Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/4512-1-215/15-4/AI
z 16 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Zespołu Opieki Zdrowotnej przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2015 r. (data wpływu 7 września 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 października 2015 r. (data wpływu 4 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na usługę świadczoną pacjentowi przebywającemu w szpitalu po zakończeniu procesu udzielania świadczeń szpitalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na usługę świadczoną pacjentowi przebywającemu w szpitalu po zakończeniu procesu udzielania świadczeń szpitalnych. Wniosek uzupełniono w dniu 4 listopada 2015 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na oddziale szpitalnym w Zespole Opieki Zdrowotnej przebywał pacjent, u którego stan zdrowia nie wymagał dalszego udzielania stacjonarnych świadczeń zdrowotnych. Pacjent został wypisany z oddziału, jednak nie opuścił jednostki samodzielnie, nie został też odebrany przez osoby, na których ciążył ustawowy obowiązek opieki. Zgodnie z art. 30 ust. 4 ustawy o działalności leczniczej, ZOZ obciążył pacjenta kosztami pobytu na oddziale (niezależnie od uprawnień do bezpłatnych świadczeń medycznych) i od kwoty obciążenia naliczył podatek VAT w stawce 23% oraz odprowadził go do urzędu skarbowego.

Ponadto z pisma z dnia 29 października 2015 r. – stanowiącego uzupełnienie do wniosku – wynika, że:

1. Wnioskodawca jest podmiotem leczniczym, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,
2. proces leczenia został zakończony, a pacjent pozostał w szpitalu tylko ze względu na brak możliwości zapewnienia opieki w domu. Opieka nie była związana z poprawą, czy ratowaniem zdrowia pacjenta,
3. pobyt pacjenta w szpitalu po zakończeniu leczenia szpitalnego związany był z brakiem możliwości zapewnienia opieki w domu. Pobyt w szpitalu nie miał na celu zachowania osiągniętych rezultatów leczenia. Prawidłowa opieka w domu przyniosłaby takie same efekty,
4. świadczone na rzecz pacjenta usługi po jego wypisaniu z oddziału były tylko i wyłącznie świadczeniami opiekuńczymi. Nie służyły one leczeniu, a tym bardziej ratowaniu, przywracaniu czy poprawie zdrowia,
5. głównym celem świadczenia tych usług było zapewnienie opieki dla pacjenta niewymagającego leczenia szpitalnego. Pobrane opłaty miały na celu pokrycie kosztów pacjenta po wypisaniu ze szpitala,
6. opłata pobierana jest za pobyt na sali, korzystanie z urządzeń sanitarnych, korzystanie z prądu, wody i ogrzewania, wyżywienie pacjenta, sprzątanie sali, zmianę pościeli, czynności pielęgnacyjne, pomoc przy toalecie i innych podstawowych codziennych czynnościach.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy podatnik postąpił prawidłowo naliczając podatek VAT w stawce 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, naliczono i odprowadzono podatek VAT w stawce 23% uznając, że pobyt pacjenta na oddziale szpitala nie był związany z leczeniem, co zostało potwierdzone wydanym wypisem ze szpitala, świadczącym o zaleceniach leczenia w jednostce stacjonarnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak stanowi art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług dla dostawy towarów i świadczenia usług – zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

I tak, jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, wykonywane w ramach działalności leczniczej przez podmioty lecznicze.

Z powyższego wynika zatem, że zwolnieniu od podatku VAT podlegają usługi w zakresie opieki medycznej, które spełniają określone warunki, tj. służą profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, a także świadczone są przez konkretny, wymieniony przez ustawodawcę wprost podmiot. Zwolnienie powyższe ma zatem charakter podmiotowo-przedmiotowy, co oznacza, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług wykonywanych przez ściśle zdefiniowany krąg podmiotów, wykonujących te usługi.

W tym miejscu zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia podmiotu leczniczego, czy działalności leczniczej. Wobec powyższego, przy definiowaniu powyższych pojęć należy posiłkować się przepisami ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 618, z późn. zm.).

Jak stanowi art. 2 ust. 1 pkt 4, pkt 5 i pkt 10 ustawy o działalności leczniczej:

• podmiot leczniczy niebędący przedsiębiorcą to podmiot leczniczy wymieniony w art. 4 ust. 1 pkt 2 i 3;
• podmiot wykonujący działalność leczniczą to podmiot leczniczy, o którym mowa w art. 4, oraz lekarz lub pielęgniarka wykonujący zawód w ramach działalności leczniczej jako praktykę zawodową, o której mowa w art. 5;
• przez świadczenie zdrowotne należy rozumieć działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania.
  
  

Natomiast – w myśl art. 4 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy – podmiotami leczniczymi są samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej.

Z kolei, działalność lecznicza polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych (art. 3 ust. 1 cyt. wyżej ustawy).

Ponadto – zgodnie z art. 30 ust. 4 ustawy o działalności leczniczej – pacjent, którego stan zdrowia nie wymaga dalszego udzielania stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych, lub osoba, na której w stosunku do pacjenta ciąży ustawowy obowiązek alimentacyjny, ponoszą koszty pobytu pacjenta, począwszy od upływu terminu, o którym mowa w ust. 1, niezależnie od uprawnień do bezpłatnych świadczeń zdrowotnych określonych w przepisach odrębnych.

Wskazać dodatkowo należy, że powołany powyżej przepis art. 43 ust. 1 pkt 18 stanowi implementację do polskiego porządku prawnego przepisu art. 132 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwana dalej Dyrektywą 2006/112/WE, zgodnie z którym zwolnieniu od podatku przez państwa członkowskie podlegają opieka szpitalna i medyczna oraz ściśle z nimi związane czynności podejmowane przez podmioty prawa publicznego lub, na warunkach socjalnych porównywalnych do stosowanych w odniesieniu do instytucji prawa publicznego, przez szpitale, ośrodki medyczne i diagnostyczne oraz inne odpowiednio uznane placówki o podobnym charakterze.

Zwolnienie określone w art. 132 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady ma charakter przedmiotowo-podmiotowy. Oznacza to, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług, wykonywanych przez zdefiniowany krąg podmiotów. Stąd też analogiczną konstrukcję zastosowano w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, wskazując, jaki rodzaj usług podlega zwolnieniu oraz definiując krąg podmiotów, wykonujących te usługi.

Warto przywołać tu ugruntowane stanowisko Trybunału Sprawiedliwości UE, że zwolnienia (zawarte w art. 132 Dyrektywy) stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego i mają na celu uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu VAT w poszczególnych państwach członkowskich (np. wyrok C-307/01, pkt 52). Oznacza to, że zakres przedmiotowy zwolnień zawartych w art. 132 Dyrektywy powinien być taki sam we wszystkich krajach członkowskich.

Analizując powyższe regulacje należy zauważyć, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek:

• przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług, tj. usług w zakresie opieki medycznej, służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, a także
• przesłanki o charakterze podmiotowym, odnoszącej się do usługodawcy, który musi być podmiotem leczniczym.
  
  

Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie od podatku nie znajduje zastosowania.

Ponadto przy definiowaniu zwolnienia usług w zakresie opieki medycznej, oprzeć należy się na przepisach Dyrektywy oraz orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE. Ze zwolnienia będą generalnie korzystać tylko te czynności, które mają charakter diagnostyczny lub terapeutyczny (leczniczy). Jeśli świadczenie nie będzie służyć profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, to wówczas nie będzie objęte zwolnieniem od podatku VAT.

Ponadto jak wskazuje Trybunał, pojęcia dotyczące zwolnień należy interpretować w sposób ścisły, ponieważ zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika.

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE jednoznacznie wynika, że zwolnieniu od podatku nie powinny podlegać takie usługi, których celem nie jest ochrona zdrowia. W wyroku w sprawie L.u.P. GmbH (C-106/05) Trybunał stwierdził: „(...) pojęcie „opieki medycznej” oraz „świadczeń opieki medycznej” (...) odnosi się do świadczeń, które służą diagnozie, opiece oraz, w miarę możliwości leczeniu chorób lub zaburzeń zdrowia”. Natomiast w sprawie CopyGene (C-262/08) wskazano, że „Cel usługi medycznej określa, czy powinna ona korzystać ze zwolnienia; jeżeli z kontekstu wynika, że jej głównym celem nie jest ochrona, utrzymanie bądź przywrócenie zdrowia, lecz inny cel, to wówczas zwolnienie nie będzie miało zastosowania”. Innymi słowy, aby podlegać zwolnieniu świadczenie powinno mieć cel terapeutyczny. Tym samym liczy się nie charakter usługi, ale jej cel.

Zdefiniowanie w przepisach art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy zakresu zwolnienia poprzez zawężenie go wyłącznie do usług opieki medycznej służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, odpowiada co do zasady używanym przez Trybunał określeniom „postawienie diagnozy, udzielenie pomocy medycznej oraz, w zakresie, w jakim jest to możliwe, leczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych”. Podkreślenia wymaga, że orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE wskazuje, że ze zwolnienia mogą korzystać również usługi medyczne realizowane w celach profilaktycznych (wyrok w sprawie Unterpertinger, C-212/01). Zgodnie z orzeczeniem w tej sprawie „celu terapeutycznego nie należy określać w sposób szczególnie wąski, świadczenie profilaktycznych usług medycznych może być również zwolnione od podatku nawet jeśli okaże się że osoby, które są poddane badaniom lub innym zabiegom medycznym o charakterze profilaktycznym nie cierpią na żadną chorobę lub anomalię zdrowotną.” W tym samym orzeczeniu Trybunał stwierdza „analizy laboratoryjne, których wykonanie (…) jest zalecane przez lekarzy ogólnych w ramach sprawowanej przez nich opieki medycznej, mogą przyczynić się do utrzymywania dobrego stanu zdrowia ludzi, ponieważ – podobnie jak w przypadku wszelkich świadczeń medycznych wykonywanych zapobiegawczo – ich celem jest poddanie pacjentów obserwacji i badaniom zanim zaistnieje konieczność poddania ich diagnozie, leczeniu czy też wyleczeniu z ewentualnej choroby”.

Pojęcie „opieki medycznej” przewidziane w art. 43 ustawy obejmuje zatem świadczenia medyczne wykonywane w celu ochrony, w tym zachowania lub przywrócenia zdrowia osób. Innymi słowy pojęcie to obejmuje zarówno leczenie, jak i profilaktykę.

Należy jednak podkreślić, że zgodnie z orzecznictwem TSUE pojęcia świadczenia opieki medycznej nie można interpretować w sposób, który obejmuje świadczenia medyczne realizowane w innym celu niż postawienie diagnozy, udzielenie pomocy medycznej oraz w zakresie, w jakim to możliwe, leczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych. (wyrok w sprawie Peter d’Ambrumenil, Dispute Resolution Services Ltd vs Commissioners of Customs and Excise C-307/01).

Jeżeli podstawowym celem danego świadczenia nie są diagnoza, opieka, bądź leczenie chorób lub zaburzeń zdrowia (tj. świadczeniu nie przyświeca cel terapeutyczny), świadczenie takie nie podlega zwolnieniu od VAT.

Ponadto, w myśl art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem leczniczym, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy. Na oddziale szpitalnym Zainteresowanego przebywał pacjent, u którego stan zdrowia nie wymagał dalszego udzielania stacjonarnych świadczeń zdrowotnych. Pacjent został wypisany z oddziału, jednak nie opuścił jednostki samodzielnie, nie został też odebrany przez osoby, na których ciążył ustawowy obowiązek opieki. Zgodnie z art. 30 ust. 4 ustawy o działalności leczniczej, Zainteresowany obciążył pacjenta kosztami pobytu na oddziale (niezależnie od uprawnień do bezpłatnych świadczeń medycznych) i od kwoty obciążenia naliczył podatek VAT w stawce 23% oraz odprowadził go do urzędu skarbowego. Proces leczenia został zakończony, a pacjent pozostał w szpitalu tylko ze względu na brak możliwości zapewnienia opieki w domu. Opieka nie była związana z poprawą, czy ratowaniem zdrowia pacjenta. Pobyt pacjenta w szpitalu po zakończeniu leczenia szpitalnego związany był z brakiem możliwości zapewnienia opieki w domu. Pobyt w szpitalu nie miał na celu zachowania osiągniętych rezultatów leczenia. Prawidłowa opieka w domu przyniosłaby takie same efekty. Świadczone na rzecz pacjenta usługi po jego wypisaniu z oddziału były tylko i wyłącznie świadczeniami opiekuńczymi. Nie służyły one leczeniu, a tym bardziej ratowaniu, przywracaniu czy poprawie zdrowia. Głównym celem świadczenia tych usług było zapewnienie opieki dla pacjenta niewymagającego leczenia szpitalnego. Pobrane opłaty miały na celu pokrycie kosztów pacjenta po wypisaniu ze szpitala. Opłata pobierana jest za pobyt na sali, korzystanie z urządzeń sanitarnych, korzystanie z prądu, wody i ogrzewania, wyżywienie pacjenta, sprzątanie sali, zmianę pościeli, czynności pielęgnacyjne, pomoc przy toalecie i innych podstawowych codziennych czynnościach.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość w kwestii stawki podatku na usługę świadczoną pacjentowi przebywającemu w szpitalu po zakończeniu procesu udzielania świadczeń szpitalnych.

Analizując zatem możliwość zastosowania dla usług świadczonych przez Wnioskodawcę zwolnienia od podatku w oparciu o powołany powyżej przepis art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy należy stwierdzić, że zwolnienie od podatku usług w zakresie opieki medycznej ma charakter podmiotowo-przedmiotowy. Z tego względu oprócz przedmiotu transakcji istotny jest również status podmiotu świadczącego daną usługę. Ze zwolnienia korzystają usługi służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, wykonywane w ramach działalności leczniczej przez podmioty lecznicze. Wobec powyższego powyższe zwolnienie obejmuje tylko świadczenia medyczne wykonywane w określonym celu przez określone osoby (podmioty).

W rozpatrywanej sprawie kluczową rolę stanowi więc ustalenie po pierwsze, czy świadczona przez Wnioskodawcę usługa – polegająca na zapewnieniu pacjentowi możliwości jego dalszego pobytu w szpitalu w sytuacji, gdy jego stan zdrowia nie wymaga już leczenia w warunkach szpitalnych – stanowi usługę w zakresie opieki medycznej, służącą profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 18, a po drugie, czy Wnioskodawca wypełnia przesłankę o charakterze podmiotowym uprawniającą do zastosowania tegoż zwolnienia.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca wypełnia przesłankę o charakterze podmiotowym uprawniającą do zastosowania zwolnienia, ponieważ jest podmiotem leczniczym. Jednakże przesłanka o charakterze przedmiotowym nie została wypełniona, ponieważ świadczona przez Zainteresowanego usługa polegająca na zapewnieniu pacjentowi możliwości jego dalszego pobytu w szpitalu w sytuacji, gdy jego stan zdrowia nie wymaga już leczenia w warunkach szpitalnych, nie stanowi usługi w zakresie opieki medycznej, która służy profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia ani też usługi ściśle związanej z opieką szpitalną i medyczną. Jak wskazał Zainteresowany, proces leczenia pacjenta został zakończony, a pacjent pozostał w szpitalu tylko ze względu na brak możliwości zapewnienia opieki w domu. Ponadto opieka nie była związana z poprawą, ratowaniem zdrowia pacjenta, jak również nie służyła leczeniu, a tym bardziej przywracaniu, czy poprawie zdrowia.

Zatem uznać należy, że opisana usługa pobytu pacjenta w szpitalu po upływie terminu zakończenia procesu udzielania świadczeń szpitalnych nie stanowi usługi w zakresie opieki medycznej, służącej profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, bowiem nie przyczynia się bezpośrednio do zachowania osiągniętych rezultatów leczenia szpitalnego.

Tym samym nie jest spełniona jedna z przesłanek zawartych w ww. art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy i brak jest podstaw do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie cyt. przepisu. Zatem dla opisanych we wniosku usług zastosowanie ma 23% stawka podatku VAT.

Podsumowując, Wnioskodawca winien zastosować 23% stawkę podatku VAT na usługę świadczoną pacjentowi przebywającemu w szpitalu po zakończeniu procesu udzielania świadczeń szpitalnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.