Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4514-1-54/15-2/MK
z 1 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2015 r. (data wpływu 3 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie zmiany umowy spółki kapitałowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie zmiany umowy spółki kapitałowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i rezydentem podatkowym w Polsce, a konsekwencji podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka prowadzi działalność w formie prawnej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Obecnie udziałowcami Spółki są dwie osoby fizyczne podlegające nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski. W bliskiej przyszłości planowane jest ponadto podniesienie kapitału zakładowego Spółki i objęcie nowo wyemitowanych udziałów w Spółce przez spółkę kapitałową z siedzibą dla celów podatkowych na terytorium Królestwa Danii (podniesienie kapitału zakładowego poprzez wniesienie wkładu pieniężnego do Spółki).

W następnej kolejności, po objęciu udziałów w Spółce przez duńską spółkę kapitałową, rozważane jest wniesienie do Spółki wkładu niepieniężnego w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: „ZCP”) w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: „Ustawa o CIT”).

Powyższy wkład zostanie wniesiony przez spółkę komandytowo-akcyjną (dalej: „SKA”) podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na gruncie Ustawy o CIT, której akcjonariuszami są dwie ww. osoby fizyczne i duńska spółka kapitałowa, zaś komplementariuszem jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski. W zamian za wniesienie aportu do Spółki SKA otrzyma udział/udziały w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki.

Nie jest wykluczone, iż SKA obejmie udział/udziały Spółki po cenie wyższej niż jego/ich wartość nominalna, a nadwyżka wkładu ponad wartość nominalną udziału/udziałów zostanie przekazana na kapitał zapasowy Spółki (jako tzw. agio emisyjne). Oznacza to, że wartość emisyjna udziału/udziałów Spółki będzie w takim przypadku wyższa od jego/ich wartości nominalnej.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość związaną ze skutkami podatkowymi związanymi z powyższym wniesieniem wkładu niepieniężnego przez SKA na gruncie ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.; dalej: „Ustawa o PCC”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym część wkładu niepieniężnego wnoszonego przez SKA w postaci ZCP, przekazana na kapitał zapasowy Spółki (jako tzw. agio emisyjne), nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym zdarzeniu przyszłym część wkładu niepieniężnego wnoszonego przez SKA w postaci ZCP, przekazana na kapitał zapasowy Spółki jako tzw. agio emisyjne), nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Uzasadnienie stanowiska.

Pojęcie kapitału zakładowego nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego, a zatem jego znaczenia należy poszukiwać w przepisach ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030 ze zm.; dalej: „k.s.h”). Kapitał zakładowy w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, stosownie do art. 152 k.s.h. dzieli się na udziały o równej lub nierównej wartości nominalnej, a jego wartość odpowiada łącznej wartości nominalnej udziałów objętych przez udziałowców tej spółki. Jednocześnie, art. 154 § 3 k.s.h. stanowi, iż udziały nie mogą być obejmowane poniżej ich wartości nominalnej. Przepisy k.s.h. dopuszczają natomiast możliwość obejmowania udziałów w kapitale zakładowym spółki z ograniczoną odpowiedzialnością po cenie wyższej od ich wartości nominalnej. W takiej sytuacji nadwyżka wniesionego wkładu (tj. ceny za obejmowany udział/obejmowane udziały) ponad wartość nominalną udziału/udziałów ─ stanowiącą tzw. agio ─ jest przelewana nie na kapitał zakładowy, lecz na kapitał zapasowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością stosowanie do treści art. 154 § 3 zd. 2 k.s.h.

Tym samym, w przypadku obejmowania udziału/udziałów w kapitale zakładowym spółki z ograniczoną odpowiedzialnością po wartości emisyjnej wyższej od ich wartości nominalnej ─ co nie jest wykluczone w przypadku Spółki ─ kapitał zakładowy jest powiększany wyłącznie o wartość wkładu odpowiadającą wartości nominalnej objętego udziału/objętych udziałów, a nadwyżka wartości wkładu ponad wartość nominalną udziału/udziałów nie powiększa kapitału zakładowego i jest przelewana na kapitał zapasowy stanowiący odrębny od kapitału zakładowego kapitał własny spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Na podstawie art. 261 k.s.h. zasada ta ma zastosowanie również do podwyższenia kapitału zakładowego.

Przechodząc na grunt prawa podatkowego, Spółka pragnie wskazać, że Ustawa o PCC zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k) oraz art. 1 ust. 1 pkt 2 Ustawy o PCC podatkowi temu podlegają umowy spółki oraz ich zmiany, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Spółki powyższe oznacza, że opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności enumeratywnie wskazane w art. 1 ust. 1 Ustawy o PCC, w tym wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k) umowy spółki oraz, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 Ustawy o PCC, zmiany umów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 Ustawy o PCC, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Z kolei za zmianę umowy spółki kapitałowej (w tym spółki z ograniczoną odpowiedzialnością), zgodnie z art. 1 ust. 3 pkt 2 Ustawy o PCC uważa się podwyższenie kapitału zakładowego z wkładów lub ze środków spółki oraz dopłaty.

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 2 oraz art. 4 pkt 9 Ustawy o PCC, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą podjęcia uchwały o podwyższeniu kapitału spółki mającej osobowość prawną i ciąży na spółce. Zgodnie zaś z art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. b) Ustawy o PCC, podstawę opodatkowania przy podwyższeniu kapitału zakładowego stanowi wartość, o którą podwyższono kapitał zakładowy. Stawka podatku od umowy spółki ─ stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 9 Ustawy o PCC ─ wynosi 0,5%.

Mając na uwadze powołane przepisy Ustawy o PCC, Spółka stoi na stanowisku, że w zakresie czynności skutkujących zmianą wartości kapitałów własnych spółek kapitałowych opodatkowaniu tym podatkiem podlegają jedynie czynności cywilnoprawne zwiększające kapitał zakładowy spółki kapitałowej, natomiast podwyższenie kapitału zapasowego takiej spółki nie zostało wymienione wśród czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, kwota przekazana na kapitał zapasowy Spółki (nadwyżka wartości wkładu niepieniężnego w postaci ZCP wniesionego do Spółki przez SKA nad wartością nominalną wydanego udziału/wydanych udziałów na rzecz SKA powodująca podwyższenie kapitału zapasowego) nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlega wyłącznie podwyższenie kapitału zakładowego, natomiast nie są opodatkowane wkłady powodujące podwyższenie kapitału zapasowego. A zatem, podstawę opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych będzie stanowiła wyłącznie wartość, o którą zostanie podwyższony kapitał zakładowy Spółki, natomiast nadwyżka (tzw. agio) przekazywana na kapitał zapasowy, niezależnie od proporcji, w jakiej będzie ona pozostawać do wysokości podwyższenia kapitału zakładowego odpowiadającej wartości nominalnej wydanego udziału/wydanych udziałów na rzecz SKA, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Innymi słowy, w ocenie Spółki, część wkładu niepieniężnego w postaci ZCP (wniesionej przez SKA) i przekazana na kapitał zapasowy Spółki nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Spółka pragnie wskazać, że powyższe stanowisko potwierdzono w licznych indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, przykładowo w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 28 listopada 2014 r. nr ITPB2/436-2l0/14/DSZ;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 sierpnia 2013 r. nr IPPB2/436-329/13-2/MZ;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 listopada 2012 r. nr ILPB2/436-292/l2-3/JK.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie przepisem art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k) i pkt 2 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 626), podatkowi temu podlegają umowy spółki oraz zmiany tych umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Jak stanowi art. 1 ust. 3 pkt 2 ww. ustawy w przypadku umowy spółki za zmianę umowy uważa się przy spółce kapitałowej – podwyższenie kapitału zakładowego z wkładów lub ze środków spółki oraz dopłaty. Z kolei, zgodnie z art. 1a pkt 1 – 2 ww. ustawy, przez spółkę osobową należy rozumieć – spółkę: cywilną, jawną, partnerską, komandytową lub komandytowo-akcyjną, natomiast przez spółkę kapitałową – spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, spółkę akcyjną i spółkę europejską.

Na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obowiązek podatkowy przy zmianie umowy spółki osobowej powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej. Natomiast w przypadku spółki kapitałowej, stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą podjęcia uchwały o podwyższeniu kapitału.

W myśl art. 4 pkt 9 ww. ustawy, obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży przy umowie spółki cywilnej ─ na wspólnikach, w przy pozostałych umowach spółki – na spółce.

Wreszcie, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, przy zmianie umowy spółki stosuje się stawkę podatku przewidzianą dla umowy spółki, czyli stawkę w wysokości 0,5%, a podstawę opodatkowania przy wniesieniu lub podwyższeniu wkładów do spółki osobowej albo podwyższeniu kapitału zakładowego stanowi wartość wkładów powiększających majątek spółki osobowej albo wartość, o którą podwyższono kapitał zakładowy (art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. b).

W tym miejscu należy zaznaczyć, że powyższy podział spółek jest koherentny z tym przyjętym przez polskiego ustawodawcę w ustawie z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1030 ze zm.). W art. 4 § 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy do spółek osobowych zaliczono: spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo -akcyjną, natomiast do spółek kapitałowych: spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością i spółkę akcyjną.

Przy czym należy mieć na uwadze, że od daty akcesji do struktur Unii Europejskiej prawo wspólnotowe stało się częścią porządku prawnego obowiązującego w Polsce, mając przy tym w przypadku kolizji z prawem krajowym pierwszeństwo stosowania, co wynika z art. 91 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 2 Aktu Akcesyjnego z dnia 16 kwietnia 2003 r. (Dz. Urz. WE L Nr 236, poz. 17). W wyroku w sprawie Simmenthal (C-106/77/, ECR 1978, s. 629) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazał, że zgodnie z zasadą pierwszeństwa relacja pomiędzy postanowieniami Traktatu oraz bezpośrednio stosowanymi przepisami wydawanymi przez instytucje wspólnotowe z jednej strony, a prawem krajowym państw członkowskich z drugiej, jest taka, że z dniem wejścia w życie tych postanowień i przepisów nie tylko automatycznie nie stosuje się sprzecznych z nimi przepisów prawa krajowego, ale także - w stopniu, w jakim tworzą one integralną część porządku prawnego obowiązującego na terytorium każdego państwa członkowskiego - wyklucza się możliwość przyjęcia przez ustawodawcę krajowego nowych przepisów, które byłyby sprzeczne z prawem wspólnotowym. TSUE wskazał na konsekwencje pierwszeństwa prawa wspólnotowego zobowiązując sądy krajowe do stosowania prawa wspólnotowego bez zwłoki i bezpośrednio, nawet jeżeli jest ono sprzeczne z przepisami krajowymi zawartymi w konstytucji krajowej i niezależnie od tego, czy przepis krajowy został wydany wcześniej czy później w stosunku do normy wspólnotowej. Trybunał podkreślił w uzasadnieniu tego wyroku, że każdy sąd krajowy musi, w ramach swojej jurysdykcji, stosować prawo wspólnotowe w całości i udzielać ochrony prawom podmiotowym przyznanym podmiotom prywatnym przez prawo wspólnotowe (por. wyrok w sprawie C-431/92 Komisja przeciwko RFN).

W wyroku w sprawie Van Gend (C-26/62, ECR 1963, s. 1) TSUE uznał istnienie bezpośredniego skutku prawa wspólnotowego, tzn. że jest on samodzielnym źródłem praw i obowiązków osób fizycznych oraz prawnych. Bezpośredni skutek powodują te przepisy prawa wspólnotowego, które: 1) są jasne i precyzyjne, 2) są bezwarunkowe, 3) jeżeli podlegają wykonaniu przez państwa członkowskie lub instytucje Wspólnoty, nie przyznają tym podmiotom kompetencji do działania na zasadzie władzy dyskrecjonalnej. Jednym z elementów porządku prawnego UE są dyrektywy. Za prawidłową implementację dyrektyw odpowiedzialne są państwa członkowskie. Wynika to zarówno z definicji zamieszczonej w art. 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz. Urz. WE C 1992, Nr 224), jak i z zasady solidarności wyrażonej w art. 10 tego Traktatu. Dla TSUE najważniejszym kryterium oceny właściwego funkcjonowania norm dyrektyw w prawie krajowym jest zapewnienie im pełnej praktycznej efektywności i w ten sposób pełne osiągnięcie wyznaczonego rezultatu (wyrok z dnia 8 marca 2001 r. w sprawie C-97/00 Komisja przeciwko Republice Francuskiej, postanowienie z dnia 7 grudnia 1988 r. w sprawie C-160/88 Fedesa przeciwko Radzie Wspólnot Europejskich, Zb. Orz. 1990, s. 6399 pkt 14).

W dniu przystąpienia Polski do UE w systemie prawa wspólnotowego obowiązywała Dyrektywa Rady Nr 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. dotycząca podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz. U. UE L Nr 249 z dnia 3 października 1969 r., str. 25.poz. 25 ze zm.).

W polskim porządku prawnym funkcję podatku kapitałowego pobieranego od kapitału w spółkach kapitałowych pełni podatek od czynności cywilnoprawnych od umowy spółki i jej zmiany. Z uwagi na brak odmiennych regulacji powinność implementacji tej dyrektywy stała się aktualna wobec Polski z dniem 1 maja 2004 r. Obowiązek harmonizacji prawa krajowego w zakresie opodatkowania kapitału w spółkach kapitałowych, wynikający z nieobowiązującej już dyrektywy 69/335/EWG Rzeczpospolita Polska wypełniła z dniem przystąpienia do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. ustawą z dnia 19 grudnia 2003 r. o zmianie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. 2004 Nr 6, poz. 42), która wprowadziła do ustawy m.in. ww. art. 1a, w którym zdefiniowano pojęcie spółki osobowej i spółki kapitałowej (art. 1 pkt 2 ustawy nowelizującej).

Wspomniana dyrektywa utraciła moc obowiązującą z dniem 1 stycznia 2009 r., gdyż została zastąpiona Dyrektywą Rady Nr 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r. dotyczącą podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz. Urz. UE L 46 z dnia 21 lutego 2008 r., str. 11). Z kolei ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 209, poz. 1319) dokonano nowelizacji ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2009 r. Celem tej zmiany było dostosowanie przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania kapitału w spółkach kapitałowych do obowiązującego prawa UE. W nowelizacji wdrożono postanowienia Dyrektywy 2008/7/WE, dotyczące, tzw. czynności restrukturyzacyjnych, przez które ─ stosownie do art. 4 ust. 1 lit. a) tego aktu ─ należy rozumieć przeniesienie przez jedną lub kilka spółek kapitałowych wszystkich swoich aktywów i pasywów, lub jednego bądź więcej oddziałów do jednej lub więcej spółek kapitałowych, które są w trakcie tworzenia lub już istnieją, pod warunkiem że rekompensata obejmuje przynajmniej częściowo papiery wartościowe reprezentujące kapitał spółki przejmującej. Zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. e) Dyrektywy czynności restrukturyzacyjne są wyłączone spod zakresu podatku kapitałowego.

Wyrazem opisanej implementacji prawa wspólnotowego było wprowadzenie do ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych art. 2 pkt 6, stosownie lit. c) tiret pierwsze, zgodnie z którym, nie podlegają podatkowi umowy spółki i ich zmiany związane z wniesieniem do spółki kapitałowej, w zamian za jej udziały lub akcje oddziału spółki kapitałowej. Obecnie przepis ten ma następującą treść: nie podlegają podatkowi umowy spółki i ich zmiany związane z wniesieniem do spółki kapitałowej, w zamian za jej udziały lub akcje przedsiębiorstwa spółki kapitałowej lub jego zorganizowanej części.

Przedstawiona we wniosku sprawa dotyczy konsekwencji podatkowych obejmowania udziałów po cenie wyższej od wartości nominalnej, co skutkuje przelaniem powstałej w ten sposób nadwyżki do kapitału zapasowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Opisana sytuacja będzie następstwem wniesienia do Wnioskodawcy (spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) wkładu niepieniężnego, tj. zorganizowanej części przedsiębiorstwa spółki komandytowo -akcyjnej. Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że stosownie do art. 1 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (spółki kapitałowej) opodatkowaniu, jako zmiana umowy tej spółki, podlega podwyższenie kapitału zakładowego z wkładów lub ze środków spółki oraz dopłaty. Tym samym kapitał zapasowy i inne kapitały jakie mogą występować w tego rodzaju podmiotach są poza fiskalnym zakresem zainteresowania ustawodawcy.

Ustawodawca wypełniając postanowienia prawa wspólnotowego wprowadził odstępstwo od ww. zasady, jest ono zawarte w cytowanym wyżej art. 2 pkt 6 tiret pierwsze ustawy.

Stąd też należy się zastanowić, czy w rozpatrywanej sprawie nie zachodzi sytuacja, o której mowa w ww. przepisie, tzn. opisane działania to działania restrukturyzacyjne. Owszem, co wykazano powyżej, udziałowiec, który będzie wnosił aport to ─ w myśl ustawodawstwa krajowego (Kodeks spółek handlowych) ─ spółka osobowa, co znajduje odzwierciedlenie również w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych, ale jak zasygnalizowano wcześniej od momentu przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do struktur Unii Europejskiej prawo wspólnotowe stało się częścią porządku prawnego obowiązującego w Polsce, mając przy tym w przypadku kolizji z prawem krajowym pierwszeństwo stosowania. Immanentną częścią dorobku prawnego Unii Europejskiej jest orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE).

Na poziomie prawa wspólnotowego definicję spółki kapitałowej zawiera obecnie Dyrektywa Rady Nr 2008/7/WE dotycząca podatków pośrednich od gromadzenia kapitału. Należy wskazać, że definicja spółki kapitałowej na gruncie ww. aktu jest szeroka i nie zawsze musi wiązać się z posiadaniem osobowości prawnej. Konsekwencją tak skonstruowanego zakresu podmiotowego są wątpliwości interpretacyjne, czy dany podmiot np. polska spółka komandytowo-akcyjna może zostać uznana za spółkę kapitałową w rozumieniu Dyrektywy. Instytucja, która rozstrzyga ww. kwestie na poziomie Unii Europejskiej jest TSUE. W przedmiocie uznania polskiej spółki komandytowo-akcyjnej za spółkę kapitałową na gruncie Dyrektywy Trybunał wypowiedział się 22 kwietnia 2015 r. – wyrok sygn. C-357/13. W przywołanym orzeczeniu wskazano: Artykuł 2 ust. 1 lit. b i c dyrektywy Rady 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r. do- tyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału - dalej dyrektywa 2008/7, należy interpretować w ten sposób, że spółkę komandytowo - akcyjną prawa polskiego uznaje się za spółkę kapitałową w rozumieniu tego przepisu, nawet jeżeli jedynie część jej kapitału i członków może spełnić przesłanki przewidziane w tym przepisie.

Skutkiem zapadłego orzeczenia Trybunału jest obowiązek wyłączenia od opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych czynności restrukturyzacyjnych, w rozumieniu wyżej cytowanego art. 4 Dyrektywy 2008/7/WE. Jak sygnalizowano wyżej jedną z takich czynności jest przeniesienie – w zamiana za udziały/akcje – przez jedną spółkę kapitałową wszystkich swoich aktywów i pasywów, lub jednego bądź więcej oddziałów do drugiej spółki kapitałowej, które stosownie do art. 5 ust. 1 lit. e) Dyrektywy są wyłączone spod zakresu podatku kapitałowego.

Przyjmując za Wnioskodawcą, że przedmiotem aportu będzie zorganizowana część przedsiębiorstwa, gdyż kwalifikacja prawna wkładu nie jest przedmiotem jego zainteresowania, należy stwierdzić, że w sprawie w ogóle nie powstanie obowiązek podatkowy na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, co oznacza, że wolne od podatku będzie nie tylko podwyższenie kapitału zapasowego, ale także podwyższenie kapitału zakładowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. W sprawie znajdzie bowiem zastosowanie art. 2 pkt 6 lit. c) tiret pierwsze ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, według którego nie podlegają podatkowi umowy spółki i ich zmiany związane z wniesieniem do spółki kapitałowej, w zamian za jej udziały lub akcje przedsiębiorstwa spółki kapitałowej lub jego zorganizowanej części.

Z ww. względów stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo, odnosząc się do powołanych interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że nie są one wiążące dla tutejszego organu. Interpretacja organu podatkowego dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią źródła prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.