Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-974/13-5/15-S/JSz
z 9 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 22 października 2014 r. sygn. akt I SA/Op 478/14, uprawomocnionym w dniu 19 sierpnia 2015 r. stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2013 r. (data wpływu 18 grudnia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 7 lutego 2014 r. (data wpływu 12 lutego 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności udostępniania przystanków komunikacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności udostępniania przystanków komunikacyjnych.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 lutego 2014 r. o kwestie związane z reprezentacją.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Miasto jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem od towarów i usług. Jako jednostka samorządu terytorialnego posiada osobowość prawną nadaną ustawowo przez art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 23 maja 2013 r., poz. 594) i prowadzi gospodarkę finansową na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240). Miasto wykonuje przede wszystkim tzw. zadania własne nałożone na jednostkę odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostało powołane. Zdecydowana większość tych zadań jest wykonywana przez Miasto w ramach reżimu publicznoprawnego, niektóre czynności Miasto wykonuje jednak na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, traktując je jako podlegające przepisom ustawy o VAT.

Dnia 1 marca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym, której zapisy w art. 16 dają możliwość pobierania przez Miasto opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców, których Miasto jest właścicielem. W uchwale Rady Miasta z dnia 24 listopada 2011 r. ustalono stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest Miasto. Opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych pobierane są przez Miejski Zarząd Dróg - jednostkę organizacyjną Miasta, działającą jako jednostka budżetowa, powołaną uchwałą Rady Miasta z dnia 17.12.1991 r.

Zgodnie ze Statutem Miejskiego Zarządu Dróg, stanowiącym załącznik do uchwały Rady Miasta z dnia 29 września 2011 r., przedmiotem działalności podstawowej jest m.in. realizacja zadań z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania przystanków komunikacyjnych oraz wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom, posadowionych na miejscu przeznaczonym do wsiadania i wysiadania pasażerów lub przyległych do tego miejsca, usytuowanych w pasie dróg publicznych, w granicach administracyjnych Miasta, zlokalizowanych w ciągu dróg publicznych oraz dróg wewnętrznych, będących własnością Miasta. Opłata w całości przekazywana jest do Miasta i zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi dochód jednostki samorządu terytorialnego z przeznaczeniem na utrzymanie porządku i czystości infrastruktury przystankowej Miasta. Miejski Zarząd Dróg nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia z tytułu pobieranych opłat. Miasto nie zawiera umów cywilnoprawnych z przewoźnikami - opłata za korzystanie z przystanków jest ustawowo nałożona na przewoźnika.

W ramach należnej opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych Miejski Zarząd Dróg do chwili obecnej, co miesiąc wystawia przewoźnikom faktury VAT ze stawką 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych na terenie Miasta podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest gmina, ma charakter opłaty administracyjnej, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Pobieranie opłat związane jest z wykonywaniem władzy publicznej, a co za tym idzie korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 15 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, który mówi, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Podstawą pobierania opłat za korzystanie z przystanków nie jest umowa cywilnoprawna, a uchwała rady miasta. Ponadto podstawą do poboru przedmiotowych opłat jest ustawa o publicznym transporcie zbiorowym, w której jasno wskazano przeznaczenie wpływów uzyskanych z opłaty, tj. na realizację zadań ustawowych gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego, a zatem precyzyjnie określono cel publiczny, jakiemu mają służyć opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców, co przemawia za stanowiskiem, iż opłata za korzystanie z przystanków jest daniną publiczną. Miasto nie ma więc swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie przez przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest Miasto. Opłaty jako takie są zawsze pobierane w związku z określonymi, konkretnymi działaniami organów państwa (samorządu terytorialnego).

Również w sytuacji, gdy wskazana jednostka organizacyjna Miasta pobiera opłaty w imieniu Miasta, opłaty te są również daniną publiczną, ustaloną w sposób określony w ustawie, zaś dochód uzyskany z poboru opłat za korzystanie z przystanków w całości służy celom publicznym. Z tytułu podejmowanych czynności jednostka organizacyjna nie pobiera żadnej opłaty, tak więc opłata za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, będąc dochodem publicznym (art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie drogowym), jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym i ma charakter daniny publicznej (wyrok NSA z 25.05.2010 r. sygn. akt I FSK 761/09).

Stanowisko reprezentowane w przedmiotowym wniosku przez Wnioskodawcę znajduje również potwierdzenie w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 stycznia 2012 r. sygn. I SA/Kr 1966/11 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2013 r. sygn. I FSK 687/12, w których uznano, iż ustalanie i pobieranie opłat (a więc danin publicznych) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, jest formą sprawowania władztwa publicznego.

Jednocześnie zaznacza się, iż z wnioskiem do organu podatkowego o wydanie interpretacji indywidualnej w sprawie będącej przedmiotem niniejszego zapytania wystąpił Miejski Zarząd Dróg, tj. jednostka organizacyjna Miasta, w dniu 01.08.2013 r. Postanowieniem nr IPTPP2/443-643/13-2/NJ z dnia 22.10.2013 r., działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wniosku Miejskiego Zarządu Dróg, uzasadniając swoje stanowisko w tym zakresie tym, iż przedmiotowy wniosek nie dotyczy indywidualnej sprawy podatnika, tj. Miejskiego Zarządu Dróg. W związku z powyższym z wnioskiem o wydanie interpretacji w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za korzystanie przez przewoźników z przystanków komunikacyjnych na terenie Miasta występuje Miasto.

W dniu 5 marca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działający na podstawie przepisu § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), w imieniu Ministra Finansów – wydał interpretację indywidualną IPTPP2/443-974/13-4/JN, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania czynności udostępniania przystanków komunikacyjnych za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 24 marca 2014 r. (data wpływu 27 marca 2014 r.) Wnioskodawca wystąpił z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, wnosząc o zmianę interpretacji indywidulanej nr IPTPP2/443-974/13-4/JN z dnia 5 marca 2014 r. z powodu jej niezgodności z prawem.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z dnia 22 kwietnia 2014 r. udzielił odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, stwierdzając, że brak jest podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Powyższa interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, działającego w imieniu Ministra Finansów, została zaskarżona przez Wnioskodawcę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, który wyrokiem z dnia 22 października 2014 r. (data otrzymania 17 listopada 2014 r.) sygn. akt I SA/Op 478/14 uchylił zaskarżoną interpretację.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 10 grudnia 2014 r. złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Następnie pismem z dnia 28 lipca 2015 r. wycofano ww. skargę kasacyjną.

Postanowieniem z dnia 19 sierpnia 2015 r. (data wpływu 27 sierpnia 2015 r.) sygn. akt I FSK 23/15 Naczelny Sąd Administracyjny umorzył postępowanie kasacyjne.

W dniu 21 września 2015 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 22 października 2014 r. sygn. akt I SA/Op 478/14 wraz z aktami sprawy.

Mając na uwadze rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 22 października 2014 r. sygn. akt I SA/Op 478/14 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, iż niniejszej interpretacji udzielono w oparciu o przepisy prawa podatkowego w zakresie podatku VAT obowiązujące w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…) – art. 8 ust. 1 ustawy.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT – jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów, to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Powoduje to, iż czynność polegająca na udostępnieniu przystanków operatorom i przewoźnikom jest co do zasady czynnością podlegającą regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. (…) (art. 7 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 5, poz. 13, z późn. zm.), organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej „organizatorem”, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów jest gmina:

1. na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
2. której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:

1. standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
2. korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
3. funkcjonowania zintegrowanych węzłów przesiadkowych,
4. funkcjonowania zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego,
5. systemu informacji dla pasażera;
   
   

Natomiast art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi, iż określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym – w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym. Z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

1. 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
2. 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu.
   
   

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

1. utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
2. realizację zadań określonych w art. 18 – w przypadku gdy organizatorem jest gmina.
   
   

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi, w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4, opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w wyroku z dnia 22 października 2014 r., sygn. akt I SA/Op 478/14 uznał, że o publicznym bądź prywatnym charakterze działania gminy przesądza to, że wykonywanie zadań publicznych odbywa się na podstawie przepisów powszechnie obowiązujących i że poprzez te działania zaspokajane są zbiorowe potrzeby wspólnoty samorządowej. Istotne przy tym jest to, że gmina wykonując zadania administracji publicznej może korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym, właściwych władzy państwowej (tak też orzekł NSA w wyroku z dnia 11.10.2011 r. I FSK 965/11).

W świetle powyższych rozważań, w ocenie Sądu, decydujące znaczenie dla oceny stanowiska organu ma rozważenie zagadnienia charakteru prawnego opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, unormowanych w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym.

W ocenie Sądu, wskazana w przepisie art. 16 ust. 4 ww. ustawy opłata mieści się w kategorii świadczeń zaliczanych do danin publicznych, o czym świadczy fakt, że obowiązek jej uiszczenia wynika z mocy samego prawa i że opłata ta jest związana z realizacją celu publicznego (w zakresie lokalnego transportu zbiorowego).

Zdaniem Sądu, podstawą pobierania tych opłat nie jest umowa cywilnoprawna, a uchwała Rady Miasta, która ma charakter aktu prawa miejscowego, ustanawiającego normy prawne powszechnie obowiązujące. Z chwilą podjęcia właściwej uchwały przez organy stanowiące jednostki samorządu terytorialnego, obowiązek poboru omawianej opłaty – na gruncie ustawowym fakultatywny – nabiera obligatoryjnego charakteru. Realizując nałożony ustawowo obowiązek Gmina korzysta ze środków prawnych o charakterze władczym, właściwych władzy państwowej. Decyduje o tym niewątpliwie fakt, że wykonanie tego obowiązku odbywa się na podstawie przepisów powszechnie obowiązujących i że poprzez te działania zaspokajane są zbiorowe potrzeby wspólnoty samorządowej. Tym samym uznać należało, że czynności związane z poborem przedmiotowych opłat należą do sfery działań publicznoprawnych, która nie ma cech działalności gospodarczej. Trafnie w tej kwestii wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z 24.10.2013 r. I SA/Ke 511/13, wydanym na tle analogicznego stanu faktycznego jak w sprawie niniejszej, w którym wskazał: „niewątpliwie ustalanie i pobieranie opłat (a więc danin publicznych) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest formą sprawowania władztwa publicznego. Opłata ta jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym. Jej wysokość jest ustalana na podstawie aktu administracyjnego (uchwały o cechach aktu ogólnego i generalnego – art. 16 ust. 4 u.p.t.z.), a nie na podstawie umów cywilnoprawnych. Relacje pomiędzy organem a adresatem jego działań są typowym przykładem stosunku administracyjnego, którego treść wyłącznie kreuje organ administracji realizujący swe ustawowe kompetencje. Przedmiotowe opłaty jako dochody publiczne, przymusowo mogą być pobrane w drodze egzekucji administracyjnej. Ponadto, jako opłaty publiczne pobierane są zawsze w związku z określonym, konkretnym działaniem organów państwa (tu: samorządu terytorialnego). Dla uznania opłat za dochody i daniny publiczne kluczowe znaczenie ma również okoliczność, że przeznaczane są na cele publiczne albo związane są z realizacją takich celów. W tym znaczeniu opłata za korzystanie z przystanków jest pobierana w związku z konkretnym celem, wskazanym w art. 16 ust. 7 u.p.t.z. Gmina nie ma więc swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego. Środki te mogą być wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ustawie o publicznym, transporcie drogowym, co przemawia za stanowiskiem, że opłata za korzystanie z przystanków jest daniną publiczną.” Stanowisko wyrażone w tym wyroku, Sąd w pełni popiera i uznaje za własne.

Ponadto Sąd wskazał, iż przedstawione powyżej rozważania dotyczące jednostek samorządu terytorialnego (gmin) znajdują również pełne odniesienie w przypadku, gdy poboru przedmiotowych opłat dokonuje w imieniu gminy, utworzona przez nią jednostka organizacyjna, działająca jako samorządowa jednostka budżetowa. Przesądza o tym treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2013 sygn. akt I FPS 1/13.

Tym samym wskazany we wniosku Miejski Zarząd Dróg, będący jednostką budżetową Gminy, realizuje jej zadania własne wynikające z przepisów prawa i w takim też zakresie stanowi organ władzy publicznej.

W świetle przedstawionych powyżej okoliczności Sąd uznał, że pobieranie opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina, jest czynnością mieszczącą się w sferze publicznoprawnej, w wykonywaniu której gmina występuje w roli organu władzy publicznej. Dlatego też spełnione zostały obie przesłanki aby stwierdzić, że w rozpoznawanym zakresie Gmina nie jest podatnikiem VAT, zatem w stawce przedmiotowej opłaty nie uwzględnia się kwoty podatku VAT.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, obowiązujące przepisy prawa podatkowego oraz ich wykładnię dokonaną przez WSA w ww. orzeczeniu, należy stwierdzić, że czynności udostępniania przystanków komunikacyjnych, za które pobierana jest od przewoźników opłata nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.