Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1123/15-2/TW
z 5 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2015 r. (data wpływu 12 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka korzysta z usług firm zewnętrznych, działających na rynku (dalej: „Wynajmujący"), które oferują długoterminowy najem samochodów osobowych. Spółka, jako najemca, zawiera w tym zakresie umowy dotyczące konkretnych samochodów, przeznaczonych do używania przez konkretnie wskazanych pracowników Spółki lub członków zarządu. Na podstawie tego typu umów samochody mogą być wykorzystywane wyłącznie w celach służbowych związanych z działalnością Spółki (czyli w czasie wykonywania przez pracowników stosunku pracy lub pełnienia przez członków zarządu swoich obowiązków). Zgodnie z zawartymi umowami, Spółka, w każdym miesiącu obowiązywania umowy, może jednak złożyć oświadczenie o tym przez ile dni nie używała samochodu. Ma to wpływ na kwotę miesięcznego wynagrodzenia z tytułu umowy najmu długoterminowego. Przykładowo, w umowach jest wskazane, że Spółka w trakcie roku ma prawo do nieużywania każdego samochodu tylko w zakresie określonej ilości dni (np. 126 dni/12 miesięcy). W okresie obowiązywania umowy każdy samochód ma określony limit kilometrów (roczny i miesięczny). Za każdy kilometr przejechany powyżej limitu Spółka ma zapłacić dodatkowe wynagrodzenie. W celu obliczenia limitu Spółka ma obowiązek prowadzić kartę ewidencyjną, w której wpisuje stan licznika na dzień rozpoczęcia i zakończenia okresów, w których ma miejsce wykorzystanie samochodu do celów służbowych związanych z działalnością Spółki. Wpis w karcie potwierdza rozpoczęcie i zakończenie używania samochodu przez Spółkę. Spółka udostępnia powyższe samochody pracownikom i członkom zarządu wyłącznie do celów służbowych.

Niezależnie od powyższych umów, Wynajmujący zawierają z poszczególnymi pracownikami Spółki lub członkami zarządu odrębne umowy najmu samochodów. Umowy te są zawierane wyłączne w zakresie własnej działalności gospodarczej Wynajmujących. Umowy dotyczą tych samych samochodów, które pracownicy lub członkowie zarządu Spółki użytkują jednocześnie w ramach stosunku pracy ze Spółką, wyłącznie na potrzeby służbowe. Zgodnie z umowami zawartymi przez Wynajmujących z poszczególnymi pracownikami lub członkami zarządu Spółki, pracownik lub członek zarządu (określony w tych umowach jako najemca) może użytkować samochód w ciągu każdych kolejnych 12 (dwunastu) miesięcy maksymalnie do 126 dni. Powyższe 126 dni obejmują weekendy oraz dodatkowe 26 dni w trakcie roku kalendarzowego. W praktyce sprowadza się to do tego, że pracownik lub członek zarządu Spółki, na podstawie takiej umowy, będzie użytkować samochód jedynie w te dni, w które samochodu nie użytkuje Spółka.

Za wynajem samochodu Wynajmujący otrzymują od pracowników i członków zarządu Spółki wynagrodzenie w postaci określonej w umowie najmu kwoty czynszu. Kwota czynszu jest powiększana o kwotę podatku VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami. Pracownicy oraz członkowie zarządu Spółki otrzymują z tego tytułu od Wynajmującego faktury. Odpłatność za czynsz jest ponoszona przez pracowników i członków zarządu Spółki z ich własnych środków finansowych bezpośrednio na rzecz Wynajmującego. Z uwagi na zaistniały stan faktyczny i zdarzenie przyszłe Spółka powzięła wątpliwość, czy w związku z zawarciem przez pracowników i członków zarządu Spółki umowy z Wynajmującymi na najem samochodów na Spółce ciążą obowiązki płatnika a jeśli tak, to w jaki sposób wyliczyć przychód pracownika Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, pracownik i członek zarządu Spółki uzyskuje przychód ze stosunku pracy a Spółka jako płatnik ma obowiązek pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych? Jeśli w ocenie Organu po stronie pracownika i członka zarządu Spółki powstaje przychód ze stosunku pracy, to Spółka zwraca się z zapytaniem w jaki sposób należy wyliczyć ten przychód?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym i przyszłym pracownicy i członkowie zarządu Spółki nie uzyskują przychodu ze stosunku pracy i tym samym na Spółce nie ciążą w tym zakresie obowiązki płatnika. Spółka nie musi zatem wyliczać kwoty przychodu z tego tytułu.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 powyższej ustawy wskazuje, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przy czym przez pojęcie „nieodpłatnego świadczenia" należy rozumieć takie świadczenie, które podatnik otrzymuje w sposób nieodpłatny, tj. niezwiązany w żaden sposób z kosztami lub inną formą ekwiwalentu. W związku z otrzymanym świadczeniem podatnik niczego w zamian nie świadczy obecnie ani w przyszłości. Takie przysporzenie majątkowe ma dla podatnika konkretny wymiar finansowy. Co więcej, takie przysporzenie majątkowe jest uzyskiwane kosztem innego podmiotu. Przychód z tytułu otrzymanych nieodpłatnie świadczeń powstaje w przypadku, gdy podatnik otrzymuje to świadczenie w sposób nieodpłatny, podczas gdy w warunkach rynkowych otrzymanie tego rodzaju świadczenia odbywałoby się z zachowaniem odpłatności. Co do zasady wartością przychód u będzie wartość rynkowa świadczenia. Z kolei przychód ze świadczeń częściowo odpłatnych powstanie w sytuacji, gdy podatnik otrzyma dane świadczenie za odpłatnością ale odbiegającą od cen rynkowych. W takim przypadku wysokość przychodu będzie odpowiadała różnicy pomiędzy cenami rynkowymi tego świadczenia a poniesioną odpłatnością.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym pracownicy i członkowie zarządu Spółki użytkują samochody służbowe do celów związanych z wykonywaną w Spółce pracą i obowiązkami służbowymi. Są to samochody użytkowane przez Spółkę na podstawie umowy najmu długoterminowego. Wynagrodzenie naliczane jest według stawki dziennej za każdy dzień użytkowania samochodu przez Spółkę. Zgodnie z umową Spółka składa Wynajmującemu samochody oświadczenia o ilości dni, w których nie użytkuje samochodów do własnych celów. Jednocześnie Wynajmujący podpisał umowy z pracownikami i członkami zarządu Spółki na podstawie których wynajął im samochody na 126 dni w roku, obejmujących weekendy i 26 dni dowolnie wybranych. W praktyce oznacza to, że pracownicy i członkowie zarządu Spółki mogą użytkować te samochody jedynie w dniach, w których nie użytkuje ich Spółka. Z tego tytułu pracownicy i członkowie zarządu Spółki ponoszą samodzielnie odpłatność na rzecz Wynajmującego samochody na podstawie wystawionych przez niego faktur.

Tym samym w ocenie Spółki jej pracownicy i członkowie zarządu nie uzyskują od Spółki żadnego świadczenia, które mogłoby dla nich stanowić przychód z tytułu stosunku pracy łączącego ich ze Spółką (w szczególności nie otrzymują od Spółki nieodpłatnego świadczenia, czy świadczenia częściowo odpłatnego). Pracownicy i członkowie zarządu Spółki zawierają umowy z firmą wynajmującą samochody odrębnie, we własnym zakresie, za ustaloną w umowie odpłatnością. Korzystanie przez pracowników i członków zarządu Spółki z wynajętych samochodów nie jest zatem dla nich darmowe. Spółka nie ma również żadnego wpływu na wysokość tego czynszu. Choć najem dotyczy tych samych samochodów, które Spółka użytkuje, rozliczenie pomiędzy Spółką a Wynajmującym nie obejmuje w żadnym stopniu odpłatności za użytkowanie samochodów przez pracowników i członków zarządu poza stosunkiem pracy. Spółka w żaden sposób nie partycypuje w kosztach tego najmu ponieważ ponosi wynagrodzenie wyłącznie za dni, w których sama wykorzystuje samochód. Spółka nie dopłaca również w żaden sposób pracownikom i członkom zarządu do czynszu najmu określonego w umowie z Wynajmującym. Pracownicy i członkowie zarządu Spółki ponoszą odpłatność we własnym zakresie, z własnych środków. Ponadto, pracownicy i członkowie zarządu użytkują samochody w te dni, w które Spółka ich nie wykorzystuje (ich praca odbywa się bowiem jedynie w dni robocze, ponadto pracownikom i członkom zarządu przysługuje w trakcie roku 26 dni urlopu). Skoro więc pracownicy i członkowie zarządu Spółki wynajmują samochody bezpośrednio od podmiotu trzeciego i za korzystanie z tych samochodów ponoszą samodzielnie odpłatność w postaci czynszu, to po stronie Spółki nie wystąpi obowiązek obliczania przychodu z nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego świadczenia.

Ponadto ocena, czy wartość czynszu określona w umowach pomiędzy pracownikami i członkami zarządu Spółki a Wynajmującym jest ceną rynkową również nie ma żadnego wpływu na ewentualne obowiązki Spółki jako płatnika. Są to bowiem rozliczenia poza stosunkiem pracy i wyłącznie pomiędzy Wynajmującym a poszczególnymi pracownikami i członkami zarządu Spółki, działającymi w tym zakresie jako osoby prywatne, niezależne od Spółki. Ponadto, pracownicy i członkowie zarządu Spółki użytkują samochody służbowe wyłącznie na potrzeby służbowe i nie użytkują ich w czasie pracy na potrzeby prywatne.

Mając to na uwadze w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, pracownicy i członkowie zarządu Spółki nie uzyskują przychodu ze stosunku pracy i tym samym na Spółce nie ciążą w tym zakresie żadne obowiązki płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.