Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-326/15-4/AP
z 10 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2015 r. (data wpływu 1 czerwca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 sierpnia 2015 r. (data wpływu 31 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych dla celów prywatnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), w związku z czym pismem z dnia 19 sierpnia 2015 r., Nr IPTPB1/4511-326/15-2/AP, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 19 sierpnia 2015 r. (data doręczenia 21 sierpnia 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 25 sierpnia 2015 r. (data wpływu 31 sierpnia 2015 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej dnia 28 sierpnia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku):

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy - Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest m.in. sprzedaż hurtowa towarów i produktów na terenie całego kraju. W celu prowadzenia działalności Spółka zatrudnia na podstawie umowy o pracę kilku przedstawicieli handlowych zamieszkałych na stałe w różnych miejscach w kraju. Każdy z przedstawicieli w umowie o pracę ma wyznaczony teren obsługi obejmujący kilka województw. W ramach swojego obszaru przedstawiciele zobowiązani są do osobistych wyjazdów w celu pozyskiwania oraz utrzymywania klientów Spółki. W celu realizacji tych zadań pracownicy mają przydzielone samochody służbowe o pojemności silnika do 1 600 cm³. Ze względów organizacyjnych i z uwagi na charakter pracy, jako miejsce parkowania dla przydzielonych przedstawicielom samochodów, Spółka wyznaczyła miejsca zamieszkania pracowników, co zapewnia bezpośrednią gotowość do ich użytkowania w celu świadczenia pracy. Samochody pozostają w wyznaczonych miejscach parkowania i pozostają do wyłącznej dyspozycji pracowników, również podczas ich urlopów, czy zwolnień lekarskich.

Spółka na podstawie umowy udostępnia przydzielone przedstawicielom samochody służbowe także do użytkowania w celach prywatnych. Umowa zawarta jest na czas nieokreślony, ma charakter ciągły i obowiązuje przez cały okres trwania stosunku pracy, z możliwością jej wypowiedzenia. W umowie zobowiązuje się pracownik do zachowania dbałości o samochód, w tym dokonywania przeglądów technicznych, przestrzegania przepisów prawa o ruchu drogowym oraz przyjęcia odpowiedzialności materialnej za ewentualne jego uszkodzenie, niewynikające z normalnego użytkowania oraz kradzież będącą wynikiem niezachowania warunków właściwego zabezpieczenia samochodu. Pracownik nie jest uprawniony do udostępniania samochodu do korzystania osobom trzecim niebędącym pracownikami Spółki, nie jest też uprawniony do korzystania z samochodu dla celów prywatnych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej bez pisemnej zgody Wnioskodawcy. Umowa określa, że 300 km jest limitem miesięcznym kilometrów, jaki pracownik może przejechać wykorzystując samochód do celów prywatnych. W ramach tego limitu pracownik jest zwolniony z ponoszenia kosztów związanych z eksploatacją samochodu, tj. zarówno kosztów zużytego paliwa, jak i innych kosztów związanych z posiadaniem i użytkowaniem samochodu, takich jak: koszty ubezpieczenia, przeglądów technicznych, wymiany opon i płynów, ewentualnych napraw, części zamiennych i zakupu innych niezbędnych materiałów eksploatacyjnych. Oczywiście do kosztów eksploatacji nie zalicza się opłat za parkingi, autostrady itp., które pracownik w czasie użytkowania prywatnego ponosi samodzielnie. Tak więc limit 300 km jest granicą nieodpłatnego świadczenia, do której pracodawca decyduje się samochód udostępnić nieodpłatnie i pokryć koszty jego eksploatacji. Limit na wniosek pracownika może być przez Wnioskodawcę jednorazowo zwiększony, ale wtedy pracownik za dodatkowo przejechane kilometry ponosi koszty zużytego paliwa.

Pracownicy nie wykorzystują samochodów służbowych do celów prywatnych we wszystkie dni miesiąca (z powodu urlopu, choroby, korzystania jedynie z posiadanego własnego samochodu, przebywania poza domem w nieprzerwanej kilkudniowej delegacji służbowej), a tym samym nie wykorzystują całego limitu ustalonego przez Wnioskodawcę.

W celu prawidłowego ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia pracownik prowadzi więc ewidencję wyjazdów prywatnych i w oparciu o prowadzony rejestr składa oświadczenie o liczbie dni wykorzystywania samochodu oraz o liczbie kilometrów przejechanych w celach prywatnych.

Na tej podstawie Wnioskodawca określa przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia w wysokości określonej w art. 12 ust. 2a, z uwzględnieniem ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wartości wynikającej z iloczynu wskazanej w oświadczeniu liczby dni i 1/30 kwoty określonej w ust. 2a.

Dodatkowo Wnioskodawca określa pracownikowi przychód z tytułu zużytego służbowego paliwa do celów prywatnych w wysokości iloczynu liczby przejechanych kilometrów podanych w oświadczeniu, spalania danego samochodu na 1 km i średniej ceny rynkowej za 1 litr paliwa. Z tytułu tak określonego łącznego przychodu Wnioskodawca nalicza, potrąca i odprowadza podatek dochodowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy w sytuacji, gdy ze względu na okoliczności opisane w stanie faktycznym, pracownik ma do dyspozycji samochód służbowy przez cały okres trwania stosunku pracy, ale z różnych względów faktycznie z niego nie korzysta przez cały miesiąc kalendarzowy (np.: urlop, choroba, posiadanie prywatnego samochodu, przebywanie poza domem w nieprzerwanej kilkudniowej delegacji służbowej), a więc korzysta z samochodu służbowego tylko okazjonalnie, to czy Wnioskodawca ma obowiązek obliczyć i pobrać podatek od dochodu, który stanowi wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, obliczonego jako iloczyn 1/30 kwot określonych w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i liczby dni, jakie zadeklarował pracownik jako te, w których wykorzystywał samochód do celów prywatnych?
2. Czy Wnioskodawca ma obowiązek obliczyć i pobrać podatek dochodowy od paliwa zakupionego przez Niego, a zużytego przez pracowników w okresie wykorzystywania przez nich samochodów służbowych do celów prywatnych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), w sytuacji, gdy ze względu na okoliczności opisane w stanie faktycznym pracownik ma do dyspozycji samochód służbowy przez cały okres trwania stosunku pracy, ale z różnych względów faktycznie z niego nie korzysta, to Wnioskodawca ma obowiązek obliczyć i pobrać podatek od dochodu, który stanowi wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, obliczonego jako iloczyn 1/30 kwot określonych w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i liczby dni, jakie zadeklarował pracownik jako te, w których wykorzystywał samochód do celów prywatnych.

Art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, że przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z przytoczonego unormowania wynika, że z punktu widzenia kwalifikowania przychodów występuje istotna różnica pomiędzy przychodami w postaci pieniędzy oraz wartości pieniężnych, a wartością świadczeń w naturze. W tym pierwszym przypadku przychód musi być otrzymany bądź postawiony do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze powodują obowiązek podatkowy jedynie w odniesieniu do takich świadczeń, które zostały faktycznie otrzymane.

Stanowisko takie jest zgodne z utrwaloną linią orzeczniczą NSA (II FSK 536/08, II FSK 697/10, II FSK1064/11) oraz wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, sygn. akt K 7/13. Również WSA w Krakowie w wyroku sygn. akt I SA/Kr 1834/14 stwierdził, że samo parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie o wykorzystaniu go na cele prywatne. W czasie, gdy pracownik z powodu choroby, urlopu, czy braku takiej potrzeby faktycznie nie wykorzystuje samochodu, to nie otrzymuje świadczenia w naturze, mimo że na podstawie umowy cały czas pozostaje do jego wyłącznej dyspozycji. Nie ma zatem podstaw do przypisania nieodpłatnego świadczenia za ten okres, jako przychodu będącego podstawą opodatkowania.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ma obowiązek obliczyć i pobrać podatek dochodowy od paliwa zakupionego przez Niego a zużytego przez pracowników w okresie wykorzystywania przez nich samochodów służbowych do celów prywatnych.

Ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych. Używanie tak udostępnionego samochodu wiąże się jednak z kosztami paliwa, podobnie jak w sytuacji, gdy samochód jest, np. wypożyczany.

Biorąc pod uwagę to, że cena najmu samochodu na wolnym rynku nie obejmuje paliwa zużywanego do takiego pojazdu, należy przyjąć, że pojęcie „wykorzystywanie” nie obejmuje paliwa. Takie koszty nie mogą być zatem uznawane za świadczenia objęte kwotą określoną w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca wskazał bowiem wyraźnie, że chodzi o świadczenia związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czy z oddaniem do używania - bezpłatnie - dla celów prywatnych), a nie wszelkie pochodne koszty związane z używaniem. Pogląd ten jest zgodny ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów wyrażonym w piśmie z 16 grudnia 2014 r., będącym odpowiedzią na pytanie Wydawnictwa Gofin.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Art. 11 ust. 2a ustawy stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 2a cyt. ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
   
   

Stosownie do art. 12 ust. 2b ww. ustawy, w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Powołane wyżej przepisy dotyczące wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych weszły w życie z dniem 1 stycznia 2015 r., a zostały wprowadzone ustawą z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1662).

W świetle powołanych przepisów wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ – co przy stawce podatkowej 18% oznacza kwotę 45 zł miesięcznego podatku, natomiast 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³ – czyli 72 zł miesięcznego podatku. W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustalana będzie za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych – w wysokości 1/30 ww. kwot.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy o pracę kilku przedstawicieli handlowych zamieszkałych na stałe w różnych miejscach w kraju. W celu realizacji zadań pracownicy mają przydzielone samochody służbowe o pojemności silnika do 1 600 cm³. Jako miejsce parkowania dla przydzielonych przedstawicielom samochodów, Wnioskodawca wyznaczył miejsca zamieszkania pracowników. Samochody pozostają w wyznaczonych miejscach parkowania i pozostają do wyłącznej dyspozycji pracowników, również podczas ich urlopów, czy zwolnień lekarskich. Wnioskodawca na podstawie umowy udostępnia przydzielone przedstawicielom samochody służbowe także do użytkowania w celach prywatnych. Umowa określa, że 300 km jest limitem miesięcznym kilometrów, jaki pracownik może przejechać wykorzystując samochód do celów prywatnych. W ramach tego limitu pracownik jest zwolniony z ponoszenia kosztów związanych z eksploatacją samochodu, tj. zarówno kosztów zużytego paliwa jak i innych kosztów związanych z posiadaniem i użytkowaniem samochodu. Pracownicy nie wykorzystują samochodów służbowych do celów prywatnych we wszystkie dni miesiąca (z powodu urlopu, choroby, korzystania jedynie z posiadanego własnego samochodu, przebywania poza domem w nieprzerwanej kilkudniowej delegacji służbowej), a tym samym nie wykorzystują całego limitu ustalonego przez Wnioskodawcę. W celu prawidłowego ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia pracownik prowadzi więc ewidencję wyjazdów prywatnych i w oparciu o prowadzony rejestr składa oświadczenie o liczbie dni wykorzystywania samochodu oraz o liczbie kilometrów przejechanych w celach prywatnych.

Odnosząc się do sytuacji, gdy ze względu na okoliczności opisane w stanie faktycznym, pracownik ma do dyspozycji samochód służbowy przez cały okres trwania stosunku pracy, ale z różnych względów faktycznie z niego nie korzysta przez cały miesiąc kalendarzowy (np.: urlop, choroba, posiadanie prywatnego samochodu, przebywanie poza domem w nieprzerwanej kilkudniowej delegacji służbowej), a więc korzysta z samochodu służbowego tylko okazjonalnie, należy zaznaczyć, że w tym przypadku wartość nieodpłatnego świadczenia ustala się zgodnie z art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. za każdy dzień wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w art. 11 ust. 2a ww. ustawy.

Dodać również należy, że ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty Wnioskodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych. Używanie tak udostępnionego samochodu wiąże się jednak z dodatkowymi kosztami, podobnie jak w sytuacji, gdy samochód jest, np. wypożyczany. Te koszty to koszty zużytego paliwa, opłat parkingowych, czy opłat za przejazdy autostradą. Takie koszty nie mogą jednak być uznawane za świadczenia objęte kwotą określoną w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca wskazał bowiem wyraźnie, że chodzi o świadczenia związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czy z oddaniem do używania – bezpłatnie – dla celów prywatnych), a nie wszelkie pochodne koszty związane z używaniem tego samochodu.

Tak więc, norma określona w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje wyłącznie udostępnienie samochodu do celów prywatnych. Zatem, nieodpłatne świadczenie, polegające na pokryciu przez Wnioskodawcę kosztów zakupu paliwa do celów prywatnych pracownika, będzie odrębnym świadczeniem, które nie zawiera się w kwocie ryczałtu, określonego w ww. przepisie.

W sytuacji, gdy Wnioskodawca zdecyduje się pokrywać wydatki pracownika na paliwo zużyte w innych celach niż służbowych, wówczas wartość tego paliwa będzie stanowić opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wysokość należy ustalić na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazują praktycznego sposobu wyliczania (dokumentowania) nieodpłatnego świadczenia. W związku z tym, do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia może być stosowana każda metoda, która pozwoli na jednoznaczne określenie wartości tego świadczenia, tj. wartości paliwa zużytego do celów prywatnych pracownika, w związku z wykorzystywaniem przez niego samochodu służbowego. A zatem również opisana we wniosku metoda polegająca na ustaleniu wartości świadczenia na podstawie ewidencji wyjazdów prywatnych pracowników w oparciu o prowadzony rejestr składanych oświadczeń, zwierający liczbę dni wykorzystywania samochodu oraz liczbę kilometrów przejechanych w celach prywatnych. Pod warunkiem jednakże, że taki sposób kalkulacji będzie odpowiadać cenie rynkowej stosowanej w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem czasu i miejsca ich uzyskania, co wynika z cytowanego powyżej art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z przywołanego powyżej przepisu wynika bowiem jednoznacznie, że wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia, ustala się według cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem czasu i miejsca ich uzyskania.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jeżeli opis stanu faktycznego przedstawionego we wniosku nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie będzie chronić Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.