Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1535/14/BS
z 20 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku, z dnia 1 grudnia 2014 r. (data wpływu 8 grudnia 2014 r.), uzupełnionym w dniach 13 lutego i 17 marca 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku przy świadczeniu usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniach 13 lutego i 17 marca 2015 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku przy świadczeniu usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wykonuje działalność gospodarczą i jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Działalność polega na świadczeniu usług przewozu osób. Wnioskodawca chciałby realizować transport pacjentów dializowanych na dializy. Usługa miałaby być realizowana dla publicznych zakładów opieki zdrowotnej pojazdami samochodowymi typu bus o masie całkowitej poniżej 3,5 tony (samochodami osobowymi). Samochody wykorzystywane do przewozu pacjentów dializowanych byłyby przystosowane do tego rodzaju przewozów, ale nie spełniają warunków określonych w Polskiej Normie, przenoszącej normy zharmonizowane właściwie dla środków transportu przeznaczonych dla transportu pacjentów dializowanych. Pozyskiwanie kontrahentów na przewóz pacjentów na dializy odbywałoby się w ten sposób, że Wnioskodawca przystępowałby do przetargów ogłaszanych przez publiczne zakłady opieki zdrowotnej w trybie ustawy prawo zamówień publicznych. Zamawiający w różny sposób określają w ogłoszeniach o zamówieniu, Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia nazwę usługi jaką ma zrealizować Wykonawca. Część zamawiających określa ją jako transport osób sugerując potencjalnym wykonawcom, że przy obliczaniu ceny powinni uznać, że usługa będzie zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 pkt 20 ustawy o VAT, inni zamawiający traktują usługę jako transport osób (transport lądowy pasażerski) oczekując od wykonawców, że w oferowanej cenie zastosuje stawkę VAT 8% zgodnie z poz. 155 i 147 załącznika nr 2 do ustawy o podatku od towarów i usług. Niektórzy zamawiający określają usługę jako najem pojazdu wraz z kierowcą i oczekują od Wnioskodawcy stosowania do usługi stawki VAT 23%. W Specyfikacjach Istotnych Warunków Zamówienia zamawiający nie wymagają, by pojazdy jakie będą wykorzystywane do przewozu pacjentów dializowanych musiały spełniać Polską Normę przewidzianą dla pojazdów samochodowych przeznaczonych do takiego transportu. Oczekują jednak, że Wnioskodawca będzie poddawał się kontrolom NFZ w zakresie zgodności transportu z wymaganiami NFZ. Zamawiający określają natomiast swoje oczekiwania w zakresie cech pojazdu poprzez określenie minimalnej ilości miejsc, daty produkcji pojazdów, zapewnienia miejsca leżącego lub na wózek inwalidzki, wyposażenia w środki pierwszej pomocy, telefon komórkowy. Wnioskodawca nigdy nie ma możliwości negocjowania treści umowy i może umowę podpisać tylko w formie przedstawionej przez zamawiającego. Niezależnie od treści umowy wysokość wynagrodzenia Wnioskodawcy obliczana jest na koniec miesiąca kalendarzowego albo jako iloczyn przejechanych kilometrów i stawki za kilometr albo jako iloczyn określonej części rzeczywiście przejechanych kilometrów np. od najdalej zamieszkałego od stacji dializ pacjenta do stacji dializ i z powrotem, i określonej stawki za kilometr. W każdym wypadku Wnioskodawca ponosi wszystkie koszty związane z realizacją umowy w tym koszty paliwa, ubezpieczeń pojazdów, wynagrodzeń kierowców, przeglądów, napraw. Kierowcy pozostają w stałym kontakcie telefonicznym ze stacją dializ, dla której realizowana jest usługa, ale pozostają także w kontakcie z Wnioskodawcą.

W pierwszym wariancie, Wnioskodawca będzie zawierał z zamawiającym umowy najmu pojazdu wraz z kierowcą. Wynagrodzenie Wnioskodawcy, nie będzie zależało od czasu przez jaki pojazdy będą pozostawały do dyspozycji zamawiającego. Nie będzie również zależne od tego ile pojazdów i ilu kierowców będzie wykonywało umowę.

W drugim wariancie, Wnioskodawca będzie wykorzystywać do przewozu osób na dializy pojazdy do przewozu osób, które są wyposażone zgodnie z wymogami, jakie stawia zamawiający do przewozu osób na dializy, ale nie będą spełniać norm dla pojazdów sanitarnych, a także pojazdy posiadające potwierdzenia norm, ale które w dowodzie rejestracyjnym nie mają wpisu, że są pojazdami sanitarnymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 17 marca 2015 r.:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że usługa określona w umowie stron jako najem pojazdu wraz z kierowcą celem przewozu pacjentów na dializy wykonywana w ten sposób, że Wnioskodawca ponosi wszystkie koszty związane z zapewnieniem funkcjonowania pojazdu, wynagrodzenie kierowcy, a wynagrodzenie Wnioskodawcy zależne jest od ilości przejechanych przez pojazd kilometrów, jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 pkt 20 ustawy o podatku od towarów i usług?
2. Czy prawidłowa jest interpretacja, że przewóz pacjentów na dializy jest zwolniony od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 pkt 20 ustawy o podatku od towarów i usług, niezależnie od tego, czy pojazdy wykorzystywane do przewozu posiadają potwierdzenie spełnienia normy dla pojazdów sanitarnych?

Stanowisko Wnioskodawcy

Ad. 1

Przepis art. 43 pkt 20 ustawy o podatku od towarów i usług przewiduje zwolnienie z opodatkowania usługi transportu sanitarnego. Ustawa nie zawiera jednak takiego zwolnienia do wynajmu pojazdów lub wynajmu pojazdów wraz z kierowcą celem realizowania przewozów sanitarnych. W ocenie Wnioskodawcy strony umów nie mogą dowolnie nazywać zawieranych umów i ich skutków prawnych w tym podatkowych. O zakwalifikowaniu konkretnej umowy do danego typu umowy nazwanej decydować powinna treść umowy, wzajemne prawa i obowiązki stron, a nie nadania umowie przez strony nazwa. Taki wniosek wydaje się potwierdzać art. 65 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym oświadczenia woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje przy czym w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umowa najmu przewiduje, że czynsz płacony jest przez najemcę za określony czas, w którym mógł on korzystać z wynajętej rzeczy. Zgodnie z art. 662 § 2 Kodeksu cywilnego w przypadku umowy najmu drobne nakłady połączone ze zwykłym używaniem rzeczy obciążają najemcę, a na podstawie art. 662 § 3 Kodeksu cywilnego, jeżeli rzecz najęta uległa zniszczeniu z powodu okoliczności, za które wynajmujący odpowiedzialności nie ponosi, wynajmujący nie ma obowiązku przywrócenia stanu poprzedniego. Stosownie do art. 668 § 1 Kodeksu cywilnego przy umowie najmu najemca może rzecz najętą oddać w całości lub części osobie trzeciej do bezpłatnego używania albo w podnajem, jeżeli umowa mu tego nie zabrania. W razie oddania rzeczy osobie trzeciej zarówno najemca, jak i osoba trzecia są odpowiedzialni względem wynajmującego za to, że rzecz najęta będzie używana zgodnie z obowiązkami wynikającymi z umowy najmu. Przedmiotem umowy najmu jest więc zawsze rzecz (substrat majątkowy), który przekazywany jest ze sfery władztwa właściciela do sfery władztwa innego podmiotu bez przeniesienia prawa własności w taki sposób, że wynajmujący może z rzeczy korzystać z wyłączeniem właściciela. Zupełnie inaczej kształtują się obowiązki stron przy umowie przewozu. Zgodnie z art. 774 kc przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Jak wynika z powyższego przepisu wynagrodzenie przewoźnika jest pieniężnym ekwiwalentem za przewiezienie osoby lub rzeczy, a nie jak w przypadku najmu za oddanie rzeczy do korzystania innemu podmiotowi.

O ile przy umowie najmu świadczenie pieniężne należy się wynajmującemu za określony czas w jakim najemca może, ale przecież nie musi, korzystać z rzeczy oddanej w najem, to w przypadku umowy przewozu wysokość wynagrodzenia jest proporcjonalna do przewiezienia określonej ilości osób rzeczy i odległości na jaką zostały przewiezione. Inaczej niż przy umowie najmu wszystkie koszty związane z realizacją przewozu ponosi przewoźnik. Przy umowie najmu pojazdu najemca obowiązany jest ponosić np. koszty paliwa.

Wnioskodawca wskazuje, że w załączniku nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług (poz. 160 i 162) przewidziano jako odrębne usługi wynajem środków transportu żeglugi śródlądowej i transportu lotniczego wraz z załogą, z czego należy wyprowadzić wniosek, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług dopuszczalne jest zawarcia takiej umowy i jej opodatkowania jako umowy najmu.

W ocenie Wnioskodawcy zawarta umowa stanowi w rzeczywistości umowę przewozu. O takim zakwalifikowaniu umowy świadczy przede wszystkim sposób obliczania wynagrodzenia Wnioskodawcy, które zależy od ilości przejechanych kilometrów, a nie od okresu w jakim najemca ma prawo dysponować przedmiotem najmu. Ponadto wszystkie drobne nakłady jak i koszty paliwa i wynagrodzeń pracowników obciążają zawsze Wnioskodawcę. Co istotne zamawiający nigdy nie dysponuje pojazdami, gdyż te są zawsze we władaniu Wnioskodawcy lub zatrudnianych przez niego kierowców. Jest to o tyle istotne, że umowa najmu samochodu dopuszcza możliwość oddania przez najemcę samochodu do dalszego używania lub w podnajem, co w przypadku umowy zawieranej przez wnioskodawcę jest wyłączone.

W ocenie Wnioskodawcy w sytuacji, gdy koszty związane z eksploatacją pojazdu obciążają Wnioskodawcę chociażby w umowie został on określony jako wynajmujący, a wynagrodzenie za wynajem pojazdu wraz z kierowcą nie jest uzależniony od czasu trwania umowy, ale od ilości przejechanych przez pojazd kilometrów i jednocześnie samochody byłyby wykorzystywane do przewozu osób na dializy, to tak określona usługa jest zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wskazanie w pozycji 160 i 162 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, nie jest błędne, a służy jedynie wskazaniu, że w załączniku tym ustawodawca wyodrębnił taką usługę jak „najem z załogą”, ale jedynie do stanów żeglugi śródlądowej oraz środków transportu lotniczego.

Ad. 2

Zgodnie z art. 43 pkt 20 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi transportu sanitarnego. Zgodnie natomiast z „art. pkt 33a” ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych transport sanitarny to przewóz osób albo materiałów biologicznych i materiałów wykorzystywanych do udzielania świadczeń zdrowotnych, wymagających specjalnych warunków transportu. Jak wynika z powyższej definicji specjalnych warunków nie wymaga sam transport, ale udzielenie świadczeń zdrowotnych wymaga specjalnych warunków transportu. Zgodnie natomiast z art. 166ba ust. 1 i 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych transport sanitarny wykonywany jest specjalistycznymi środkami transportu lądowego, wodnego i lotniczego, a środki transportu sanitarnego muszą spełniać cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane. W ocenie Wnioskodawcy o tym, czy dany transport należy uznać za transport sanitarny należy uwzględnić to, czy samochody wykorzystywane do świadczenie usługi – w przypadku Wnioskodawcy – transportu pacjentów dializowanych są specjalnie przystosowane do świadczenia tego rodzaju usług. W ocenie Wnioskodawcy o istocie zakwalifikowania usługi jako transportu sanitarnego decydować powinien cel tego transportu – w przypadku Wnioskodawcy – przewóz osób celem udzielenia im świadczeń zdrowotnych. Zdaniem Wnioskodawcy, usługa przewozu osób na dializy niezależnie od tego, czy pojazdy wykorzystywane w tym celu spełniają normy dla pojazdów sanitarnych i czy posiadają potwierdzenie spełnienia właściwych norm, jest transportem sanitarnym zwolnionym od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku od towarów i usług. Prawidłowość takiego wnioskowania była dotychczas potwierdzona m. in. interpretacjami indywidualnymi z dnia 17 lipca 2012 r. Izby Skarbowej w Katowicach IBPP3/443-383/12/EJ

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do rozstrzygnięcia kwestii, czy świadczone usługi przewozu pacjentów na dializy mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy.

Według art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w jej treści, jak i przepisów wykonawczych do ustawy, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienia od podatku.

Zakres i zasady zastosowania zwolnienia od podatku VAT, dotyczące zarówno dostawy towarów jak i świadczenia usług, zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy, zwalnia się od podatku usługi transportu sanitarnego.

Ponieważ ustawodawca na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług nie zdefiniował pojęcia transportu sanitarnego - zasadne jest odwołanie się do legalnej definicji tego pojęcia sformułowanej w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.) oraz pomocniczo do regulacji zawartych w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.) i wypracowanej przez doktrynę prawa unijnego linii orzeczniczej w kwestii zwolnień od podatku od towarów i usług.

Należy bowiem zauważyć, że w świetle art. 132 ust. 1 lit. p) Dyrektywy, zwolnione jest świadczenie usług transportu dla chorych lub rannych osób pojazdami do tego celu przeznaczonymi, przez odpowiednio upoważnione podmioty.

Cytowany przepis umiejscowiony został w rozdziale 2 tego aktu, zatytułowanym „Zwolnienia dotyczące określonych czynności wykonywanych w interesie publicznym”, co oznacza, że usługi transportu dla chorych lub rannych na gruncie Dyrektywy VAT podlegają zwolnieniu od podatku wyłącznie, gdy są wykonywane w interesie publicznym, tzn. wypełniają obowiązki, jakie ciążą na danym państwie wobec jego obywateli. W żadnym przepisie Dyrektywy nie została jednak wskazana definicja „interesu publicznego”, nie zostały również określone podmioty, które mogą działać „w interesie publicznym”. Oznacza to, że zarówno komercyjne przedsiębiorstwa, jak i niekomercyjne organizacje mogą prowadzić działalność z zakresu „interesu publicznego”.

Zaznaczenia wymaga, że definicja transportu sanitarnego oraz pozostałe uregulowania dotyczące transportu sanitarnego zawarte w ww. ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, są wynikiem zmian wprowadzonych art. 172 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz. 654), która weszła w życie z dniem 1 lipca 2011 r.

Stosownie do art. 5 pkt 33a ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - transport sanitarny oznacza przewóz osób albo materiałów biologicznych i materiałów wykorzystywanych do udzielania świadczeń zdrowotnych, wymagających specjalnych warunków transportu.

Natomiast w myśl art. 161ba ust. 1 ww. ustawy - transport sanitarny wykonywany jest specjalistycznymi środkami transportu lądowego, wodnego i lotniczego.

Środki transportu sanitarnego, o których mowa w ust. 1, muszą spełniać cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane (art. 161ba ust. 2 cyt. ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca zamierza świadczyć usługi przewozu pacjentów na dializy świadczonych dla publicznych zakładów opieki zdrowotnej, przy czym wyodrębnił dwa sposoby świadczenia tych usług: najem pojazdu wraz z kierowcą i usługi przewozu osób. Pojazdy Wnioskodawcy wykorzystywane do przewozu pacjentów dializowanych są samochodami typu bus o masie całkowitej poniżej 3,5 tony. Pojazdy Wnioskodawcy spełniałyby oczekiwania zamawiającego w zakresie ilości miejsc, daty produkcji, zapewnienia miejsca leżącego lub na wózek inwalidzki, wyposażenia w środki pierwszej pomocy, telefon komórkowy. Jak wskazał Wnioskodawca samochody nie spełniają warunków określonych w Polskiej Normie przenoszącej normy zharmonizowane właściwe dla środków transportu przeznaczonych dla transportu pacjentów dializowanych. Pojazdy te nie mają w dowodzie rejestracyjnym wpisu, że są pojazdami sanitarnymi.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy w odniesieniu do powołanych przepisów stwierdzić należy, że opisane we wniosku usługi, niezależnie od tego czy będą świadczone na podstawie zawartych umów najmu pojazdu wraz z kierowcą czy przewozu osób nie mogą – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy. W opisanych okolicznościach sprawy mimo, że celem świadczonych usług jest transport osób na dializy, to pojazdy Wnioskodawcy nie posiadają cech technicznych i jakościowych określonych w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane, aby uznać je za środki transportu sanitarnego.

Analiza powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że opis usług świadczonych przez Wnioskodawcę wskazanymi pojazdami, nie wypełnia usług transportu sanitarnego, przez który rozumie się transport wykonywany specjalistycznymi środkami transportu lądowego, wodnego i lotniczego (art. 161 ba ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych) oraz „przewóz osób albo materiałów biologicznych i materiałów wykorzystywanych do udzielania świadczeń zdrowotnych, wymagających specjalnych warunków transportu” (art. 5 pkt 33 ww. ustawy).

Na niniejsze rozstrzygnięcie nie może mieć wpływu powołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna, gdyż stanowi ona rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie i tylko do niej się zawęża. Niemniej jednak wskazania wymaga, że przywołana interpretacja rozstrzyga o możliwości zastosowania zwolnienia z opodatkowania usług świadczonych przez podmiot leczniczy na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.