Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-851/15-2/JF
z 18 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2015 r. (data wpływu 15 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

T. S.A., będąca członkiem grupy T., z siedzibą w Genewie (Konfederacja Szwajcarska; dalej jako „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką prowadzącą działalność w zakresie obrotu ropą naftową. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce. Ze względu na fakt, że Spółka jest podmiotem mającym siedzibę działalności gospodarczej poza terytorium Wspólnoty Europejskiej, jest ona zobowiązana do ustanowienia przedstawiciela podatkowego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, co też uczyniła.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka planuje dokonywać dostawy ropy naftowej (kod CN 2709 00 90; dalej jako: „Ropa naftowa”). Przed dokonaniem dostawy, Ropa naftowa będzie sprowadzana spoza terytorium Polski np. z Rosji do portu w X., a następnie zostanie wprowadzona do Wolnego Obszaru Celnego w X. (dalej jako: „WOC”). Wprowadzenie Ropy naftowej nadesłanej drogą morską do WOC odbywało się będzie na podstawie ustnej zgody funkcjonariusza celnego, dokonującego odprawy wejściowej morskiego środka przewozowego, dotyczącej rozładunku Ropy naftowej ze statku na nabrzeże WOC.

Z perspektywy efektywności prowadzenia działalności i przeprowadzenia transakcji w WOC, Spółka planuje nawiązanie współpracy z operatorem działającym w WOC, który będzie odpowiedzialny za prowadzenie ewidencji wymaganych przez przepisy prawa celnego.

Wnioskodawca planuje dokonywanie dostaw Ropy naftowej z WOC drogą morską (w zbiornikach) lub poprzez ropociąg.

Kontrahentami Spółki będą głównie polskie i niemieckie rafinerie (w takiej sytuacji Ropa naftowa transportowana będzie ropociągiem), ale dopuszczalna jest także sprzedaż do rafinerii kontrahentów znajdujących się poza terytorium Unii Europejskiej (w takiej sytuacji Ropa naftowa będzie wysyłana statkiem, drogą morską). Kontrahenci mający siedzibę na terytorium Unii Europejskiej będą podatnikami VAT zidentyfikowanymi dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Ropa naftowa będzie dostarczana do rafinerii znajdujących się w Unii Europejskiej (dalej jako: „UE”).

Jednocześnie Spółka nie wyklucza sytuacji, w której Wnioskodawca samodzielnie dokona wyprowadzenia towaru poza WOC (tj. bez uprzedniej dostawy Ropy naftowej w WOC), a następnie samodzielnie dokona dostawy Ropy naftowej poza terytorium UE, do innego państwa członkowskiego UE lub też dokona sprzedaży lokalnej Ropy naftowej w Polsce. Spółka wyznaczy odpowiednio agencję celną (z siedzibą na terytorium kraju) jako jej przedstawiciela celnego na terytorium Polski. Agencja celna będzie reprezentowała Spółkę przed organami celnymi, a w szczególności będzie odpowiedzialna za dokonanie zgłoszenia celnego Ropy naftowej oraz jej dopuszczenia do obrotu na terytorium Polski (w przypadku gdy wyprowadzenie towarów poza WOC zostanie dokonane przez samą Spółkę). Na moment sporządzenia niniejszego wniosku Spółka nie dokonała jeszcze wyboru czy przedstawicielstwo będzie miało charakter bezpośredni (gdzie agencja będzie działała w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy), czy też pośredni (gdzie agencja będzie działała w imieniu własnym, lecz na rzecz Spółki).

W ramach WOC Spółka zamierza również nabywać usługi magazynowania Ropy naftowej. Ponadto Spółka wyklucza wykonywanie innych czynności na Ropie naftowej, jak np. mieszanie (blending). Spółka nie posiada na terytorium kraju zaplecza technicznego ani ludzkiego. Wszystkie decyzje związane z operowaniem Spółki w ramach planowanego modelu działalności Spółki w Polsce, tj. w sprawie dostawy Ropy naftowej w ramach WOC czy nabywania usług magazynowania, podejmowane będą bezpośrednio z siedziby Spółki, tj. z Genewy. Jedyną osobą reprezentującą Spółkę w Polsce, oprócz dotychczas zaangażowanego przedstawiciela podatkowego, będzie agencja celna reprezentująca Wnioskodawcę przed organami celnymi. Ustanowiona agencja celna będzie wypełniać wyłącznie te obowiązki, które przewidują dla przedstawiciela przepisy prawa celnego (zarówno wspólnotowego, jak i krajowego). Przykładowo, agencja celna będzie uprawniona m.in. do składania deklaracji skróconej (art. 36b WKC), jak również obecności przy rewizji lub poborze próbek (art. 69 WKC), czy też odpowiedzialna będzie za dług celny, jeśli przedstawicielstwo będzie miało charakter pośredni (np. w oparciu o art. 201 WKC).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy ustanowienie przez Spółkę agencji celnej reprezentującej Wnioskodawcę przed organami celnymi, a także nawiązanie współpracy z operatorem działającym w WOC skutkować będzie powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy, ustanowienie przez Spółkę agencji celnej reprezentującej Wnioskodawcę przed organami celnymi, a także nawiązanie współpracy z operatorem działającym w WOC nie będzie skutkować powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Agencja celna

Kwestia dotycząca zaangażowania agencji celnej jako przedstawiciela reprezentującego dany podmiot przed organami celnymi uregulowana została zarówno w prawie wspólnotowym, jak i prawie krajowym, które uzupełnia przepisy europejskie (WKC).

Na podstawie art. 5 ust. 1 WKC, każda osoba ma prawo do działania przez przedstawiciela reprezentującego ją przed organami celnymi celem dokonania wszelkich czynności i formalności przewidzianych w przepisach prawa celnego.

Jak wynika z powyższego, uprawnienie do ustanowienia reprezentanta ma każdy, a więc również podmiot nieposiadający siedziby działalności na terytorium danego kraju ani na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Uprawnienie to przysługuje zatem także Spółce.

Ustęp drugi powyższego przepisu wskazuje na rodzaje przedstawicielstwa. I tak, zgodnie z przytoczoną regulacją, przedstawicielstwo może być:

• bezpośrednie - w tym przypadku przedstawiciel działa w imieniu i na rzecz innej osoby, lub
  

• pośrednie - w tym przypadku przedstawiciel działa we własnym imieniu, lecz na rzecz innej osoby.
  
  
  

Jak wskazano powyżej, na dzień złożenia niniejszego wniosku Spółka nie jest w stanie określić czy przedstawicielstwo to będzie miało charakter bezpośredni. czy pośredni.

Jednocześnie z wyjątkiem przypadków określonych w art. 64 ust. 2 lit. b) i ust. 3 WKC, przedstawicielem jest osoba mająca swoją siedzibę we Wspólnocie (art. 5 ust. 3 WKC). Należy przy tym wskazać na art. 64 ust. 1 i 2 WKC, zgodnie z którymi, z zastrzeżeniem art. 5 WKC (przytoczony powyżej), zgłoszenia celnego może dokonać każda osoba, która przedstawi lub doprowadzi do przedstawienia właściwym organom celnym towaru, którego dotyczy zgłoszenie, razem ze wszystkimi dokumentami, których przedłożenie jest niezbędne do zastosowania przepisów regulujących procedurę celną, do której towar jest zgłaszany. Jednakże:

• gdy przyjęcie zgłoszenia celnego nakłada na określoną osobę szczególne obowiązki, zgłoszenia dokonuje ta osoba lub dokonuje się go na jej rzecz;
  

• zgłaszający musi mieć swoją siedzibę we Wspólnocie.
  
  
  

Warunek posiadania siedziby we Wspólnocie nie dotyczy osób, które:

• dokonują zgłoszenia do procedury tranzytu lub odprawy czasowej;
  

• zgłaszają towary sporadycznie, pod warunkiem że organy celne uznają to za uzasadnione.
  
  

Powyższy przepis określa ogólną zasadę, zgodnie z którą zgłoszenie może zostać dokonane przez każdą osobę, która przedstawi organowi celnemu lub doprowadzi do przedstawienia towaru (a więc niekoniecznie musi być to właściciel towaru) wraz z niezbędnymi dokumentami. Od ww. generalnej zasady istnieją jednak wyjątki. Jeden z nich (lit. b) wyłącza stosowanie ogólnej zasady dla osób, które nie mają swojej siedziby we Wspólnocie.

W świetle powyższego, biorąc pod uwagę fakt, że Spółka jest podmiotem niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, nie będzie mogła ona samodzielnie dokonać zgłoszenia celnego. Stąd ustanowienie przedstawiciela (np. w osobie agencji celnej) jest dla niej obowiązkowe, aby dokonać zgłoszenia celnego względem towarów wprowadzonych do WOC (w ocenie Spółki, ze względu na charakter prowadzonej działalności, wyjątki określone w ustępie 2 art. 64 WKC nie będą mogły znaleźć zastosowania).

W uzupełnieniu powyższego wskazać również należy na przepisy prawa krajowego regulujące kwestię przedstawicielstwa na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 75 Prawa celnego, z zastrzeżeniem art. 78 Prawa celnego, przedstawicielem może być każda osoba, o której mowa w art. 4 pkt 1 WKC (tj. osoba fizyczna, osoba prawna, o ile obowiązujące przepisy przewidują taką możliwość, stowarzyszenie osób uznane za zdolne do podejmowania czynności prawnych a nieposiadające przy tym osobowości prawnej). Przedstawicielem może być, w szczególności, agencja celna.

Wskazać również należy na art. 78 Prawa celnego. Zgodnie z tym przepisem, zgłoszenia celnego jako przedstawiciel bezpośredni osoby zainteresowanej może dokonać wyłącznie osoba, o której mowa w art. 4 pkt 1 WKC, jeżeli jest agentem celnym lub jeżeli w jej imieniu czynności przed organem celnym dokonuje upoważniony pracownik wpisany na listę agentów celnych.

W świetle powyższego, w przypadku ustanowienia agencji celnej jako przedstawiciela bezpośredniego, jedynym podmiotem uprawnionym do dokonania zgłoszenia celnego będzie agencja celna.

Podsumowując, biorąc pod uwagę wymogi prawa krajowego i wspólnotowego, Spółka będzie zobowiązana do ustanowienia przedstawiciela w rozumieniu WKC (a w przypadku przedstawiciela bezpośredniego, przedstawicielem będzie mogła być wyłącznie agencja celna).

Operator działający w WOC

Jak wskazano w zdarzeniu przyszłym niniejszego wniosku, z perspektywy efektywności prowadzenia działalności w WOC, Spółka przewiduje nawiązanie współpracy z jednym z operatorów działającym w WOC.

Zgodnie z § 2 Rozporządzenia ws. Ewidencji, w wolnym obszarze celnym są prowadzone: ewidencja towarowa, kartoteka rozchodów i przemieszczeń towarów, ewidencja maszyn, urządzeń i wyposażenia oraz ewidencja towarów nieobjętych przeznaczeniem celnym. Ewidencje te mogą być prowadzone w formie programu elektronicznego WOC.

Obowiązek prowadzenia powyższych ewidencji należy w ocenie Wnioskodawcy do operatora, o którym mowa w art. 799 lit. c) Rozporządzenia wykonawczego do WKC. Zgodnie z tą regulacją, do celów działu 1 tytułu V WKC (wolne obszary celne i składy wolnocłowe) „operator” oznacza dowolną osobę, która prowadzi działalność obejmującą składowanie, obróbkę, przetwarzanie, sprzedaż lub nabywanie towarów w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym.

W ocenie Spółki obowiązek prowadzenia powyższych ewidencji przez operatora wynika wprost z Instrukcji zasad obrotu towarowego i osobowego oraz obowiązków zarządzającego i operatora w WOC w X. z dnia 15 lutego 2011 r. wprowadzonej Zarządzeniem Zarządu Z. S.A. nr 5/2011, zatwierdzonej przez Naczelnika Urzędu Celnego oraz Z. S.A. Wolny Obszar Celny - instrukcja ta wydana została m.in. na podstawie przepisów art. 166 - 181 WKC.

Konsekwentnie, Spółka posiadając siedzibę w Szwajcarii, przy jednoczesnym braku posiadania zaplecza technicznego i personalnego w Polsce, w tym pracowników znających się na polskich obowiązkach w zakresie WOC, zdecydowała na nawiązanie współpracy z profesjonalnym podmiotem uprawnionym do realizacji przedmiotowych obowiązków. Jednocześnie operator WOC, poza czynnościami niezbędnymi dla potrzeb obecności towarów Spółki w WOC, nie będzie wykonywał żadnych innych czynności na rzecz Spółki, w szczególności czynności związanych z jej działalnością gospodarczą.

Stałe miejsce prowadzenia działalności

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Jak wskazano w zdarzeniu przyszłym niniejszego wniosku, Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Konfederacji Szwajcarskiej. Dlatego też, co do zasady w przypadku świadczenia usług na rzecz Spółki, zastosowanie powyższego przepisu nie spowoduje opodatkowania usługi w Polsce.

Z kolei ustęp drugi powyższego przepisu (tj. art. 28b ust 2 ustawy o VAT) wskazuje, że w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle powyższego, udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy prowadzona działalność skutkuje powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej czy też nie, ma istotne znaczenie, gdyż zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej może determinować miejsce opodatkowania usług świadczonych na rzecz Spółki podatkiem VAT.

W krajowych regulacjach, w szczególności w ustawie o VAT, brak jest definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to zostało natomiast uregulowane w Rozporządzeniu Wykonawczym, będącym aktem powszechnie obowiązującego prawa w Polsce.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Natomiast ustęp 3 artykułu 11 Rozporządzenia Wykonawczego stanowi, że fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie wyżej przedstawionej regulacji wskazać można, że posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności w innym państwie niż państwo siedziby podatnika zachodzi wyłącznie, gdy spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

1. miejsce działalności (inne niż miejsce siedziby) charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego;
2. posiada ono odpowiednie wyposażenie techniczne (infrastruktura);
3. działalność prowadzona w tym miejscu nosi znamiona stałości oraz
4. jest samodzielna w takim stopniu, że możliwe jest w jej ramach podejmowanie decyzji dotyczących dostaw/świadczeń realizowanych z tego miejsca / dla potrzeb tego miejsca.

Powyżej zaprezentowane przesłanki wypracowane zostały w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako „TSUE”) na długo przed wprowadzeniem ich do Rozporządzenia Wykonawczego. Dają one wskazówki do tego, w jaki sposób powinny być interpretowane poszczególne przesłanki w celu ustalenia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (m.in. w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien; C-190/95 ARO Lease BV).

Mając to na uwadze, Wnioskodawca przedstawia poniżej analizę dotyczącą stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w opisanym zdarzeniu przyszłym, z uwzględnieniem dorobku TSUE, jak również wypracowanego na bazie orzecznictwa TSUE dorobku polskich organów podatkowych.

1. Odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego
   
   
   

Jak wskazano powyżej, aby można było stwierdzić, czy podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT, musi on dysponować odpowiednimi zasobami ludzkimi, które pozwolą na wykonywanie działalności gospodarczej w danej branży.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie zostanie dysponentem żadnego zaplecza osobowego w Polsce. Wnioskodawca nie będzie zatrudniał żadnych pracowników w Polsce, nie będzie stroną umów o pracę ani innych umów, dzięki którym mógłby bezpośrednio określać zakres obowiązków osób, kierować ich pracami oraz je kontrolować.

Jedynymi osobami, które będą pełnić jakiekolwiek obowiązki w związku z działalnością Spółki na terytorium kraju będą ustanowiony przedstawiciel podatkowy Spółki, a także agent celny (agenci celni) należący do agencji celnej, której rolą będzie reprezentowanie podatnika przed organami celnymi. Ponadto, ze względu na wymogi przewidziane przez przepisy celne (np. przez przepisy Rozporządzenia ws. Ewidencji), Spółka nawiąże współpracę z operatorem działającym w WOC. Fakt zaangażowania tych osób będzie podyktowany jedynie wymogami polskiego prawa, a zatem będzie miał jedynie charakter formalny. Z perspektywy Spółki nie ma bowiem żadnego uzasadnienia biznesowego utrzymywanie jakichkolwiek zasobów ludzkich w Polsce. Osoby (podmioty) te nie będą zaangażowane w negocjowanie i podpisywanie kontraktów, a także nie będą posiadały pełnomocnictwa do podpisywania umów handlowych w imieniu Spółki. Wszystkie te czynności będą zastrzeżone dla Wnioskodawcy i będą wykonywane bezpośrednio w Szwajcarii.

Zdaniem Wnioskodawcy ustanowienie agencji celnej jako przedstawiciela (pośredniego lub bezpośredniego) czy też nawiązanie współpracy z operatorem, którzy nie wykonują żadnych zadań w ramach działalności wykonywanej przez Spółkę, nie może oznaczać, że Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tym bardziej brak jakichkolwiek pracowników prowadzi do wniosku, że takich zasobów ludzkich Wnioskodawca w Polsce w ogóle nie posiada.

Mając na uwadze powyższe, w zdarzeniu przyszłym objętym niniejszym wnioskiem nie zostaje spełniona przesłanka dysponowania odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego. W konsekwencji sam ten fakt wystarcza, aby nie można było mówić o posiadaniu przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Jednakże w celu pełnego wyjaśnienia swojej argumentacji, Wnioskodawca przedstawia poniżej również analizę w odniesieniu do pozostałych kryteriów kreujących owe miejsce.

2. Odpowiednie wyposażenie techniczne (infrastruktura)
   
   
   

O posiadaniu przez dany podmiot stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce można mówić jedynie w przypadku, gdy obok zaplecza personalnego dysponuje on także wyposażeniem technicznym, którego charakter i rozmiar pozwoli wykonywać działalność gospodarczą w danej branży. Podobnie jak w przypadku zasobów ludzkich, aby można było mówić o powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności, zasoby rzeczowe mają pozwalać na wykorzystanie nabytych usług do prowadzenia działalności gospodarczej oraz mają umożliwić świadczenie usług i dostawę towarów przez to stałe miejsce działalności gospodarczej.

W zdarzeniu przyszłym objętym niniejszym wnioskiem Spółka nie będzie korzystała w Polsce z żadnych zasobów technicznych, które byłyby niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, tj. nieruchomości i urządzeń administracyjnych, punktów obsługi sprzedaży, maszyn i urządzeń produkcyjnych, ani żadnej innej infrastruktury. Należy podkreślić, że czynności wykonywane przez podmioty zewnętrzne (agencję celną i operatora w WOC) nie będą stanowić czynności właściwych dla działalności gospodarczej wykonywaj przez Spółkę - Spółka będzie nabywać przedmiotowe usługi od wskazanych podmiotów zewnętrznych jedynie w celu wsparcia jej głównej działalności na terytorium kraju.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy Spółka nie będzie posiadała odpowiedniego zaplecza technicznego w Polsce, aby można było przypisać jej fakt posiadania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT.

3. Stałość prowadzonej działalności oraz jej samodzielność w takim stopniu, że możliwe jest w jej ramach podejmowanie decyzji dotyczących dostaw realizowanych z tego miejsca/dla potrzeb tego miejsca.
   
   
   

Pojęcie stałości można rozumieć jako zamiar permanentnego (a przynajmniej długofalowego) prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa. Jednocześnie stałość w odniesieniu do kryteriów powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej odnosi się również do konieczności utworzenia określonego stopnia zaangażowania środków osobowych i technicznych, by nie było wątpliwości, że nie ma ona charakteru przemijającego.

Polskie organy podatkowe, przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z dnia 26 maja 2015 r., sygn. IPPP3/4512-168/15-2/JŻ wskazują, że ,,(...) „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skała działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale”.

W świetle powyższych wyjaśnień definicji „stałości” należy uznać, że opisany w zdarzeniu przyszłym zakres bezpośredniej aktywności Wnioskodawcy w Polsce nie będzie miał stałego charakteru. Co więcej, brakuje choćby minimalnej zewnętrznej oznaki, że Spółka prowadzi działalność na stałe w Polsce. Wnioskodawca może bowiem w dowolnym momencie zmienić swoje plany biznesowe np. rezygnując ze sprowadzania Ropy naftowej do WOC, co powodowałoby zerwanie stosunku przedstawicielstwa z agencją celną i zakończenie współpracy z operatorem.

W kwestii samodzielności Wnioskodawca pragnie przywołać wyrok w TSUE w sprawie C-90/95 ARO Lease BV, w której holenderska spółka leasingowa świadczyła usługi leasingowe w Belgii wykorzystując usługi niezależnych pośredników, nie posiadając w tym kraju własnego biura ani innej infrastruktury. W stanie faktycznym powyższego orzeczenia wskazano, że do Belgii nie zostały przeniesione uprawnienia decyzyjne spółki holenderskiej, gdyż spółka zagraniczna nie posiadała w innym kraju członkowskim podległego sobie personelu oraz zaplecza technicznego rozwiniętego w takim stopniu i na tyle stale, żeby zawierać umowy i podejmować decyzje, co Trybunał uznał za jedną z kluczowych kwestii, która przesądziła o braku ustanowienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki leasingowej w Belgii.

Jak wskazał TSUE w powyższym wyroku, stałość wiąże się również z niezależnością w tym znaczeniu, że zorganizowane trwale zaplecze personalne i techniczne jest w stanie niezależnie funkcjonować w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Istotnym warunkiem powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest zatem to, aby aktywa techniczne i personalne posiadane (z zamiarem stałości) w danym kraju tworzyły strukturę niezależną i samodzielną, w takim stopniu, aby w ramach tej struktury możliwe było podejmowanie decyzji zarządczych w zakresie kwestii, które dotyczą tego stałego miejsca prowadzenia działalności oraz działalności gospodarczej prowadzonej przez to miejsce. Bezspornym pozostaje fakt, że w przypadku Wnioskodawcy nie dochodzi do powstania w Polsce żadnej struktury zdolnej do samodzielnego działania i podejmowania decyzji biznesowych. Zarówno agencja celna, jak i operator działający w WOC będą odrębnymi podmiotami prowadzącymi własną działalność gospodarczą w zupełnie innym niż Wnioskodawca obszarze i nie będą mieli ani prawa, ani możliwości podejmowania decyzji zarządczych w imieniu Spółki.

Podsumowując dotychczas przytoczone fakty i argumenty należy wskazać, że w sytuacji objętej niniejszym wnioskiem nie można mówić o możliwości niezależnego działania agencji celnej czy też operatora w powyższym kontekście. Co więcej podmiotów tych nie można nawet traktować jako pośredników Wnioskodawcy. Będą oni bowiem wykonywać jedynie czynności wynikające z przepisów prawa celnego a nie będą wykorzystywani jako pośrednicy usług świadczonych przez Spółkę.

Reasumując, biorąc pod uwagę wyniki analizy dotyczącej stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w opisanym zdarzeniu przyszłym, z uwzględnieniem dorobku TSUE, jak również wypracowanego na bazie orzecznictwa TSUE dorobku polskich organów podatkowych, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w zdarzeniu przyszłym objętym niniejszym wnioskiem, ustanowienie przez Spółkę agencji celnej reprezentującej Wnioskodawcę przed organami celnymi, a także nawiązanie współpracy z operatorem działającym w WOC nie będzie skutkować powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.