Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-553/15-4/WM
z 18 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z 5 czerwca 2015 r. (data wpływu: 8 czerwca 2015 r.), uzupełnionym pismem z 11 września 2015 r. (data wpływu: 14 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 3 września 2015 r. nr ILPB2/4511-1-553/15-2/WM wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Ponadto, pouczono Zainteresowaną, że nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie zostało wysłane 3 września 2015 r. (skutecznie doręczone: 9 września 2015 r.), zaś 14 września 2015 r. (data nadania w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego: 11 września 2015 r.) do tut. Organu wpłynęło pismo stanowiące uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

U syna Zainteresowanej (ur. 2004 r.) stwierdzony został Zespół (…). Na podstawie badań psychologicznych, psychiatrycznych oraz pobycie na dziennym oddziale psychiatrycznym dla dzieci i młodzieży w terminie od x do x sierpnia 2014 r., oprócz Zespołu (…) zdiagnozowano u syna Wnioskodawczyni również zaburzenia aktywności i uwagi. Syn Zainteresowanej od wielu miesięcy przed ostatecznym rozpoznaniem (choroby – dop. tut. Organu) borykał się z trudnościami w funkcjonowaniu w grupie rówieśniczej. Pojawiły się u niego zachowania, które określono jako tiki nerwowe, a ich nasilenie zmusiło do szybkiego szukania pomocy. Trudności społeczne, nadpobudliwość ruchowa były przyczyną do zgłoszenia syna do poradni psychologiczno-pedagogicznej (…).

Dość szybko wyznaczony został termin w prywatnej poradni psychologicznej. Psycholog po doraźnej pomocy (…) rozpoczął badania i obserwacje w kierunku Zespołu (…).

Syn Wnioskodawczyni skierowany został do psychiatry dziecięcego, gdzie również był badany pod kątem Zespołu (…). Po kilku wizytach, zaproponowano pobyt na dziennym oddziale psychiatrycznym. Tam wcześniejsze diagnozy potwierdziły się.

W karcie informacyjnej zapisano w zaleceniach:

1. kontynuacja leczenia w poradni zdrowia psychicznego;
2. terapia psychologiczna;
3. konsekwentne oddziaływania behawioralne;
4. zajęcia socjoterapeutyczne;
5. stosowanie zaleceń dla dziecka z Zespołem (…) i ADHD.
   
   

Na podstawie tej karty informatycznej w poradni psychologiczno-pedagogicznej wszczęta została procedura powołania zespołu orzekającego o kształceniu specjalnym.

Po spotkaniach z psychologiem i pedagogiem zespół orzekający wydał synowi Zainteresowanej orzeczenie o kształceniu specjalnym z tytułu Zespołu (…) z możliwością realizowania obowiązku szkolnego w szkole masowej.

W zaleceniach tego orzeczenia jest zapisane:

1. objęcie indywidualną terapia psychologiczną i pedagogiczną;
2. objęcie socjoterapią grupową.
   
   

Równocześnie został złożony wniosek o orzeczenie u syna niepełnosprawności. Takie orzeczenie syn uzyskał do końca stycznia 2016 r.

We wskazaniach dotyczących tego orzeczenia wpisano, że syn Zainteresowanej:

1. wymaga korzystania z sytemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych oraz rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki;
2. wymaga konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji.
   
   

Zespół (…) nie jest jedynym problemem syna Wnioskodawczyni. Jest on uczulony na roztocza. Ponadto rozpoznano u niego astmę oskrzelową. Syn jest pod stałą kontrolą poradni alergologicznej. Regularnie jest odczulany oraz stale przyjmuje leki.

Kiedy syn został zgłoszony do poradni psychologiczno-pedagogicznej wyznaczono mu trzy wizyty w I i trzy w II semestrze, wyłącznie u pedagoga. Wobec powyższego, syn korzysta z usług prywatnej poradni, gdzie raz w tygodniu uczęszcza na terapię psychologiczną i pedagogiczną (naprzemiennie psycholog-pedagog).

W piśmie z 11 września 2015 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Zainteresowana wskazała, że:

• wydatki, o których mowa we wniosku, nie zostały i nie zostaną sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych;
• wydatki, o których mowa we wniosku, nie zostały i nie zostaną zwrócone Zainteresowanej w jakiejkolwiek formie – w całości albo częściowo;
• Wnioskodawczyni posiada dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych;
• niepełnosprawny syn nie osiąga w roku podatkowym żadnych dochodów poza zasiłkiem pielęgnacyjnym, który Zainteresowana otrzymuje na syna z miejskiego ośrodka pomocy społecznej w kwocie xx zł miesięcznie;
• samochód, o którym mowa we wniosku, jest samochodem osobowym; Wnioskodawczyni nie jest wpisana w dowodzie rejestracyjnym jako współwłaściciel, ale pozostaje (…) w związku małżeńskim, w którym panuje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. Zatem, w świetle obowiązującego prawa Zainteresowana jest współwłaścicielem samochodu, o którym mowa powyżej;
• niepełnosprawność syna Wnioskodawczyni datowana jest od x stycznia 2015 r. do xx stycznia 2016 r.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy terapia pedagogiczna i psychologiczna jest rehabilitacją syna Wnioskodawczyni?
2. Czy Zainteresowana może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej?
3. Czy rachunki mają być wystawiane na Wnioskodawczynię (tj. rodzica) z adnotacją, że wizyta dotyczy syna?
4. Czy Zainteresowana może odliczać wydatki na paliwo i na kogo powinny być wystawiane faktury, jeśli samochód należy do męża, małżonkowie rozliczają się wspólnie i posiadają wspólnotę majątkową?
5. Czy przy kolejnym orzeczeniu o niepełnosprawności w związku z tą samą jednostką chorobową Wnioskodawczyni będzie musiała ponownie występować z wnioskiem o indywidualną opinię prawną?
6. Czy w przypadku uzyskania satysfakcjonującej Zainteresowaną opinii prawnej ulga rehabilitacyjna będzie przysługiwała od momentu uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, czy od momentu uzyskania opinii prawnej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, Zespół (…), na który cierpi syn Zainteresowanej, należy do spektrum autyzmu i może być rehabilitowany przez oddziaływania terapeutyczne z zakresu psychologii i pedagogiki. Nie wymaga masażu, gimnastyki, jonoforezy, czy krioterapii, a właśnie te zabiegi uważane są powszechnie za zabiegi rehabilitacyjne.

W opinii Zainteresowanej, Zespół (…) niesie za sobą upośledzenie funkcjonowania w społeczeństwie, obniżoną empatię, dosłowne rozumienie wszelkich komunikatów słownych, sztywność zachowań, (…), natręctwa.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie można Jej dziecka wspierać inaczej niż przez regularną terapię psychologiczną, w czasie której omawia się sytuację z życia szkolnego, rodzinnego, jak również uczy prawidłowego funkcjonowania.

Zespół (…) to także szereg zaburzeń o charakterze dysleksji, dysgrafii i dysortografii, osłabiona motoryka i grafomotoryka. Aby pomóc wypracować u syna podstawowe umiejętności niezbędna jest systematyczna praca pod okiem pedagoga, który nie tylko pracuje z dzieckiem w gabinecie, ale także wytycza kierunki pracy w domu.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że oddziaływanie terapeutyczne psychologa i pedagoga, z których korzysta Jej syn, stanowią dla niego rehabilitację i jako rehabilitacja powinny być traktowane przez organy podatkowe, zaś Zainteresowana powinna mieć możliwość skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w odniesieniu do kosztów ponoszonych przez Nią w tej kwestii.

Dziecko Wnioskodawczyni już zawsze będzie się borykało z trudnościami związanymi z funkcjonowaniem codziennym w społeczeństwie; nigdy nie przestanie cierpieć na Zespół (…). Wobec powyższego, Zainteresowana stoi na stanowisku, że decyzja o zaliczeniu terapii psychologicznej i pedagogicznej jako rehabilitacji powinna być wydana pozytywnie.

Ponadto, w opinii Wnioskodawczyni, rachunki, które stanowią poświadczenie odbywania terapii powinny być wystawiane na Zainteresowaną, a w o opisie powinna znaleźć się adnotacja, że dotyczą terapii syna. Rachunki te nie mogą być wystawiane na syna Wnioskodawczyni, ponieważ jest on małoletni, nie ma dochodu i nie odprowadza podatku dochodowego.

Jeżeli opinia prawna wykaże, że Zainteresowana może korzystać z ulgi rehabilitacyjnej to powinna Ona móc również dokonać rozliczeń z tytułu wydatków na paliwo, które są ponoszone w celu dowozu syna na wizyty w poradni. Nie jest istotne, czy faktury będą wystawiane na Wnioskodawczynię, czy Jej męża, ponieważ pozostają oni w związku małżeńskim i nie mają orzeczonej rozdzielności majątkowej.

Ponadto, Zainteresowana stoi na stanowisku, że indywidualna opinia prawna powinna zostać wydana jednorazowo i obowiązywać przez cały czas trwania stanu faktycznego, czyli przez czas trwania niepełnosprawności. Powinna ona obowiązywać od momentu uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, bo to właśnie ten dokument uprawnia do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Zgodnie art. 26 ust. 7d tej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f tejże ustawy o podatku dochodowym, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Stosownie do art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Zgodnie z art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z treści wniosku wynika, że syn Zainteresowanej choruje na Zespół (…). Choroba ta wymaga stałej rehabilitacji polegającej na indywidualnej terapii psychologicznej i pedagogicznej oraz socjoterapii grupowej. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni korzysta z usług prywatnej poradni, w której odbywają się zajęcia terapii psychologicznej i pedagogicznej Jej syna. Ponadto, Zainteresowana ponosi koszty związane z dojazdem na ww. zajęcia samochodem osobowym stanowiącym Jej współwłasność. Wnioskodawczyni podała, że na gruncie analizowanej sprawy zostały spełnione wszystkie przesłanki do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wskazać należy, że przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, stanowi m.in., że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi, są wydatki poniesione na odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg” i „rehabilitacja”. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych.

Całokształt sprawy (tj. opis stanu faktycznego oraz przywołane wyżej przepisy prawa) uprawnia do sformułowania tezy, że odbywane przez syna Zainteresowanej zajęcia terapii psychologicznej oraz pedagogicznej wypełniają przesłanki do uznania ich za zabiegi rehabilitacyjne, o których mowa w cytowanym wyżej art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy podatkowej.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Wobec powyższego, skoro odbywane przez syna zajęcia terapii psychologicznej i pedagogicznej stanowią zabiegi rehabilitacyjne, stwierdzić należy, że ponoszona przez Zainteresowaną odpłatność na ww. zajęcia stanowi tytuł do odliczenia ww. wydatków od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Dla skorzystania z ww. odliczenia wymagane jest posiadanie dokumentów stanowiących dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia. Nie ma przy tym przeszkód, aby rachunki dotyczące odbywanych przez syna zabiegów były wystawiane na Zainteresowaną z adnotacją, że wizyta dotyczy Jej syna.

Z kolei, odnosząc się do kwestii dotyczącej wydatków ponoszonych przez Wnioskodawczynię na dojazdy na ww. zabiegi rehabilitacyjne, wskazać należy, że zastosowanie znajdzie przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

W przypadku wydatków, o których mowa m.in. w ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych (art. 26 ust. 7c ww. ustawy).

Jak zatem wynika z powyższego, wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, nie wymagają od podatnika ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, że organ podatkowy weryfikujących zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego korzystanie z niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych przez osobę niepełnosprawną.

Zaznaczyć również należy, że określona w ustawie kwota 2 280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł” (a nie „w wysokości 2 280 zł) wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Zatem, podatnik, w ramach ww. ulgi rehabilitacyjnej, ma prawo odliczyć od dochodu wydatki z tytułu używania samochodu osobowego, będącego jego własnością bądź współwłasnością, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni jest uprawniona do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego, stanowiącego współwłasność małżeńską, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne swojego niepełnosprawnego syna. Jednakże ww. odliczenie nie może przekroczyć w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Zauważyć ponadto należy, że ww. wydatki mogą zostać odliczone przez Zainteresowaną w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej w odniesieniu do całego okresu istnienia niepełnosprawności syna, tj. od x stycznia 2015 r. do xx stycznia 2016 r.

Końcowo, wskazać należy, że przedmiotowa interpretacja wydana została na kanwie przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego i w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych obowiązującej w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w opisie ww. stanu faktycznego. Wobec powyższego, tak długo jak nie ulegną zmianie opis zaistniałego stanu faktycznego, jak również przepisy prawa podatkowego – na bazie których wydano niniejszą interpretację – Zainteresowana będzie korzystać z ochrony prawnej przewidzianej prawem dla instytucji interpretacji indywidualnej.

W konsekwencji, w przypadku uzyskania przez syna Wnioskodawczyni orzeczenia o niepełnosprawności datowanego na kolejne okresy w związku z tą samą jednostką chorobową, tj. Zespołem (…) nie będzie potrzeby występowania z kolejnym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej.

Zaakcentować przy tym należy, że uzyskanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie jest warunkiem koniecznym do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej, bowiem interpretacja indywidualna nie ma charakteru konstytutywnego tj. nie kształtuje ona samoistnie prawa do skorzystania z odliczenia. Podkreślić bowiem należy, że dla ziszczenia się po stronie Zainteresowanej prawa do skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej konieczne jest spełnienie przesłanek ustawowych, a nie uzyskanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Reasumując, stanowisko Zainteresowanej w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.