Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4511-83/15/KK
z 1 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2015 r. (data wpływu 20 maja 2015 r.), uzupełnionym w dniu 24 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków promocyjno-reklamowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2015 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków promocyjno-reklamowych.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jawna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem prowadzi działalność polegającą na sprzedaży hurtowej oraz produkcji artykułów hydraulicznych, instalacyjnych i łazienkowych.

Spółka jest min. dystrybutorem armatury sanitarnej i hydraulicznej, którą zakupuje od dostawców m.in. z Hiszpanii oraz Włoch.

Spółka w ostatnim roku skoncentrowała się na zwiększeniu sprzedaży m.in. poprzez wprowadzanie do sklepów produktów pod marką własną. Marki własne produkowane są wg naszego projektu technicznego i są to D. - baterie, systemy, C. - syfony, C. - zawory, C. - pompy. W przypadku sprzedaży produktów pod markami własnymi Spółka występuje jako producent ze wskazaniem adresu zakładu produkcyjnego.

Spółka w celach maksymalizacji przychodów ze sprzedaży produktów m.in. pod własną marką planuje wdrożyć nowe działania marketingowo-sprzedażowe i tak:

1. Spółka planuje wydrukować ulotki reklamowe, katalogi produktów pod marką własną. W środek ulotki, katalogu spółka planuje wkleić bon towarowy np. S. z nadrukiem logo firmy i nazwy marki produktu np. D. o małych nominałach 1, 2, 5 zł. Bony towarowe mają być dodatkowo nośnikiem reklamy i promocji produktów Spółki nowej marki poprzez nadrukowanie na nich nazwy firmy, nazwę/logo promowanej marki oraz opcjonalnie dodatkowo hasła reklamowego. Ulotki reklamowe, katalogi wraz z wklejonymi bonami będą podlegać dystrybucji na kilka sposobów:
   
   
   
   1. wysyłanie w przesyłkach reklamowych do potencjalnych klientów w ramach np. umowy z Pocztą ...
      
   2. przekazywanie ulotek, katalogów z wklejonymi bonami przez hurtownie i sklepy do których prowadzona jest sprzedaż,
      
   3. rozdawanie ulotek i katalogów wraz z bonami S. podczas imprez branżowych np. targów lub sponsorowanych imprezach plenerowych,
      
   4. przekazywanie podczas prezentacji produktowych,
      
   5. rozdawanie ulotek w centrach miast przez zatrudnione osoby,
      
   6. rozkładane w siedzibach instytucji zrzeszających przedsiębiorców min. Izby Przemysłowo Handlowej w K..
      
      
      
2. Spółka planuje akcje promocyjne polegające na promocji danej marki np. D.. Do kartoników z baterią będzie wkładany bon towarowy ( np. S.) o nominale 1, 2, 5 zł z nadrukiem logo spółki i nazwy promowanej marki produktu oraz opcjonalnie z hasłem promocyjnym. O promocji będą informowały plakaty i ulotki rozdawane i rozwieszane u dystrybutorów Spółki. W związku z organizacją powyższych działań promocyjno-reklamowych spółka poniesie następujące koszty:
   
   
   
   1. projekt i druk ulotek,
      
   2. projekt i druk katalogów,
      
   3. projekt bonu towarowego,
      
   4. zakup bonów towarowych z nadrukiem.
      

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych:

Czy związane z powyżej opisanymi działaniami wymienione w stanie faktycznym wydatki promocyjno-reklamowe są kosztem uzyskania przychodów w oparciu o art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki opisane powyżej są wydatkami służącymi zachęceniu klientów do dokonywania zakupów produktów sprzedawanych przez Spółkę. Są to zatem klasyczne wydatki poniesione „w celu uzyskania przychodu”, o czym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowe wydatki są kosztami szeroko rozumianego marketingu, tzn. działalności zmierzającej do zachęcenia klienteli do korzystania z oferty spółki odnoszącymi się do oferty sprzedaży konkretnego produktu lub usługi. Wobec przedmiotowych kosztów nie znajdują zastosowania przepisy art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłączające możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków o charakterze reprezentacyjnym.

Analizując charakter przedmiotowych kosztów należy stwierdzić, że co do zasady wszystkie racjonalne wydatki związane z działalnością gospodarczą podatnika o charakterze marketingowym (w tym na działania promocyjne - reklamowo), takie jak koszty akcji promocyjnych, koszty programów lojalnościowych itp. nakierowane na utrzymanie klientów lub pozyskanie nowych, spełniają zarówno przesłankę „poniesienia w celu zachowania źródła przychodów”, jak i „poniesienia w celu osiągnięcia przychodów”.

Reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich. mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego.

Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell. W. Ronald Lane. Reklama według Ottona Kleppnora; Wydawnictwo FELBERG SJA. 2000 r. s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form. jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowo. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Takie wydatki pozostają w bezpośrednim związku z przychodami ze sprzedaży, stanowią więc w całości, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższy przepis ma charakter ogólny. Z tego względu, każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy badać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). W przypadku kosztów pośrednich brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty reklamy.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Zatem, wydatki poniesione na reklamę, jako nie wymienione w art. 23 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą w pełnej wysokości stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia reprezentacji i reklamy, wobec powyższego należy posłużyć się słownikową definicją tych pojęć. I tak według Słownika Języka Polskiego (red. M. Szymczak, PWN Warszawa 1989) „reprezentacja” to: „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną”. Przenosząc definicję słownikową na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, że wydatki na reprezentację to wydatki jakie podatnik ponosi w celu kształtowania i utrwalania korzystnego wizerunku firmy na zewnątrz.

Natomiast według ww. słownika „reklama” to: „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi.” Pod pojęciem reklamy należy rozumieć ogół działań podatnika zmierzających do rozpowszechniania pochlebnych informacji o firmie, zaletach jej towarów bądź usług, informacji o miejscach i możliwościach ich nabycia - w celu zwrócenia uwagi na towar lub usługę i zachęcenia do ich zakupu. Może to być realizowane przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell. W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Dzięki logo można rozróżnić reklamę towaru, usługi, reklamę marki, a także reklamę samej firmy (przedsiębiorcy). Przy czym, samo oznaczenie prezentu (gadżetu) logo firmy nie przesądza jeszcze o jego reklamowym charakterze.

W świetle powyższego, istotne jest rozróżnienie między nakładami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), a wydatkami mającymi na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz nabywania towarów lub usług jego firmy (reklama). Właściwa kwalifikacja wydatku możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ustalenia kręgu obdarowanych, okoliczności wręczania prezentów, celu, jaki spełnić ma wręczany upominek, itp. Należy podkreślić, że o zakwalifikowaniu poszczególnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, który w swoim własnym interesie winien wykazać istnienie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskiwanymi przychodami oraz brak istnienia ww. przesłanek negatywnych.

W przypadku materiałów reklamowych o niewielkiej wartości, wydawanych masowo klientom, trudno raczej przypisać im funkcję reprezentacyjną. Zwłaszcza w sytuacji, gdy wręczanie tych materiałów nie przyczynia się w znacznym stopniu do budowy wizerunku firmy, a logo jako znak graficzny przedsiębiorstwa (firmy), czy produktu stanowi jedynie swojego rodzaju informację handlową. W tym też rozumieniu, wydatki ponoszone na materiały reklamowe oznaczone logo firmy, wręczane klientom mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym wskazano, że Spółka jawna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem prowadzi działalność polegającą na sprzedaży hurtowej oraz produkcji artykułów hydraulicznych, instalacyjnych i łazienkowych. Spółka planuje wydrukować ulotki reklamowe, katalogi produktów pod marką własną. Ulotki reklamowe, katalogi wraz z wklejonymi bonami będą podlegać dystrybucji na kilka sposobów, m.in. wysyłanie w przesyłkach reklamowych do potencjalnych klientów w ramach np. umowy z Pocztą ..., przekazywanie ulotek, katalogów z wklejonymi bonami przez hurtownie i sklepy do których prowadzona jest sprzedaż, rozdawanie ulotek i katalogów wraz z bonami S. podczas imprez branżowych np. targów lub sponsorowanych imprezach plenerowych, itp. Spółka planuje akcje promocyjne polegające na promocji danej marki. Do kartoników z baterią będzie wkładany bon towarowy z nadrukiem logo spółki i nazwy promowanej marki produktu oraz opcjonalnie z hasłem promocyjnym. O promocji będą informowały plakaty i ulotki rozdawane i rozwieszane u dystrybutorów Spółki.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że poniesione przez Spółkę koszty projektu i druku ulotek, katalogów, projektu bonu towarowego czy zakupu bonów towarowych z nadrukiem – w części przypadającej na udział Wnioskodawcy w Spółce - a które poprzez umieszczenie na nich logo Spółki spełniają funkcję reklamową, które Wnioskodawca planuje wysyłać w przesyłkach reklamowych, przekazywać przez hurtownie i sklepy, rozdawać podczas imprez branżowych np. targów lub sponsorowanych imprezach plenerowych, przekazywać podczas prezentacji produktowych, rozdawać w centrach miast czy rozkładać w siedzibach instytucji zrzeszających przedsiębiorców, jeśli planowane działania marketingowo-sprzedażowe – jak wskazuje Wnioskodawca we wniosku – mają na celu maksymalizację przychodów ze sprzedaży produktów, stanowić będą koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy jednak zauważyć, że jeżeli jednak ulotki reklamowe, katalogi produktów czy bony przekazywane zostaną wyselekcjonowanym klientom, w celu tworzenia pozytywnego wizerunku Spółki, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem i budowania odpowiednich relacji z klientami, to pomimo ich oznakowania logo Spółki, będą miały charakter reprezentacyjny i w efekcie na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Dodać tu należy, że to na Wnioskodawcy spoczywa ciężar należytego udokumentowania tych wydatków oraz wykazania charakteru tych wydatków oraz związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Ponadto organ podatkowy wskazuje, że jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różnić się od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawcy z ww. zastrzeżeniem jest prawidłowe.

Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych wspólników. Chcąc uzyskać interpretację każda z tych osób winna osobiście lub za pomocą ustanowionego pełnomocnika zwrócić się o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie i uiścić związaną z tym opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.