Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-397/15-2/JG
z 19 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2015 r. (data wpływu 3 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z przekazywaniem darowizn w postaci środków pieniężnych przez spółki w ramach podatkowej grupy kapitałowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z przekazywaniem darowizn w postaci środków pieniężnych przez spółki w ramach podatkowej grupy kapitałowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 16 lipca 2015 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w G wydał decyzję o dokonaniu rejestracji umowy podatkowej grupy kapitałowej, zawartej w dniu 2 lipca 2015 r. przez „I” Sp. z o.o. jako spółkę dominującą (dalej: „Spółka dominująca”) oraz „G” Sp. z o.o. (dalej: „Spółka zależna”).

Pierwszy rok podatkowy Podatkowej Grupy Kapitałowej I (dalej: „PGK”, „Wnioskodawca”) rozpocznie się 5 października 2015 r. i będzie trwać do 31 grudnia 2016 r.

Spółka dominująca i Spółka zależna są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług.

W okresie trwania PGK, spółki tworzące PGK mogą dokonywać między sobą różnych transakcji. Między innymi, Spółka zależna może dokonać na rzecz Spółki dominującej darowizny w rozumieniu art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm. - dalej: „Kodeks cywilny”). Przedmiotem darowizny będą środki pieniężne.

Zgodnie z planowaną treścią umowy darowizny, zawarcie umowy darowizny w formie aktu notarialnego oraz przelew środków pieniężnych na rachunek bankowy Spółki dominującej zostaną dokonane tego samego dnia.

Dokonanie przez Spółkę zależną darowizny na rzecz Spółki dominującej będzie udokumentowane umową darowizny zawartą pomiędzy wskazanymi spółkami w formie aktu notarialnego oraz potwierdzeniem przelewu środków pieniężnych z tytułu darowizny na rachunek bankowy Spółki dominującej.

Umowa darowizny będzie prowadziła do definitywnego przeniesienia prawa własności środków pieniężnych. Zasadniczym celem planowanej darowizny będzie optymalne wykorzystanie zasobów poszczególnych spółek wchodzących w skład PGK.

W kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego postawiono następujące pytania:

1. Czy darowizna pieniężna dokonana przez Spółkę zależną za rzecz Spółki dominującej będzie stanowić przychód w Spółce dominującej, który jako element składowy dochodu albo straty tej spółki, powinien zostać uwzględniony w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych dokonywanego przez PGK, na podstawie art. 7a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Czy Spółka dominująca, jako spółka otrzymująca darowiznę pieniężną w ramach PGK, powinna rozpoznać przychód na dzień zawarcia umowy darowizny tożsamy z dniem otrzymania zapłaty środków pieniężnych od Spółki zależnej?
3. Czy darowizna pieniężna dokonana przez Spółkę zależną na rzecz Spółki dominującej będzie stanowić koszt uzyskania przychodów w Spółce zależnej, który jako element składowy dochodu albo straty tej spółki, powinien zostać uwzględniony w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych dokonywanego przez PGK, na podstawie art. 7a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
4. Czy Spółka zależna, jako spółka przekazująca darowiznę pieniężną w ramach PGK, powinna rozpoznać koszt uzyskania przychodów w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie odpowiedniego dowodu, na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Spółki w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku numerem 1. W zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 2, 3 i 4 zostaną Wnioskodawcy wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, darowizna pieniężna dokonana przez Spółkę zależną na rzecz Spółki dominującej będzie stanowić przychód w Spółce dominującej, który jako element składowy dochodu albo straty tej spółki, powinien zostać uwzględniony w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych w ramach PGK, zgodnie z art. 7a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. la ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnikami mogą być również podatkowe grupy kapitałowe. Jak wynika z powołanej regulacji, podatkowymi grupami kapitałowymi mogą być grupy co najmniej dwóch spółek prawa handlowego mających osobowość prawną, które pozostają w związkach kapitałowych, a jednocześnie spełniają przesłanki określone w przepisie art. la ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do przepisu art. 7a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych w podatkowych grupach kapitałowych, jest dochód osiągnięty w roku podatkowym, stanowiący nadwyżkę sumy dochodów wszystkich spółek tworzących grupę nad sumą ich strat. Jeżeli natomiast za rok podatkowy suma strat przekracza sumę dochodów spółek, różnica stanowi stratę podatkowej grupy kapitałowej.

Dochody i straty spółek oblicza się zgodnie z art. 7 ust. 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy więc wskazać, że w myśl przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dochodami poszczególnych spółek tworzących podatkową grupę kapitałową, są zasadniczo, nadwyżki sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięte w roku podatkowym. Natomiast jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, wówczas różnica jest stratą.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami są m.in. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem jest wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Zgodnie jednak z ugruntowanym stanowiskiem sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, przez pojęcie nieodpłatnego świadczenia, rozumie się wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (por. uchwała NSA z 18 listopada 2002 r., sygn. FPS 9/02, uchwała NSA z 16 października 2006 r.; sygn. II FPS 1/06).

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Wedle art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Tym samym, aby móc uznać daną czynność za darowiznę, konieczne jest wystąpienie dyspozycji majątkowej darczyńcy, prowadzącej do zmniejszenia jego majątku, przy czym kwota darowizny przekazana na rzecz obdarowanego nie wiąże się z uzyskaniem świadczenia wzajemnego na rzecz darczyńcy.

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, spółki należące do PGK, będą dokonywać między sobą nieodpłatnych świadczeń w formie darowizn, których przedmiotem będą środki pieniężne. W efekcie otrzymania darowizny, w Spółce dominującej dojdzie do przysporzenia o charakterze majątkowym. Bez względu zatem na to, czy otrzymane pieniądze zostaną zakwalifikowane do przychodów wymienionych w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (jako środki pieniężne), czy w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (jako nieodpłatne świadczenie), przysporzenie to będzie stanowiło przychód podatkowy.

Tym samym, należy uznać, że wartość przekazanej darowizny, będzie stanowić przychód podatkowy Spółki dominującej i wpłynie na wysokość jej dochodu lub straty podatkowej. Z kolei dochód lub strata Spółki dominującej, zgodnie z art. 7a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będzie stanowić element składowy dochodu lub straty PGK.

Zatem, przychód podatkowy rozpoznany przez Spółkę dominującą w ramach PGK, znajdzie odzwierciedlenie w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych przez PGK.

Słuszność stanowiska Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, wydawanych w imieniu Ministra Finansów. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w interpretacji indywidualnej z 23 maja 2013 r. nr ITPB3/423-97b/13/AW wskazał: „z powstaniem przychodu mamy do czynienia wtedy, gdy doszło do przekazania nieodpłatnego świadczenia. Innymi słowy, wartość przedmiotowej darowizny pieniężnej stanowi przychód obdarowanej spółki, który należy rozpoznać w dacie otrzymania darowizny”.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają liczne indywidualne interpretacje prawa podatkowego, m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 17 marca 2014 r. nr IPTPB3/423-508/13-5/GG, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 lipca 2014 r. nr IPPB5/423-451/14-3/RS oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17 kwietnia 2013 r. nr IPPB5/423-119/13-6/RS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

W polskim prawie podatkowym przepisy traktują podatkową grupę kapitałową jako podmiot podatku dochodowego od osób prawnych. Pomimo, że podatkowa grupa kapitałowa nie posiada osobowości prawnej, to zgodnie z art. 1a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm. – dalej: „ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych”), podatnikami mogą być również grupy co najmniej dwóch spółek prawa handlowego mających osobowość prawną, które pozostają w związkach kapitałowych, zwane dalej „podatkowymi grupami kapitałowymi”.

Utworzenie podatkowej grupy kapitałowej jest możliwe, gdy zostaną spełnione łącznie wszystkie ustawowe warunki formalne. Zgodnie z art. 1a ust. 2 ww. ustawy, podatkowa grupa kapitałowa jest podatnikiem, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1. podatkową grupę kapitałową mogą tworzyć wyłącznie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, mające siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli:
   
   
   
   1. przeciętny kapitał zakładowy, określony w sposób, o którym mowa w ust. 2b, przypadający na każdą z tych spółek, jest nie niższy niż 1.000.000 zł,
   2. jedna ze spółek, zwana dalej „spółką dominującą”, posiada bezpośredni 95% udział w kapitale zakładowym lub w tej części kapitału zakładowego pozostałych spółek, zwanych dalej „spółkami zależnymi”, która na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji nie została nieodpłatnie lub na zasadach preferencyjnych nabyta przez pracowników, rolników lub rybaków albo która nie stanowi rezerwy mienia Skarbu Państwa na cele reprywatyzacji,
   3. spółki zależne nie posiadają udziałów w kapitale zakładowym innych spółek tworzących tę grupę,
   4. w spółkach tych nie występują zaległości we wpłatach podatków stanowiących dochód budżetu państwa,
   
   
   
   
2. spółka dominująca i spółki zależne zawarły, w formie aktu notarialnego, umowę o utworzeniu, na okres co najmniej 3 lat podatkowych, podatkowej grupy kapitałowej i umowa ta, zwana dalej „umową”, została zarejestrowana przez naczelnika urzędu skarbowego,
3. po utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej spółki tworzące tę grupę spełniają warunki wymienione w pkt 1 lit. a-c, a ponadto:
   
   
   
   1. nie korzystają ze zwolnień od podatku dochodowego na podstawie odrębnych ustaw,
   2. nie pozostają w związkach powodujących zaistnienie okoliczności, o których mowa w art. 11, z podatnikami podatku dochodowego nie wchodzącymi w skład podatkowej grupy kapitałowej,


4. podatkowa grupa kapitałowa osiągnie za każdy rok podatkowy udział dochodów w przychodach, określony zgodnie z art. 7a ust. 1, w wysokości co najmniej 3%.

Podatkowa grupa kapitałowa jest samodzielnym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Zgodnie z art. 7a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w podatkowych grupach kapitałowych przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym, obliczanym zgodnie z art. 19, jest osiągnięty w roku podatkowym dochód stanowiący nadwyżkę sumy dochodów wszystkich spółek tworzących grupę nad sumą ich strat. Jeżeli za rok podatkowy suma strat przekracza sumę dochodów spółek, różnica stanowi stratę podatkowej grupy kapitałowej. Dochody i straty spółek oblicza się zgodnie z art. 7 ust. 1-3.

W myśl postanowień art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust 2 ustawy).

Z powyższego wynika, że aby ustalić dochód lub stratę podatkowej grupy kapitałowej, wszystkie spółki grupy muszą pierwotnie ustalić swój podatkowy wynik finansowy. Każda ze spółek wchodzących w skład grupy oblicza dochód lub stratę według zasad opisanych w art. 7 ust. 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dopiero, gdy wynik podatkowy dla każdej ze spółek jest znany, następuje sumowanie dochodów oraz odrębnie sumowanie strat poszczególnych spółek. Aby określić dochód podatkowej grupy kapitałowej, od sumy dochodów odejmujemy sumę strat podatkowych. Jeśli suma dochodów jest wyższa od sumy strat poszczególnych spółek, grupa uzyskuje dochód. W przeciwnym wypadku grupa ponosi stratę.

Członkowie podatkowej grupy kapitałowej, tak jak inne spółki kapitałowe podlegają przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i rozliczają się na tych samych zasadach, z niektórymi wyjątkami, ściśle określonymi w ustawie (np. art. 7a ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że spółki wchodzące w skład Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej: PGK) będą dokonywać pomiędzy sobą darowizn. Spółka zależna ma zamiar dokonać na rzecz Spółki dominującej darowizny, której przedmiotem będą środki pieniężne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Przepis art. 12 tej ustawy, regulujący kwestię przychodów, nie wymienia źródeł przychodu, lecz określa zdarzenia, których wystąpienie powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w kolejnych ustępach art. 12 ustawodawca precyzuje jedynie rodzaje przychodów. Ponadto wylicza jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów (art. 12 ust. 4 ustawy podatkowej).

Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są więc w szczególności:

1. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe,
2. wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie;

Jednocześnie wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia. Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem, pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu. Wobec powyższego, ustalenie, czy określone świadczenie uzyskane przez podatnika nieodpłatnie stanowi dla niego przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 omawianej ustawy, wymaga oceny charakteru dokonanego rodzaju czynności, w szczególności zbadania, czy należy ona do czynności przysparzających, w przypadku których strona dokonująca przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową.

Powyższej definicji odpowiada termin „darowizny”. W myśl bowiem art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Istotą darowizny, jako czynności nieodpłatnej, jest brak po stronie darczyńcy ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego. Celem, jaki leży u podstaw darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie obdarowanego – do zwiększenia jego majątku (zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów). Dla oceny charakteru prawnego umowy darowizny nie ma znaczenia motyw dokonanego nieodpłatnie świadczenia, w tym także określone racje gospodarcze. Darowizna jest umową jednostronnie zobowiązującą, która może być zawarta na zasadach ogólnych prawa cywilnego pomiędzy wszystkimi podmiotami (osoby fizyczne, prawne i ułomne osoby prawne). Nie istnieją w zasadzie żadne ograniczenia co do możności przyjmowania darowizn, okolicznością przesądzającą w tym zakresie jest posiadanie zdolności prawnej. Zawarcie umowy darowizny następuje w sposób ogólnie przewidziany dla umów konsensualnych. Nie jest przy tym wymagane, aby oświadczenia stron umowy darowizny musiały być składane jednocześnie, czy też w tej samej formie.

Skutkiem zawarcia umowy darowizny na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych jest więc uzyskanie przez obdarowanego nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji, otrzymanie darowizny kreuje u obdarowanego nią podatnika podatku dochodowego od osób prawnych przychód podatkowy. Zgodnie bowiem z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychodem jest wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Dokonując wykładni językowej tego zwrotu „otrzymać” to stać się odbiorcą, dostać coś w darze lub w zamian za coś („Słownik języka polskiego”, t. II, PWN, Warszawa 1979, s. 569), „nieodpłatny” to taki, za który się nie płaci („Ibidem”, t. II, s. 344), zaś świadczenie to rzeczownik od słowa „świadczyć”, czyli wykonywać coś na czyjąś rzecz (Ibidem, t. III, s. 458). Z niniejszego znaczenia językowego wynika zatem, że warunkiem otrzymania nieodpłatnego świadczenia jest istnienie woli po stronie darczyńcy przekazania świadczenia. Musi zatem istnieć przekazanie czegoś, wykonanie czegoś i to w sposób nieodpłatny na rzecz obdarowanego.

Tak więc, z powstaniem przychodu mamy do czynienia wtedy, gdy doszło do przekazania nieodpłatnego świadczenia. Innymi słowy, wartość przedmiotowej darowizny pieniężnej stanowi przychód obdarowanej spółki.

Reasumując w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym otrzymanie darowizny pieniężnej od Spółki zależnej skutkuje koniecznością rozpoznania przychodu przez obdarowaną Spółkę dominującą, tworzących Podatkową Grupę Kapitałową i powinien zostać uwzględniony w rozliczeniu PGK dla celów podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 7a ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 omawianej ustawy podatkowej.

Odnośnie powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. Co więcej nie są one sprzeczne z rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, ul. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270, z późn. zm.). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.