Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-145/15-4/MN
z 21 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 16 lutego 2015 r. (data wpływu 23 lutego 2015 r.) uzupełnionym pismem z 28 kwietnia 2015 r. (data wpływu 30 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek uzupełniono pismem z 28 kwietnia 2015 r. (data wpływu 30 kwietnia 2015 r.) o dokument, z którego wynika prawo do występowania osoby podpisanej na wniosku w imieniu Wnioskodawcy przed organem właściwym do wydawania interpretacji indywidualnych w zakresie prawa podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

A prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji artykułów elektronicznych, takich jak telewizory LCD. Do marca 2014 r. A działał pod nazwą (firmą) „B Sp. z o.o.” („B”); zmiana nazwy jest skutkiem przekształceń własnościowych w grupie kapitałowej, do której należało wcześniej A (B), w szczególności sprzedaży udziałów w A (B).

W związku z powyższymi przekształceniami, 28 lutego 2014 r. A (wówczas działająca jeszcze pod nazwą B) dokonała sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT („ZCP”) na rzecz C GmbH („C”). Działalność ZCP polegała na wykonywaniu czynności w zakresie sprzedaży towarów (np. telewizorów LCD) oraz zarządzaniu łańcuchem dostaw, jak również innych czynności związanych z działalnością B w Europie. Z uwagi na spełnienie definicji zawartej w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, sprzedaż ZCP przez A (wówczas B) na rzecz C nie podlegała opodatkowaniu VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Przed dniem, w którym nastąpiła sprzedaż ZCP, A (wówczas B) nabywała od podmiotów zewnętrznych usługi (np. usługi marketingowe, reklamowe), które były wykorzystywane do celów działalności ZCP. Faktury za te usługi były wystawiane:

• przed dniem sprzedaży ZCP, tj. przed 28 lutego 2014 r.;
• w dniu sprzedaży ZCP, tj. 28 lutego 2014 r., lub
• po dniu sprzedaży ZCP, tj. po 28 lutego 2014 r.
  
  

Wszystkie powyższe faktury zostały otrzymane po dniu sprzedaży ZCP, tj. po 28 lutego 2014 r. i są obecnie w posiadaniu A. Jednocześnie, wszystkie usługi udokumentowane powyższymi fakturami zostały w całości wykonane przed dniem sprzedaży ZCP lub najpóźniej w dniu sprzedaży. Co więcej, wszystkie te faktury zostały wystawione na B, tj. B widnieje na tych fakturach jako usługobiorca.

W związku ze sprzedażą ZCP, umowy, na podstawie których świadczone były powyższe usługi przeszły na C. Na C przeszły również zobowiązania wynikające z tych umów, w tym zobowiązania udokumentowane powyższymi fakturami, wobec czego C uregulowała wymienione wyżej faktury w całości (tj. w kwocie brutto).

Zarówno A (wcześniej B), jak i C prowadzą działalność, która podlega opodatkowaniu VAT, wobec czego przysługuje im pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego. Nabywane usługi były wykorzystywane tylko na potrzeby działalności gospodarczej (tj. nie na cele prywatne) i prawo do odliczenia VAT wynikającego z przedmiotowych faktur nie jest wyłączone na podstawie art. 88 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy A (B) ma prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z opisanych w stanie faktycznym faktur, bez względu na datę ich wystawienia i doręczenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, A (B) ma prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z opisanych w stanie faktycznym faktur, bez względu na datę ich wystawienia i doręczenia.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnik ma prawo do odliczenia VAT naliczonego w zakresie, w jakim nabyte towary i usługi są przez niego wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Z opisanego stanu faktycznego wynika natomiast bezsprzecznie, że rzeczone usługi zostały faktycznie otrzymane przez podatnika, tj. przez A (B) oraz, że zostały wykorzystane do celów wykonywania czynności opodatkowanych, gdyż A (B) prowadzi działalność podlegającą opodatkowaniu VAT. W konsekwencji należy przyjąć, że VAT naliczony na tych usługach podlega odliczeniu mając na uwadze również fakt, że prawo do odliczenia Co podatku nie zostało wyłączone na podstawie art. 88 ustawy o VAT.

Na prawo A (B) do odliczenia VAT wynikającego z opisanych w stanie faktycznym faktur nie wpływa fakt, że transakcja sprzedaży ZCP nie podlegała opodatkowaniu VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („ETS”) z 29 kwietnia 2004 r. (C-137/02) w sprawie Faxworld Vorgründungsgesellschaft Peter Hünninghausen und Wolfgang Klein GbR przeciwko Finanzamt Offenbach, zbywca przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części ma prawo do odliczenia VAT na usługach nabytych celem wykonywania czynności opodatkowanych przez nabywcę (pkt 42 orzeczenia).

W przedmiotowym stanie faktycznym wątpliwości co do prawa A (B) do odliczenia VAT może budzić jednak fakt, że prawo do odliczenia powstało już po dniu sprzedaży ZCP; dopiero bowiem po tym dniu A otrzymało faktury, a zgodnie z art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT, prawo do odliczenia powstaje nie wcześniej niż w okresie, w którym otrzymano fakturę. Jednocześnie, pomimo, że sprzedaż przedsiębiorstwa nie prowadzi do sukcesji podatkowej na zasadach ogólnych wynikających z ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), to jak wynika ze stanowisk judykatury (np. wyrok NSA z 29 maja 2014 r. sygn. I FSK 1027/13) taka sprzedaż skutkuje przejściem na nabywcę przedsiębiorstwa niektórych uprawnień zbywcy na gruncie podatku VAT, np. prawa do wystawienia przez nabywcę faktury korygującej do faktury wystawionej przez zbywcę.

Niemniej jednak, z samego faktu, że na nabywcę przedsiębiorstwa przechodzą niektóre uprawienia zbywcy, takie jak prawo do wystawienia faktury korygującej, nie wynika, że nabywca przedsiębiorstwa wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki zbywcy. Przykładowo, w takim przypadku art. 91 ust. 9 ustawy o VAT, zgodnie z którym nabywca przedsiębiorstwa jest obowiązany do dokonywania korekty podatku naliczonego, byłby zbędny. Obowiązek korekty podatku naliczonego jest bowiem jednym z obowiązków zbywcy przedsiębiorstwa, wobec czego jeśli przechodzi na nabywcę na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy o VAT, to odrębne uregulowanie takiego obowiązku w art. 91 ust. 9 ustawy o VAT jest niepotrzebne.

W konsekwencji, w ocenie A, należy przyjąć, że nabywca przedsiębiorstwa nie nabywa wszelkich praw i obowiązków zbywcy, w tym również nie przysługuje mu prawo do odliczenia VAT naliczonego na nabyciu towarów i usług otrzymanych przez zbywcę. Zdaniem A, takie prawo przysługuje jedynie zbywcy, czyli, w tym przypadku, A (B). Stanowisko to A dodatkowo opiera na następujących argumentach.

Po pierwsze, jak wspomniano już wyżej, usługi, w związku z którymi wystawiono przedmiotowe faktury, zostały otrzymane przez B (obecnie A), a jak wynika z samej treści art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnik ma prawo do odliczenia VAT naliczonego w związku z usługami, które otrzymał on sam. A contrario, podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego w związku z usługami utrzymanymi przez podmiot trzeci. Pomimo, że nabywca przedsiębiorstwa traktowany jest jako następca prawny zbywcy (zgodnie art. 19 i 29 Dyrektywy Rady 2006/112/WE), to A (B) oraz C są nadal dwoma odrębnymi podmiotami, wobec czego C nie może odliczyć VAT w związku z nabyciem usług przez A (B) i vice versa.

Po drugie, sprzedaż przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, co do zasady, stanowi dostawę towarów i świadczenie usług pomiędzy zbywcą przedsiębiorstwa i jego nabywcą. Wprawdzie art. 19 i 29 Dyrektywy Rady 2006/112/WE (na których opiera się art. 6 pkt 1 ustawy o VAT) wprowadzają fikcję, że do takich transakcji nie dochodzi, to fikcja ta ma na celu jedynie nieobciążanie nabywcy podatkiem VAT. W szczególności, jak wynika z pkt 39 wyroku ETS z 27 listopada 2003 r. (C-497/01) w sprawie Zita Modes Sàrl przeciwko Administration de l’enregistrement et des domaines, celem wspomnianych przepisów jest przeciwdziałanie nadmiernemu obciążeniu środków nabywcy nieproporcjonalnym w swej wysokości podatkiem VAT, który i tak podlegałby odliczeniu. Jednocześnie, ani z brzmienia ani z celów tych przepisów nie wynika, że wskutek ich zastosowania, nabywcę przedsiębiorstwa uznaje się za nabywcę towarów i usług dostarczonych uprzednio zbywcy przez podmioty trzecie.

Po trzecie, gdyby przyjąć, że na nabywcę przechodzi automatycznie m.in. prawo do odliczenia VAT naliczonego na nabyciu towarów i usług przez zbywcę przedsiębiorstwa, wówczas postępowanie przed ETS we wspomnianej wyżej sprawie Faxworld byłoby bezprzedmiotowe. Spór w tej sprawie dotyczył Co, czy spółka cywilna może odliczyć VAT naliczony na nabyciu towarów i usług, które następnie zostały przekazane jako przedsiębiorstwo spółce akcyjnej. Gdyby jednak prawo do odliczenia mogło przejść automatycznie na spółkę akcyjną, spór ten nie miałby większego sensu – VAT po prostu zostałby odliczony przez spółkę akcyjną, jako nabywcę przedsiębiorstwa. Tak się jednak nie stało, co prowadzi do wniosku, że z prawa do odliczenia mogła skorzystać jedynie spółka cywilna, jako nabywca towarów usług.

W związku z powyższym należy uznać, że brak jest podstaw do uznania, że, w wyniku zbycia ZCP na rzecz C przeniesione zostało na C również prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem usług świadczonych przed dniem zbycia ZCP. Tym samym, do skorzystania z Co prawa uprawnione jest A (B), niezależnie od Co, kiedy wymienione w stanie faktycznym faktury zostały wystawione i otrzymane. Stanowisko to znajduje uzasadnienie w fakcie, że usługi te zostały otrzymane przez A (wówczas B) jak również, że A jest w posiadaniu faktur dokumentujących nabycie tych usług, które wymieniają B jako nabywcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Z kolei, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia Co dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są lub będą w przyszłości wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zatem, warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Jednocześnie, przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Według art. 86 ust. 10 ustawy – prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy – prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a – powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy – jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy – jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Jeżeli w okresie rozliczeniowym podatnik nie wykonywał czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz nie wykonywał czynności poza terytorium kraju kwotę podatku naliczonego może przenieść do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy (art. 86 ust. 19 ustawy).

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. Co że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Następstwo prawne polega na przejściu z jednego podmiotu na drugi określonych praw i obowiązków. W przypadku prawa podatkowego mamy do czynienia z pochodnym nabyciem praw, kiedy to następca prawny nabywa prawa i obowiązki przysługujące jego poprzednikowi prawnemu. Jest to nabycie translatywne, gdyż dotyczy praw poprzednio już istniejących. W prawie podatkowym z reguły ma miejsce następstwo prawne pod tytułem ogólnym (sukcesja uniwersalna), kiedy to mocą jednego zdarzenia prawnego dochodzi do nabycia całego lub części majątku, a nabywca wchodzi zarówno w prawa jak i w obowiązki swego poprzednika prawnego.

Zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie podatkowym regulują m.in. przepisy zawarte w art. 93-93e ustawy Ordynacja podatkowa. W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) – osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się:

1. osób prawnych,
2. osobowych spółek handlowych,
3. osobowych i kapitałowych spółek handlowych

– wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek.

W myśl art. 93 § 2 Ordynacji podatkowej – przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie:

1. innej osoby prawnej (osób prawnych);
2. osobowej spółki handlowej (osobowych spółek handlowych).
   
   

Stosownie do art. 93a § 1 Ordynacji podatkowej – osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

1. przekształcenia innej osoby prawnej,
2. przekształcenia spółki niemającej osobowości prawnej

– wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.

Według art. 93a § 2 Ordynacji podatkowej – przepis § 1 stosuje się odpowiednio do:

1. osobowej spółki handlowej zawiązanej (powstałej) w wyniku przekształcenia:
   1. innej spółki niemającej osobowości prawnej,
   2. spółki kapitałowej;
2. spółki niemającej osobowości prawnej, do której osoba fizyczna wniosła na pokrycie udziału wkład w postaci swojego przedsiębiorstwa.
   
   

Zgodnie z art. 93e Ordynacji podatkowej – przepisy art. 93-93d stosuje się w zakresie, w jakim odrębne ustawy, umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz inne ratyfikowane umowy międzynarodowe, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie stanowią inaczej.

Określona wyżej cytowanymi przepisami Ordynacji podatkowej sukcesja jest sukcesją uniwersalną, co oznacza, że następca prawny wstępuje we wszystkie (z uwzględnieniem postanowień art. 93e Ordynacji podatkowej) przewidziane przepisami prawa podatkowego prawa i obowiązki podatnika.

Przepisy art. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów, czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te nie podlegają opodatkowaniu.

Na mocy bowiem art. 6 pkt 1 ustawy – przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy – przez zorganizowaną części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

W myśl art. 91 ust. 9 ustawy – w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przywołane wyżej przepisy ustawy o podatku od towarów i usług stanowią dostosowanie polskich regulacji do przepisów unijnych – art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

W świetle cyt. wyżej regulacji należy uznać, że przyjęta w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opcja wyłączenia od opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części wymaga, aby w przypadku zbycia tak określonego przedmiotu, jego nabywca traktowany był jako następca prawny podatnika dokonującego zbycia. W konsekwencji, w takiej sytuacji dochodzi do sukcesji prawnopodatkowej w zakresie podatku od towarów i usług – następuje przeniesienie na nabywcę zasad dotyczących opodatkowania tym podatkiem w odniesieniu do czynności związanych z nabytym mieniem na warunkach identycznych, jakie obowiązywały zbywcę, gdyby do zbycia nie doszło.

Z opisu sprawy wynika, że w związku z przekształceniami kapitałowymi, 28 lutego 2014 r. A (wówczas działająca jeszcze pod nazwą B) dokonała sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy na rzecz C. Z uwagi na spełnienie definicji zawartej w art. 2 pkt 27e ustawy, sprzedaż ZCP przez A (wówczas B) na rzecz C nie podlegała opodatkowaniu VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy. Przed dniem, w którym nastąpiła sprzedaż ZCP, A (wówczas B) nabywała od podmiotów zewnętrznych usługi (np. usługi marketingowe, reklamowe), które były wykorzystywane do celów działalności ZCP. Faktury za te usługi były wystawiane: przed dniem sprzedaży ZCP, tj. przed 28 lutego 2014 r.; w dniu sprzedaży ZCP, tj. 28 lutego 2014 r. lub po dniu sprzedaży ZCP, tj. po 28 lutego 2014 r. Wszystkie powyższe faktury zostały otrzymane po dniu sprzedaży ZCP, tj. po 28 lutego 2014 r. i są obecnie w posiadaniu A. Jednocześnie, wszystkie usługi udokumentowane powyższymi fakturami zostały w całości wykonane przed dniem sprzedaży ZCP lub najpóźniej w dniu sprzedaży. Wszystkie te faktury zostały wystawione na B, tj. B widnieje na tych fakturach jako usługobiorca. W związku ze sprzedażą ZCP, umowy, na podstawie których świadczone były powyższe usługi przeszły na C. Na C przeszły również zobowiązania wynikające z tych umów, w tym zobowiązania udokumentowane powyższymi fakturami, wobec czego C uregulowała wymienione wyżej faktury w całości (tj. w kwocie brutto). Zarówno A (wcześniej B), jak i C prowadzą działalność, która podlega opodatkowaniu VAT, wobec czego przysługuje im pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego. Nabywane usługi były wykorzystywane tylko na potrzeby działalności gospodarczej (tj. nie na cele prywatne) i prawo do odliczenia VAT wynikającego z przedmiotowych faktur nie jest wyłączone na podstawie art. 88 ustawy o VAT.

Jak wskazano wyżej, zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie regulują przepisy zawarte w art. 93-93e Ordynacji podatkowej. W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, to jest sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Jednakże, jak wynika z powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, na gruncie tej ustawy istnieje szczególne rozwiązanie, niezależne od unormowań zawartych w Ordynacji podatkowej, regulujące prawa i obowiązki następców prawnych. Norma wynikająca z art. 6 pkt 1 ustawy stanowi bowiem lex specialis wobec rozwiązań zawartych w Ordynacji podatkowej. W konsekwencji, podatnik, który nabył przedsiębiorstwo (jego zorganizowaną część), i nadal je prowadzi, może korzystać w zakresie podatku od towarów i usług z uprawnień służących zbywcy Co przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.

Mając na uwadze przywołane wyżej uregulowania należy stwierdzić, że skoro Spółka zbyła na rzecz C zorganizowaną część przedsiębiorstwa, to na gruncie podatku od towarów i usług podmiot ten, tj. C stał się następcą prawnym podmiotu dokonującego sprzedaży (Wnioskodawcy). Z treści złożonego wniosku wynika, że wątpliwości co do prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego dotyczą sytuacji, gdy prawo do odliczenia powstało już po dniu sprzedaży ZCP; dopiero bowiem po tym dniu A otrzymało faktury.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych należy stwierdzić, że w odniesieniu do podatku naliczonego, Spółka A będzie uprawniona do odliczenia VAT jedynie z tych faktur zakupowych dotyczących zorganizowanej części przedsiębiorstwa, co do których prawo do odliczenia powstaje przed dniem zbycia ZCP. Natomiast, jeżeli – zgodnie z ustawą o VAT – prawo do odliczenia powstało od dnia sprzedaży (również w przypadku gdy faktury zostały wystawione przed dniem sprzedaży), uprawnionym do odliczenia podatku naliczonego będzie nabywca ZCP.

Tym samym należy stwierdzić, że Wnioskodawca (A) nie będzie uprawniony do rozliczenia kwot podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT, wystawianych: przed dniem sprzedaży ZCP, tj. przed 28 lutego 2014 r.; w dniu sprzedaży ZCP, tj. 28 lutego 2014 r., lub po dniu sprzedaży ZCP, tj. po 28 lutego 2014 r., dokumentujących nabycie od podmiotów zewnętrznych usług, które były wykorzystywane do celów działalności ZCP, gdyż to nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa uprawniony jest do rozliczenia Co podatku, wynikającego z faktur, w stosunku do których prawo do odliczenia powstało po dniu zbycia ZCP.

Reasumując, A (B) nie ma prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z opisanych w stanie faktycznym faktur.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia Co wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.