Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/4512-1-61/15-2/EWW
z 18 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2015 r. (data wpływu 20 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dostawy towarów za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów lub sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju, w związku ze statusem odbiorców – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dostawy towarów za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów lub sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju, w związku ze statusem odbiorców.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT, posiada także ważny numer VAT-UE dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Zajmuje się głównie sprzedażą artykułów kosmetycznych i sprzętu kosmetycznego. W swojej ofercie posiada również inne towary i świadczy usługi. Klientami firmy są zarówno osoby prywatne, jak i podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Towary są sprzedawane zarówno w kraju, jak i za granicę.

Jeden z kontrahentów Wnioskodawcy zwrócił się z zapytaniem, czy możliwa będzie i na jakich zasadach sprzedaż towarów w następującym systemie:

Wnioskodawca sprzedaje swoje towary kontrahentowi z Norwegii (jego dane widnieją na dokumentach jako Nabywca), ale towary te dostarczane są bezpośrednio do odbiorcy ze Szwecji lub innego kraju Unii Europejskiej. Nabywca z Norwegii nie jest zarejestrowany w żadnym kraju Unii Europejskiej i nie posiada aktywnego numeru VAT-UE dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Niektórzy odbiorcy ze Szwecji lub innych krajów Unii Europejskiej posiadają aktywny numer VAT-UE dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, a niektórzy takowego nie posiadają. W przyszłości nabywca z Norwegii planuje zarejestrować się w Szwecji lub/i innych krajach Unii Europejskiej i uzyskać tam numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Organizacją transportu zajmuje się z reguły Wnioskodawca, natomiast koszt transportu ponosi nabywca z Norwegii, na podstawie wystawionej faktury przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

• Czy w sytuacji, kiedy odbiorcy posiadają aktywny numer VAT-UE transakcję należy traktować jako wewnątrzwspólnotową dostawę towaru i opodatkować stawką podatku VAT 0%?
• Czy w przypadku odbiorców nieposiadających aktywnego numeru VAT-UE, transakcję należy traktować jako sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju opodatkowaną właściwą stawką podatku VAT krajową?
• W przypadku nie otrzymania dokumentów, o których mowa w art. 23 ustawy o VAT, przy sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju (po przekroczeniu limitów rejestracji w innych krajach Unii Europejskiej dla celów VAT), jak należy dokumentować i wykazać w deklaracjach i ewidencjach taką sprzedaż?
• Jak należy wykazać dla potrzeb polskiego ustawodawstwa transakcje sprzedaży wysyłkowej z terytorium Polski, które będą opodatkowane w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej?
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

W opisanym powyżej przypadku nabywca z Norwegii nie posiada właściwego i ważnego numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, co wyklucza daną transakcję jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W przypadku, gdy nabywca z Norwegii zarejestruje się w Szwecji lub innym kraju Unii Europejskiej i uzyska w tym kraju numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, dana transakcja będzie traktowana jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Bez znaczenia tutaj jest fakt, czy odbiorca ze Szwecji lub innego kraju Unii Europejskiej posiada właściwy i ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Dodatkowym warunkiem, aby dana transakcja została uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów powinien być fakt, że w tym przypadku organizacją transportu powinien zajmować się Wnioskodawca lub nabywca z Norwegii. Gdy transport będzie organizowany przez nabywcę z Norwegii z warunków dostawy powinno wynikać, że jest on przyporządkowany dostawie Wnioskodawcy dla nabywcy z Norwegii.

W myśl art. 2 pkt 23 ustawy o VAT, sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju to dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem, że dostawa dokonywana jest na rzecz:

1. podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem od wartości dodanej, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9, lub
2. innego niż wymieniony w lit. a podmiotu niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej.
   
   

Wnioskodawca uważa, że opisana powyżej transakcja nie może zostać uznana za sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju, gdyż jest to typowa transakcja łańcuchowa, której miejsce dostawy zostało określone w art. 22 ust. 2 i art. 23 ustawy o VAT, czyli w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W opisanym powyżej przypadku transport należy przyporządkować Wnioskodawcy, gdyż to on zajmuje się organizacją transportu.

W przypadku, gdyby organizacją transportu zajmował się nabywca z Norwegii lub odbiorca ze Szwecji lub innego kraju Unii Europejskiej, sprzedaż także nie mogłaby być potraktowana jako sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju, gdyż art. 2 pkt 23 ustawy o VAT wymaga, aby dostawa towarów była wysyłana lub transportowana przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz. A tak nie byłoby w tym przypadku, gdyż podatnik podatku od towarów i usług musiałby być zarejestrowany na potrzeby VAT w Polsce, a ani nabywca z Norwegii, ani odbiorca ze Szwecji lub innego kraju Unii Europejskiej takiej rejestracji nie będą dokonywali.

W związku z faktem, że nabywca z Norwegii nie spełnia wymogu zawartego w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, a dostawa nie spełnia warunków z art. 2 pkt 23 ustawy, opisana sytuacja będzie traktowana jako sprzedaż krajowa opodatkowana stawką VAT właściwą dla danego towaru obowiązującą w Polsce.

Jednocześnie transakcje te nie będą brane do limitu sprzedaży wysyłkowej zobowiązującego do rejestracji Wnioskodawcy w Szwecji lub innym państwie członkowskim dla sprzedaży wysyłkowej (art. 23 ustawy VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

W myśl art. 2 pkt 2 ustawy przez państwo członkowskie rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT oraz posiada ważny numer VAT-UE dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Zajmuje się on sprzedażą towarów i świadczeniem usług.

Wnioskodawca dokona dostawy swoich towarów kontrahentowi z Norwegii (którego dane widnieć będą na dokumentach jako Nabywca), jednak towary te dostarczane będą bezpośrednio do odbiorcy ze Szwecji (lub innego kraju Unii Europejskiej).

Organizacją transportu zajmować będzie się Wnioskodawca, natomiast koszt transportu poniesie Nabywca z Norwegii, na podstawie wystawionej faktury przez Wnioskodawcę.

Wskazać należy, że w przypadku transakcji łańcuchowych, tj. transakcji w których występuje kilka podmiotów zawierających transakcje dotyczące jednego przedmiotu  który przekazywany jest przez pierwszy podmiot w łańcuchu na rzecz ostatniego z podmiotów ustanowiono szczegółowe zasady dotyczące dostaw. Regulują je przepisy art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-3 ustawy.

W treści art. 7 ust. 8 ustawy wskazano, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Miejsce świadczenia dla transakcji dostawy dokonywanych pomiędzy różnymi podmiotami ustalane jest na podstawie przepisów ustawy. Dla jego prawidłowego ustalenia zasadnicze znaczenie ma treść jej przepisów, w których w zależności od rodzaju transakcji dostawy, podmiotów biorących w niej udział oraz wykonywanych przez nie czynności, określony został sposób wyznaczenia miejsca ich świadczenia (opodatkowania).

Przepisy art. 22 ustawy określają miejsce świadczenia przy dostawie towarów.

Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest dostawa. W myśl zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy  miejscem dostawy towarów w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Stosownie do art. 22 ust. 3 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego odbiorcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw którym nie można przypisać wysyłki (transportu) ustalanie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

Wszystkie dostawy dokonane przed dostawą do której będzie przyporządkowany transport lub wysyłka towarów, będą miały charakter transakcji krajowych w państwie dostawy towarów, wszystkie późniejsze dostawy po tej dostawie będą miały charakter dostaw krajowych w państwie przeznaczenia towarów, natomiast sama transakcja której będzie przyporządkowany transport lub wysyłka będzie miała cechy wewnątrzwspólnotowej dostawy i odpowiednio wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Ponadto konieczne jest, aby dostarczane towary były przedmiotem jednego transportu pomiędzy krajem rozpoczęcia transportu a krajem docelowym. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt logistyczny tego transportu, czyli o to aby transportu dokonywał tylko jeden podmiot (np. spedytor), ale o aspekt organizacyjny. Mianowicie chodzi o to, aby tylko jeden z podmiotów biorących udział w transakcji odpowiadał za jego organizację. Powyższe co prawda nie wynika expressis verbis z przytoczonych przepisów, lecz znajduje pośrednio potwierdzenie w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-245/04 gdzie stwierdzono, że „jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która – jako jedyna – zostanie zwolniona z opodatkowania (…)”.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca dokona dostawy towarów na rzecz Nabywcy z Norwegii, który sprzeda nabyte towary odbiorcy końcowemu ze Szwecji (lub innych krajów Unii Europejskiej). Jednak towary przetransportowane zostaną z terytorium polski bezpośrednio do odbiorcy ze Szwecji (lub innych krajów Unii Europejskiej). Organizacją transportu zajmować będzie się Wnioskodawca.

Zatem transport towarów powinien zostać przypisany dostawie towarów dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy z Norwegii. Transakcja ta stanowić będzie dostawę „ruchomą”. Kolejna dostawa towarów dokonana przez Nabywcę na rzecz ostatecznego odbiorcy ze Szwecji (lub innych krajów Unii Europejskiej) będzie dostawą „nieruchomą”.

Art. 13 ust. 1 ustawy wskazuje, że przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Wskazać należy, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest specyficznym przypadkiem zwolnienia od opodatkowania przy zachowaniu prawa do odliczenia, wprowadzonym z uwagi na rozliczanie podatku przez nabywcę, a nie stricte czynnością opodatkowaną (do czynności opodatkowanych nie zaliczają jej regulacje prawa wspólnotowego). Z tego też względu przepisy konkretnych ustaw VAT dotyczące wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, odnosić się mogą jedynie do tych dostaw wewnątrzwspólnotowych, które rozpoczęły się z danego państwa.

Dla potraktowania danej czynności jako wewnątrzwspólnotowej dostawy muszą zaistnieć dwa konieczne elementy. Pierwszym elementem który musi wystąpić aby uznać daną czynność za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, jest wywóz towaru z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Przez wywóz należy rozumieć faktyczne przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Dostawą wewnątrzwspólnotową nie jest jednak sama czynność faktyczna jaką jest wywóz towarów, wywóz musi nastąpić bowiem w wyniku dokonania dostawy – jest to warunek konieczny i jest to odbiciem warunków dotyczących nabycia, gdzie wymaga się aby miało miejsce nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, co następuje w wyniku dokonanej dostawy. Każdy rodzaj dostawy w wykonaniu której następuje wywóz towarów, konstytuować będzie wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jednym z warunków uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy, jest to aby nabywca towarów był podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składający deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Zgodnie z art. 2 pkt 23 ustawy – przez sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju – rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem że dostawa dokonywana jest na rzecz:

1. podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9, lub
2. innego niż wymieniony w lit. a podmiotu niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej.
   
   

Odpowiadając na dwa pierwsze pytania Wnioskodawcy w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że odbiorcy ze Szwecji lub innego kraju Unii Europejskiej nie będą podmiotami, na rzecz których dokonywać będzie on dostawy swoich towarów. Z opisu sprawy wynika, że podmiotem któremu Wnioskodawca sprzeda towary będzie nabywca z Norwegii. Zatem to na rzecz tego nabywcy, a nie ww. odbiorców dokonana zostanie dostawa towarów.

W przypadku więc kwalifikacji dostawy dokonywanej przez Wnioskodawcę jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, decydujące znaczenie będzie miał status nabywcy z Norwegii (jego rejestracja dla transakcji wewnątrzwspólnotowych lub jej brak), a nie odbiorców ze Szwecji, czy innego kraju Unii Europejskiej.

Za słuszne należy więc uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przedmiotowej sprawie bez znaczenia jest fakt, czy odbiorca ze Szwecji lub innego kraju Unii Europejskiej posiada właściwy i ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

W związku z tym, że odpowiadając na zadane przez Wnioskodawcę pytania dotyczące statusu odbiorców tut. Organ nie dokonał kwalifikacji planowanej dostawy towarów, bezprzedmiotowe stały się pytania Wnioskodawcy dotyczące sprzedaży wysyłkowej, a mianowicie:

• W przypadku nie otrzymania dokumentów, o których mowa w art. 23 ustawy, przy sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju (po przekroczeniu limitów rejestracji w innych krajach Unii Europejskiej dla celów VAT), jak należy dokumentować wykazać w deklaracjach ewidencjach taką sprzedaż?
• Jak należy wykazać dla potrzeb polskiego ustawodawstwa transakcje sprzedaży wysyłkowej z terytorium Polski, które będą opodatkowane w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej?
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczyć należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające ze stanowiska własnego, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

W niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w zakresie uznania dostawy towarów za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów lub sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju, w związku ze statusem odbiorców. Natomiast w zakresie określenia podmiotu zobowiązanego do podpisywania dokumentów wymienionych w art. 42 ustawy o VAT oraz podpisywania dokumentów wymienionych w art. 23 ustawy o VAT, wydane zostało w dniu 18 maja 2015 r. postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania nr ILPP4/4512-1-61/15-3/EWW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.