INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15.06.2009 r. (data wpływu 03.07.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie właściwej stawki podatku dla świadczonych usług wynajmu lokali na cele mieszkaniowe - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03.07.2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie właściwej stawki podatku dla świadczonych usług wynajmu lokali na cele mieszkaniowe.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

1. Wnioskodawca jest jednoosobową spółką utworzoną w 2002 r. przez Instytut. Na mocy umowy z 12.08.2002 r. w sprawie oddania do używania niektórych nieruchomości z prawem do pobierania pożytków Instytutu Spółka dzierżawi niektóre zabudowane nieruchomości będące własnością Instytutu. Spółka w zamian za prawo do czerpania z dzierżawionych nieruchomości pożytków ma obowiązek dbania o należyty stan techniczny nieruchomości oraz płacenia Instytutowi czynszu dzierżawnego.
2. Jedną z nieruchomości dzierżawionych od Instytutu jest nieruchomość przy ul. P. w W. Według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nieruchomość ta, obejmująca m.in. zabudowane działki gruntu o numerach ewidencyjnych 123, 129 i 135 położona jest na terenie oznaczonym symbolem U/2 (teren usług hotelarskich). W rejestrze gruntów dzielnicy W. w odniesieniu do działek 123, 129 i 135, w rubryce Opis użytków figuruje określenie „inne tereny zabudowane”, a w kartotece budynków w rubryce Funkcja budynku figuruje określenie „inne budynki niemieszkalne”. Budynek przy ul. P. wzniesiony został na terenie objętym decyzją administracyjną „o ustaleniu miejsca i warunków realizacji inwestycji budowlanej”, z wniosku w sprawie „budowy hotelu dla pielęgniarek”. W ślad za tym, decyzją Skarb Państwa wywłaszczył teren pod realizację — według uzasadnienia decyzji — „hotelu dla personelu”. W połowie lat 60-tych XX wieku na wywłaszczonej nieruchomości wzniesiono podpiwniczony, 4-kondygnacyjny, murowany budynek zwany w dokumentacji projektowej „hotelem pielęgniarek”. Stosownie do nazwy — pierwszymi najemcami lokali były pielęgniarki zatrudniane w Instytucie, przy czym Instytut był w owym czasie jednostką budżetową Skarbu Państwa.
   
   

Obecnie w budynku przy ul. P. znajdują się:

• 134 lokale określane w umowach najmu jako „lokale hotelowe” lub „pokoje hotelowe”, w tym:
  • 1 lokal kwalifikowany jako 1-osobowy o powierzchni ok. 35 m²,
  • 88 lokali kwalifikowanych jako 1-osobowe o powierzchni ok. 24 m²,
  • 6 lokali kwalifikowanych jako 1-osobowe o powierzchni ok. 12 m²,
  • 29 lokali kwalifikowanych jako 2-osobowe o powierzchni ok. 24 m², 6 lokali kwalifikowanych jako 3-osobowe o powierzchni ok. 24 m²
    (razem: 171 miejsc noclegowych)
  • 4 lokale wyłączone z eksploatacji, do gruntownego remontu, o pow. ok. 24 m²; (dodatkowo: od 4 do 8 miejsc noclegowych).

• 1 lokal typowo mieszkalny o powierzchni 214 m² (powstały w efekcie przebudowy holu i pomieszczeń użytkowych);

• kilka lokali użytkowych (fryzjer, kaletnik, ortodonta itp.).
  
  

Lokale (pokoje) 1-osobowe o powierzchni 12 m² oraz 3-osobowe pozbawione są tzw. wygód (kuchenek, łazienek i ubikacji). Osoby w nich zakwaterowane korzystają ze wspólnych łazienek i ubikacji znajdujących się na korytarzach. W pozostałych lokalach (1- lub 2-osobowych o pow. ok. 24 m² wydzielone są korytarzyki wejściowe, kuchnie, łazienki z WC i pokoje mieszkalne o pow. ok. 16 m². Przykładowy rozkład pomieszczeń przedstawia załączony projekt modernizacji pokoju nr 219 (załącznik nr 1). W żadnym z tych lokali (pokoi) nie ma urządzeń pomiarowych, które mierzyłyby zużycie wody, energii elektrycznej, energii cieplnej lub gazu. Lokale 1-sobowe o pow. 12 m² nie były pierwotnie przeznaczone do zamieszkania; były to pomieszczenia pomocnicze przeznaczone dla obsługi hotelu pracowniczego. Wkrótce po rozpoczęciu użytkowania budynku przystosowano je do zamieszkiwania z powodu deficytu miejsc noclegowych.

3. Zgodnie z umową z Instytutem Spółka przejęła funkcje wynajmującego m.in. lokale w budynku „hotelu pracowniczego” przy ul. P. Z chwilą wydzierżawienia obiektu nazwa „hotel pracowniczy” stała się o tyle nie przystająca do rzeczywistości, że nie mieszka w nim ani jeden pracownik Spółki. W dalszym ciągu w obiekcie kwaterowani są przede wszystkim pracownicy Instytutu, jednakże pojedyncze miejsca noclegowe, zwłaszcza w pokojach wieloosobowych, wynajmowane są również osobom nie związanym stosunkiem pracy lub podobnym ani z Instytutem ani ze Spółką.
   
   

Z osobami zajmującymi lokale hotelowe podpisywane są umowy najmu (a w przypadku lokali wieloosobowych — współnajmu) z reguły na czas nieoznaczony. Zakłada się pobyty wielomiesięczne lub wieloletnie, z płatnością w okresach miesięcznych.

W zakresie najmu „lokali hotelowych” funkcjonują dwa rodzaje umów: starego i nowego typu. Umowy nowego typu wprowadzono do stosowania w drugiej połowie 2008 r.; zawierane są z osobami nowo kwaterowanymi w „hotelu pracowniczym”. Jednocześnie obowiązują umowy starego typu — zawierane wcześniej. W obu typach umów występuje podział płatności na dwa zasadnicze składniki: czynsz za lokal i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu przez wynajmującego (centralne ogrzewanie, ciepła woda, zimna woda i odprowadzanie ścieków, wywóz śmieci, woda na cele ogólne, energia elektryczna, gaz, antena TV). Stosowany w umowach podział płatności na wyżej wymienione składniki jest taki sam jak stosowany w typowych budynkach mieszkalnych. Jednakże z powodu braku urządzeń pomiarowych opłaty za wszystkie świadczenia w „hotelu pracowniczym” mają charakter ryczałtowy i są kalkulowane przez wynajmującego w oparciu o koszty uzyskiwania tych świadczeń dla potrzeb całego budynku. W praktyce występują odchylenia pomiędzy kosztami świadczeń dostarczanych do budynku a sumą opłat wnoszonych przez lokatorów (co wpływa na wynik finansowy Spółki; nadwyżki lub niedobory nie są wykazywane jako należności lub zobowiązania wobec lokatorów).

W niektórych umowach starego typu funkcjonuje zapis o stosowaniu, w sprawach nieuregulowanych postanowieniami umowy m.in. przepisów ustawy z dnia 21.06.2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (vide załącznik nr 4, § 11). Przepisy wymienionej ustawy mają co do zasady zastosowanie do lokali kwalifikowanych jako „lokale mieszkalne”. Dlatego w większości przypadków, zapisy te zostały już z umów najmu lokalu hotelowego wyeliminowane — za pomocą aneksów do umów wprowadzanych w życie od początku 2009 roku (przy okazji wprowadzania podwyżek czynszów), z pozostawieniem zapisu o stosowaniu przepisów Kodeksu cywilnego.

4. Najemcy meldowani są w „hotelu pracowniczym” na pobyt czasowy, z reguły 1-roczny. Po upływie okresu rocznego zameldowanie przedłużane jest na kolejne okresy roczne. Sprawy meldunkowe prowadzą pracownicy wydzielonej administracji, która funkcjonuje w dni robocze obsługując „hotel pracowniczy” i osiedle mieszkaniowe jak ma to miejsce w spółdzielniach mieszkaniowych.
   
   

Pracownicy administracji prowadzą dla „hotelu pracowniczego” książkę meldunkową z wpisami potwierdzanymi przez Urząd Dzielnicy oraz dostarczają do Urzędu wnioski meldunkowe osób zakwaterowanych w tym „hotelu”. Jednakże 17 osób zameldowanych jest w „hotelu pracowniczym” na pobyt stały. Dotyczy to części pielęgniarek — pracownic Instytutu, które zajmują lokale hotelowe od przeszło 10 lat. Decyzje o zameldowaniu na pobyt stały wydane były jeszcze przed powstaniem Spółki. Na pobyt stały zameldowani są także mieszkańcy jedynego lokalu typowo mieszkalnego znajdującego się w tym budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaka stawka podatku od towarów i usług powinna być zastosowana w odniesieniu do sprzedaży usług zakwaterowania w „hotelu pracowniczym” przy ul. P.:

• w zakresie czynszów za „lokale (pokoje) hotelowe” oraz

• w zakresie opłat za świadczenia dostarczane do lokalu (centralne ogrzewanie, ciepła woda, zimna woda i odprowadzenie ścieków, wywóz śmieci, woda na cele ogólne, energia elektryczna, gaz, antena TV)...
  
  

W uzupełnieniu do wniosku Spółka wskazała, iż istotną wątpliwością jest, czy tego rodzaju usługa powinna być traktowana jako usługa jednolita (zwolniona od podatku względnie opodatkowana stawką 7% - w odniesieniu do łącznego wynagrodzenia za usługę), czy też powinny być wyodrębnione i opodatkowane według odrębnych stawek poszczególne elementy składające się na łączną opłatę za lokale: osobno czynsz podstawowy oraz osobno tzw. świadczenia: energia cieplna, energia elektryczna, dostawa wody, odprowadzanie ścieków, wywóz śmieci, gaz i antena TV. Faktem bowiem jest, że wyżej wymienione składniki są wyspecyfikowane w umowach najmu, chociaż opłaty za tzw. świadczenia – z powodu braku urządzeń pomiarowych – są zryczałtowane.

Zdaniem Wnioskodawcy, według art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług stawka podatku wynosi co do zasady 22 %.

Załącznik nr 3 do ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług wymienia usługi opodatkowane stawką podatku w wysokości 7%. Są to m. in.;

• pozycja 139, symbol PKWiU 55.1 — usługi hoteli;
• pozycja 140. symbol PKWiU ex 55.2 — usługi świadczone przez obiekty noclegowe turystyki oraz inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem usług zakwaterowania w bursach, internatach i domach studenckich (PKWiU ex 55.23.15); oraz
• pozycja 138 symbol PKWiU 41 00 2 usługi w zakresie rozprowadzania wody;
• pozycja 153 symbol PKWiU 90 0 usługi w zakresie gospodarki ściekami oraz wywozu i unieszkodliwiania odpadów, usługi sanitarne i pokrewne.
  
  

Załącznik nr 4 do ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług wymienia usługi zwolnione od podatku.

Są to m.in.:

• pozycja 1, symbol PKWiU ex 55.23.15 — usługi zakwaterowania w bursach, internatach i domach studenckich;
• pozycja 4, symbol PKWiU ex 70.20.11 — usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe.
  
  

Według Spółki w przypadku obiektu przy ul P. zarówno w zakresie czynszów za lokale (pokoje) hotelowe jak i w zakresie opłat za świadczenia dostarczane do lokalu (centralne ogrzewanie, ciepła woda, zimna woda i odprowadzenie ścieków, wywóz śmieci, woda na cele ogólne, energia elektryczna, gaz, antena T/) powinno być stosowane zwolnienie od podatku - z punktu 4 zał. 4 nr 4 ustawy, dla grupy usług o PKWiU 70.20.11. Zgodnie z powołanym przypisem zwolnieniu podatkowemu podlegają usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na rachunek własny Zamieszkujące w „hotelu pracowniczym” osoby nie spełniają warunku krótkotrwałego zakwaterowania, jak ma to miejsce w typowych hotelach pracowniczych czy innych obiektach świadczących usługi hotelarskie. Okres pobytu w „hotelu pracowniczym” wynosi z reguły wiele miesięcy a przeważnie wiele lat. W odniesieniu do tego obiektu nazwa „hotel” w zasadzie nie powinna być używana, ponieważ obiekt nie spełnia warunków wymaganych dla hoteli - w myśl ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2004r. Nr 223, poz.2266 z późn. zm.).

Większość lokali w budynku przy ul P. odpowiada definicji samodzielnego lokalu mieszkalnego zawartej w art. 2 ustawy z dnia 24.06.1994 r. o własności lokali. W rozumieniu przywołanej ustawy samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na pobyt stały ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zabezpieczaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Nazwa „hotel” z nieodłącznym dodatkiem „pracowniczy” jest jedynie nazwą zwyczajową nie zmieniającą faktu, iż obiekt jest nieruchomością o charakterze mieszkalnym, w której wynajmowane są lokale o charakterze mieszkalnym — z reguły na stosunkowo długie okresy czasu.

Wobec powyższego, dla usług polegających na wynajmowaniu takich pseudohotelowych lokali o charakterze mieszkalnym nie powinna być stosowana stawka podatkowa 7 % (z pozycji 140 załącznika nr 3 do ustawy symbol PKWiU ex 55.2 — w szczególności usługi świadczone przez inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania), natomiast powinno być stosowane zwolnienie od podatku (z pozycji 4 załącznika nr 4 ustawy — usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek). Ze względu na to, że usługa tego rodzaju ma charakter jednolity, bez znaczenia - z punktu widzenia ustawy o VAT - jest wyodrębnienie w opłatach za lokale składników takich jak czynsz i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu. Cała sprzedaż powinna być traktowana jako zwolniona od podatku (tzn. nie powinno się stosować odrębnych stawek dla poszczególnych składników, takich jak: czynsz – zw., centralne ogrzewanie – 22%, podgrzanie wody – 22%, zimna woda i odprowadzanie ścieków – 7%, wywóz śmieci – 7%, energia elektryczna – 22%, gaz – 22%, antena TV – 22%).

W dniu 05.10.2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydał interpretację indywidualną znak IPPP3/443-552/09-5/KB, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej stosowania jednolitej stawki dla usług najmu na cele mieszkaniowe za prawidłowe. Natomiast w części dotyczącej stawki podatku dla usług wynajmu lokali na cele mieszkaniowe Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 05.10.2009 r. wydał postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia.

W uzasadnieniu do wydanego postanowienia tut. Organ wskazał, że zastosowanie odpowiedniej stawki dla usług świadczonych przez Wnioskodawcę w zakresie wynajmowania lokali uzależnione jest od prawidłowego zaklasyfikowania tych usług do odpowiedniej grupy w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Stawka 7% przewidziana jest dla usług świadczonych przez inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania – PKWiU 55.2, a stawka zwolniona dla usług w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek – PKWiU 70.20.11.

Należy zauważyć, iż tut. Organ podatkowy nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości przyporządkowania formalnego towarów lub usług do grupowania klasyfikacyjnego. Za prawidłową klasyfikację wyrobu lub usługi jest bowiem odpowiedzialny producent lub dokonujący dostawy towaru bądź świadczący usługę. To właśnie ten podmiot obciąża obowiązek i ryzyko prawidłowego sklasyfikowania wykonywanych usług.

Stosownie do zasad metodycznych klasyfikacji statystycznych na podstawie Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania, w tym także dla usług według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Wobec powyższego tut. Organ pismem z dnia 1 września 2009 r., znak IPPP3/443- 552/09-2/KB wezwał Stronę do uzupełnienia wniosku o przedstawienie symbolu PKWiU dla świadczonych przez Nią usług.

Ponieważ, zarówno z przedmiotowego wniosku jak i z uzupełnienia z dnia 15 września 2009 r. (data wpływu 18.09.2009 r.) wynika, iż wątpliwość Podatnika co do zastosowania odpowiedniej stawki sprowadza się do sklasyfikowania świadczonych przez Niego usług do odpowiedniego symbolu PKWiU tut. Organ nie jest właściwy do udzielenia odpowiedzi na tak zadane pytanie w przedstawionym stanie faktycznym.

Przedmiotowe postanowienie było przedmiotem skargi, złożonej przez Wnioskodawcę.

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12.05.2010 r. sygn. akt III SA/Wa 2325/09 uchylił zaskarżone postanowienie w całości.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że z obowiązujących ustaw podatkowych wywieść można normy kompetencyjne nakazujące organom podatkowym, w razie zaistnienia określonego stanu faktycznego do zastosowania przepisów prawa podatkowego. W ramach stosowania przepisów prawa podatkowego w celu doprowadzenia do skonkretyzowania określonej indywidualnej normy, która zawarta będzie w indywidualnym akcie administracyjnym skierowanym do określonego adresata, organy podatkowe zobowiązane są do wskazania nie tylko podmiotu, którego sytuację prawną ukształtują swoim rozstrzygnięciem, ale również do wypowiedzenia się co do przedmiotu opodatkowania i stawki podatkowej.

Przepisy u.p.t.u. definiując przedmiot opodatkowania i stawki podatkowe odwołują się częstokroć do pojęć zdefiniowanych w aktach prawnych wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej. Oznacza to, że organy podatkowe stosując prawo zobowiązane są do ustalenia, czy dokonana przez podatnika klasyfikacja określonego towaru lub usługi do określonego grupowania statystycznego jest prawidłowa czy też nie. W tym zakresie organy podatkowe nie są związane ewentualną klasyfikacją dokonaną przez organ właściwy z zakresu statystyki publicznej ani też klasyfikacją dokonaną przez podatnika.

Z ustawy o statystyce publicznej wynika, że prawem powszechnie obowiązującym są jedynie standardowe klasyfikacje i nomenklatury. Nie są nim natomiast ich interpretacje, jako że nie wchodzą w zakres rozporządzenia Rady Ministrów, o którym mowa w art. 40 ust. 2 przywoływanej w tej części rozważań ustawy. Przepis art. 30 pkt 2 ustawy o statystyce publicznej nakłada na podmioty gospodarki narodowej obowiązek stosowania w prowadzonej ewidencji i dokumentacji oraz rachunkowości standardów klasyfikacyjnych, ustalonych, na podstawie art. 40, rozporządzeniem Rady Ministrów wydanym z upoważnienia art. 40 ust. 2 (PKWiU). Ustawa nie zobowiązuje natomiast do stosowania się do interpretacji tych standardów i nomenklatur wykonywanych przez organy statystyki publicznej. Wynika z tego, że w obszarze normatywnym prawa o statystyce publicznej interpretacje standardów i nomenklatur klasyfikacyjnych Polski Klasyfikacji Wyrobów i Usług nie rodzą dla podmiotów gospodarczych - podatników żadnych bezpośrednich obowiązków. Nie są również źródłem jakichkolwiek bezpośrednich ich uprawnień.

Sąd wskazał, że w realiach niniejszej sprawy, dotyczącej wydania wiążącej interpretacji przepisów prawa podatkowego oznacza to, że organ wydający interpretację nie może żądać od podatnika przedstawienia interpretacji standardów i nomenklatur wykonanej przez organ statystyki publicznej ani też żądać przedstawienia stanowiska podatnika co do zaklasyfikowania świadczonej przez niego usługi, a zobowiązany jest do samodzielnego ustalenia, czy stanowisko wyrażone przez podatnika na tle przedstawionego przez niego stanu faktycznego jest prawidłowe czy też nie. Skarżąca we wniosku o wydanie interpretacji wskazała, że w jej ocenie świadczona przez nią usługa najmu lokalu „pseudohotelowego” winna być zwolniona z podatku VAT, z uwagi na treść pozycji 4 załącznika nr 4 do u.p.t.u. Do organu podatkowego należy więc stwierdzenie w interpretacji, czy w przedstawionym przez Skarżącą stanie faktycznym zastosowanie znajdzie art. 41 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 4 załącznika nr 4 do u.p.t.u. czy też inny przepis u.p.t.u.

W konsekwencji Sąd stwierdził, że brak było podstaw do żądania przez organ w trybie art. 169 51 o.p. w związku z art. 14h o.p. aby strona wskazała w terminie 7 dni symboli PKWiU świadczonej przez siebie usług, co oznacza, że organ naruszył powyższe przepisy przez ich niewłaściwe zastosowanie w sprawie.

Rozpoznając sprawę organ uwzględni stanowisko sądu wyrażone w niniejszym wyroku i dokona merytorycznej oceny stanowiska przedstawionego przez Skarżącą we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Powyższy wyrok był przedmiotem rozstrzygnięcia Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 07.07.2011 r. sygn. akt I FSK 1114/10 oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez tut. Organ. NSA zgodził się ze stanowiskiem Sądu I instancji, że wskazanie symbolu klasyfikacji PKWiU dla danej usługi nie jest elementem stanu faktycznego, wymaganym we wniosku o udzielenie interpretacji w rozumieniu art. 14b § 3 O.p. Podatnik bowiem szczegółowo i wyczerpująco opisał jaką usługę świadczy, na czym ona polega i czym się ona charakteryzuje. Wyraził również swoją ocenę prawną, wskazując, że usługa ta korzysta ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w związku z pozycją 4 załącznika nr 4. Tenże załącznik zaś w ówczesnym stanie prawnym nawiązywał wyraźnie do klasyfikacji statystycznej, a mianowicie symbolu PKWiU ex 70.20.11. Zatem w sposób pośredni podatnik wskazał symbol PKWiU, który w jego ocenie jest przypisany tej usłudze. W konsekwencji obowiązkiem organu podatkowego było wydanie interpretacji podatkowej, zawierającej ocenę prawną tego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, oraz biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają między innymi odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel.

Natomiast na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119 ustawy.

Podstawowa stawka podatku w myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast, dla towarów i usług wymienionych w załączniku Nr 3 do ustawy stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust.12 i art. 114 ust. 1 (art. 41 ust. 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W pozycji 4 ww. załącznika stanowiącego Wykaz usług zwolnionych od podatku wymieniono: „Usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe” (PKWiU ex 70.20.11).

Z ww. przepisu wynika, że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlega wyłącznie świadczenie usług w zakresie wynajmowania nieruchomości na cele mieszkalne. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Wnioskodawca dzierżawi od Instytutu nieruchomość przy ul. P. Spółka przejęła funkcje wynajmującego m.in. lokale w budynku „hotelu pracowniczego” przy ul. P. Z chwilą wydzierżawienia obiektu nazwa „hotel pracowniczy” stała się o tyle nieprzystająca do rzeczywistości, że nie mieszka w nim ani jeden pracownik Spółki. W dalszym ciągu w obiekcie kwaterowani są przede wszystkim pracownicy Instytutu, jednakże pojedyncze miejsca noclegowe, zwłaszcza w pokojach wieloosobowych, wynajmowane są również osobom nie związanym stosunkiem pracy lub podobnym ani z Instytutem ani ze Spółką. Z osobami zajmującymi lokale hotelowe podpisywane są umowy najmu (a w przypadku lokali wieloosobowych — współnajmu) z reguły na czas nieoznaczony. Zakłada się pobyty wielomiesięczne lub wieloletnie, z płatnością w okresach miesięcznych. W zakresie najmu „lokali hotelowych” funkcjonują dwa rodzaje umów: starego i nowego typu.

Najemcy meldowani są w „hotelu pracowniczym” na pobyt czasowy, z reguły 1-roczny. Po upływie okresu rocznego zameldowanie przedłużane jest na kolejne okresy roczne. Sprawy meldunkowe prowadzą pracownicy wydzielonej administracji, która funkcjonuje w dni robocze obsługując „hotel pracowniczy” i osiedle mieszkaniowe jak ma to miejsce w spółdzielniach mieszkaniowych. Pracownicy administracji prowadzą dla „hotelu pracowniczego” książkę meldunkową z wpisami potwierdzanymi przez Urząd Dzielnicy oraz dostarczają do Urzędu wnioski meldunkowe osób zakwaterowanych w tym „hotelu”. Jednakże 17 osób zameldowanych jest w „hotelu pracowniczym” na pobyt stały. Dotyczy to części pielęgniarek — pracownic Instytutu, które zajmują lokale hotelowe od przeszło 10 lat. Decyzje o zameldowaniu na pobyt stały wydane były jeszcze przed powstaniem Spółki. Na pobyt stały zameldowani są także mieszkańcy jedynego lokalu typowo mieszkalnego znajdującego się w tym budynku.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwość czy usługa, którą świadczy jest „usługą w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek” – PKWiU 70.20.11 czy „usługą świadczoną przez inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania” – PKWiU 55.2. Przy czym Wnioskodawca klasyfikuje świadczone usługi do symbolu 70.20.11.

W tym miejscu warto przytoczyć wyrok NSA z dnia 21.12.2010 r. sygn. akt I FSK 54/10, w którym Sąd stwierdził, że „w powoływanej przez stronę opinii Ośrodek Standardów Klasyfikacyjnych wskazał w istocie, że usługa krótkotrwałego zakwaterowania nie może prowadzić do zaspokajania (podstawowych) potrzeb mieszkaniowych usługobiorcy (najemcy). W przedmiotowej sprawie niewątpliwie potrzeby mieszkaniowe przebywających na delegacji w Polsce pracowników kontrahenta skarżącej zaspokajane były poza wynajmowanym na podstawie umowy z 28 listopada 2003 r. lokalem. Nie oznacza to jednak, że lokal ten wynajmowany był "na cele inne niż mieszkaniowe". Jak już wskazano wyżej, z definicji słownikowej "zakwaterowania" wynika, że cele wynajmu przedmiotowego lokalu nie mogą być uznane za "cele inne niż mieszkaniowe", gdyż lokal, choć nie służył stałemu zamieszkiwaniu, niewątpliwie zapewniał miejsce, w którym tymczasowo przebywali ("mieszkali" w rozumieniu potocznym, a więc w celach mieszkaniowych), pracownicy najemcy w trakcie podróży służbowych do Polski. Zatem nie zasługuje na uwzględnienie stanowisko strony w tym zakresie, a prawidłowo w zaskarżonym orzeczeniu podzielono ocenę organów o zakwalifikowaniu świadczonych przez skarżącą usług do usług zwolnionych z podatku VAT na podstawie zał. nr 2 poz. 10 do u.p.t.u. z 1993 r. i poz. 4 zał. nr 4 do u.p.t.u. z 2004 r. (ex 70.20.11 - Usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe).”

Biorąc pod uwagę powyższe należy zauważyć, że przedmiotowe lokale są wynajmowane przez Wnioskodawcę na cele mieszkaniowe. Ponadto, z treści wniosku wynika, że nazwa „hotel” z nieodłącznym dodatkiem „pracowniczy” jest jedynie nazwą zwyczajową nie zmieniającą faktu, iż obiekt jest nieruchomością o charakterze mieszkalnym, w której wynajmowane są lokale o charakterze mieszkalnym — z reguły na stosunkowo długie okresy czasu. A zatem, nie można uznać, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi stanowią „usługi świadczone przez inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania” – PKWiU 55.2.

W oparciu o przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi stanowią usługi wynajmu pokoi lub mieszkań sklasyfikowane w grupie PKWiU ex 70.20.11, które podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, jako usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe.

Z uwagi na fakt, iż w interpretacji z dnia 05.10.2009 r. znak IPPP3/443-552/09-4/KB tut. Organ uznał, iż pobierane przez Wnioskodawcę od najemców opłaty za media, są ściśle związane z usługą najmu i podlegają opodatkowaniu według stawek właściwych dla świadczonych usług najmu należy stwierdzić, że wszystkie usługi będące przedmiotem wniosku korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Ponadto, w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.