Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-604/14-2/DS
z 26 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2014 r. (data wpływu 29 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 3 sierpnia 2012 r. Wnioskodawca, działający w konsorcjum z Bankiem, udzielił A. prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (…), kredytu obrotowego w kwocie 1.500.000,00 zł, z tym że udział Wnioskodawcy w tym kredycie wynosił 1.360.000,00 zł, tj. 90,67% ogólnej kwoty kredytu udzielonego w konsorcjum.

Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy ogłosił upadłość kredytobiorcy obejmującą likwidację jego majątku. Wierzytelności wynikające z udzielonego w konsorcjum kredytu obrotowego Wnioskodawca zgłosił sędziemu komisarzowi zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1112 z późn. zm.). Wierzytelności te zostały uznane zarówno przez upadłego dłużnika, jak i przez Sędziego Komisarza oraz zostały ujęte w ustalonej przez Sędziego Komisarza liście wierzytelności.

Ze względu na ogłoszoną upadłość, w dniu 30 kwietnia 2013 r. Wnioskodawca zakwalifikował kredyt udzielony dłużnikowi do grupy ryzyka – należności stracone. Na kredyt obrotowy udzielony w konsorcjum Wnioskodawca utworzył w 2013 r. rezerwę w kwocie 178.647,05 zł. W 2014 r. Wnioskodawca utworzył dalszą rezerwę w łącznej kwocie 183.453,27 zł. Poszczególne rezerwy składające się na powyższą kwotę tworzone były w następujących terminach i kwotach:

1. 31.05.2014 r. – 30.000,00 zł,
2. 30.06.2014 r. – 30.000,00 zł,
3. 31.07.2014 r. – 30.000,00 zł,
4. 31.08.2014 r. – 40.000,00 zł,
5. 30.09.2014 r. – 53.453,27 zł.
   
   

Do chwili obecnej Wnioskodawca nie zaliczył ww. rezerw do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy postanowienie o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika spełnia przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności określone w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć utworzoną w 2013 r. rezerwę do kosztów uzyskania przychodów, dokonując korekty zeznania podatkowego za 2013 r., a jeśli tak, to jaki przepis należałoby podać jako podstawę prawną w piśmie przewodnim do korekty zeznania?
3. Czy rezerwy utworzone w 2014 r. Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, skoro w 2013 r. tego nie uczynił?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dalej UPDOP, rezerwy utworzone na pokrycie wierzytelności z tytułu wymagalnych a nieściągalnych kredytów bank może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, dalej KUP, pod warunkiem łącznego spełnienia następujących przesłanek:

1. rezerwa utworzona została zgodnie z obowiązującymi przepisami,
2. nastąpiło uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności, na pokrycie której rezerwa została utworzona,
3. wierzytelność, której rezerwa dotyczy nie uległa przedawnieniu.
   
   

W niniejszej sprawie powyższe przesłanki zostały spełnione. Wnioskodawca bowiem na pokrycie przedmiotowych wierzytelności utworzył w latach 2013 i 2014 rezerwy zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków (Dz.U. Nr 235, poz. 1589 z późn. zm.). Wnioskodawca miał także prawo uznać nieściągalność wierzytelności za uprawdopodobnioną, albowiem jak wskazano w poz. 68 powyżej, ogłoszona została upadłość dłużnika obejmująca likwidację jego majątku. Wierzytelność Wnioskodawcy nie uległa także przedawnieniu, albowiem jej zgłoszenie w postępowaniu upadłościowym, stosownie do art. 123 § 1 pkt 1 Kodeksu cywilnego, przerwało bieg jej przedawnienia.

Obowiązujące przepisy nie określają jednoznacznie, w których latach podatkowych rezerwy mogą być zaliczone do KUP. Zdaniem Wnioskodawcy bank powinien zaliczać rezerwy do KUP każdorazowo w tym roku podatkowym, w którym nastąpiło spełnienie przesłanek wskazanych w pkt 1 i 2 powyżej. W przypadku spełnienia tych przesłanek w różnych latach podatkowych zaliczenie rezerwy do KUP powinno nastąpić w roku podatkowym, w którym zostanie spełniona „późniejsza” przesłanka, przy czym nie ma tu znaczenia, czy tą „późniejszą” przesłanką będzie utworzenie rezerwy, czy też uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności.

W przypadku zatem uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności w 2013 r. i utworzeniu rezerwy w 2014 r., rezerwę tę zaliczyć się powinno do KUP w roku podatkowym 2014.

W przypadku natomiast „dotwarzania” rozumianego jako tworzenia dla danej wierzytelności kolejnych rezerw, spełnienie przesłanki utworzenia rezerwy powinno się ustalać osobno dla kwot objętych kolejno tworzonymi rezerwami. W przypadku zatem wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona w 2013 r. i w odniesieniu do której rezerwa „pierwotna” została utworzona w 2013 r., a rezerwa „dotworzona” w 2014 r., rezerwy te powinny być zaliczone do KUP w różnych latach podatkowych, tj. w latach, w których została utworzona każda z tych rezerw. W przypadku niezaliczenia danej rezerwy do KUP w roku podatkowym, w którym w odniesieniu do tej rezerwy spełniona została druga przesłanka, Bank nie może jej zaliczyć do KUP w jednych z późniejszych lat podatkowych. Zdaniem Wnioskodawcy Bank może zaliczyć taką rezerwę do KUP jedynie poprzez korektę zeznania podatkowego za rok podatkowy, w którym nastąpiło spełnienie drugiej przesłanki.

W przypadku zatem uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności w 2013 r. i utworzenia w tym roku rezerwy nie zaliczonej do KUP, wnioskodawca może zaliczyć obecnie tę rezerwę jedynie poprzez dokonanie odpowiedniej korekty zeznania CIT-8 za 2013 r.

Stanowisko wnioskodawcy przedstawione w powyższym akapicie jest zgodne z aktualną linią interpretacyjną organów podatkowych. Znajduje to potwierdzenie m.in. w treści następujących indywidualnych interpretacji wydanych w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektorów Izb Skarbowych:

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 11.03.2014 r. nr IPTPB3/423-3/14-2/KJ „[…] rezerwy na nieściągalne wierzytelności zaliczone mogą być do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków: (1) powinien być dokonany odpowiedni zapis w księgach rachunkowych oraz (2) uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności powinno być potwierdzone w sposób wskazany w ustawie PDOP.
  […] w sytuacji gdy ww. warunki zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie rezerwy do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków”;
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 26.02.2014 r. nr IBPBI/2/423-1475/13/JD „[…] Bank utworzył rezerwę w 2013 r. natomiast w 2012 r. wierzytelność została skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego. Zatem druga z przesłanek (utworzenie rezerwy) koniecznych do spełnienia aby rezerwa mogła stanowić KUP została spełniona w 2013 r. W tym też roku rezerwa ta winna zostać ujęta w KUP. Jeżeli więc Bank nie zaliczył rezerwy do KUP w odpowiednim roku podatkowym, w niniejszej sprawie w 2013 – to aby zaliczyć rezerwę do kosztów podatkowych, będzie musiał dokonać odpowiedniej korekty zeznania za ten rok.
  Za nieprawidłowe należy zatem uznać stanowisko Banku, zgodnie z którym prawo zaliczenia rezerw celowych utworzonych na pokrycie wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu do KUP istnieje w dowolnym roku podatkowym od momentu spełnienia przesłanek wskazanych w ustawie do czasu przedawnienia”;
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 2.08.2013 r. nr ITPB3/423-250/13/PS „[…] Skoro więc rezerwy dotyczące kredytu inwestycyjnego tworzone były od 2010 roku do 2013 r., a uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności nastąpiło w 2011 roku, bowiem w tym właśnie roku Bank skierował sprawę na drogę postępowania egzekucyjnego, Wnioskodawca powinien […]:
  1. zarówno rezerwę utworzoną w grudniu 2010 roku oraz dotworzoną część w grudniu 2011 r. w łącznej kwocie zaliczyć do KUP w 2011 r.,
  2. dotworzoną część rezerwy w grudniu 2012 r. – zaliczyć do KUP w 2012 r.,
  3. dotworzoną część rezerwy w 2013 r. – zaliczyć do KUP w 2013 r.
  Nie można więc podzielić stanowiska Wnioskodawcy, w świetle którego rezerwa celowa Banku tworzona i dotwarzana (w latach 2010 r., 2011 r., 2012 r., 2013 r.), której uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności nastąpiło w 2011 r. (a przesłanka uprawdopodobnienia występuje nadal i dotyczy wierzytelności nie przedawnionej) może być zaliczona do KUP w 2013 r.”.
  
  

Żadna z opublikowanych interpretacji nie odnosi się do kwestii, czy zaliczenie rezerwy do KUP z „opóźnieniem”, które wystąpiło w ramach jednego roku podatkowego (np. rezerwa uprawdopodobniona w 2013 r., utworzona w okresie od maja do września 2014 r. i zaliczana do KUP w dniu 31.12.2014 r.) wymaga korekty zaliczek na PDOP.

Zdaniem Wnioskodawcy korekta zaliczek nie jest w tym wypadku wymagana, ponieważ uwzględniając rezerwę jako KUP dopiero przy obliczeniu zaliczki na późniejszy miesiąc Bank nie zaniży wysokości zaliczek za wcześniejsze miesiące. Nie powstanie zatem po stronie banku zaległość podatkowa. Bank będzie miał zatem prawo – w powyższym przykładzie – uwzględnić rezerwę jako KUP przy obliczaniu należnej zaliczki za grudzień 2014 r.

Reasumując w odniesieniu do pytań wskazanych w pozycji 69 niniejszego wniosku Wnioskodawca wyraża następujące stanowisko:

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Posiadany przez Wnioskodawcę odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 26 kwietnia 2013 r. sygn. akt V GU 22/12 o ogłoszeniu upadłości dłużnika obejmującej likwidację jego majątku stanowi wystarczające potwierdzenie spełnienia przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Wnioskodawca ma prawo zaliczyć omawianą rezerwę utworzoną w 2013 r. do KUP wyłącznie poprzez złożenie korekty zeznania podatkowego CIT- 8 za 2013 r.

W piśmie obejmującym „uzasadnienie przyczyn korekty” zeznania jako podstawę prawną zaliczenia rezerw do KUP należy wskazać art. 16 ust. 1 pkt 26 lit. a w związku z ust. 2a pkt 2 ustawy o PDOP.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Omawiane rezerwy celowe utworzone w 2014 r. (także „dotworzone” w 2014 r. części rezerw utworzonych w 2013 r.) Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do KUP wyłącznie w 2014 r., przy czym Wnioskodawca nie ma obowiązku korygowania zaliczek na PDOP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie między nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Innymi słowy należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Jednakże rozpatrując kwestię kosztów podatkowych w oparciu o przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy mieć na uwadze postanowienia art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26 lit. a wskazanej ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów rezerw tworzonych na pokrycie wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z wyjątkiem tych rezerw utworzonych na pokrycie w jednostkach organizacyjnych, o których mowa w pkt 25 lit. b:

• wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek),
• kredytów (pożyczek) zakwalifikowanych do kategorii straconych, udzielonych przedsiębiorcom realizującym program restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw.
  
  

Rezerwy stanowią instrument odzwierciedlający w wyniku finansowym poziom potencjalnej straty, jaką bank przewiduje ponieść w związku z wystąpieniem tzw. trudnych kredytów.

Jak wynika z art. 16 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: przepisy ust. 1 pkt 26 dotyczą rezerw na ryzyko związane z działalnością banków, utworzonych zgodnie z przepisami o rachunkowości.

Zasady tworzenia rezerw przez banki reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków (Dz.U. Nr 235, poz. 1589 ze zm.). Zgodnie z § 8 tego rozporządzenia: rezerwy celowe tworzy się w ciężar kosztów. Czyli rezerwy te obciążają koszty banku w momencie utworzenia.

Nie wszystkie jednak rezerwy celowe utworzone na podstawie przepisów ww. rozporządzenia mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Aby zaliczyć rezerwę do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych, należy dodatkowo spełnić warunki określone w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczące uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności (art. 16 ust. 2a tej ustawy).

Zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 2 lit. a ww. ustawy: nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26 lit. a tiret pierwsze i lit. b, jeżeli spełniony jest warunek określony w pkt 1 lit. a albo lit. b.

Natomiast w art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. a omawianej ustawy mowa jest m.in. o dłużniku, w stosunku do którego została ogłoszona upadłość obejmująca likwidację majątku.

Zatem – w aspekcie przepisów podatkowych – kosztami uzyskania przychodów w bankach mogą być tylko te rezerwy na należności, które spełniają wymogi art. 16 ust. 1 pkt 26, ust. 2a pkt 2, ust. 2b i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przy analizie okoliczności i terminów rozliczenia rezerw powstają współzależności w zakresie przepisów ustawy podatkowej (uprawdopodobnienie nieściągalności) i ustawy o rachunkowości (tworzenie rezerw), ponieważ przesłanki zaliczania rezerw do kosztów uzyskania przychodów wynikają z prawa podatkowego, ale ich konstrukcja (podstawa) jest określona przepisami ustawy o rachunkowości. W świetle prawa bilansowego rezerwa figuruje w księgach rachunkowych tak długo, jak długo aktualne jest ryzyko nieściągalności należności, której dotyczy, a należność nie została jeszcze umorzona lub uznana za przedawnioną albo nieściągalną (§ 9 ust. 1 i ust. 3 ww. rozporządzenia w sprawie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków).

Należy podkreślić, że rozpoznanie rezerwy jako kosztu uzyskania przychodów ma charakter przejściowy, gdyż w momencie ustania przyczyn, dla których dokonano jej utworzenia, bank zobowiązany jest do wykazania przychodu podatkowego, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 6 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że: przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności w bankach – kwota stanowiąca równowartość rozwiązanych lub zmniejszonych rezerw, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 26, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 15 lit. b.

Odnosząc się do zagadnienia związanego z momentem zaliczania do kosztów uzyskania przychodów rezerw celowych z tytułu wierzytelności nieściągalnych należy stwierdzić, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje momentu, w którym zalicza się je do kosztów uzyskania przychodów. Niemniej jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę „przypisywania” kosztów do określonego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Przy czym stosownie do treści art. 15 ust. 4e ww. ustawy: za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Podsumowując – rezerwy z tytułu nieściągalnych wierzytelności kredytowych/pożyczkowych zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków:

1. rezerwa na nieściągalną wierzytelność powinna zostać utworzona wg przepisów rachunkowych oraz
2. nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona w sposób wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).
   
   

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie rezerw celowych z tytułu nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Jednakże, gdy rezerwa ta została udokumentowana wcześniej, niż dokonano jej ewidencyjnego odpisania, to odpisaną rezerwę zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym nastąpił odpis tej rezerwy celowej z tytułu wierzytelności jako nieściągalnej.

W odniesieniu do rezerw z tytułu nieściągalnych wierzytelności, należy jednocześnie mieć na uwadze ograniczenie wynikające z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem: nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 2012 r. Wnioskodawca, działający w konsorcjum z innym bankiem, udzielił przedsiębiorcy (osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą) kredytu obrotowego w kwocie 1.500.000,00 zł, z tym że udział Wnioskodawcy w tym kredycie wynosił 1.360.000,00 zł. W 2013 r. Sąd Rejonowy ogłosił upadłość kredytobiorcy obejmującą likwidację jego majątku. Wierzytelności te zostały uznane zarówno przez upadłego dłużnika, jak i przez Sędziego Komisarza oraz zostały ujęte w ustalonej przez Sędziego Komisarza liście wierzytelności. Ze względu na ogłoszoną upadłość – w 2013 r. – Wnioskodawca zakwalifikował kredyt udzielony dłużnikowi do grupy ryzyka – należności stracone. Na kredyt obrotowy udzielony w konsorcjum Wnioskodawca utworzył w 2013 r. rezerwę w kwocie 178.647,05 zł. W 2014 r. Wnioskodawca utworzył dalszą rezerwę w łącznej kwocie 183.453,27 zł. Ponadto do chwili obecnej Wnioskodawca nie zaliczył ww. rezerw do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej przepisy należy stwierdzić, że w opisanym stanie faktycznym wszystkie przesłanki pozwalające zaliczyć rezerwy celowe do kosztów uzyskania przychodów zostały spełnione. Przede wszystkim Wnioskodawca jest w posiadaniu dokumentu, który stwierdza ogłoszenie upadłości dłużnika obejmującego likwidację jego majątku. Zatem odnośnie do rezerwy celowej utworzonej w 2013 r. Wnioskodawca ma prawo zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów dokonując korekty zeznania podatkowego CIT-8 za 2013 r. Natomiast rezerwy celowe utworzone w 2014 r. Wnioskodawca ma prawo zaliczyć – zgodnie z art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów tego roku. Tym samym obowiązek korekty zaliczek na podatek dochodowy w 2014 r. nie wystąpi.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 1.

Reasumując postanowienie o ogłoszeniu upadłości dłużnika obejmującej likwidację jego majątku spełnia przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności określone w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 2.

Reasumując Wnioskodawca ma prawo zaliczyć utworzoną w 2013 r. rezerwę celową do kosztów uzyskania przychodów dokonując korekty zeznania podatkowego CIT-8 za 2013 r. Jednocześnie w piśmie obejmującym „uzasadnienie przyczyn korekty” zeznania jako podstawę prawną zaliczenia rezerw do kosztów uzyskania przychodów należy wskazać art. 16 ust. 1 pkt 26 lit. a w związku z ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 3.

Reasumując rezerwy celowe utworzone w 2014 r. (także „dotworzone” w 2014 r. części rezerw utworzonych w 2013 r.) Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w 2014 r., bez obowiązku korygowania zaliczek.

Ponadto w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.