie odpłatne udostępnienie samochodów pracownikom nie powoduje, że są one wykorzystywane przez pracodawcę do celów nie związanych z działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast, w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Jak wynika z ww. przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Ponadto w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego.

Kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane przepisami art. 86a ustawy o VAT.

I tak, zgodnie art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

W myśl art. 86a ust. 2 ww. ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Stosownie natomiast do art. 86a ust. 3 ww. ustawy przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności
      
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

1. przeznaczonych wyłącznie do:
   1. odprzedaży,
      
   2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
      
   3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
   - jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
   
2. w odniesieniu do których:
   1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
      
   2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.
   
   
   

Przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3.5 tony (art. 2 pkt 34 ustawy o VAT).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, który prowadzi działalność gospodarczą przede wszystkim w zakresie sprzedaży importowanej herbaty. Działalność firmy wymaga od pracowników (np. handlowców), że w ramach obowiązków służbowych podróżują po całej Polsce samochodami firmowymi, o których mowa w treści art. 2 pkt 54 ustawy o VAT, tj. o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Spółka do ww. celów wykorzystuje samochody użytkowane na podstawie leasingu operacyjnego. Leasingodawca wyraził zgodę na możliwość podnajmu tych samochodów. W Spółce obowiązuje Regulamin użytkowania samochodów służbowych, z którego wynika, że Wnioskodawca nie jest w stanie zapewnić stałego miejsca parkingowego dla wszystkich samochodów w pobliżu adresu jej siedziby. Dlatego użytkownik (pracownik) jest zobowiązany do stałego parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub w innym miejscu uzgodnionym w sposób zapewniający zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą lub uszkodzeniem. Spółka nie udostępnia samochodów służbowych do wykorzystywania przez pracowników na cele prywatne. Jednak samochody mogą być przez Spółkę wynajmowane pracownikom za odpłatnością, co reguluje odrębna Umowa podnajmu samochodu służbowego. Zgodnie z Umową Strony ustaliły sposób wyliczenia i rozliczania miesięcznego czynszu przy założeniu, że samochód stanowiący przedmiot tej umowy może być wykorzystywany przez Najemcę do wysokości limitu 300 km miesięcznie. Wyliczony według ustaleń czynsz stanowić będzie podstawę do wystawienia przez Wynajmującego faktury VAT. Faktura za dany miesiąc podnajmu samochodu na podstawie niniejszej Umowy będzie wystawiona do 25-ego dnia następnego miesiąca i przekazana Najemcy drogą mailową, na co ten wyraża zgodę. Wobec tego Spółka wystawia na rzecz pracowników faktury VAT (z 23% stawką podatku) obciążając ich za comiesięczne używanie samochodów służbowych do celów nie związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, stosując ww. zasady sposobu wyliczenia kwoty netto. Samochody zostały 1 lipca 2015 r. zgłoszone na druku VAT-26 do Naczelnika Urzędu Skarbowego, że są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej. W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że sposób użytkowania pojazdów wyklucza ich użycie do celów nie związanych z działalnością gospodarczą. W firmie wprowadzono regulamin użytkowania samochodów służbowych, których określa zasady ich użytkowania. Regulamin ten zawiera zapis, że: „Samochody służbowe wykorzystywane są wyłącznie do celów związanych z prowadzoną przez spółkę działalnością gospodarczą”. Ponadto z pracownikami podpisywane są umowy o używanie samochodu za odpłatnością. Kwota za najem samochodu jest szczegółowo wyliczana, na co spółka wystawia odpowiednio miesięczne faktury VAT, obciążając pracownika kwotą czynszu. Zgodnie z zapisami regulaminu samochody są wyposażone w system GPS bieżąco lokalizujący pojazd rejestrujący trasy przejazdu. Pracownicy użytkujący te samochody dodatkowo rejestrują swoją pracę w systemie MAH (mobilna aplikacja handlowa-system wspomagania i raportowania pracy dla przedstawicieli handlowych). Wobec tego przejazdy pracowników pojazdami na bieżąco monitorowane są w ww. systemach. Nadzór na przestrzeganiem wewnątrz firmowych regulaminów spółki sprawują wyznaczone osoby, które także kontrolują bieżący monitoring w systemie GPS i MAH. Na podstawie zapisów z dwóch systemów (GPS i MAH) sporządzana jest ewidencja przebiegu pojazdów, o której mowa w art. 86a ust. 7 ustawy o VAT.

Wnioskodawca na tle tak przedstawionego stanu faktycznego powziął wątpliwości czy przysługuje mu odliczenie 100% podatku naliczonego od wydatków związanych samochodami używanymi przez pracownika do celów wykonywania obowiązków służbowych oraz na podstawie Regulaminu udostępnianych za odpłatnością pracownikom, co będzie potwierdzone prowadzoną przez Spółkę ewidencją przebiegu pojazdów.

W odniesieniu do powyższej kwestii należy zauważyć, że wskazany przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o VAT przewiduje wyłączenie ogólnej zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 tej ustawy w zakresie odliczania podatku naliczonego związanego z wydatkami dotyczącymi pojazdów samochodowych, w sytuacji gdy dany pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Jednocześnie ustawodawca w ust. 4 ww. art. 86a ustawy wyjaśnił, kiedy pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane do działalności gospodarczej.

Ten ostatni przepis w sposób jednoznaczny wskazuje, że pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane do działalności gospodarczej jeżeli sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Jednocześnie w przywołanym wcześniej art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c ustawy o VAT ustawodawca zrezygnował z wymogu prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu w przypadku pojazdów samochodowych przeznaczonych wyłącznie do oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika.

W sytuacji przedstawionej we wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że pojazdy samochodowe, o których mowa we wniosku będą wykorzystywane zarówno w celu realizacji zadań stanowiących działalność Wnioskodawcy jak również będą one udostępniane własnym pracownikom za stosowną opłatą.

Z powyższych wyjaśnień jednoznacznie wynika, że wskazane we wniosku pojazdy samochodowe nie są przeznaczone wyłącznie do oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. Zatem w przedstawionych okolicznościach sprawy nie znajdzie zastosowania art. 86a ust. 5 ustawy.

Należy wskazać, że zarówno używanie samochodów przez pracowników do świadczenia pracy na rzecz Wnioskodawcy, jak i udostępnienie samochodów za opłatą stanowią niewątpliwie wykorzystywanie pojazdów do działalności gospodarczej. Jednakże, aby uznać czy Wnioskodawcy przysługuje pełne odliczenie podatku naliczonego z tytułu użytkowania pojazdów do celów służbowych jak również wynajmując samochody za opłatą pracownikom, po pierwsze należy przeanalizować, czy Wnioskodawca tworząc odpowiednie procedury, jak również sprawując nad nimi nadzór wykluczył użytkowanie samochodów służbowych do celów prywatnych w czasie, kiedy pracownicy użytkują te pojazdy do obowiązków służbowych.

W ocenie Organu, w analizowanym przypadku opisane przez Wnioskodawcę procedury, nie wykluczają jednak użycia samochodów do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. W analizowanej sprawie bowiem, gdy pracodawca udostępnia pracownikom samochody służbowe, z przeznaczeniem na dojazdy z pracy do miejsca zamieszkania, to tym samym zaspakaja w pierwszym rzędzie potrzeby prywatne pracownika, gdyż to pracownik bez względu na odległość od miejsca pracy, ma osobiście zadbać o możliwość terminowego rozpoczęcia wykonywania obowiązków służbowych. Pracodawca nie ma obowiązku zapewnienia pracownikowi transportu z pracy i do pracy. Jeżeli jednak dobrowolnie ułatwia dotarcie z miejsca pracy do miejsca zamieszkania, poprzez przekazanie samochodu służbowego do wykorzystania w tym celu, niewątpliwie mamy wówczas do czynienia ze świadczeniem na rzecz pracownika. Ponieważ określenie sposobu, w jaki pracownik stawia się do pracy nie należy do sfery zainteresowań i obowiązków pracodawcy (jest to prywatna sprawa pracownika), to przekazanie samochodu na ten cel zaspokaja osobiste potrzeby pracownika.

Tym samym, opisane przez Spółkę procedury, nie wykluczają użycia samochodów do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dopuszczenie możliwości parkowania pojazdu w okolicy miejsca zamieszkania przedstawiciela handlowego powoduje, że wprowadzone przez Spółkę zasady nie wykluczają prywatnego użytku tych pojazdów. Powyższe okoliczności wskazują, że samochody będą służyły również celom prywatnym pracownika. Należy stwierdzić, że praca przedstawiciela handlowego charakteryzuje się tym, że nie jest możliwe dokładne określenie z góry w jakim czasie (danego dnia) samochód będzie wykorzystywany do realizacji obowiązków na rzecz Spółki. Wobec tego istnieje realna możliwość wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Zainstalowanie w samochodzie systemu GPS oraz podpisanie przez handlowca umowy dotyczącej wykorzystywania samochodu wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą Spółki nie jest równoznaczne ze stworzeniem przez Spółkę stosownych procedur użytkowania tego pojazdu, które wykluczają jego potencjalne użycie do celów prywatnych. Z uwagi na powyższe spostrzeżenia nie można stwierdzić, że samochód będzie wykorzystywane wyłącznie do wykonywania zadań służbowych.

Zauważyć należy, że używanie samochodu przez pracowników na rzecz Spółki stanowi niewątpliwie wykorzystywanie pojazdu do działalności gospodarczej, jednakże aby Spółka mogła skorzystać z prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego związanego z użytkowaniem tych pojazdów, powinna określić jasne i przejrzyste zasady użytkowania pojazdu, z których będzie wynikać brak możliwości użycia pojazdów służbowego do celów prywatnych w czasie wykorzystywania ich do celów wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowej sprawie z uwagi na przedstawiony sposób wykorzystywania samochodów osobowych, wykluczonym jest przyjęcie, że samochody te wykorzystywane są wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT.

Zatem w sytuacji, kiedy samochody osobowe będą parkowane w miejscu zamieszkania pracowników Wnioskodawcy, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki związane z ich używaniem, o których mowa w art. 86a ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy, o ile nie wystąpią okoliczności wyłączające to prawo wynikające z art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się ponadto do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych, tj. wyroków WSA I SA/Łd 435/15, III SA/WA 3714/14; I SA/Wr 35/15 zauważyć należy, że są to orzeczenia nieprawomocne, z których nie należy wyciągać wniosków o ukształtowaniu się jednolitej linii interpretacyjnej. Powołane wyroki nie mogą zatem stanowić podstawy przy rozstrzygnięciu w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.