Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-327/15-2/EN
z 21 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z 17 kwietnia 2015 r. (data wpływu 22 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy działki rolnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy działki rolnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości niezabudowanych. Zgodnie z obowiązującym obecnie miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (MPZP), część sąsiadujących ze sobą działek jest przeznaczona na budownictwo mieszkaniowe, a część stanowi tereny rolnicze, z zakazem zabudowy. Nowy MPZP przewiduje wyjątkowo dopuszczenie na działkach rolnych rozbudowę istniejących siedlisk gospodarczych oraz powstanie nowych siedlisk, pod warunkiem m.in. zachowania minimalnej powierzchni wynoszącej 3.000 m.kw. oraz posiadanie przez właściciela statusu rolnika. Po wejściu w życie nowego MPZP Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży działek, o powierzchni wynoszącej nie mniej niż 3.000 m.kw., położonych na terenach rolniczych. Dla działek tych nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działki rolnej, o powierzchni jednostkowej co najmniej 3.000 m.kw., na której zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dopuszczalna będzie zabudowa siedliskowa, pod warunkiem, że powierzchnia działki wynosi nie mniej niż 3.000 m.kw., objęta będzie zwolnieniem z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W art. 7 ust. 1 ustawy o VAT postanowiono, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Zgodnie z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 2 pkt 33 ustawy o VAT).

W ocenie Wnioskodawcy, sprzedaż niezabudowanej nieruchomości rolnej, opisanej w złożonym wniosku, korzystać będzie ze zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Zgodnie z MPZP, sprzedawane działki będą przeznaczone na cele rolne (teren upraw polowych) i stanu tego nie zmieni fakt dopuszczenia zabudowy siedliskowej, ponieważ nie można uznać, że dany grunt jest terenem rolnym i jednocześnie terenem budowlanym.

Jeżeli MPZP kwalifikuje dane grunty jako teren upraw polowych, dopuszczając jedynie możliwość zabudowy siedliskowej na tym terenie, w celu ułatwienia – w razie takiej potrzeby – realizacji funkcji podstawowej tego terenu, bez wyodrębnienia (oznaczenia) w ramach tej nieruchomości terenu, na którym może wystąpić zabudowa siedliskowa, to nieruchomość ta w całości stanowi teren upraw polowych i nie spełnia definicji terenu budowlanego, o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. W przypadku, gdy w ramach danej nieruchomości rolnej, zakwalifikowanej w MPZP jako teren upraw polowych nie został oznaczony teren pod ewentualną zabudowę, dopuszczoną na tych gruntach, to nie można tej nieruchomości gruntowej i to w całości traktować jako teren budowlany.

Przyjęcie założenia, że o zakwalifikowaniu do terenu budowlanego – o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT – decydowałaby hipotetyczna możliwość dopuszczenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego do zabudowy zagrodowej (siedliska rolniczego), w przypadku zbycia terenów rolnych przeznaczonych na cele rolne, prowadziłoby to do konieczności opodatkowania prawie wszystkich niezabudowanych gruntów rolnych. Na gruntach rolnych, na których można tworzyć lub powiększać gospodarstwo rolne, co do zasady (przy spełnieniu warunków wynikających z przepisów prawa), istnieje możliwość, w razie takiej potrzeby, lokalizacji i budowy lub rozbudowy siedliska gospodarczego.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionej sytuacji do oceny czy grunt rolny niezabudowany stanowi teren budowlany czy nie, winna być wzięta pod uwagę funkcja podstawowa tego terenu zapisana w MPZP, czyli teren upraw polowych, a więc sprzedaż udziałów w działce opisanej w niniejszym wniosku korzystać będzie ze zwolnienia od podatku VAT, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Podobne stanowisko w analogicznym stanie faktycznym zaprezentował m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 16 października 2013 r. (IPPP2/443-831/13-2/RR).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem, w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, zbycie nieruchomości, należy traktować w kategorii sprzedaży towarów.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie – na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku VAT dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy – przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”. Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Z powyższej analizy wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości niezabudowanych. Zgodnie z obowiązującym obecnie miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (MPZP), część sąsiadujących ze sobą działek jest przeznaczona na budownictwo mieszkaniowe, a część stanowi tereny rolnicze, z zakazem zabudowy. Nowy MPZP przewiduje wyjątkowo dopuszczenie na działkach rolnych rozbudowę istniejących siedlisk gospodarczych oraz powstanie nowych siedlisk, pod warunkiem m.in. zachowania minimalnej powierzchni wynoszącej 3.000 m.kw. oraz posiadanie przez właściciela statusu rolnika. Dla działek tych nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Po wejściu w życie nowego MPZP Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży działek, o powierzchni wynoszącej nie mniej niż 3.000 m.kw., położonych na terenach rolniczych.

Reasumując, sprzedaż ww. działek rolnych korzystać będzie ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Bowiem, działki są gruntem niezabudowanym, który zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jest przeznaczony na działalność rolniczą. Dopuszczalna będzie jedynie zabudowa siedliskowa, pod warunkami wynikającymi z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Spółki. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.