Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-338/15/MM
z 27 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2015 r. (data wpływu 23 lutego 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 kwietnia 2015 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 24 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń od podatku w ramach tzw. ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń od podatku w ramach tzw. ulgi prorodzinnej. Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 17 kwietnia 2015 r. Nr ITPB2/4511-338/15-2/MM wezwano Wnioskodawczynię do ich usunięcia. Wniosek uzupełniono w dniu 24 kwietnia 2015 r.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny:

Córka Wnioskodawczyni jest osobą dorosłą osiągającą dochody ze stosunku pracy oraz z pozarolniczej działalności gospodarczej, „posiada niepełnosprawność” w stopniu umiarkowanym. Niepełnosprawność powstała przed szesnastym rokiem życia; w stopniu umiarkowanym istniała od jedenastego roku życia do 31 maja 2013 r. Do maja 2013 r. córka Wnioskodawczyni otrzymywała zasiłek pielęgnacyjny. Córka Wnioskodawczyni nie była i nie jest w związku małżeńskim. Wnioskodawczyni pomagała córce finansowo opłacając czynsz tytułem wynajmu mieszkania (500 zł) oraz pomagała w przygotowaniu posiłków.

Dochody uzyskiwane z pracy oraz z pozarolniczej działalności gospodarczej za 2011 r., którą córka wykonywała nie wystarczały na pokrycie niezbędnych w jej sytuacji potrzeb życiowych i zdrowotnych. Pozyskiwane środków z działalności gospodarczej uzależnione było od pracy w terenie w odległości ok. 90 km od miejsca zamieszkania. Dlatego też Wnioskodawczyni użyczyła córce samochód i wszystkie koszty eksploatacyjne pojazdu (ubezpieczenie OC, AC, naprawy i pozostałe) Wnioskodawczyni pokrywała z własnych środków finansowych. Choroba córki Wnioskodawczyni jest chorobą przewlekłą (na dzień dzisiejszy nieuleczalną), wymagającą specyficznego i bardzo kosztownego leczenia. Stopień zaawansowania choroby wymaga stosowania indywidualnie dobranych leków i maści, bez których nie byłaby w stanie wykonywać pracy. Jako rodzic była zatem do pomocy finansowej (bądź alimentacyjnej) wobec córki, co też uczyniła.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w rozliczeniu rocznym za 2011 r. Wnioskodawczyni mogła odliczyć ulgę prorodzinną za niepełnosprawne dziecko?

Zdaniem Wnioskodawczyni miała pełne prawo do skorzystania z ulgi prorodzinnej, gdyż jako rodzic była zobowiązana do pomocy finansowej (bądź alimentacyjnej) wobec swojej córki, co uczyniła. Dochody uzyskiwane z pracy oraz z pozarolniczej działalności gospodarczej za 2011 r., którą córka wykonywała nie wystarczały na pokrycie niezbędnych w jej sytuacji potrzeb życiowych i zdrowotnych. Pozyskiwanie środków z pozarolniczej działalności gospodarczej uzależnione było od pracy w terenie, czyli od posiadania samochodu. Miesięczny koszt eksploatacji tego samochodu pokrywała z własnych środków Wnioskodawczyni (ok. 300 zł), ponadto opłacała częściowo czynsz za wynajem mieszkania - 500 zł miesięcznie. Dlatego też Wnioskodawczyni uważa, że udzieliła córce bardzo dużego wsparcia wychowawczego i finansowego w związku z czym odliczenie ulgi było jak najbardziej zasadne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej– jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361) od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Na podstawie art. 27f ust. 2 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2013 r., odliczeniu podlega kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, za każdy miesiąc kalendarzowy, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1.

Art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ww. ustawy odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka,
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka,
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą,
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Art. 27f ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi zaś, że przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Do osób o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 ww. ustawy zalicza się dzieci:

• bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
• do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, córka Wnioskodawczyni jest osobą dorosłą osiągającą dochody ze stosunku pracy oraz z pozarolniczej działalności gospodarczej, „posiada niepełnosprawność” w stopniu umiarkowanym. Niepełnosprawność powstała przed szesnastym rokiem życia; w stopniu umiarkowanym istniała od jedenastego roku życia do 31 maja 2013 r. Do maja 2013 r. córka Wnioskodawczyni otrzymywała zasiłek pielęgnacyjny. Córka Wnioskodawczyni nie była i nie jest w związku małżeńskim. Wnioskodawczyni pomagała córce finansowo opłacając czynsz tytułem wynajmu mieszkania (500 zł) oraz pomagała w przygotowaniu posiłków.

Dochody uzyskiwane z pracy oraz z pozarolniczej działalności gospodarczej za 2011 r., którą córka wykonywała nie wystarczały na pokrycie niezbędnych w jej sytuacji potrzeb życiowych i zdrowotnych. Pozyskiwane środków z działalności gospodarczej uzależnione było od pracy w terenie w odległości ok. 90 km od miejsca zamieszkania. Dlatego też Wnioskodawczyni użyczyła córce samochód i wszystkie koszty eksploatacyjne pojazdu (ubezpieczenie OC, AC, naprawy i pozostałe) Wnioskodawczyni pokrywała z własnych środków finansowych. Choroba córki Wnioskodawczyni jest chorobą przewlekłą (na dzień dzisiejszy nieuleczalną), wymagającą specyficznego i bardzo kosztownego leczenia. Stopień zaawansowania choroby wymaga stosowania indywidualnie dobranych leków i maści, bez których nie byłaby w stanie wykonywać pracy. Jako rodzic była zatem zobowiązana do pomocy finansowej (bądź alimentacyjnej) wobec córki, co też uczyniła.

Odnosząc się do tak przedstawionego stanu faktycznego wskazać należy, że zgodnie z powołanym art. 27f ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prawo do dokonania odliczenia kwoty wskazanej w ust. 2 tego przepisu, przysługuje m.in. podatnikom utrzymującym pełnoletnie niepełnosprawne dzieci w związku z wykonywaniem przez tych rodziców ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego.

Obowiązek alimentacyjny zdefiniowany został w art. 128 ustawy z dnia z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 583). Zgodnie z tym przepisem obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo.

Obowiązek ten obciąża, w myśl art. 129 ww. Kodeksu, zstępnych przed wstępnymi, a wstępnych przed rodzeństwem; jeżeli jest kilku zstępnych lub wstępnych - obciąża bliższych stopniem przed dalszymi.

Z art. 133 § 1 ww. ustawy wynika, że rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Natomiast stosownie do art. 133 § 2 tej ustawy, poza powyższym wypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku.

W orzecznictwie został utrwalony pogląd, że kwestia niedostatku osoby uprawnionej do alimentacji musi być oceniana w sposób zindywidualizowany, poprzez porównanie czy posiadane przez nią środki są wystarczające na pokrycie życiowych i zdrowotnych potrzeb niezbędnych w jej sytuacji.

We wniosku wskazano, że dochody uzyskiwane z pracy oraz z pozarolniczej działalności gospodarczej za 2011 r., którą córka Wnioskodawczyni wykonywała nie wystarczały na pokrycie niezbędnych w jej sytuacji potrzeb życiowych i zdrowotnych, dlatego też Wnioskodawczyni - jako rodzic - była zobowiązana do pomocy finansowej (bądź alimentacyjnej) wobec córki, co też uczyniła. W tak przedstawionym zatem stanie faktycznym – jeżeli na Wnioskodawczyni ciążył obowiązek alimentacyjny i rzeczywiście go wykonywała i utrzymywała niepełnosprawną córkę, to wówczas za 2011 r. przysługiwało Jej uprawnienie do dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej.

Należy jednocześnie podkreślić, iż procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę spełnienia przez Wnioskodawczynię wszystkich przesłanek uprawniających do skorzystania z odliczeń w ramach przedmiotowej ulgi. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa jest bowiem sam przepis prawa. Wobec tego, wydając przedmiotową interpretację oparto się na przedstawionym przez Wnioskodawczynię stanie faktycznym, w którym wskazano, że dochody uzyskiwane z pracy oraz z pozarolniczej działalności gospodarczej za 2011 r., którą córka wykonywała nie wystarczały na pokrycie niezbędnych w jej sytuacji potrzeb życiowych i zdrowotnych, a Wnioskodawczyni była zobowiązana do pomocy finansowej (bądź alimentacyjnej). W przypadku jednak, gdy przytoczony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości,

to wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W myśl art. 14l ww. ustawy, w przypadku gdy skutki podatkowe związane ze zdarzeniem, któremu odpowiada stan faktyczny będący przedmiotem interpretacji, miały miejsce przed opublikowaniem interpretacji ogólnej lub przed doręczeniem interpretacji indywidualnej, zastosowanie się do tej interpretacji nie zwalnia z obowiązku zapłaty podatku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.