INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2011r. (data wpływu 11 maja 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług - jest prawidłowe,
• dokumentowania podatku od nieruchomości oraz opłaty rocznej z tytułu wieczystego użytkowania - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług oraz dokumentowania podatku od nieruchomości oraz opłaty rocznej z tytułu wieczystego użytkowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

W imieniu syna małoletniego Andrzeja B. (którego reprezentuję jako matka - przedstawiciel ustawowy), i któremu został nadany numer NIP oraz będącego podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, jak również podatku VAT. Jako przedstawiciel ustawowy podatnika (małoletniego Andrzeja B. - Wnioskodawcy) wskazuję, że nabył on spadek po swoim zmarłym w 2005 r. ojcu. W skład spadku wchodzi m. in. nieruchomość w P. Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym gruntu i właścicielem posadowionych na tym gruncie budynków. Nieruchomość ta na podstawie umowy najmu jest wynajmowana na rzecz Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (Spółka), która może z niej korzystać z przeznaczeniem na działalność gospodarczą. Spółka z kolei podnajmuje części nieruchomości podmiotom trzecim, które także korzystają z niej w celu powadzenia działalności gospodarczej.

W związku z umową najmu, Wnioskodawca otrzymuje należności czynszowe. Wynikają one z faktur VAT wystawianych przez wynajmującego. Należności te stanowią źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawa o PIT). Przychody te są rozliczane przez podatnika wg obowiązującej skali podatkowej. Dodatkowo zgodnie z umową najmu najemca (Spółka) zobowiązana jest ponosić opłaty za energię elektryczną, za wywóz nieczystości, za korzystanie z linii telefonicznych, za wywóz odpadków wynikających z prowadzonej działalności za ogrzewanie, za zużycie wody i kanalizacji, za ochronę, ubezpieczenie budynków oraz środków trwałych i wyposażenia należącego do najemcy. Najemca jest zobowiązany zgodnie z umową do zawierania bezpośrednio umów z dostawcami mediów.Wnioskodawca jako użytkownik wieczysty jest zobowiązany do uiszczania podatku od nieruchomości w wysokości określonej w decyzji Prezydenta Miasta, jak również opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste.Strony umowy najmu rozważają zmianę relacji umownych i ukształtowanie ich w taki sposób, aby najemca ponosił ekonomiczny koszt ciążących na podatniku: podatku od nieruchomości oraz opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste.

Elementy te jednak nie będą wkalkulowane w stawkę czynszu. Spółka, która wynajmuje od mojego małoletniego syna nieruchomość z kolei w swoich relacjach z podnajemcami odpowiednio zamierza obciążać (refakturować) te podmioty w odpowiedniej proporcji kwotą należnego podatku od nieruchomości oraz opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste. Do umowy między małoletnim podatnikiem a Spółką rozważane jest przez Strony wprowadzenie w przyszłości jednego z dwóch rozwiązań polegających na:

Wariant A) bezpośrednim przekazywaniu przez Spółkę do organu podatkowego (Prezydent Miasta) podatku od nieruchomości (zapłata podatku) w kwotach uiszczonych przez podnajemców oraz w części pokrywanej przez samą Spółkę za ten obszar nieruchomości, z której sama korzysta (nie podnajmuje) i w ten sam sposób uiszczaniu przez te podmioty opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste albo,

Wariant B) przekazywaniu Wnioskodawcy (wynajmującemu) przez Spółkę kwot opłaconych przez nią samą (niewkalkulowanych w czynsz) oraz podnajemców na poczet podatku od nieruchomości, aby Wnioskodawca następnie uiścił ten podatek organowi podatkowemu i analogicznie kwoty opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w wyżej opisanym stanie faktycznym małoletni Wnioskodawca jest podatnikiem VAT (prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług) i prawidłowym jest wystawianie przez niego faktur VAT...
2. Czy w przypadku przyjęcia wariantu B, małoletni podatnik, który zapłaci podatek od nieruchomości powinien uznawać, iż uzyskał przychód, a jednocześnie zaliczyć zapłacony podatek w koszty uzyskania przychodu i w jaki sposób dokumentować przekazanie środków małoletniemu przez najemcę/Spółkę...
3. Czy w przypadku przyjęcia wariantu B, małoletni podatnik, który zapłaci opłatę roczną za użytkowanie wieczyste powinien uznawać, iż uzyskał przychód, a jednocześnie zaliczyć zapłaconą opłatę w koszty uzyskania przychodu i w jaki sposób dokumentować przekazanie środków przez najemcę...
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy,

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (ustawa o VAT) podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem art. 15 ustawy o VAT uzależnia status podatnika od prowadzenia przezeń działalności gospodarczej, przy czym jest to działalność gospodarcza specyficznie zdefiniowana na potrzeby ustawy o VAT. Jest to definicja odbiegająca od definicji działalności gospodarczej ujętej w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej, gdyż definicja zawarta w niej ma charakter przedmiotowy i odnosi się do działalności produkcyjnej, handlowej i usługowej. Dla niniejszego stanu faktycznego istotna jest przede wszystkim treść art. 15 ust. 2 zdanie drugie ustawy o VAT, w myśl którego działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Wykorzystanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (np. najem). W tym przypadku ustawa nie wprowadza wymogu częstotliwości wykorzystywania, lecz ciągłość wykorzystywania. W ocenie Wnioskodawcy ciągłość to nie jednorazowość, nie incydentalność wykorzystania składników majątku i przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku trzeba będzie rozumieć takie wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. W sytuacji więc, gdy najem będzie stanowił ciągłe pobieranie pożytków z rzeczy (choćby na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem), należy co do zasady uznać go za prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. Wobec powyższego spełnione zostały wszystkie przesłanki, aby uznać Wnioskodawcę za osobę fizyczną prowadząca działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, tym samym będącą podatnikiem podatku od towarów i usług. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy do opodatkowania podatkiem VAT nie jest konieczne prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej rozumianej formalnie, np. jako zarejestrowanej.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, małoletni podatnik powinien dokumentować świadczoną przez siebie usługę najmu fakturą VAT, zgodnie z art. 106 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, gdy Strony umowy najmu postanowią, iż koszt podatku od nieruchomości będzie zwracany przez najemcę właścicielowi, to wówczas oczywiście korzystający będzie mógł zaliczyć ten wydatek do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że użytkowany grunt czy budynek/budowla będzie wykorzystywany przez niego w działalności, której celem jest generowanie przychodów podatkowych. Jednocześnie w takiej sytuacji właściciel przedmiotu opodatkowania/najmu powinien zwrot kosztów związanych z podatkiem od nieruchomości zaliczyć do przychodów podatkowych, przy jednoczesnym włączeniu zapłaconego przez niego podatku do kosztów podatkowych. Z punktu widzenia prawnego, bowiem należności publicznoprawne takie jak podatek od nieruchomości ciążą na podatniku i nie mogą być przenoszone w drodze umowy (są ściśle związane z osobą podatnika) niemniej jednak ekonomiczny ciężar może spoczywać na innym podmiocie. W związku z powyższym przeniesienie tego kosztu na najemcę (ekonomicznie) trudno uznać za świadczenie usługi opodatkowanej VAT - nie dochodzi, bowiem do wykonania (choćby pośrednio) jakiegokolwiek odrębnego świadczenia przez wynajmującego na rzecz najemcy. Po pierwsze, podatek od nieruchomości nie może w ogóle być przedmiotem obrotu i w konsekwencji opodatkowania VAT. A po drugie, podatek ten jest wymieniony w innej części umowy niż elementy składowe czynszu najmu, co wskazuje na jego odrębny charakter (kalkulacji czynszu najmu dokonuje się poza podatkiem od nieruchomości). Nie jest konieczne więc wystawianie faktury VAT, przeniesienie kosztu może zostać udokumentowane notą księgową.

Zdaniem Wnioskodawcy, gdy Strony umowy najmu postanowią, iż koszt opłaty rocznej będzie zwracany przez najemcę użytkownikowi wieczystemu, ten ostatni powinien zwrot kosztów związanych z opłatą roczną zaliczyć do przychodów podatkowych, przy jednoczesnym włączeniu zapłaconej opłaty do kosztów podatkowych jako wydatku w celu zachowania/zabezpieczenia źródła przychodu. W ocenie Wnioskodawcy przeniesienie tego kosztu może zostać udokumentowane notą księgową, nie ma potrzeby wystawiania faktury VAT, ponieważ nie jest świadczona usługa, a opłata ta nie stanowi części czynszu najmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług oraz nieprawidłowe w zakresie dokumentowania podatku od nieruchomości oraz opłaty rocznej z tytułu wieczystego użytkowania.

W świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 2 pkt 6 ustawy, pod pojęciem towarów rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z powyższych przepisów wynika, iż, żeby uznać dane świadczenie za czynność opodatkowaną na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług musi być to świadczenie odpłatne, musi istnieć konkretny podmiot, beneficjent, który ponosi z wyświadczenia usługi korzyść, nawet potencjalną.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby jednak dostawa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być dokonana przez podatnika podatku od towarów i usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z treści przytoczonych wyżej definicji wynika, że aby stać się podatnikiem podatku od towarów i usług wystarczy wykonać nawet jednorazową czynność, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania tej czynności w sposób częstotliwy i zarobkowy. W takim przypadku dostawa towarów, która odbywa się w sposób zamierzony i powtarzalny o stałym, zorganizowanym charakterze może zostać uznana za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ww. ustawy. Zatem, o kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Podatnikiem podatku VAT może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te powinny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, pod którą rozumieć można wykorzystywanie majątku rzeczowego i wartości niematerialnych w celu uzyskiwania z tego tytułu dochodu.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył spadek po swoim zmarłym w 2005 r. ojcu. W skład spadku wchodzi m. in. nieruchomość. Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym gruntu i właścicielem posadowionych na tym gruncie budynków. Nieruchomość ta na podstawie umowy najmu jest wynajmowana na rzecz Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (Spółka), która może z niej korzystać z przeznaczeniem na działalność gospodarczą. Spółka z kolei podnajmuje części nieruchomości podmiotom trzecim, które także korzystają z niej w celu powadzenia działalności gospodarczej. W związku z umową najmu, Wnioskodawca otrzymuje należności czynszowe. Wynikają one z faktur VAT wystawianych przez wynajmującego. Dodatkowo zgodnie z umową najmu najemca (Spółka) zobowiązana jest ponosić opłaty za energię elektryczną, za wywóz nieczystości, za korzystanie z linii telefonicznych, za wywóz odpadków wynikających z prowadzonej działalności za ogrzewanie, za zużycie wody i kanalizacji, za ochronę, ubezpieczenie budynków oraz środków trwałych i wyposażenia należącego do najemcy. Najemca jest zobowiązany zgodnie z umową do zawierania bezpośrednio umów z dostawcami mediów. Wnioskodawca jako użytkownik wieczysty jest zobowiązany do uiszczania podatku od nieruchomości w wysokości określonej w decyzji Prezydenta Miasta, jak również opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste. Strony umowy najmu rozważają zmianę relacji umownych i ukształtowanie ich w taki sposób, aby najemca ponosił ekonomiczny koszt ciążących na podatniku: podatku od nieruchomości oraz opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste. Elementy te jednak nie będą wkalkulowane w stawkę czynszu. Spółka, która wynajmuje od Wnioskodawcy nieruchomość z kolei w swoich relacjach z podnajemcami odpowiednio zamierza obciążać (refakturować) te podmioty w odpowiedniej proporcji kwotą należnego podatku od nieruchomości oraz opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste. Do umowy między Wnioskodawcą a Spółką rozważane jest przez Strony wprowadzenie w przyszłości jednego z dwóch rozwiązań polegających na:

Wariant A) bezpośrednim przekazywaniu przez Spółkę do organu podatkowego (Prezydent Miasta) podatku od nieruchomości (zapłata podatku) w kwotach uiszczonych przez podnajemców oraz w części pokrywanej przez samą Spółkę za ten obszar nieruchomości, z której sama korzysta (nie podnajmuje) i w ten sam sposób uiszczaniu przez te podmioty opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste albo,

Wariant B) przekazywaniu Wnioskodawcy (wynajmującemu) przez Spółkę kwot opłaconych przez nią samą (niewkalkulowanych w czynsz) oraz podnajemców na poczet podatku od nieruchomości, aby Wnioskodawca następnie uiścił ten podatek organowi podatkowemu i analogicznie kwoty opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste.

Z sytuacją prawną Wnioskodawcy wiąże się art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) zgodnie z którym, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Odnosząc stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe do treści art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wskazać należy, iż umowa najmu została zawarta dla celów zarobkowych oraz ma charakter ciągły. Takie postępowanie ustawa o podatku od towarów i usług definiuje jako działalność gospodarczą.

Uwzględniając zatem treść przytoczonych przepisów wskazać należy, iż wypełnione zostaną przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Art. 106 ust. 1 ustawy określa, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Mając na uwadze przedstawione przepisy prawa podatkowego oraz opisany stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż Wnioskodawca będzie z tytułu świadczenia usługi najmu przedmiotowej nieruchomości uznany za podatnika podatku VAT w świetle art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem, Wnioskodawca obowiązany jest wystawiać faktury VAT za świadczoną usługę najmu.Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do natomiast do powołanych przepisów prawa podatkowego i opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca świadczy usługę najmu nieruchomości a podatek od nieruchomości oraz opłata roczna z tytułu wieczystego użytkowania powinny stanowić elementy składowe opłaty czynszu w ramach zawartej umowy najmu. Zatem Wnioskodawca powinien wystawiać za świadczoną usługę najmu jedna fakturę VAT podlegającą opodatkowaniu według właściwej stawki dla tej usługi. Prawidłowym dokumentem potwierdzającym wykonanie usługi najmu jest faktura VAT, zawierająca oprócz wartości czynszu podatek od nieruchomości oraz opłatę z tytułu wieczystego użytkowania jako część kwoty należnej z tytułu świadczenia usługi najmu, natomiast brak jest podstaw do wystawiania noty księgowej.Zatem, w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto, tutejszy organ podatkowy informuje, iż w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydawania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10 09-402 Płock.