Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-577/15-4/MH
z 15 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2015 r. (data wpływu 9 września 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 grudnia 2015 r. (data wpływu 8 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków z tytułu zasądzonego odszkodowania wraz z odsetkami na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków z tytułu zasądzonego odszkodowania wraz z odsetkami na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 26 listopada 2015 r., Nr IPTPB1/4511-577/15-2/MH, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 26 listopada 2015 r. (data doręczenia 1 grudnia 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 4 grudnia 2015 r. (data wpływu 8 grudnia 2015 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 6 grudnia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wyrokiem Sądu Okręgowego I Wydział Cywilny zasądzono od Wnioskodawcy zapłatę odszkodowania w kwocie 70 705,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 września 2011 r. na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, za szkodę wyrządzoną przez pracownika Wnioskodawcy osobie trzeciej.

W dniu 28 maja 2008 r. pracownik Wnioskodawcy, wykonując swoje obowiązki pracownicze, podczas manewru cofania samochodem ciężarowym potrącił pieszego, który w wyniku doznanych obrażeń zmarł na miejscu zdarzenia. W dacie tego zdarzenia pracownik był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w firmie Wnioskodawcy. W czasie wykonywania obowiązków pracowniczych, pracownik Wnioskodawcy popełnił przestępstwo z art. 177 § 2 Kodeksu karnego, polegające na nieumyślnym naruszeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu, które doprowadziło do śmierci x. Z wyroku Sądu wynika, cyt.: „Szczegółowe ustalenie przebiegu wypadku było w realiach niniejszej sprawy utrudnione. Żaden z przesłuchiwanych w sprawie świadków nie widział bowiem momentu, w którym do niego doszło, ani też okoliczności bezpośrednio go poprzedzających. Niewątpliwym było jednak, że x po opuszczeniu pomieszczeń warsztatu mechanicznego, udając się na inne stanowisko pracy, poruszał się fragmentem drogi wewnętrznej, na którym w tym samym czasie wykonywał manewr cofania pojazd kierowany przez z. W momencie cofania poszkodowany znajdując się na torze ruchu pojazdu został najechany jego tylnią częścią, a następnie jedno z tylnich kół samochodu przejechało po jego ciele. W tym stanie rzeczy należało podzielić wnioski opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego z, iż zdarzenie zaistniało z powodu braku obserwacji drogi przez obu jego uczestników. Każdy z nich był bowiem zobowiązany do wzmożonej obserwacji z uwagi na panujące na terenie koksowni warunki, tj. utrudnioną widoczność spowodowaną unoszącym się na skutek wiatru i ruchu samochodu pyłu węglowego. Należy przy tym podkreślić, iż z i y znali również uwarunkowania w jakich odbywał się ruch na terenie zakładu, gdzie wykonywali obowiązki pracownicze. Kierujący pojazdem nie powinien być w związku z tym zaskoczony, iż na torze ruchu jego pojazdu może znaleźć się pieszy, zaś poszkodowany winien liczyć się z tym, że po drodze wewnętrznej porusza się samochód wyładowujący przy jej krawędzi węgiel. x wykonując wskazane prace, winien był zachować szczególną ostrożność i przy tak trudnej widoczności powinien zapewnić sobie pomoc osoby trzeciej by manewry cofania mogły być wykonywane w bezpieczny sposób. W świetle powyższych okoliczności, uprawniony jest wniosek, iż obaj uczestnicy zdarzenia przyczynili się do zaistnienia zdarzenia i w konsekwencji do powstania szkody. W ocenie Sądu stopień tego przyczynienia był większy po stronie poszkodowanego, gdyż to on przemieszczając się po terenie koksowni wkroczył na obszar, gdzie manewrował samochód Kamaz, choć nie było to konieczne, aby dotrzeć na stanowisko pracy. Należy podkreślić, iż z, który także zmierzał w tym samym kierunku co poszkodowany, parę minut wcześniej, bez żadnych przeszkód ominął strefę pracy samochodu Kamaz. Ponadto jako pieszy miał lepszą możliwość dostrzeżenia poruszającego się samochodu i usunięcia się z jego trasy. W tym zakresie należało odwołać się również do wniosków zawartych w opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, który wskazał, iż poszkodowany jako pracownik nie był zwolniony z obowiązku zachowania ostrożności na drodze wewnętrznej i powinien był uwzględnić ryzyko związane z poruszającymi się tam pojazdami. Reasumując Sąd Okręgowy przyjął, iż poszkodowany przyczynił się do zaistnienia szkody w 60% i zgodnie z tym współczynnikiem obniżył wartość świadczeń dochodzonych w niniejszej sprawie przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny.”

Ostatecznie odszkodowanie zostało zasądzone w kwocie 70 705,60 zł na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego.

W uzupełnieniu z dnia 4 grudnia 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że:

• Prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie transportu – PKD 49.41.Z i posiada wymagane licencje na wykonywanie krajowego oraz międzynarodowego transportu drogowego rzeczy.
  

• W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej opłaca podatek dochodowy według 19% stawki liniowej oraz jest podatnikiem VAT.
  

• Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.
  

• Pracownik został skazany za przestępstwo wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 22 stycznia 2013 r. na mocy art. 177 § 2 Kodeksu karnego.
  

• Odszkodowanie zostało zasądzone dlatego, że w dniu wypadku kierowca bez zgody pracodawcy, tj. samowolnie (co potwierdzają zeznania Wnioskodawcy oraz świadków przed Sądem Okręgowym) zabrał samochód marki Kamaz (wcześniej wycofany z ruchu – bez opłaconego OC, co potwierdzają dokumenty), żeby odwieźć koks z baterii koksowniczej na terenie z, gdyż groziło zatrzymanie produkcji. Wnioskodawca dodaje, że samochód ciężarowy Kamaz świadczył usługi tylko na terenie zamkniętym zakładu, co potwierdzają zeznania oraz umowy z zakładem. Drugi samochód marki Kamaz o numerze rejestracyjnym, który miał opłacone OC nie mógł dokonywać w tym dniu przewozu, gdyż uległ awarii. Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny najpierw domagał się wypłaty odszkodowania zarówno od Wnioskodawcy, jak i od kierowcy, a następnie odstąpił na podstawie art. 120 § 1 Kodeksu pracy od dochodzenia wierzytelności od x, a podtrzymał żądanie odszkodowania od Wnioskodawcy, jako pracodawcy i posiadacza pojazdu.
  

• Wyrok w przedmiotowej sprawie wydano 26 lutego 2015 r. w Sądzie Okręgowym sygn. akt IC 384/11.
  

• Odszkodowanie wraz z odsetkami wypłacono w dniu 15 lipca 2015 r. w kwocie 70 705,60 zł plus odsetki 33 421,47 zł, po uprawomocnieniu się wyroku.
  

• Do kosztów uzyskania przychodów za 2015 r. Wnioskodawca chciałby zaliczyć tylko odszkodowanie wraz z odsetkami wypłacone na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy odszkodowanie wypłacone wraz z odsetkami na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego za spowodowanie szkody osobie trzeciej przez pracownika będzie stanowiło koszt uzyskania przychodów pracodawcy z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w sytuacji gdy do naprawienia szkody zobowiązany jest pracodawca?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 80, poz. 350, ze zm.), kwota wydatkowana na wypłatę odszkodowania wraz z odsetkami na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego może stanowić koszt uzyskania przychodów, ponieważ przypadek taki nie został wprost wyłączony przez ustawodawcę z kosztów uzyskania przychodów, a zapłata powyższej kwoty spełnia przesłanki, o których mowa w przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, ponieważ dokonanie płatności na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego jest uzasadnione ważnym interesem gospodarczym podatnika, a nie zapłacenie powyższego odszkodowania wraz z odsetkami groziło brakiem możliwości kontynuowania działalności gospodarczej: zajęciami komorniczymi, utratą płynności, naruszeniem dobrego imienia firmy, a w konsekwencji zerwaniem stosunków handlowych i zniwelowaniem szans na uzyskanie kolejnych zamówień w przyszłych okresach (a tym samym brakiem przychodów).

Wnioskodawca dodaje, że stanowisko w podobnym zakresie potwierdzone zostało w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 października 2012 r., Nr ILPB3/423-233/12-4/EK, jak również Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 12 grudnia 2011 r., Nr ITPB1/415-1027/11/AK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zachowaniem bądź zabezpieczeniem przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Powyższe oznacza, że kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Z przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można było uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Konieczność uchwycenia „celowościowego” („koszty poniesione w celu”) związku pomiędzy wydatkiem, a uzyskaniem przychodu lub zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów, wymaga oceny przesłanek, jakimi kierował się podatnik oraz uwarunkowań determinujących poniesienie wydatku, z których powinna wynikać racjonalność i gospodarcze uzasadnienie określonego działania podatnika

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie transportu (PKD 49.41.Z). W dniu 28 maja 2008 r. pracownik Wnioskodawcy, wykonując swoje obowiązki pracownicze, podczas manewru cofania samochodem ciężarowym potrącił pieszego, który w wyniku doznanych obrażeń zmarł na miejscu zdarzenia. Pracownik Wnioskodawcy został skazany za przestępstwo z art. 177 § 2 Kodeksu karnego, polegające na nieumyślnym naruszeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu, które doprowadziło do śmierci osoby trzeciej. Wyrokiem Sądu Okręgowego zasądzono od Wnioskodawcy zapłatę odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w Warszawie, za szkodę wyrządzoną przez pracownika Wnioskodawcy osobie trzeciej. Odszkodowanie zostało zasądzone dlatego, że w dniu wypadku, kierowca – pracownik Wnioskodawcy, bez zgody pracodawcy (samowolnie) zabrał samochód (wcześniej wycofany z ruchu – bez opłaconego OC), żeby odwieźć koks z baterii koksowniczej na terenie koksowni, gdyż groziło zatrzymanie produkcji. Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny najpierw domagał się wypłaty odszkodowania zarówno od Wnioskodawcy, jak i od pracownika, a następnie odstąpił od dochodzenia wierzytelności od pracownika, a podtrzymał żądanie odszkodowania od Wnioskodawcy, jako pracodawcy i posiadacza pojazdu. Odszkodowanie wraz z odsetkami wypłacono w dniu 15 lipca 2015 r.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy, należy zauważyć, że wypłata odszkodowania wraz z odsetkami na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, nie została wymieniona w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Do rozważenia pozostaje zatem kwestia celu poniesienia wydatku w kontekście przepisu art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Konstruując zapis tego artykułu ustawodawca zawarł regułę nakazującą badać każdy wydatek i poddawać go indywidualnej ocenie, pod kątem jego związku z przychodami, tj. wpływu na powstanie tego przychodu, względnie na zachowanie albo na zabezpieczenie źródła przychodów. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego kosztu towarzyszyło racjonalne działanie podatnika.

W ocenie tut. Organu, koszty związane z działalnością gospodarczą jednostki oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania, nie mogą obciążać budżetu skutkami zaniedbań, czy działań sprzecznych z prawem lub zasadami współżycia społecznego powodujących zmniejszenie jego wpływu. Działalność gospodarcza podlega bowiem określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działania w dążeniu do realizacji postawionego celu. Zatem w ocenie związku pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem należy uwzględniać również aspekt racjonalnego działania w celu uzyskania tego przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Podnieść należy, że nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów. Wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę z tytułu wypłaty odszkodowania wraz z odsetkami na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego wiąże się co prawda pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, jednakże oceniając jego charakter nie można wykazać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wypłatą odszkodowania, a uzyskaniem przez Wnioskodawcę przychodu bądź zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodu. Celem zapłaty powyższych kwot, nie było uzyskanie, zachowanie bądź zabezpieczenie przychodu, lecz zwolnienie się Wnioskodawcy ze zobowiązania zasądzonego przez Sąd.

Pamiętać należy bowiem, że uznanie za koszt uzyskania przychodów wszystkich wydatków niewymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznaczałoby przerzucenie na Skarb Państwa ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Innymi słowy, każdy podmiot gospodarczy ponosi ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, w związku z tym decyzji skutkujących powstaniem kosztów związanych z tą działalnością, nie może rekompensować przy pomocy przepisów podatkowych, gdyż oznaczałoby to w praktyce przerzucenie na Skarb Państwa ryzyka związanego z określonym przedsięwzięciem gospodarczym podejmowanym przez podmiot gospodarczy.

W rozpatrywanej sprawie trudno przyjąć, aby wskazany wydatek w postaci odszkodowania wraz z odsetkami w jakikolwiek sposób warunkował istnienie, czy utratę w przyszłości źródła przychodów. Wydatku tego Wnioskodawca mógł uniknąć, gdyby w odpowiednim czasie dochował należytej staranności. Argumentacja Wnioskodawcy, że „dokonanie płatności na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego jest uzasadnione ważnym interesem gospodarczym podatnika, a niezapłacenie powyższego odszkodowania wraz z odsetkami groziło brakiem możliwości kontynuowania działalności gospodarczej: zajęciami komorniczymi, utratą płynności, naruszeniem dobrego imienia firmy, a w konsekwencji zerwaniem stosunków handlowych i zniwelowaniem szans na uzyskanie kolejnych zamówień w przyszłych okresach (a tym samym brakiem przychodów)” – nie przesądza o tym, że wydatek ten został istotnie poniesiony w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia jego źródła.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że odszkodowanie wraz z odsetkami, zasądzone wyrokiem Sądu, a wypłacone przez Wnioskodawcę na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego za spowodowanie szkody osobie trzeciej przez pracownika, w sytuacji gdy do naprawienia szkody zobowiązany był pracodawca, nie może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Nie ma tutaj znaczenia fakt, że koszty dotyczące wypłaty kwoty zasądzonej wyrokiem Sądu nie znajdują się w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych.

Oceniając charakter przedmiotowych wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę nie można jednak wykazać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy kwotą wypłaconą na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, a uzyskaniem przez Wnioskodawcę przychodu lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodu, a więc spełnienia jednej z przesłanek, wynikającej z art. 22 ust. 1 ww. ustawy koniecznej do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Celem bowiem zapłaty kwot zasądzonych wyrokiem Sądu nie było uzyskanie przychodu, lecz zwolnienie się Wnioskodawcy z ciążącej na Nim odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.