Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4511-215/15/NL
z 5 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z prawomocnym (od dnia 16 kwietnia 2015 r.) wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 23 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1028/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia wraz z aktami do tut. Biura 11 maja 2015 r.), uchylającym interpretację indywidualną z 16 maja 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-222/14/ESZ wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów - wniosku z 17 lutego 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 24 lutego 2014 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu jego leasingu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu jego leasingu.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

We wrześniu 2010 r. Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem był środek transportowy (zgodnie ze świadectwem homologacji samochód ciężarowy). Obecnie samochód ten jest samochodem osobowym w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361, ze zm.). W myśl zawartej umowy Wnioskodawczyni zobowiązała się do uiszczenia na rzecz firmy leasingowej tzw. opłaty inicjalnej oraz uiszczania miesięcznych rat leasingowych. W zamian został jej oddany do używania stanowiący przedmiot leasingu samochód. Stosownie też do zapisów podpisanej umowy po upływie okresu, na jaki została zawarta umowa oraz uregulowaniu wszystkich rat leasingowych, miała ona prawo do nabycia na własność leasingowanego samochodu za uzgodnioną z góry cenę. W okresie od dnia zawarcia umowy leasingu do dnia 30 grudnia 2011 r. otrzymany w leasing samochód Wnioskodawczyni używała w prowadzonej działalności gospodarczej. Następnie 31 grudnia 2011 r. prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo wniosła aportem do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Przedmiotem aportu nie stał się jednak posiadany w leasingu samochód, bowiem nie stanowił on jej własności. Mając z kolei taki stan rzeczy na uwadze, samochód ten za zgodą firmy leasingowej Wnioskodawczyni wynajęła spółce, do której wniosła aportem przedsiębiorstwo. Umowa dzierżawy została podpisana w dniu 1 lutego 2012 r. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej; działalność ta przy tym sprowadzała się już jedynie do wynajmu przedmiotowego samochodu oraz dzierżawy posiadanej nieruchomości. Ponadto umowa została zawarta na okres do 15 sierpnia 2013 r., a po upływie tego okresu spółka nie była zainteresowana dalszym najmem samochodu. Najmowany samochód nie był również przydatny Wnioskodawczyni w prowadzonej działalności gospodarczej. Ze względu natomiast na jego dotychczasowy stopień zużycia nie udało się jej znaleźć osoby zainteresowanej jego długoterminowym wynajmowaniem. W związku z tym Wnioskodawczyni podjęła decyzję, że od 16 sierpnia 2013 r. samochód ten będzie używała jedynie do celów prywatnych. Od tego też czasu opłaty leasingowe Wnioskodawczyni przestała zaliczać do podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Po upływie okresu obowiązywania umowy leasingu, co nastąpiło 12 września 2013 r., Wnioskodawczyni nabyła na własność stanowiący przedmiot umowy leasingu samochód za uzgodnioną w umowie leasingu cenę. Nabycie to przy tym miało charakter prywatny, tzn. samochód ten nie został wprowadzony do prowadzonej w związku z działalnością gospodarczą ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych; poniesiona tytułem nabycia opłata nie została zaliczona do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, a samochód nie jest wykorzystywany w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ewentualna sprzedaż w przyszłości nabytego od firmy leasingowej samochodu osobowego będzie rodziła obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361, ze zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie rzeczy innych niż nieruchomości lub ich części oraz udział w nieruchomości, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, a także prawo wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli nie następuje ono w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie. Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazanego przepisu nie stosuje się przy tym do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat. W przywołanym z kolei art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje się zasadniczo na środki trwałe, składniki majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł, a jednocześnie jest wyższa niż 1.500 zł oraz na wartości niematerialne i prawne, ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Odnosząc powyższe regulacje prawne do przedstawionego stanu faktycznego (winno być: zdarzenia przyszłego) Wnioskodawczyni stwierdza, że w stosunku do sprzedaży nabytego w wyniku zakończenia umowy leasingu samochodu nie będzie miał zastosowania art. 10 ust. 2 pkt 3 w związku z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Samochód ten nie jest i nie był dotychczas ujęty przez Wnioskodawczynię w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto obecnie jest wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. W konsekwencji w przypadku jego sprzedaży obowiązek podatkowy w podatku dochodowym może być jedynie rozpatrywany w kontekście art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z treści zaś tego przepisu wynika, że obowiązek taki wystąpi jedynie, gdy sprzedaż samochodu nastąpi przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie od firmy leasingowej, tj. przed dniem 1 kwietnia 2014 r. W pozostałych natomiast przypadkach, gdy sprzedaż nastąpi w okresie późniejszym, nie będzie ona rodziła rozpatrywanego obowiązku podatkowego.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego 16 maja 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-222/14/ESZ Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu jego leasingu za nieprawidłowe. W interpretacji wskazano m.in., że przychód z odpłatnego zbycia składnika majątku uprzednio wykorzystywanego w działalności gospodarczej (a więc również, ze sprzedaży używanego uprzednio przy prowadzeniu działalności gospodarczej samochodu, będącego wcześniej przedmiotem leasingu), nawet nie wprowadzonego do ewidencji związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowi przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (o ile do sprzedaży tej dojdzie przed upływem 6 letniego terminu wynikającego z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ww. interpretację indywidualną, po uprzednim wezwaniu Organu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawczyni zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach prawomocnym (od 16 kwietnia 2015 r.), wyrokiem z 23 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1028/14, uchylił ww. interpretację indywidualną z 16 maja 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-222/14/ESZ.

Wydając przedmiotowe rozstrzygnięcie Sąd wskazał, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przypisuje dochody do konkretnych źródeł. Zgodnie z (…) art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d u.p.d.o.f. źródłem przychodu podlegającym opodatkowaniu jest sprzedaż rzeczy, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie. W myśl natomiast ust. 2 pkt 3 u.p.d.o.f. tegoż artykułu przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności gospodarczej i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat. Jak z tego wynika, zbycia rzeczy nie można kwalifikować do źródła określonego w art. 10 ust.1 pkt 8 lit.d u.p.d.o.f., jeśli przedmiotem sprzedaży są rzeczy, będące składnikami majątku związanego z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy.

Stosownie do art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Z kolei w art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r., a zatem podlegającym interpretacji w rozpoznawanej sprawie) ustawodawca określił przesłanki przy spełnieniu których sprzedaż składników majątkowych również stanowi przychód z działalności gospodarczej. Wskazał, iż przychodem z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (pkt 1a cyt. przepisu). Z tego wynika, że warunkiem przypisania przychodu ze sprzedaży składnika mienia do źródła, jakim jest działalność gospodarcza, jest konieczność uznania danego składnika za środek trwały i ujęcia go w ewidencji środków trwałych. W ww. uregulowaniu ustawodawca wymienił dodatkowo te składniki majątkowe, których zbycie powoduje powstanie przychodu z działalności gospodarczej także wtedy, gdy podatnik nie ujął ich w ewidencji (są to składniki majątku wymienione pod lit. b) oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie.

Zdaniem Sądu, użycie w treści art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. partykuły „również” wskazuje jednoznacznie, że chociaż przychód w nim wymieniony jest przychodem z działalności gospodarczej, to jednak jest to przychód innego rodzaju niż ujęty w art. 14 ust. 1. Innymi słowy, przychodem z działalności gospodarczej są nie tylko należności, jakie podatnik uzyskuje w wyniku jej realizowania (np. ze sprzedaży wyprodukowanych wyrobów) ale także to, co uzyska ze sprzedaży składników majątkowych wykorzystywanych w tej działalności. To zaś oznacza, że przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy stanowi kompletną regulację co do przedmiotowego zakresu opodatkowania zbycia składników majątkowych wykorzystywanych w działalności.

Mając na uwadze powyższe nie da się podzielić stanowiska Ministra Finansów, że sprzedaż składników majątkowych, niespełniających warunków z art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. (a dokładnie nieujętych w ewidencji), powoduje powstanie przychodu z działalności gospodarczej na podstawie art. 14 ust. 1. Według Sądu koncepcja prezentowana w zaskarżonej interpretacji czyni zbędną regulację z art. 14 ust. 2 pkt 1 w brzmieniu nadanym jej przez ustawodawcę i już z tego powodu nie może być zaakceptowana. Stosownie do niej wystarczyłby bowiem ogólny zapis, że przychodem jest sprzedaż składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej. Skoro jednak ustawodawca zdecydował się w omawianym przepisie wymienić konkretne (a nie wszystkie) składniki majątkowe nieujęte w ewidencji, których sprzedaż generuje przychód z działalności gospodarczej, to uznał najwyraźniej za zasadną rezygnację z opodatkowania jako przychodu z tej działalności sprzedaży innych tego rodzaju (niewpisanych do ewidencji) składników majątkowych. Analogiczny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 czerwca 2014 r., sygn. akt II FSK 1697/12, w wyroku z dnia 13 maja 2014 r., sygn. akt II FSK 1397/12 oraz WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 6 marca 2013 r., sygn. akt I SA/GI 993/12. Sąd w składzie orzekającym w pełni ten pogląd aprobuje.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy odnotować trzeba, że samochód osobowy był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej strony skarżącej wyłącznie w ramach umowy leasingu czyli na podstawie umowy, mocą której w zamian za opłatę leasingodawca przekazał leasingobiorcy prawo do używania danego składnika przez uzgodniony okres. Samochód ten nie był zaliczony do majątku firmy skarżącej, nie był zatem środkiem trwałym. Po zakończeniu umowy leasingowej samochód został nabyty przez skarżącą wyłącznie dla celów osobistych. Nie wykorzystywała zakupionego samochodu w prowadzonej działalności gospodarczej, w związku z tym samochód nie mógł być uznany za środek trwały przedsiębiorstwa i ujęty w ewidencji środków trwałych. Nie można uznać za prawidłowe - w świetle obowiązującego prawa - poglądu, że z uwagi na fakt obciążania kosztów działalności gospodarczej wydatkami związanymi z ratami leasingowymi oraz wydatkami za paliwo, samochód staje się składnikiem firmy leasingobiorcy. Podkreślenia wymaga, że strona korzysta w okresie leasingu operacyjnego z obcego środka trwałego.

Należy zatem stwierdzić, iż stanowisko Ministra Finansów zawarte w zaskarżonej interpretacji, że przychód z odpłatnego zbycia składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej (również w ramach umowy leasingu), stanowi przychód z działalności gospodarczej, nawet jeśli ten składnik nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, jest niezgodne z literalnym brzmieniem art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. (tak też WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 11 grudnia 2013 r. o sygn. akt I SA/Po 574/13). A skoro tak to jedynie na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit d cyt. ustawy można rozpatrywać kwalifikację przychodu ze sprzedaży samochodu, wykorzystywanego wcześniej do działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu, do określonego źródła przychodu. Wyłączenie zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 obejmuje tylko te składniki majątku, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej lub zostały z niej wycofane, a przy tym spełniają warunki określone w art. 14 ust. 2 pkt 1 - tj. zostały wpisane do ewidencji, a także nieujęte w ewidencji składniki majątku wymienione w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie.

Prawomocny wyrok wraz z aktami sprawy wpłynął do tut. Biura 11 maja 2015 r.

Mając na uwadze uzasadnienie ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 23 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1028/14 oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 17 lutego 2014 r. stwierdza, że w świetle zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania uchylonej interpretacji indywidualnej, tj. w 2014 r., przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu jego leasingu - jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

-pozarolnicza działalność gospodarcza,

-odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód ze sprzedaży rzeczy ruchomej kwalifikowany jest do źródła przychodów, o którym mowa w cyt. art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) tej ustawy, czyli do odpłatnego zbycia rzeczy.

Jednakże, jeżeli rzecz ruchoma stanowi składnik majątku wymieniony w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, to przychód ze sprzedaży tej rzeczy będzie zaliczony do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, czyli do przychodów z działalności gospodarczej.

Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 ww. ustawy, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Natomiast stosownie do art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zatem, przychody z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z zastrzeżeniem ust. 3), podlegają opodatkowaniu, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w ramach której zawarła umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem był środek transportowy. Stosownie do zapisów podpisanej umowy po upływie okresu, na jaki została zawarta umowa oraz uregulowaniu wszystkich rat leasingowych, miała ona prawo do nabycia na własność leasingowanego samochodu za uzgodnioną z góry cenę. W okresie od dnia zawarcia umowy leasingu do dnia 30 grudnia 2011 r. otrzymany w leasing samochód Wnioskodawczyni używała w prowadzonej działalności gospodarczej. Następnie samochód ten za zgodą firmy leasingowej Wnioskodawczyni wynajęła spółce. Po upływie okresu dzierżawy przewidzianego w umowie spółka nie była zainteresowana dalszym najmem samochodu. W związku z tym Wnioskodawczyni podjęła decyzję, że samochód ten będzie używała jedynie do celów prywatnych. Od tego też czasu opłaty leasingowe Wnioskodawczyni przestała zaliczać do podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Po upływie okresu obowiązywania umowy leasingu, Wnioskodawczyni nabyła na własność stanowiący przedmiot umowy leasingu samochód za uzgodnioną w umowie leasingu cenę. Nabycie to przy tym miało charakter prywatny, tzn. samochód ten nie został wprowadzony do prowadzonej w związku z działalnością gospodarczą ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych; poniesiona tytułem nabycia opłata nie została zaliczona do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, a samochód nie jest wykorzystywany wprowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że skoro zakupiony po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego samochód osobowy, o którym mowa we wniosku nie był przez Wnioskodawczynię wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, co oznacza zarazem, że nie został on zaliczony do składników majątku tej działalności, wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychód uzyskany ze sprzedaży tego samochodu nie będzie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. Przychód ze sprzedaży tego samochodu należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy, czyli do przychodów z odpłatnego zbycia rzeczy. W takiej sytuacji obowiązek podatkowy nie powstanie, jeżeli zbycie rzeczy (samochodu) będzie miało miejsce po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie tej rzeczy. Natomiast jeżeli odpłatne zbycie ww. samochodu nastąpi przed upływem ww. terminu, to przychód uzyskany z tej sprzedaży będzie stanowił przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy podlegający opodatkowaniu na zasadach właściwych dla tego źródła przychodu.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w 2014 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.