2014.10.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-730/14/AZb
z 28 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 lipca 2014 r. (data wpływu 22 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismem z 8 października 2014 r. (data wpływu 10 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia przez Wnioskodawcę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na firmę zmarłej żony oraz terminu dokonania odliczenia, prawidłowości wystawienia przez Wnioskodawcę not korygujących nabywcę, prawa do rozliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wynikającej z deklaracji VAT-7 zmarłej żony za kwiecień 2014 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia przez Wnioskodawcę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na firmę zmarłej żony oraz terminu dokonania odliczenia, prawidłowości wystawienia przez Wnioskodawcę not korygujących nabywcę, prawa do rozliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wynikającej z deklaracji VAT-7 zmarłej żony za kwiecień 2014 r.

Wniosek ten został uzupełniony pismem z 8 października 2014 r. (data wpływu 10 października 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 2 października 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Żona Wnioskodawcy prowadząca działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem liniowym i będąca czynnym podatnikiem podatku VAT zmarła 8 maja 2014 r. Na mocy ustawy majątek jej w tym przedsiębiorstwa odziedziczył Wnioskodawca oraz syn i córka - każde po 1/3 (akt poświadczenia dziedziczenia notariusz sporządził 21 maja 2014 r.).

Umowę działu spadku notariusz sporządził 9 czerwca 2014 r. Syn i córka przenieśli wszystkie składniki majątku będące masą spadkową na rzecz Wnioskodawcy a Wnioskodawca na to wyraził zgodę i nabył je nieodpłatnie bez obowiązku spłaty.

W celu kontynuowania działalności gospodarczej żony w dniu 4 czerwca 2014 r. Wnioskodawca zarejestrował własną działalność gospodarczą w CEIDG utrzymując w nazwie dawną nazwę firmy żony oraz złożył VATR i stał się czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca przejął również wszystkie zawarte przez żonę umowy zarówno na dostawy towarów i usług jak również kontrakty na wykonawstwo robót (przeważający zakres to roboty budowlano-montażowe) oraz umowy z osobami świadczącymi pracę na umowach o dzieło. Z uwagi na podpisane kontrakty nie nastąpiła przerwa w pracy firmy. Po śmierci żony Wnioskodawca złożył VAT-Z (20 maja 2014 r.).

W deklaracji VAT-7 za miesiąc kwiecień 2014 r. żona wykazała nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym w kwocie 6350 zł - kwota do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy, z faktur wystawionych za okres 1 – 8 maja 2014 r. VAT naliczony wyniósł 575 zł, a VAT należny 12 zł (dostawy towarów dla których podatnikiem jest nabywca). Ogółem nadwyżka podatku naliczonego nad należnym wynosi 6913 zł.

Od śmierci żony do zarejestrowania przez Wnioskodawcę działalności minęło prawie 4 tygodnie. W tym czasie faktury związane z kontynuowaną działalnością i ściśle z nią związaną spływały wystawione jeszcze na firmę żony Wnioskodawcy.

Po zarejestrowaniu przez Wnioskodawcę działalności wystawił on do tych faktur noty korygujące dotyczące nabywcy. Noty te zostały potwierdzone przez dostawców towarów i usług a VAT naliczony z tych faktur Wnioskodawca rozliczył w deklaracji VAT-7 za czerwiec 2014 r. Poniesione koszty zakupionych towarów i usług ściśle związane z prowadzoną działalnością opodatkowaną Wnioskodawca ujął w założonej przez niego podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Wnioskodawca ujął tam również wypłacone po zarejestrowaniu przez niego działalności wynagrodzenie z tytułu zawartych umów o dzieło (umowy świadczone były od 2 maja do 7 czerwca - wynagrodzenie wypłacone po 7 czerwca). Zakres działalności firmy żony i Wnioskodawcy jest identyczny. Wnioskodawca również wybrał opodatkowanie podatkiem liniowym podobnie jak żona.

Pozostała niezmieniona nazwa firmy, Wnioskodawca przejął jej zobowiązania, umowy i należności. Od momentu zarejestrowania firmy Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT (podobnie jak była żona).

Środki trwałe oraz wyposażenie firmy żony będące przedmiotem spadku zostały przez Wnioskodawcę wprowadzone do utworzonej firmy z wartościami początkowymi i umorzeniem wynikającym z ewidencji firmy żony. Wnioskodawca kontynuuje zasady ich amortyzacji. Wszystkie zakupione towary i usługi ściśle związane były i są z prowadzoną działalnością gospodarczą i służą czynnościom opodatkowanym.

W PKPiR za rok 2014 żona Wnioskodawcy ujęła poniesione koszty związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Z uwagi na zapisy w kontraktach i zbyt niski stopień zaawansowania wykonania zadań, do dnia zgonu nie wystawiała faktur za zrealizowane roboty. Roboty te były kontynuowane przez Wnioskodawcę, a kontrakty aneksowano na Wnioskodawcę po zarejestrowaniu przez niego działalności.

Z dniem zarejestrowania działalności Wnioskodawca otworzył PKPiR w której zaewidencjonował koszty związane z prowadzoną działalnością ponoszone przez niego od dnia śmierci żony. W miesiącu czerwcu 2014 r. Wnioskodawca wystawił również faktury za ukończone zgodnie z kontraktem roboty w tym również za zakres wykonany przez żonę.

W mojej PKPiR Wnioskodawca nie ujął kosztów tych prac poniesionych przez żonę w okresie 1 stycznia – 8 maja 2014 r. ujętych w prowadzonej przez nią PKPiR.

W uzupełnieniu wniosku z 8 października 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że:

Wnioskodawca jako spadkobierca przejął i kontynuuje działalność zmarłej żony za zgodą syna i córki.
Wnioskodawca przejął wszystkie prawa i obowiązki zmarłej żony wynikające z prowadzonej przez zmarłą żonę działalności gospodarczej.
Zdaniem Wnioskodawcy jest on następcą prawno-podatkowym zmarłej żony w rozumieniu przepisów ustawy Ordynacja podatkowa w oparciu o art. 97 Ustawy.
Zakres działalności żony i Wnioskodawcy jest identyczny - ten sam przedmiot działalności (przeważający 4311.Z) oraz 2361.Z; 4221.Z; 4399.Z, 4211.Z; 4291.Z; 4511.Z; 4213.Z; 4299.Z; 4673.Z.
W zgłoszeniu VAT-R Wnioskodawca podał: datę rozpoczęcia działalności 04 czerwca 2014 r., pierwszą deklarację dla podatku od towarów i usług Wnioskodawca złoży za miesiąc czerwiec 2014 r.
Na deklaracji VAT-Z złożoną 20 maja 2014 r. Wnioskodawca podał datę 8 maja 2014 r. (datę zgonu żony) jako datę zaprzestania działalności. Ostatnia deklaracja VAT-7 złożona została za miesiąc kwiecień 2014 r.
Faktury wystawione na firmę żony objęte pytaniem nr 1 (za okres od 9 maja 2014 r. – 4 czerwca 2014 r.) zostały wystawione po śmierci żony. Wnioskodawca otrzymał je po jej śmierci. Dokumentują one zdarzenia gospodarcze zaistniałe po śmierci żony. Faktury te dotyczące miesiąca maja Wnioskodawca otrzymał w miesiącu maju, zaś dotyczące miesiąca czerwca w miesiącu czerwcu. Wyjątkiem są faktury wystawiane przez operatorów telefonii komórkowej, które otrzymywane są w następnych okresach - rozmowy danego miesiąca przekraczające abonament fakturowane są w następnym miesiącu.
Faktury objęte pytaniem numer 3 (tj. za okres 1 - 8 maja 2014 r.) wystawione zostały przed śmiercią żony. Wnioskodawca był pełnomocnikiem firmy i odbierał faktury dokonując zakupów na firmę żony. Odebrał je Wnioskodawca lub żona przed jej śmiercią. Faktury te dokumentują zdarzenia gospodarcze zaistniałe przed śmiercią żony.
W odpowiedzi na pytanie tut. organu, cyt.: „Z treści wniosku wynika, że z faktur wystawionych za okres 1-8.05.2014 r. VAT należny wynosi 12 zł (dostawy towarów dla których podatnikiem jest nabywca). Należy wyjaśnić, jakiego zdarzenia (zdarzeń) gospodarczego dotyczy przedmiotowa transakcja/transakcje, kiedy została wystawiona faktura (faktury) dokumentującą ww. czynności, czy ww. fakturę (faktury) Wnioskodawca otrzymał już po śmierci żony, kiedy (w maju, w czerwcu 2014r.) czy też jeszcze otrzymała ją/je żona (kiedy)?” wnioskodawca podał, że transakcja dot. tego zdarzenia związana jest z zakupem prętu kwadratowego 10X10 PKWiU 24.10.62.0 18mb cena netto 2,93 - wartość netto 52,74 zł zakupionego w xxx (fa z 6 maja 2014 r.). Faktura ta została odebrana w dniu 6 maja 2014 r. - zakup gotówkowy Fa wystawiona na xxx. Fakturę odebrał Wnioskodawca dokonując zakupu 6 maja 2014 r. jako pełnomocnik Firmy żony.
Noty korygujące Wnioskodawca wystawił po zarejestrowaniu przez niego działalności gospodarczej i otrzymaniu VAT-5 (tj po 05 czerwca 2014 r.). Potwierdzenie otrzymania tych not Wnioskodawca uzyskał w miesiącu czerwcu 2014 r.
Przez prawo rozliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wynikającej z deklaracji VAT-7 żony Wnioskodawcy za miesiąc kwiecień 2014 r. Wnioskodawca rozumie prawo ujęcia w deklaracji VAT-7 składanej na własne imię i nazwisko ww. nadwyżki jako „kwoty nadwyżki z poprzedniej deklaracji”.
Obowiązek podatkowy z tytułu robót kontynuowanych przez Wnioskodawcę po śmierci żony, co do których Wnioskodawca wystawił faktury w czerwcu 2014 r. (w tym również robót wykonywanych przez żonę) powstał po śmierci żony. Roboty te zostały ukończone w miesiącu czerwcu 2014 r. - umowa nie przewidywała częściowego fakturowania.
Deklaracja VAT-7 za m-c kwiecień 2014r złożona została 20 maja 2014 r. (wypełniona 7 maja 2014 r.). Złożona została po śmierci żony Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy prawidłowe jest wystawienie przez Wnioskodawcę not korygujących nabywcę na fakturach wystawionych na firmę żony ściśle związanych z działalnością opodatkowaną po jej śmierci za okres 9 maja – 4 czerwca 2014 r. tj. okres za który Wnioskodawca nie był zarejestrowany jako osoba prowadząca działalność gospodarczą i odliczenie wynikającego z tych faktur podatku VAT w deklaracji złożonej przez Wnioskodawcę za m-c czerwiec 2014 r.?
Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo rozliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wynikającej z deklaracji VAT-7 żony za kwiecień 2014 r.?
Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo odliczenia podatku naliczonego z faktur ściśle związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą wystawionych na firmę żony za okres 1 – 8 maja 2014 r. tj. okres za który nie była składana deklaracja VAT-7?
Czy rozliczenie, o które Wnioskodawca pyta w punkcie 2 i 3 przysługuje mu w deklaracji za miesiąc czerwiec 2014 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Z uwagi na fakt kontynuowania przez niego działalności gospodarczej prowadzonej przez żonę oraz to, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT przysługuje mu prawo do rozliczenia kwoty podatku należnego z podatkiem naliczonym. Wnioskodawca uważa, że jest następcą prawnym firmy żony o czym mówi art. 97 par. 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Prawo to Wnioskodawca może realizować dopiero po przyjęciu spadku za pośrednictwem deklaracji podatkowej VAT-7, którą może złożyć dopiero po zarejestrowaniu swojej działalności i wyborze bycia czynnym podatnikiem podatku VAT. Nabycie towarów i usług dające prawo do odliczenia podatku winno być udokumentowane we właściwy sposób. Rozporządzenie MF z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur i sposobu ich przechowywania dało prawo nabywcy towarów, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłkę dotyczącą informacji wiążącej się między innymi z danymi nabywcy do wystawienia noty korygującej.

Po śmierci żony nabywcą towarów i usług nie mogła być firma żony. Nabyte towary i usługi związane były z działalnością opodatkowaną, którą Wnioskodawca kontynuował i dlatego mógł wystawić noty korygujące.

Wnioskodawca uważa ponadto, że miał prawo do odliczenia w deklaracji za miesiąc czerwiec 2014 r. podatku naliczonego wynikającego z tych faktur.

Prawo to przysługuje bowiem za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę – art. 86 ustęp 10 pkt 1 Ustawy bądź za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych - art. 86 ust. 11 ustawy.

Ad. 2

Wnioskodawca uważa, ze przysługuje mu prawo rozliczenia podatku naliczonego nad należnym wynikającym ze złożonej przez żonę deklaracji VAT-7 za kwiecień 2014 r. z uwagi na fakt kontynuowania przez niego działalności gospodarczej – art. 97 par. 1 i 2 Ordynacji podatkowej.

Ad. 3

Wnioskodawca uważa, że przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur ściśle związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą wystawionych na firmę żony za okres 1 – 8 maja 2014 r. bez potrzeby wystawiania do nich not korygujących.

Ad. 4

Wnioskodawca uważa, że prawo wynikające z pkt 2 i 3 przysługuje mu w miesiącu czerwcu 2014 r. tj. w miesiącu od którego stał się czynnym podatnikiem podatku VAT. Dla realizacji tego prawa Wnioskodawca nie widzi potrzeby otrzymania decyzji Naczelnika US. Wnioskodawca uważa, że aby skorzystać z tego prawa powinien złożyć deklarację korygującą VAT-7 za miesiąc czerwiec 2014 r. i wykazać w niej nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym wynikającą ze złożonej deklaracji VAT-7 za kwiecień 2014 r. żony. Podatek naliczony za okres 1 – 8 maja 2014 r. tj. za okres prowadzenia działalności żony wykazać wraz z podatkiem za okres prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę tj. odliczyć go zgodnie z art. 86 ust 11 Ustawy - w jednym z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że tut. organ w celu zachowania spójności wypowiedzi odniósł się najpierw do zagadnienia objętego pytaniem nr 1, następnie pytaniem nr 3, a w dalszej kolejności pytaniami nr 2 i 4.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obowiązującego od 1 kwietnia 2013 r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Byt prawny podatnika – osoby fizycznej, na którego przepisy podatkowe nakładają obowiązek podatkowy ustaje z chwilą jego śmierci.

Organy podatkowe uzyskują informację o śmierci podatnika na podstawie regulacji ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1314 ze zm.).

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku zgonu lub ustania bytu prawnego podatnika, nadany NIP wygasa, z wyjątkiem przypadków wymienionych w ust. 1 i 1a.

Stosownie do art. 922 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121), prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi czwartej Kodeksu - Spadki. Nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami.

Podkreślić należy, że prawa i obowiązki wynikające z przepisów prawa podatkowego nie należą do spadku. Ich sukcesja jest możliwa jedynie na podstawie i w granicach przepisów cyt. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

Kwestię sukcesji podatkowej reguluje przede wszystkim art. 97 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym spadkobiercy podatnika, z zastrzeżeniem § 2, przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy.

W myśl art. 97 § 2 powołanej ustawy, jeżeli, na podstawie przepisów prawa podatkowego, spadkodawcy przysługiwały prawa o charakterze niemajątkowym, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, uprawnienia te przechodzą na spadkobierców pod warunkiem dalszego prowadzenia tej działalności na ich rachunek.

Z powyższego wynika, że spadkobiercy przejmują z mocy prawa wszelkie prawa i obowiązki o charakterze majątkowym, a prawa niemajątkowe pod warunkiem kontynuacji działalności prowadzonej uprzednio przez spadkodawcę.

Natomiast art. 98 § 1 ww. ustawy stanowi, że do odpowiedzialności spadkobierców za zobowiązania podatkowe spadkodawcy stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego o przyjęciu i odrzuceniu spadku oraz o odpowiedzialności za długi spadkowe.

Art. 924 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. cyt. ustawy Kodeks cywilny przesądza, że spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Prawa i obowiązki zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na spadkobierców. Z tym momentem następuje ustalenie, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Wskazać jednocześnie należy, iż zgodnie z art. 669 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 101 ze zm.), sąd spadku wydaje postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku po przeprowadzeniu rozprawy, na którą wzywa wnioskodawcę oraz osoby mogące wchodzić w rachubę jako spadkobiercy ustawowi i testamentowi.

Jak stanowi art. 680 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, we wniosku o dział spadku należy powołać postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku albo zarejestrowany akt poświadczenia dziedziczenia oraz spis inwentarza, jak również podać, jakie spadkodawca sporządził testamenty, gdzie zostały złożone i gdzie się znajdują. Jeżeli spis inwentarza nie został sporządzony, należy we wniosku wskazać majątek, który ma być przedmiotem działu.

Zgodnie z art. 1025 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny, sąd na wniosek osoby mającej w tym interes stwierdza nabycie spadku przez spadkobiercę. Notariusz na zasadach określonych w przepisach odrębnych sporządza akt poświadczenia dziedziczenia.

Domniemywa się, że osoba, która uzyskała stwierdzenie nabycia spadku albo poświadczenie dziedziczenia, jest spadkobiercą (art. 1025 § 2 Kodeksu cywilnego).

Przeciwko domniemaniu wynikającemu ze stwierdzenia nabycia spadku nie można powoływać się na domniemanie wynikające z zarejestrowanego aktu poświadczenia dziedziczenia (art. 1025 § 3 Kodeksu cywilnego).

Jak stanowi art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych z zachowaniem przepisów niniejszego tytułu.

W myśl art. 1036 Kodeksu cywilnego, spadkobierca może za zgodą pozostałych spadkobierców rozporządzić udziałem w przedmiocie należącym do spadku. W braku zgody któregokolwiek z pozostałych spadkobierców rozporządzenie jest bezskuteczne o tyle, o ile naruszałoby uprawnienia przysługujące temu spadkobiercy na podstawie przepisów o dziale spadku.

Stosownie do art. 1037 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców. Jeżeli do spadku należy nieruchomość, umowa o dział powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

Zgodnie natomiast z art. 95a ustawy z 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 164 ze zm.), notariusz sporządza akt poświadczenia dziedziczenia ustawowego lub testamentowego, z wyłączeniem dziedziczenia na podstawie testamentów szczególnych.

Regulacje ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują wprost skutków prawnych związanych ze śmiercią podatnika podatku od towarów i usług, jednakże śmierć podatnika jest jedną z form zakończenia bytu prawnego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, a więc również zakończeniem występowania tego podmiotu w obrocie gospodarczym w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 96 ust. 6 ustawy o VAT, jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego; zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Art. 96 ust. 7 cyt. ustawy stanowi z kolei, że zgłoszenia o zaprzestaniu działalności w wyniku śmierci podatnika dokonuje jego następca prawny.

W sytuacji, gdy działalność ma być kontynuowana przez następcę prawnego ma on obowiązek zarejestrowania się jako odrębny podmiot gospodarczy, ponieważ przepisy ustawy o NIP nie przewidują możliwości kontynuowania działalności z wykorzystaniem numeru identyfikacji podatkowej zmarłego podatnika, który prowadził działalność jednoosobowo.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Terminy, w których powstaje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego ustawodawca określił w art. 86 ust. 10-13 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 86 ust. 10 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Stosownie do 86 ust. 10b pkt 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.).

Termin „dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych” do odliczenia podatku jest liczony dopiero od okresu, w którym zostaną spełnione łącznie wskazane wyżej przesłanki do odliczenia.

Należy podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powyższych regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Zatem, realizację prawa do odliczenia podatku naliczonego ustawodawca uzależnia i łączy ściśle ze spełnieniem warunku formalnego, jakim jest otrzymanie faktury. Czynności otrzymania faktury przypisano bowiem w ustawie charakter konstytuujący prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Jednocześnie wskazać należy, że w myśl art. 96 ust. 1 ustawy o VAT, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Zgodnie z art. 96 ust. 3 ww. ustawy, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Stosownie do art. 96 ust. 4 cyt. ustawy, naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako „podatnika VAT czynnego” (…).

Na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Z powyżej cytowanego art. 88 ust. 4 ustawy o VAT nie wynika jednakże, by do nabycia uprawnienia do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego koniecznym było posiadanie statusu podatnika VAT czynnego w momencie otrzymania faktury dokumentującej zakup towarów bądź usług. Tak więc podatnik, w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, nabywa prawo do odliczenia podatku naliczonego w momencie otrzymania faktury, lecz aby uprawnienie to zrealizować musi posiadać status podatnika VAT czynnego (podatnik musi posiadać taki status w momencie realizacji uprawnienia).

W świetle przedstawionego stanu prawnego, prawo do obniżenia podatku należnego powstaje u wszystkich podatników, o ile wykażą, że zakupy będą związane z przyszłą działalnością opodatkowaną, a warunek rejestracji jest niezbędny wyłącznie do skorzystania przez podatnika z prawa do obniżenia podatku należnego.

Należy rozróżnić moment powstania prawa do odliczenia od momentu skorzystania z tego prawa. Jak już wspomniano, jego realizacja następuje poprzez złożenie deklaracji podatkowej, wyrażającej wolę skorzystania przez podatnika z prawa do odliczenia i aby skutecznie zrealizować już powstałe uprawnienie, podatnik musi usunąć – najpóźniej przed skorzystaniem z tego prawa – wszelkie przesłanki negatywne, w tym brak rejestracji, który uniemożliwia identyfikowanie go jako podatnika.

Tym samym należy stwierdzić, iż ustawa nie pozbawia podatnika prawa do dokonania odliczenia podatku VAT od zakupów poczynionych przed rejestracją, o ile występują przesłanki, że zakupione towary i usługi będą wykorzystywane do wykonywania bieżącej lub przyszłej działalności opodatkowanej. Niemniej ustawodawca narzucił podatnikom, chcącym dokonać odliczenia podatku VAT od poczynionych nabyć, obowiązek rejestracji jako podatnika VAT czynnego.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego sprawy, żona Wnioskodawcy prowadząca działalność gospodarczą i będąca czynnym podatnikiem podatku VAT zmarła 8 maja 2014 r. Na mocy ustawy majątek jej w tym przedsiębiorstwa odziedziczył Wnioskodawca oraz syn i córka - każde po 1/3 (akt poświadczenia dziedziczenia notariusz sporządził 21 maja 2014 r.).

Wnioskodawca jako spadkobierca przejął i kontynuuje działalność zmarłej żony za zgodą syna i córki. Wnioskodawca przejął wszystkie prawa i obowiązki zmarłej żony wynikające z prowadzonej przez zmarłą żonę działalności gospodarczej.

Zakres działalności firmy żony i Wnioskodawcy jest identyczny. Pozostała niezmieniona nazwa firmy, Wnioskodawca przejął jej zobowiązania, umowy i należności. Od momentu zarejestrowania firmy Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT (podobnie jak była żona).

Wszystkie zakupione towary i usługi ściśle związane były i są z prowadzoną działalnością gospodarczą i służą czynnościom opodatkowanym.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy prawidłowe jest wystawienie przez niego not korygujących nabywcę na fakturach wystawionych na firmę żony ściśle związanych z działalnością opodatkowaną po jej śmierci za okres 9 maja – 4 czerwca 2014 r. tj. okres za który Wnioskodawca nie był zarejestrowany jako osoba prowadząca działalność gospodarczą i odliczenie wynikającego z tych faktur podatku VAT w deklaracji złożonej przez Wnioskodawcę za m-c czerwiec 2014 r.

Jednocześnie, jak wyjaśnił Wnioskodawca, faktury wystawione na firmę żony objęte pytaniem nr 1 (za okres od 9 maja 2014 r. – 4 czerwca 2014 r.) zostały wystawione po śmierci żony. Wnioskodawca otrzymał je po jej śmierci. Dokumentują one zdarzenia gospodarcze zaistniałe po śmierci żony. Faktury te dotyczące miesiąca maja Wnioskodawca otrzymał w miesiącu maju, zaś dotyczące miesiąca czerwca w miesiącu czerwcu. Wyjątkiem są faktury wystawiane przez operatorów telefonii komórkowej, które otrzymywane są w następnych okresach - rozmowy danego miesiąca przekraczające abonament fakturowane są w następnym miesiącu.

Jak zatem wynika z treści wniosku, wszystkie zakupione towary i usługi ściśle związane były i są z prowadzoną działalnością gospodarczą i służą czynnościom opodatkowanym.

Z uwagi zatem na powyższe, w stosunku do nabytych towarów i usług służących wyłącznie wykonywaniu czynności opodatkowanych, zastosowanie znajdzie cytowany art. 86 ust. 1 ustawy o VAT umożliwiający realizację prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych na firmę żony po jej śmierci, a przed zarejestrowaniem Wnioskodawcy tj. za okres 9 maja – 4 czerwca 2014 r., z uwzględnieniem ograniczeń wskazanych w art. 88 ustawy o VAT.

Powołane wyżej przepisy art. 86 ust. 1 i art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT wskazują, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył więc podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. zasady wystawiania faktur zawarte zostały w przepisach art. 106a i następnych ustawy o VAT.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy o VAT, faktura powinna zawierać:

datę wystawienia;
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem;

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ww. ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

-podatnik wystawia fakturę korygującą.

Na podstawie art. 106j ust. 2 ww. ustawy, faktura korygująca powinna zawierać:

wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
przyczynę korekty;
jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego
- odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 - prawidłową treść korygowanych pozycji.

Z kolei kwestię not korygujących regulują zapisy art. 106k ustawy o VAT.

I tak, zgodnie z art. 106k ust. 1 ww. ustawy, nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłki, z wyjątkiem pomyłek w zakresie danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 8-15, może wystawić fakturę nazywaną notą korygującą.

W myśl art. 106k ust. 2 ww. ustawy, faktura, o której mowa w ust. 1, wymaga akceptacji wystawcy faktury.

Jak stanowi art. 106k ust. 3 ww. ustawy, faktura, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać:

wyrazy „NOTA KORYGUJĄCA”;
numer kolejny i datę jej wystawienia;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy i numer za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, a także numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej;
dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura, o której mowa w ust. 1, określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6;
wskazanie treści korygowanej informacji oraz treści prawidłowej.

Stosownie do art. 106k ust. 4 ww. ustawy, przepisy ust. 1-3 nie naruszają przepisów dotyczących wystawiania faktur korygujących.

W tym miejscu wskazać należy, iż celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, pełni ona bowiem szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT. Jeżeli więc faktura zawiera pomyłki dotyczące jakiejkolwiek pozycji powinna ona zostać skorygowana w ten sposób, aby odzwierciedlała faktycznie dokonaną transakcję między ściśle określonymi podmiotami gospodarczymi.

Faktury korygujące są natomiast specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości, a prawo do ich wystawienia przysługuje wyłącznie sprzedawcy. Jeżeli po wystawieniu faktury VAT wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Zatem faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu.

Natomiast, za pomocą not korygujących mogą być sprostowane jedynie drobne pomyłki dotyczące konkretnego podmiotu, tj.: dane sprzedawcy i nabywcy, datę wystawienia faktury korygowanej, datę sprzedaży oraz nazwę (rodzaj) towaru lub usługi. Jednakże, w formie noty korygującej nie można dokonać zmian dotyczących przedmiotu sprzedaży m.in.: ceny jednostkowej towaru lub usługi bez kwoty podatku (ceny jednostkowej netto), wartości towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartości sprzedaży netto), stawki podatku, sumy wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Zatem poprzez wystawienie noty korygującej można korygować wyłącznie błędy formalne, pomyłki, które nie mają istotnego znaczenia dla nabytych wcześniej praw czy rozliczeń. Nie można natomiast poprzez wystawienie noty korygującej zmieniać podmiotu umowy sprzedaży. W przypadku bowiem, gdy błędne są wszystkie dane sprzedawcy lub nabywcy towaru lub usługi, wówczas nie jest dopuszczalne jej korygowanie przez nabywcę notą korygującą. Faktura wystawiona na innego podatnika dokumentuje czynności, które faktycznie nie zostały wykonane.

Odnosząc przedstawiony we wniosku stan faktyczny do powołanych w sprawie przepisów prawa podatkowego, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca jako spadkobierca przejął i kontynuuje działalność zmarłej żony za zgodą syna i córki, ponadto Wnioskodawca przejął wszystkie prawa i obowiązki zmarłej żony wynikające z prowadzonej przez zmarłą żonę działalności gospodarczej oraz w celu kontynuowania działalności gospodarczej żony w dniu 4 czerwca 2014 r. Wnioskodawca zarejestrował własną działalność gospodarczą utrzymując w nazwie dawną nazwę firmy żony oraz złożył VAT-R i stał się czynnym podatnikiem podatku VAT, to tym samym należy przyjąć iż nabył on spadek z chwilą otwarcia spadku, a więc z chwilą śmierci spadkodawcy – żony. Zatem w przypadku faktur wystawionych na firmę zmarłej żony po jej śmierci a przed zarejestrowaniem działalności gospodarczej Wnioskodawcy tj. w za okres 9 maja – 4 czerwca 2014 r., Wnioskodawca jako następca prawno-podatkowy w rozumieniu art. 97 § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z tych faktur, o ile są one związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Jednakże należy zwrócić uwagę, że w przedmiotowej sytuacji konieczna jest korekta danych nabywcy na fakturach, które zostały wystawione po śmieci spadkodawcy, gdyż takie faktury zostały wystawione na podatnika, który w momencie ich wystawienia już nie żył. Przy czym, jak wskazano powyżej, poprzez wystawienie noty korygującej nie można zmieniać podmiotu umowy sprzedaży, tym samym koniecznym jest dokonanie takiej korekty w drodze wystawienia faktur korygujących przez sprzedawcę.

Zatem, opierając się na przedstawionym stanie faktycznym oraz przywołanych regulacjach prawa podatkowego, należy uznać za uzasadnione prawo do rozliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na firmę żony po jej śmierci, a przed zarejestrowaniem Wnioskodawcy tj. w za okres 9 maja – 4 czerwca 2014 r., w sytuacji gdy – jak wskazał Wnioskodawca - notariusz sporządził akt poświadczenia dziedziczenia 21 maja 2014 r., natomiast umowę działu spadku notariusz sporządził 9 czerwca 2014 r.

Natomiast realizacja tego prawa, z założenia powiązanego z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, dokonywana jest po przyjęciu spadku za pośrednictwem właściwej deklaracji podatkowej VAT-7, złożonej przez zarejestrowanego i czynnego podatnika VAT.

Odnosząc się natomiast do kwestii dokonania odliczenia podatku naliczonego wynikającego z ww. faktur w deklaracji złożonej przez Wnioskodawcę za czerwiec 2014 r. należy wskazać, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., co do zasady podatnik może dokonać obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadku spełnienia łącznie trzech przesłanek, wynikających z treści cyt. wyżej art. 86 ust. 10 oraz ust. 10b pkt 1 ustawy tj.:

powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług,
doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług,
podatnik jest w posiadaniu faktury dokumentującej tę transakcję.

Stosownie zaś do powołanego wyżej art. 86 ust. 11 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Przy czym, jak zaznaczono, termin „dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych” do odliczenia podatku jest liczony dopiero od okresu, w którym zostaną spełnione łącznie wskazane wyżej przesłanki do odliczenia.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Zgodnie z art. 81 § 1 i § 2 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

W ocenie Wnioskodawcy, miał on prawo do odliczenia w deklaracji za miesiąc czerwiec 2014 r. podatku naliczonego wynikającego z tych faktur. Prawo to przysługuje bowiem za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę – art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy bądź za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych - art. 86 ust. 11 ustawy.

Należy jednak zauważyć, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dysponuje notami korygującymi, które zostały potwierdzone przez dostawców towarów i usług, potwierdzenie otrzymania tych not Wnioskodawca uzyskał w czerwcu, natomiast – jak wskazano powyżej – w przedmiotowej sprawie koniecznym jest wystawienie przez sprzedawcę faktur korygujących. Tym samym odliczenie przez Wnioskodawcę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na firmę żony po jej śmierci, a przed zarejestrowaniem Wnioskodawcy tj. za okres 9 maja – 4 czerwca 2014 r., w deklaracji za miesiąc czerwiec 2014 r. było działaniem nieprawidłowym i winno zostać skorygowane.

Odliczenie podatku naliczonego wynikającego z ww. faktur będzie dopiero możliwe w sytuacji posiadania przez Wnioskodawcę faktur korygujących dane nabywcy. Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, zgodnie z którym Wnioskodawca będzie mógł obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Wnioskodawca powziął również wątpliwości, czy przysługuje mu prawo odliczenia podatku naliczonego z faktur ściśle związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą wystawionych na firmę żony za okres 1 – 8 maja 2014 r. tj. okres za który nie była składana deklaracja VAT-7 (pytanie nr 3).

Odnosząc się do powyższej kwestii wskazać należy, że z powołanych wyżej przepisów art. 97 § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa wynika, że spadkobiercy przejmują wszelkie majątkowe prawa i obowiązki, a prawa niemajątkowe w zależności od tego czy kontynuują działalność spadkodawcy czy nie. Do odpowiedzialności spadkobierców za zobowiązania podatkowe spadkodawcy stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego o przyjęciu i odrzuceniu spadku oraz o odpowiedzialności za długi spadkowe (art. 98 § 1 Ordynacji podatkowej).

Natomiast zgodnie z cyt. wyżej art. 924 ww. ustawy Kodeks cywilny, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Z tym momentem następuje ustalenie, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

W związku z powyższym, do czasu nabycia spadku oraz dokonania działu spadku, majątek jakim jest przedsiębiorstwo stanowi masę spadkową, a zarząd majątkiem spadkowym sprawują spadkobiercy, chyba że został ustanowiony wykonawca testamentu, kurator spadku lub dozór. W przypadku zapisania w testamencie spadku jednej osobie, nabywa ona spadek z chwilą otwarcia spadku, a więc z chwilą śmierci spadkodawcy.

W sytuacji, gdy działalność ma być kontynuowana przez następcę prawnego ma on obowiązek zarejestrowania się jako odrębny podmiot gospodarczy, gdyż przepisy ustawy z 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1314 ze zm.) nie przewidują możliwości kontynuowania działalności z wykorzystaniem numeru identyfikacji podatkowej zmarłego podatnika, który prowadził działalność jednoosobowo.

Należy podkreślić, że sukcesją w przypadku spadkobierców objęte są jedynie te majątkowe prawa i obowiązki, które wynikają z przepisów prawa podatkowego. Będzie to więc np. prawo do zapłaty podatku w odroczonym terminie płatności albo też jego zapłaty w ratach, uprawnienie do zwrotu nadpłaty, prawo zwrotu podatku lub różnicy podatku naliczonego, czy też prawo rozliczenia straty, czy do ulgi podatkowej. W zakresie obowiązków o charakterze majątkowym będzie to przede wszystkim obowiązek zapłaty podatku czy zaległości podatkowej, a także innych należności z nią zrównanych.

Prawa o charakterze niemajątkowym podlegają sukcesji jedynie wtedy, gdy na podstawie przepisów prawa podatkowego przysługiwały spadkodawcy, były związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a spadkobierca dalej tę działalność będzie prowadził (w przypadku kilku spadkobierców sukcesja będzie dotyczyła jedynie tych, którzy spełnią warunek prowadzenia działalności gospodarczej). Będą to przede wszystkim różnego rodzaju prawa procesowe (np. do korekty deklaracji, do złożenia odwołania). Należy zaznaczyć, iż na spadkobierców przechodzą tylko obowiązki spadkodawcy, które miał on jako podatnik, i tylko te, które są związane z realizacją obowiązków wynikających z ustaw regulujących kwestie podatkowe.

Jak już wskazano w przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca jako spadkobierca przejął i kontynuuje działalność zmarłej żony za zgodą syna i córki, ponadto Wnioskodawca przejął wszystkie prawa i obowiązki zmarłej żony wynikające z prowadzonej przez zmarłą żonę działalności gospodarczej oraz w celu kontynuowania działalności gospodarczej żony w dniu 4 czerwca 2014 r. Wnioskodawca zarejestrował własną działalność gospodarczą oraz złożył VAT-R i stał się czynnym podatnikiem podatku VAT. Tym samym przyjęto w niniejszej interpretacji, że Wnioskodawca nabył spadek z chwilą otwarcia spadku, a więc z chwilą śmierci spadkodawcy – żony.

Z regulacji zawartej w art. 97 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że spadkobiercy podatnika przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy. Ich sukcesja jest możliwa jedynie na podstawie i w granicach przepisów Ordynacji podatkowej. Zarówno prawa jak i obowiązki aby mogły być nabyte przez spadkobiercę, muszą nie tylko wynikać z przepisów prawa podatkowego ale również przynależeć do konkretnej osoby – spadkodawcy. Na spadkobierców przechodzą tylko te obowiązki spadkodawcy, które miał on jako podatnik i tylko te związane z realizacją obowiązków, wynikających z ustaw regulujących kwestie podatków. Jednocześnie nie można mówić o sukcesji prawa, którego spadkodawca nie nabył. Wejście spadkobiercy na podstawie art. 97 Ordynacji podatkowej w prawa i obowiązki podatnika (spadkodawcy) – nie uzasadnia utożsamiania go z podatnikiem.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

W myśl art. 103 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

W przepisach w zakresie podatku od towarów i usług nie można znaleźć przepisu nakładającego na spadkobiercę obowiązek złożenia deklaracji za zmarłego podatnika. Nie ma również przepisu, który uprawniałby spadkobiercę to dokonania takiej czynności. Prawo do złożenia deklaracji VAT-7 ma podatnik, bądź ustanowiony przez niego pełnomocnik – tylko te osoby są uprawnione do złożenia podpisu na deklaracji. Nawet gdyby spadkobierca był pełnomocnikiem podatnika, to pełnomocnictwo to wygasło z chwilą śmierci podatnika.

Z powyższego wynika, iż w wypadku śmierci podatnika jego następcy prawni nie mają obowiązku składania za zmarłego podatnika podatku od towarów i usług deklaracji podatkowej oraz zapłaty podatku, gdyż obowiązek ten dotyczy wyłącznie podatników tego podatku.

Zgodnie z art. 100 § 1 Ordynacji podatkowej, organy podatkowe właściwe ze względu na ostatnie miejsce zamieszkania spadkodawcy orzekają w odrębnych decyzjach o zakresie odpowiedzialności poszczególnych spadkobierców lub określają wysokość nadpłaty albo zwrotu podatku.

W myśl art. 100 § 2 cyt. ustawy, w decyzji organ podatkowy określa wysokość znanych w dniu otwarcia spadku zobowiązań spadkodawcy, o których mowa w art. 98 § 1 i 2, z zastrzeżeniem § 2a.

Stosownie zaś do art. 100 § 2a powołanej ustawy, wydając decyzję, organ podatkowy określa prawidłową wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość poniesionej straty uprawniającej spadkobierców do skorzystania, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, z ulg podatkowych, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, jeżeli ich wysokość jest inna niż wykazana w deklaracji złożonej przez spadkodawcę albo spadkodawca deklaracji nie złożył.

Zgodnie z art. 3 pkt 7 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o zwrocie podatku - rozumie się przez to zwrot różnicy podatku lub zwrot podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, a także inne formy zwrotu podatku przewidziane w przepisach prawa podatkowego.

Wskazać należy, że o zakresie odpowiedzialności spadkobiercy nie decyduje bezpośrednio przepis, a więc nie znajduje zastosowania zasada samoobliczenia podatku, lecz właściwy organ podatkowy, wydając odrębną decyzję.

Organ podatkowy określa nie tylko wysokość zobowiązań spadkodawcy, ale również – jeżeli sytuacja taka wystąpi – także wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku. Czyli organ podatkowy wydając taką decyzję określa w niej prawidłową wysokość zobowiązania podatkowego (na podstawie znanych organowi w dniu otwarcia spadku zobowiązań spadkodawcy), wysokość poniesionej straty uprawniającej spadkobierców do skorzystania, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, z ulg podatkowych, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, jeżeli ich wysokość będzie inna niż wykazana w deklaracji złożonej przez spadkodawcę albo spadkodawca nie złożył deklaracji.

Spadkobierca nie ma prawa do składania deklaracji podatkowych za zmarłego podatnika, natomiast wszelkie obowiązki i prawa na niego przechodzące (w tym ewentualna nadwyżka podatku naliczonego nad należnym), winien określić właściwy organ podatkowy w stosownej decyzji.

Wskazać należy, że wydanie decyzji o odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe spadkodawcy poprzedzać będzie postępowanie prowadzone przez właściwy organ podatkowy. Postępowanie to będzie ustalać podstawowe fakty mające znaczenie dla rozstrzygnięcia i poddawać je ocenie prawnej z punktu widzenia materialnego prawa podatkowego. W jego ramach zostanie ustalony krąg podatkowych następców prawnych – spadkobierców jak również ich udział w odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe i inne należności określone przepisem art. 98 § 2.

Należy jednak mieć na uwadze, że zakres należności podlega szczególnej weryfikacji, o czym stanowi treść art. 100 § 2a Ordynacji podatkowej. Przepis ten nakłada na organ podatkowy wydający decyzję szczególne obowiązki, na które składają się:

wydanie decyzji, która w sposób prawidłowy określa wysokość zobowiązania podatkowego, lecz również poniesionej straty uprawniającej spadkobierców do skorzystania z ulg podatkowych;
ustalenie wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku, jeżeli ich wysokość jest inna niż wykazana w deklaracji złożonej przez spadkodawcę albo gdy spadkodawca deklaracji nie złożył.

Jak wynika z przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy, z faktur wystawionych za okres 1 – 8 maja 2014 r. VAT naliczony wyniósł 575 zł, a VAT należny 12 zł (dostawy towarów dla których podatnikiem jest nabywca). Ogółem nadwyżka podatku naliczonego nad należnym wynosi 6913 zł. Faktury objęte pytaniem numer 3 (tj. za okres 1 - 8 maja 2014 r.) wystawione zostały przed śmiercią żony. Wnioskodawca był pełnomocnikiem firmy i odbierał faktury dokonując zakupów na firmę żony. Odebrał je Wnioskodawca lub żona przed jej śmiercią. Faktury te dokumentują zdarzenia gospodarcze zaistniałe przed śmiercią żony.

Odnosząc zatem przedstawiony stan faktyczny do powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy spadkodawca nie złożył deklaracji VAT-7 za maj 2014 r., wówczas rozliczenie podatku VAT z działalności gospodarczej zmarłej żony Wnioskodawcy za ten okres nastąpi według decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego ustalającej wysokość podatku naliczonego nad należnym lub odwrotnie (należnego nad naliczonym) – odpowiednio do zwrotu spadkobiercom lub do zapłaty przez nich. Krąg spadkobierców objętych decyzją zostanie ustalony w toku prowadzonego w tej sprawie postępowania podatkowego.

Tym samym Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych na firmę żony za okres 1 – 8 maja 2014 r. (tj. okres za który nie była składana deklaracja VAT-7), otrzymanych przed śmiercią żony i dokumentujących zdarzenia gospodarcze zaistniałe przed śmiercią żony, w deklaracji podatkowej składanej na własne imię i nazwisko Wnioskodawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także kwestii, czy przysługuje mu prawo rozliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wynikającej z deklaracji VAT-7 żony za kwiecień 2014 r. (pytanie nr 2).

Odnosząc się do powyższego należy przytoczyć przepis art. 87 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż w sytuacji, gdy u podatnika występuje nadwyżka kwoty podatku naliczonego nad podatkiem należnym, uprawnienia podmiotu do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu bezpośredniego tej różnicy, mają charakter równorzędny i od podatnika zależy, z którego uprawnienia skorzysta.

Jak już wskazano w niniejszej interpretacji, ustawodawca w cyt. powyżej przepisach art. 97 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej wprowadził podział na prawa majątkowe, czy też niemajątkowe. Podział ten ma o tyle znaczenie, że określa zakres przejmowanych praw. Prawa majątkowe przewidziane w przepisach prawa podatkowego spadkobiercy przejmują z mocy prawa bezwarunkowo, natomiast prawa niemajątkowe tylko pod warunkiem kontynuowania działalności prowadzonej wcześniej przez spadkodawcę.

Zatem w sytuacji kontynuowania działalności gospodarczej spadkodawcy przez spadkobiercę, precyzyjne rozgraniczenie na linii – prawo majątkowe, prawo niemajątkowe – przestaje mieć decydujące znaczenie, gdyż ma miejsce właśnie taka kontynuacja. Wówczas niezależnie od charakteru przedmiotowych praw z mocy prawa może z nich korzystać następca prawny.

Tak więc prawo do wykazania nadwyżki podatku VAT z przeniesienia spadkodawcy przysługuje temu spadkobiercy, który kontynuuje działalność gospodarczą. Całą kwotę z przeniesienia wykazuje on w deklaracji VAT-7 składanej za pierwszy okres rozliczeniowy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

W ocenie Wnioskodawcy przysługuje mu prawo rozliczenia podatku naliczonego nad należnym wynikającym ze złożonej przez żonę deklaracji VAT-7 za kwiecień 2014 r. z uwagi na fakt kontynuowania przez niego działalności gospodarczej – art. 97 par. 1 i 2 Ordynacji podatkowej.

W przedmiotowej sprawie należy jednak zauważyć, że tut. organ rozstrzygając kwestię objętą pytaniem nr 3 zajął stanowisko, że w sytuacji, gdy spadkodawca nie złożył deklaracji VAT-7 za maj 2014 r., wówczas rozliczenie podatku VAT z działalności gospodarczej zmarłej żony Wnioskodawcy za ten okres nastąpi według decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego ustalającej wysokość podatku naliczonego nad należnym lub odwrotnie (należnego nad naliczonym) – odpowiednio do zwrotu spadkobiercom lub do zapłaty przez nich.

Zatem w sytuacji, gdy wysokość podatku naliczonego nad należnym lub odwrotnie (należnego nad naliczonym) za okres, za który spadkodawca nie złożył deklaracji VAT-7 tj. za maj 2014 r. ustalona zostanie decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego, wówczas w takiej sytuacji kwota nadwyżki z poprzedniej deklaracji tj. z deklaracji VAT-7 zmarłej żony za kwiecień 2014 r. nie może zostać uwzględniona przez Wnioskodawcę w deklaracji VAT-7 składanej na jego imię i nazwisko, gdyż rozliczenie podatku VAT z działalności gospodarczej zmarłej żony Wnioskodawcy nastąpi właśnie w drodze ww. decyzji.

Należy w tym miejscu ponownie podkreślić, że spadkobierca nie ma prawa do składania deklaracji podatkowych za zmarłego podatnika, natomiast wszelkie obowiązki i prawa na niego przechodzące (w tym ewentualna nadwyżka podatku naliczonego nad należnym), winien określić właściwy organ podatkowy w stosownej decyzji. Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie żona Wnioskodawcy do dnia śmierci nie złożyła deklaracji VAT-7 za kwiecień 2014 r. (deklaracja za ww. okres złożona została 20 maja 2014 r. tj. już po śmierci żony Wnioskodawcy), zatem zarówno rozliczenie za kwiecień 2014 r. i ewentualna nadwyżka podatku naliczonego nad należnym wynikająca z tego rozliczenia, jak i rozliczenie za maj 2014 r. powinny zostać dokonane w drodze decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego.

Odnosząc zatem przedstawiony stan faktyczny do obowiązujących w sprawie przepisów prawa, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo rozliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wynikającej z deklaracji VAT-7 żony za kwiecień 2014 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii, czy rozliczenie, o które Wnioskodawca pyta w punkcie 2 i 3 przysługuje mu w deklaracji za miesiąc czerwiec 2014 r. (pytanie nr 4).

Ze względu na fakt rozstrzygnięcia przez tut. organ w niniejszej interpretacji, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych na firmę żony za okres 1 – 8 maja 2014 r. (tj. okres za który nie była składana deklaracja VAT-7), otrzymanych przed śmiercią żony i dokumentujących zdarzenia gospodarcze zaistniałe przed śmiercią żony, w deklaracji podatkowej składanej na własne imię i nazwisko Wnioskodawcy (pytanie nr 3), oraz że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo rozliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wynikającej z deklaracji VAT-7 żony za kwiecień 2014 r. (pytanie nr 2), udzielenie odpowiedzi na pytanie nr 4 stało się bezprzedmiotowe.

Mając powyższe na uwadze, pomimo faktu, że tut. organ podziela stanowisko Wnioskodawcy w niektórych kwestiach, to jednak stanowisko Wnioskodawcy oceniane całościowo należało uznać za nieprawidłowe.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem (pytania nr 5 do nr 7) zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zaznaczyć należy, że kwestie nie objęte pytaniami i własnym stanowiskiem Wnioskodawcy nie mogły być przedmiotem rozstrzygnięcia tut. organu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin