Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/4512-524/15/SR
z 28 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 26 czerwca 2015 r. (data wpływu 13 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za zbycie przedsiębiorstwa transakcji sprzedaży lub wydania na rzecz Pożyczkobiorcy wszystkich składników majątkowych i niemajątkowych związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy oraz braku opodatkowania tej transakcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za zbycie przedsiębiorstwa transakcji sprzedaży lub wydania na rzecz Pożyczkobiorcy wszystkich składników majątkowych i niemajątkowych związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy oraz braku opodatkowania tej transakcji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką komandytową mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest wynajem powierzchni handlowej w ramach centrum handlowego stanowiącego własność Wnioskodawcy.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje zespół składników materialnych i niematerialnych (dalej zwany Przedsiębiorstwem), którego głównym składnikiem jest centrum handlowe (zabudowana nieruchomość wraz z odpowiednią infrastrukturą).

W związku z powyższym, w skład Przedsiębiorstwa Wnioskodawcy wchodzą takie składniki jak:

1. grunt na którym posadowione jest centrum handlowe,
2. środki trwałe (budynek stanowiący centrum handlowe wraz z infrastrukturą towarzyszącą),
3. prawa z umów i porozumień handlowych (w szczególności prawa wynikające z umów z najemcami powierzchni handlowej oraz prawa wynikające z umów zawartych z podmiotami dostarczającymi usługi na rzecz centrum handlowego),
4. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej,
5. należności z tytułu umów najmu,
6. środki pieniężne zgromadzone na rachunkach bankowych.
   
   

Wnioskodawca zamierza odpłatnie zbyć Przedsiębiorstwo. Zbycie Przedsiębiorstwa nastąpi na podstawie umowy sprzedaży.

Alternatywnie, zbycie Przedsiębiorstwa może również nastąpić na podstawie umowy datio in solutum – Wnioskodawca będąc stroną umowy pożyczki spełni zobowiązanie do wydania środków pieniężnych przez Wnioskodawcę na rzecz pożyczkobiorcy poprzez wydanie przez Wnioskodawcę na rzecz pożyczkobiorcy wszystkich składników majątkowych i niemajątkowych związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, stanowiących Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy. Wnioskodawca zwolni się zatem z zobowiązania do przekazania kwoty pożyczki dokonując świadczenia zastępczego w postaci wydania Przedsiębiorstwa (datio in solutum). Wartość pożyczki (wartość zobowiązania Wnioskodawcy do wydania środków pieniężnych) będzie odpowiadała wartości Przedsiębiorstwa Wnioskodawcy z uwzględnieniem zobowiązań przejmowanych przez Pożyczkobiorcę.

Działalność Przedsiębiorstwa będzie kontynuowana przez nabywcę Przedsiębiorstwa w niezmienionej formie. W szczególności, kontynuowanie działalności w niezmienionej formie przez nabywcę nie będzie wymagało nabywania dodatkowych składników majątkowych. Wnioskodawca zaprzestanie prowadzenia działalności w dotychczasowym zakresie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko zgodnie, z którym przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego wydanie przez Wnioskodawcę na rzecz Pożyczkobiorcy wszystkich składników majątkowych i niemajątkowych związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy stanowi transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, w związku z czym czynność ta nie będzie podlegała przepisom ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy wydanie przez Wnioskodawcę wszystkich składników majątkowych i niemajątkowych związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy stanowi transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, w związku z czym czynność ta nie będzie podlegała przepisom ustawy o VAT. Również wydanie wszystkich składników majątkowych i niemajątkowych na rzecz Pożyczkobiorcy w celu zwolnienia się z zobowiązania Wnioskodawcy do przekazania kwoty pożyczki, stanowi transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, w związku z czym czynność ta również nie będzie podlegała przepisom ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zgodnie ze stanowiskiem reprezentowanym w doktrynie i orzecznictwie, pojęcie „transakcji zbycia” wynikające z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, w związku z czym „transakcja zbycia” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem transakcji jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, jak również przeniesienie własności w ramach świadczenia zastępczego (datio in solutum). Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, w związku z czym może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej, w tym także w ramach datio in soiutum.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji pojęcia „przedsiębiorstwa”. Jednakże pojęcie to zostało zdefiniowane w Kodeksie cywilnym. Zgodnie z art. 55¹ Kodeksu cywilnego przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
   
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
   
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
   
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
   
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
   
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
   
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
   
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
   
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Przytoczona powyżej definicja z art. 55¹ Kodeksu cywilnego jest również stosowana dla określenia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Zatem składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, iż można mówić o nich jako o zorganizowanym zespole, a nie luźnym zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami tak, aby przekazana masa majątkowa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Przedsiębiorstwo obejmuje, więc z mocy prawa wszelkie składniki materialne jak i niematerialne wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej (m.in. majątek obrotowy, środki trwałe, wartości niematerialne i prawne, prawa wynikające z zawartych w ramach przedsiębiorstwa umów) chyba, że strony czynności prawnej postanowią odmiennie.

W ramach opisanego zdarzenia przyszłego nastąpi wydanie przez Wnioskodawcę na rzecz Pożyczkobiorcy wszystkich składników majątkowych i niemajątkowych związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, Pożyczkobiorca przejmie również zobowiązania (długi) funkcjonalnie związane z Przedsiębiorstwem. W związku z czym przedmiotem datio in solutum będzie Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy bez żadnych wyłączeń. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego wydanie przez Wnioskodawcę na rzecz Pożyczkobiorcy wszystkich składników majątkowych i niemajątkowych związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy w celu zwolnienia się z zobowiązania Wnioskodawcy do przekazania kwoty pożyczki stanowi transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, w związku z czym czynność ta nie będzie podlegała przepisom ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Wskazać należy, iż przepisy ustawy odrywają pojęcie dostawy towarów od cywilistycznego pojęcia sprzedaży, czyli czynności, której następstwem jest przeniesienie własności określonej rzeczy. Zatem przeniesienie prawa do rozporządzania towarem może mieć miejsce nawet wówczas, gdy nie dochodzi do przeniesienia własności tego towaru. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotne jest, bowiem przeniesienie faktycznego władztwa ekonomicznego nad towarem.

Natomiast przez świadczenie usług – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są w nim wskazane czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług, z uwagi jednak na stosowne wyłączenie, czynności te – chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług – nie podlegają opodatkowaniu.

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Wyłączenie stosowania ustawy o podatku od towarów i usług przewidziane w przepisie art. 6 pkt 1 ustawy obejmuje jednakże tylko te czynności zrównane z pojęciem dostawy towarów, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa.

Ustawodawca w ww. przepisie nie zdefiniował, co należy rozumieć pod pojęciem „transakcji zbycia”. Uwzględniając zakres przedmiotowy ustawy o podatku od towarów i usług pojęcie to należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. zbycie przedsiębiorstwa obejmuje wszelkie czynności w ramach, których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem tych czynności, jak właściciel np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aport). Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują terminu „przedsiębiorstwo”. Z tej przyczyny dla celów określenia zakresu pojęcia „przedsiębiorstwo” wykorzystuje się regulację zawartą w art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121), który to przepis stanowi, że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
   
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
   
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
   
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
   
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
   
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
   
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
   
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
   
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Należy tu wskazać również art. 552 Kodeksu cywilnego, w którym ustawodawca wprowadza zasadę, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba, że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Zatem składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami tak, żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Podsumowując, przedsiębiorstwem w rozumieniu Kodeksu cywilnego jest takie przedsiębiorstwo, które jest zorganizowane i wyposażone w składniki zapewniające realizowanie celów gospodarczych, jest samodzielnym podmiotem prawa funkcjonującym w obrocie gospodarczym. Ponadto, nie można traktować jako przedsiębiorstwo wyodrębnionej gospodarczo części będącej zespołem składników majątkowych i niemajątkowych, jeżeli nie będzie obejmować ksiąg i dokumentów związanych z prowadzeniem działalności.

O tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Zgodnie z art. 720 ustawy – Kodeks cywilny, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Dający pożyczkę może odstąpić od umowy i odmówić wydania przedmiotu pożyczki, jeżeli zwrot pożyczki jest wątpliwy z powodu złego stanu majątkowego drugiej strony. Uprawnienie to nie przysługuje dającemu pożyczkę, jeżeli w chwili zawarcia umowy o złym stanie majątkowym drugiej strony wiedział lub z łatwością mógł się dowiedzieć (art. 721 K.c.)

Roszczenie biorącego pożyczkę o wydanie przedmiotu pożyczki przedawnia się z upływem sześciu miesięcy od chwili, gdy przedmiot miał być wydany. Jeżeli termin zwrotu pożyczki nie jest oznaczony, dłużnik obowiązany jest zwrócić pożyczkę w ciągu sześciu tygodni po wypowiedzeniu przez dającego pożyczkę (art. 722 i art. 723 K.c.).

Udzielenie pożyczki jest usługą odpłatną, w której wynagrodzenie ustala się w postaci odsetek od pożyczonego kapitału. Na ich wysokość mogą mieć wpływ bardzo różne czynniki: zarówno kwota pożyczki i długość okresu, na jaki została udzielona, jak i udzielone gwarancje spłaty (poręczenia, zastawy, ubezpieczenie itp.).

Z analizy powyższych na wstępie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług jednoznacznie wynika, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle powyższego bez wątpienia, więc udzielenie pożyczki mieści się w definicji usługi, przyjętej dla potrzeb VAT.

Zauważyć również należy, że na mocy art. 5 ust. 2 ustawy o VAT czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest stroną umowy pożyczki (pożyczkodawcą), a jego wątpliwości dotyczą kwestii uznania transakcji zbycia na rzecz pożyczkobiorcy wszystkich składników majątkowych i niemajątkowych związanych z działalnością gospodarczą stanowiących Przedsiębiorstwo w drodze zawarcia umowy sprzedaży lub w wyniku transakcji na zasadzie datio in solutum za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepisy ustawy Kodeks cywilny stanowią, że dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób odpowiadający tym zwyczajom (art. 354 k.c.). Ustawodawca przy założeniu zasady swobody umów nie stawia przeszkód, aby dłużnik zwolnił się ze zobowiązania przez spełnienie innego świadczenia, jeżeli również taka jest wola wierzyciela. Zgodnie bowiem z art. 453 k.c., jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa (datio in solutum). Wskutek zawarcia umowy o świadczenie w miejsce wypełnienia dłużnik uzyskuje upoważnienie, umożliwiające mu wykonanie zobowiązania przez spełnienie świadczenia innego niż pierwotne. Z chwilą wypełnienia świadczenia zastępczego następuje wykonanie umowy o datio in solutum, a zarazem wykonanie istniejącego zobowiązania, co prowadzi do jego wygaśnięcia.

Takie czynności cywilnoprawne wywołują określone skutki na gruncie prawa podatkowego.

Wskazać należy, że celem datio in solutum jest wygaśniecie istniejących pomiędzy stronami zobowiązań poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie, przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania – poza umową stron – jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika.

W okolicznościach niniejszej sprawy oznacza to, że przez przeniesienie na Pożyczkobiorcę przez Wnioskodawcę własności przedsiębiorstwa dojdzie do wywiązania się przez Wnioskodawcę ze zobowiązania do zapłaty na rzecz Pożyczkobiorcy kwoty pieniężnej z tytułu umowy pożyczki. Zatem, w następstwie zawarcia przez Wnioskodawcę i Pożyczkobiorcę umowy opartej na instytucji prawnej datio in solutum dojdzie równocześnie do (odpłatnego) nabycia przez Pożyczkobiorcę przedsiębiorstwa oraz spełnienia wierzytelności przysługującej Pożyczkobiorcy wobec Wnioskodawcy o zapłatę kwoty pieniężnej wynikającej z tytułu umowy pożyczki.

Mając na uwadze przywołane powyżej przepisy prawa oraz opis sprawy należy wskazać, że przeniesienie na rzecz pożyczkobiorcy własności wszystkich składników majątkowych i niemajątkowych związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy stanowiących Przedsiębiorstwo w związku ze skorzystaniem z instytucji datio in solutum należy traktować na gruncie podatkowoprawnym na równi ze zbyciem tego Przedsiębiorstwa.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe oraz wskazane regulacje prawne w tym zakresie, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie rzeczywisty charakter czynności wskazuje, że dojdzie do zbycia Przedsiębiorstwa, gdyż przedmiot tej transakcji obejmował będzie całość składników materialnych i niematerialnych składających się na Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy.

Zatem, w świetle przytoczonych przepisów prawa, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że skoro „w ramach opisanego zdarzenia przyszłego nastąpi wydanie przez Wnioskodawcę na rzecz Pożyczkobiorcy wszystkich składników majątkowych i niemajątkowych związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, Pożyczkobiorca przejmie również zobowiązania (długi) funkcjonalnie związane z Przedsiębiorstwem. W związku z czym przedmiotem datio in solutum będzie Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy bez żadnych wyłączeń” to czynność taka stanowi transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, w związku z czym czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu.

Reasumując, wydanie wszystkich składników majątkowych i niemajątkowych związanych z działalnością gospodarczą stanowiących Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy na rzecz Pożyczkobiorcy w drodze zawarcia umowy sprzedaży lub w wyniku transakcji na zasadzie datio in solutum stanowi transakcję zbycia przedsiębiorstwa, skutkiem czego będzie możliwość zastosowania do tego zbycia wyłączenia zawartego w art. 6 pkt 1 ustawy. Zatem ww. czynność nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że definitywnej oceny przedmiotu czynności prawnej dokonuje sam podatnik, który jest w pełni zorientowany, czy przekazywane w ramach tej czynności składniki majątkowe wypełniają definicję przedsiębiorstwa. Podkreślić jednocześnie należy, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.