Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-151/15-2/JG
z 3 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z 2 kwietnia 2015 r. (data wpływu 7 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu powstania przychodu podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu powstania przychodu podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (zwany dalej Spółką) jest spółką akcyjną z siedzibą na terytorium Polski, prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie wydawania książek.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawarła – z inną spółką akcyjną mającą siedzibę na terytorium Polski (zwana dalej Dystrybutorem) – umowę kolportażu, na podstawie której Spółka przekazuje do dystrybucji Dystrybutorowi poszczególne tomy określonej kolekcji książek, a Dystrybutor wprowadza te książki do obrotu samodzielnie lub za pośrednictwem swoich podwykonawców. Dystrybutor zobowiązuje się przy tym do terminowego przekazywania wydawnictwa (książek) do sprzedaży i przestrzegania ustalonego przez Wydawcę okresu sprzedaży.

Zgodnie z postanowieniami umowy, Dystrybutor ma prawo korzystania z podwykonawców i zawierania z nimi umów kolportażowych na sprzedaż wydawnictw (książek). Przedmiotowa umowa przewiduje, że niesprzedana część książek zostanie zwrócona Spółce, przy czym w zależności od decyzji Spółki, niesprzedane książki mogą zostać odebrane przez Spółkę (jeżeli planuje ich dalsze wykorzystanie) lub też zniszczone przez Dystrybutora (jeżeli Spółka nie przewiduje dalszego ich wykorzystania).

Umowa przewiduje, że rozliczenie pomiędzy Spółką a Dystrybutorem następuje dopiero po zakończeniu dystrybucji dostarczonych przez Spółkę książek, zaś podstawą rozliczenia jest jedynie ilość faktycznie sprzedanych przez Dystrybutora książek. Zgodnie bowiem z postanowieniami umowy, w ciągu 30 dni od daty zakończenia sprzedaży każdego z tomów kolekcji książek, Dystrybutor przekazuje Spółce „raport sprzedaży” uwzględniający dokonaną sprzedaż i zwroty. Po otrzymaniu „raportu sprzedaży” Spółka wystawia Dystrybutorowi fakturę VAT za rzeczywistą sprzedaż książek. Faktura obejmuje zatem jedynie książki rzeczywiście sprzedane przez Dystrybutora, po odjęciu zwrotów, tj. książek zniszczonych lub zwróconych Spółce (w zależności od decyzji Spółki).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stanie faktycznym przedstawionym powyżej, Spółka powinna rozpoznać przychód w momencie wystawienia Dystrybutorowi faktury VAT dokumentującej rzeczywistą sprzedaż książek (uwzględniającej rozliczenie zwrotów)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym przedstawionym powyżej, Spółka powinna rozpoznać przychód w momencie wystawienia Dystrybutorowi faktury VAT dokumentującej rzeczywistą sprzedaż książek (uwzględniającej rozliczenie zwrotów).

Za prawidłowością powyższego stanowiska przemawia następująca argumentacja.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 3 i 4 oraz 14 tej ustawy, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c−3g, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Zgodnie przy tym z art. 12 ust. 3c ww. ustawy, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Z brzmienia powyższych przepisów wynika, iż datą uzyskania przychodu należnego, tj. przychodu związanego z działalnością gospodarczą, choćby jeszcze faktycznie nie otrzymanego, jest co do zasady dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie późniejszy jednak niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności, natomiast w przypadku gdy usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych – ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Przy tym wysokość tego przychodu ustala się po wyłączeniu m.in. wartości zwróconych towarów, przez co generalnie zwrot sprzedanych towarów obniża przychód dla celów podatku dochodowego.

Odnosząc powyższe regulacje do zawartej przez Spółkę umowy kolportażu, przy której rozliczane są zwroty, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na konstrukcję tej umowy.

Umowa kolportażu nie została unormowana w przepisach prawa cywilnego. Jednakże z uwagi na konstrukcję takiej umowy, przyjmując ogólną zasadę kwalifikowania wszelkich umów nienazwanych przy zastosowaniu przepisów regulujących kwestie podobnych umów nazwanych należy zwrócić uwagę, że umowa kolportażu posiada cechy umowy komisu.

Zgodnie z art. 765 Kodeksu cywilnego, przez umowę komisu przyjmujący zlecenie (komisant) zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizją), w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek dającego zlecenie (komitenta), lecz we własnym imieniu. W wyniku takiej umowy nie dochodzi do rozporządzenia prawem jakie komitentowi przysługuje w stosunku do rzeczy objętej umową komisu. Czynności komisanta wobec osoby trzeciej są zawsze podjęte na rachunek komitenta. Oznacza to, że komisant po dokonaniu tych czynności we własnym imieniu jest obowiązany przenieść na komitenta prawa lub korzyści majątkowe uzyskane od osoby trzeciej. Co przy tym istotne, ryzyko niesprzedania rzeczy ciąży tylko na komitencie, gdyż on pozostaje właścicielem rzeczy aż do momentu nabycia tej rzeczy przez osobę trzecią. Komisant z chwilą wydania mu rzeczy staje się jedynie jej dzierżycielem, czyli osobą, która faktycznie włada rzeczą za kogoś innego. Świadczenie komisanta polega więc na osiągnięciu konkretnego rezultatu, przy czym przez rezultat należy rozumieć nie tylko zawarcie transakcji komisowej, ale również jej wykonanie, a następnie wydanie komitentowi uzyskanej dla niego ceny.

Mając na uwadze powyższe regulacje prawa cywilnego, należy wskazać, iż wykonanie świadczenia w ramach umowy kolportażu, którą zawarła Spółka jest analogiczne jak w przypadku umowy komisu. Jak wskazano bowiem powyżej (w stanie faktycznym) Spółka przekazuje do dystrybucji Dystrybutorowi poszczególne tomy określonej kolekcji książek, a Dystrybutor wprowadza te książki do obrotu. Niesprzedana część książek zostaje przy tym zwrócona Spółce, przy czym w zależności od decyzji Spółki, niesprzedane książki mogą zostać odebrane przez Spółkę (jeżeli planuje ich dalsze wykorzystanie) lub też zniszczone przez Dystrybutora (jeżeli Spółka nie przewiduje dalszego ich wykorzystania). Co przy tym istotne, rozliczenie pomiędzy Spółką a Dystrybutorem następuje dopiero po zakończeniu dystrybucji dostarczonych przez Spółkę książek, zaś podstawą rozliczenia jest jedynie ilość faktycznie sprzedanych przez Dystrybutora książek. Analogicznie zatem jak w przypadku umowy komisu, Spółka przekazując książki Dystrybutorowi nie wyzbywa się ich własności, lecz przekazuje je po to, by Dystrybutor mógł wprowadzać je do obrotu (dokonywać ich dystrybucji). Cały czas ryzyko niesprzedania książek ciąży przy tym na Spółce, Dystrybutor jest bowiem zawsze uprawniony do zwrotu niesprzedanych książek. Świadczenie Dystrybutora polega natomiast (podobnie jak w przypadku komisanta) na osiągnięciu konkretnego rezultatu, tj. na doprowadzeniu do zawarcia transakcji sprzedaży książki (oddanej mu do dystrybucji przez Spółkę) osobie trzeciej, wykonaniu tej transakcji, a następnie przekazanie Spółce informacji o dokonanej sprzedaży, celem umożliwienia Spółce wystawienia faktury VAT obejmującej rzeczywistą sprzedaż książek (po odjęciu zwrotów).

Konsekwencją tego, że zawarta przez Spółkę umowa kolportażu nosi cechy umowy komisu jest fakt, iż dla ustalenia momentu powstania przychodu po stronie Spółki istotny jest ostateczny efekt jaki uzyskuje Spółka, czyli moment wykonania na jej rzecz usługi przez Dystrybutora, tj. moment przeniesienia przez Dystrybutora na Spółkę korzyści majątkowych uzyskanych od osoby trzeciej z tytułu sprzedaży książek przekazanych Dystrybutorowi do dystrybucji. Należy przy tym zwrócić uwagę, iż skoro zgodnie z postanowieniami umowy, w ciągu 30 dni od daty zakończenia sprzedaży każdego z tomów kolekcji książek, Dystrybutor przekazuje Spółce „raport sprzedaży” uwzględniający dokonaną sprzedaż i zwroty, po uzyskaniu takiego raportu Spółka uzyskuje informację, iż usługa dystrybucji świadczona na jej rzecz została wykonana, przez co wtedy może wystawić Dystrybutorowi fakturę VAT za rzeczywistą sprzedaż książek (obejmującą książki rzeczywiście sprzedane przez Dystrybutora, po odjęciu zwrotów).

Powyższa konstrukcja rozliczeń, przy uwzględnieniu przywołanych powyżej regulacji zawartych w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powoduje, że w niniejszym stanie faktycznym należy przyjąć, iż przychodem, który Spółka uzyskuje na podstawie zawartej umowy dystrybucyjnej jest wartość sprzedanych przez Dystrybutora książek, pomniejszona o dokonane zwroty niesprzedanych książek.

Dla określenia momentu powstania tego przychodu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych istotny jest natomiast fakt, iż – z uwagi na to, że umowa kolportażu zawarta przez Spółkę swoim charakterem zbliżona jest do umowy komisu (z przyczyn szczegółowo wyjaśnionych powyżej) – książki są przekazywane przez Spółkę do Dystrybutora, który dokonuje ich sprzedaży, natomiast wydanie książek Dystrybutorowi przez Spółkę nie jest równoznaczne z ich sprzedażą. Powyższa okoliczność sprawia, iż w żaden sposób nie można przyjąć, by momentem powstania przychodu Spółki był moment przekazania książek Dystrybutorowi. Nie dochodzi tu bowiem jeszcze do wykonania świadczenia na podstawie umowy kolportażu. Jak wskazano powyżej, świadczenie Dystrybutora zostaje wykonane poprzez doprowadzenie do zawarcia transakcji sprzedaży książki (oddanej mu do dystrybucji przez Spółkę) osobie trzeciej, wykonanie tej transakcji, a następnie przekazanie Spółce informacji o dokonanej sprzedaży, celem umożliwienia Spółce wystawienia faktury VAT obejmującej rzeczywistą sprzedaż książek (po odjęciu zwrotów). Przyjęcie przez strony umowy kolportażu takich zasad współpracy powoduje przy tym, iż Spółka uzyskuje informację o wykonaniu świadczenia przez Dystrybutora, jak i o wielkości uzyskanego przychodu po uzyskaniu stosownego raportu od Dystrybutora, przez co wtedy wystawia fakturę VAT w oparciu o ustaloną, faktyczną wielkość sprzedaży (po uwzględnieniu zwrotów).

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że w przedstawionym powyżej stanie faktycznym, z uwagi na fakt, iż sprzedaż książek dokonywana jest na podstawie umowy kolportażu przewidującej rozliczenie zwrotów, momentem powstania przychodu podatkowego dla Spółki jest moment wystawienia przez Spółkę Dystrybutorowi faktury VAT dokumentującej rzeczywistą sprzedaż książek (uwzględniającej rozliczenie zwrotów).

Należy wskazać, iż prawidłowość powyższego stanowiska znajduje potwierdzenie m.in. w rozstrzygnięciach zawartych w postanowieniu Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z 24 kwietnia 2006 r. sygn. 1472/ROP1/423-81/126/06/MG oraz w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17 sierpnia 2012 r. sygn. IPPB3/423-308/12-2/EŻ, wydanych w analogicznych sprawach innych podatników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.) nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy).

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można stwierdzić, że – co do zasady – przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, mająca definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną. Przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika. Tym samym o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Ustawa przewiduje przy tym wyjątki od powyższej reguły. Dotyczą one m.in. przychodów z działalności gospodarczej i z działów specjalnych produkcji rolnej (art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Stosownie bowiem do ww. unormowania, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Podsumowując, z powyższych przepisów należy wywieść, że przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Należy przy tym podkreślić, że art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje swoim zakresem wyłącznie przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej.

Ogólną zasadę ustalania momentu uzyskania przychodu związanego z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej określa natomiast przepis art. 12 ust. 3a ustawy. W myśl tej regulacji za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c−3g, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Jak wynika z ww. przepisu, dla rozpoznania przychodu osiąganego przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą istotne pozostają daty zaistnienia następujących zdarzeń:

• w zależności od przedmiotu tej działalności – wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi,
• wystawienia faktury,
• uregulowania należności.
  
  

Z powołanej regulacji wynika więc, że pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu ma dzień dokonania czynności – wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania, przy czym dzień wystawienia faktury lub uregulowania należności jest ostatecznym terminem, który stanowi o dacie powstania przychodu.

Zatem, powstanie przychodu następuje w dniu zaistnienia wskazanych w przepisie zdarzeń, a jeżeli występują one po dniu wystawienia faktury czy po dniu dokonania zapłaty należności, te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia, decydują o momencie powstania przychodu.

Innymi słowy, przychód osiągany przez podatnika – co do zasady – powstaje w dacie zajścia najwcześniejszej z ww. okoliczności.

Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym sprawy wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wydawania książek. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawarła – z inną spółką akcyjną mającą siedzibę na terytorium Polski (Dystrybutorem) – umowę kolportażu, na podstawie której Spółka przekazuje do dystrybucji Dystrybutorowi poszczególne tomy określonej kolekcji książek, a Dystrybutor wprowadza te książki do obrotu samodzielnie lub za pośrednictwem swoich podwykonawców. Dystrybutor zobowiązuje się przy tym do terminowego przekazywania wydawnictwa (książek) do sprzedaży i przestrzegania ustalonego przez Wydawcę okresu sprzedaży. Przedmiotowa umowa przewiduje, że niesprzedana część książek zostanie zwrócona Spółce, przy czym w zależności od decyzji Spółki, niesprzedane książki mogą zostać odebrane przez Spółkę (jeżeli planuje ich dalsze wykorzystanie) lub też zniszczone przez Dystrybutora (jeżeli Spółka nie przewiduje dalszego ich wykorzystania). Umowa przewiduje, że rozliczenie pomiędzy Spółką a Dystrybutorem następuje dopiero po zakończeniu dystrybucji dostarczonych przez Spółkę książek, zaś podstawą rozliczenia jest jedynie ilość faktycznie sprzedanych przez Dystrybutora książek – Spółka wystawia wówczas Dystrybutorowi fakturę VAT za rzeczywistą sprzedaż książek.

Dokonując rozstrzygnięcia na gruncie analizowanej sprawy w kontekście przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, należy wskazać, że w przypadku kolportażu, w dacie wydania towarów nie można określić kwoty tej należności, gdyż nie wiadomo jaka będzie wartość sprzedaży i ile egzemplarzy zostanie zwróconych.

Umowa kolportażu nie została unormowana w przepisach prawa cywilnego. Przyjmując ogólną zasadę kwalifikowania wszelkich umów nienazwanych przy zastosowaniu przepisów regulujących kwestie podobnych umów nazwanych można uznać, że umowa kolportażu swoim charakterem zbliżona jest do umowy komisu.

Zgodnie z art. 765 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121), przez umowę komisu przyjmujący zlecenie (komisant) zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizja) w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek dającego zlecenie (komitenta), lecz w imieniu własnym.

W wyniku takiej umowy nie dochodzi do rozporządzenia prawem jakie komitentowi przysługuje w stosunku do rzeczy objętej umową komisu. Czynności komisanta wobec osoby trzeciej są zawsze podjęte na rachunek komitenta. Oznacza to, że komisant po dokonaniu tych czynności we własnym imieniu jest obowiązany przenieść na komitenta prawa lub korzyści majątkowe uzyskane od osoby trzeciej. Ryzyko niesprzedania rzeczy ciąży tylko na komitencie, gdyż on pozostaje właścicielem rzeczy aż do momentu nabycia tej rzeczy przez osobę trzecią. Komisant z chwilą wydania mu rzeczy staje się jedynie jej dzierżycielem, czyli osobą, która faktycznie włada rzeczą za kogoś innego. Świadczenie komisanta polega więc na osiągnięciu konkretnego rezultatu; przy czym przez rezultat należy rozumieć nie tylko zawarcie transakcji komisowej, ale również wykonanie jej przez kontrahenta, a następnie wydanie komitentowi uzyskanej dla niego ceny.

Zatem wykonanie świadczenia w umowie kolportażu, która nosi cechy komisu, polega na sprzedaży wydawnictw książkowych za pośrednictwem kolportera (w niniejszej sprawie – Dystrybutora). Pod względem podatkowym w umowie takiej ważny jest ostateczny efekt, czyli moment wykonania usługi, tj. moment przeniesienia przez Dystrybutora (komisanta) na Wydawcę (komitenta) korzyści majątkowych uzyskanych od osoby trzeciej.

Skutki podatkowe związane z tego rodzaju umowami można rozpatrywać w zależności od tego, czy ma miejsce rozliczenie niesprzedanych egzemplarzy wydawnictw (rozliczenie zwrotów). Generalnie, po ustalonym w umowie czasie, może nastąpić rozliczenie tych zwrotów. Wówczas, w oparciu o ustaloną, faktyczną wielkość sprzedaży, po uwzględnieniu tych zwrotów, wydawca wystawia fakturę, dokonując rozliczenia między wydawnictwem a kolporterem, z dostawy wydawnictw. W takim przypadku, jeżeli umowa przewiduje rozliczenie zwrotów wydawnictw, co do zasady, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury dokumentującej faktyczną dostawę.

Podsumowując, na podstawie powołanych wyżej uregulowań prawnych, Spółka powinna rozpoznać przychód podatkowy w momencie wystawienia Dystrybutorowi faktury VAT dokumentującej rzeczywistą sprzedaż książek (uwzględniającej rozliczenie zwrotów).

Ustosunkowując się natomiast do powołanych przez Spółkę interpretacji i pisma wydanych przez organy podatkowe należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.