Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/4512-366/15-4/JS
z 22 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2015 r. (data wpływu 22 czerwca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 sierpnia 2015 r. (data wpływu 3 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wykazania podatku należnego i nieudokumentowania fakturą transakcji zniesienia współwłasności oraz prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wykazania podatku należnego i nieudokumentowania fakturą transakcji zniesienia współwłasności, prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony oraz podatku dochodowego od osób prawnych.

Przedmiotowy wniosek w zakresie podatku od towarów i usług został uzupełniony pismem z dnia 31 sierpnia 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca oraz jedyny akcjonariusz Wnioskodawcy, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.H. („SH”) z siedzibą na terenie Polski, zawarły umowę sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz we własności budynków i budowli (użytkowanie wieczyste i budynki zwane są dalej łącznie „Nieruchomością”), na podstawie której Wnioskodawca zbył na rzecz SH określony udział w Nieruchomości za określoną cenę. W opisanej umowie sprzedaży strony zobowiązały się do współpracy w dobrej wierze w celu doprowadzenia do zniesienia współwłasności Nieruchomości w sposób określony w tejże umowie sprzedaży. W celu zniesienia współwłasności grunt wchodzący w skład Nieruchomości ma być podzielony na dwie działki. Wnioskodawca stanie się w 100% właścicielem jednej działki oraz położonych na niej budynków i budowli („Nieruchomość A”), a SH stanie się w 100% właścicielem drugiej działki oraz położonych na niej budynków i budowli („Nieruchomość B”).

Przed zawarciem umowy sprzedaży udziału we współwłasności Wnioskodawca miał ujawnione użytkowanie wieczyste, budynki i budowle wchodzące w skład Nieruchomości w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych („EŚT”) i od budynków i budowli dokonywał odpisów amortyzacyjnych stosownie do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w ujęciu bilansowym Wnioskodawca dokonywał amortyzacji zarówno budynków i budowli, jak i użytkowania wieczystego; w niniejszym wniosku przez „odpisy amortyzacyjne” Wnioskodawca rozumie odpisy amortyzacyjne w ujęciu podatkowym). Po sprzedaży udziału we współwłasności Wnioskodawca zmniejszył wykazaną w EŚT wartość początkową użytkowania wieczystego, budynków i budowli stosownie do pozostałego mu w wyniku sprzedaży udziału we współwłasności oraz odpowiednio zmniejszył odpisy amortyzacyjne od budynków i budowli, poczynając od miesiąca następnego po sprzedaży udziału (odpowiednio zmniejszył też amortyzację w ujęciu bilansowym).

Wnioskodawca wykazał dochód z opisanej sprzedaży w wysokości różnicy między ceną uzyskaną od SH (przychód) a częścią wartości początkowej budynków i budowli pomniejszonej o dokonane odpisy amortyzacyjne oraz częścią wartości początkowej użytkowania wieczystego, w proporcji do sprzedanego udziału we współwłasności.

Na okres przejściowy, do czasu zniesienia współwłasności, Wnioskodawca i SH zawarły umowę dzierżawy, na podstawie której Wnioskodawca ma prawo do wyłącznego używania całej Nieruchomości w zamian za określony w umowie czynsz płatny z dołu za cały okres przejściowy.

Strony przewidują, że w wyniku zniesienia współwłasności w sposób określony w umowie sprzedaży, Wnioskodawca stanie się właścicielem majątku, tj. Nieruchomości A, o wartości wyższej niż przypadający na niego udział we współwłasności. Wnioskodawca, na podstawie umowy zniesienia współwłasności, będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz SH umówionej kwoty odpowiadającej różnicy między wartością Nieruchomości A a wartością jego udziału we współwłasności.

Cena sprzedanego udziału nie odbiega od jego wartości rynkowej. Transakcja zniesienia współwłasności, w tym kwota dopłaty, również będzie dokonana z uwzględnieniem warunków rynkowych.

Wnioskodawca i SH są zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi.

Transakcja sprzedaży udziału we współwłasności podlegała zwolnieniu od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 uptu, jednak Strony zrezygnowały z tego zwolnienia. Wnioskodawca wykazał podatek należny liczony od wartości netto Nieruchomości w proporcji do sprzedanego udziału we współwłasności.

Wnioskodawca będzie wykorzystywał Nieruchomość A wyłącznie w związku z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi.

Strony umowy zniesienia współwłasności zrezygnują ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 uptu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca przedstawił w formie tabelarycznej rodzaje składników majątkowych, oznaczone zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, które w wyniku zniesienia współwłasności stają się w 100% własnością Wnioskodawcy (w kolumnie „udział” oznaczono je jako „100%”) oraz te, w stosunku do których następuje utrata udziału we współwłasności (w kolumnie „udział” oznaczono je jako „0%”):

Dokumentem stanowiącym podstawę wzajemnych rozliczeń związanych ze zniesieniem współużytkowania wieczystego i współwłasności budynków i budowli, w tym także w zakresie dopłat, jest umowa zniesienia współwłasności zawarta w formie aktu notarialnego sporządzonego przez notariusza.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca będzie miał obowiązek wykazania podatku należnego i udokumentowania fakturą transakcji zniesienia współwłasności? (oznaczone jako pytanie nr 2.1 wniosku ORD-IN)
2. Czy Wnioskodawca będzie miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury wystawionej przez SH w związku ze zniesieniem współwłasności, w której kwota brutto będzie równa kwocie dopłaty należnej SH od Wnioskodawcy (lub odpowiednio zwrotu różnicy podatku)? (oznaczone jako pytanie nr 2.2 wniosku ORD-IN)
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Stanowisko do pytania 1 (oznaczone nr 2.1 we wniosku ORD-IN): W wyniku transakcji opisanej w zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nabędzie za dopłatą majątek o większej wartości niż wynikająca z udziału we współwłasności. Nie będzie on zatem zbywcą, lecz nabywcą towarów od zarejestrowanego podatnika VAT, a tym samym nie będzie na nim ciążył obowiązek wykazania podatku należnego i udokumentowania transakcji fakturą. Innymi słowy Wnioskodawca nie dokona odpłatnej dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 uptu (budynki i budowle) oraz art. 7 ust. l pkt 7 uptu (użytkowanie wieczyste) i w konsekwencji nie będzie musiał tej czynności dokumentować fakturą (art. 106b ust. 1 pkt 1 uptu).

Analogiczne stanowisko zawarte jest w interpretacji indywidualnej z 31 marca 2011 r. nr ILPP1/443-8/11-4/NS.

Stanowisko do pytania 2 (oznaczone nr 2.2 we wniosku ORD-IN): Zniesienie współwłasności prowadzące do nabycia przez jednego ze współwłaścicieli (tu: Wnioskodawcy) mienia o wartości wyższej niż wynikająca z jego udziału we współwłasności stanowi w rozumieniu art. 7 ust. 1 uptu dostawę towaru na rzecz tego współwłaściciela dokonywaną przez drugiego współwłaściciela (tu: SH), który tym samym obejmuje mienie o wartości odpowiednio niższej. Dopłata przysługująca temu drugiemu współwłaścicielowi, pomniejszona o należny podatek, stanowi podstawę opodatkowania takiej dostawy towarów na podstawie art. 29a ust. 1 uptu. Kwota brutto faktury powinna być zatem równa kwocie dopłaty. Zważywszy, że majątek nabywany w wyniku zniesienia współwłasności wejdzie w skład Nieruchomości A wykorzystywanej w całości w związku z wykonywaniem czynności podatkowanych, Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego lub odpowiednio zwrotu różnicy podatku (art. 86 ust. 1, ust. 2 pkt 1 lit. a oraz art. 87 ust. 1 uptu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z powołanych powyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy nie wynika, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłatą może być inny towar lub usługa, albo mieszaną – zapłata w części pieniężna a w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.).

Z przepisu art. 195 ww. ustawy Kodeks cywilny wynika, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Udział we współwłasności, w aspekcie regulacji zawartych w przepisach Kodeksu cywilnego, wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej (także w stosunku do pozostałych współwłaścicieli) i jest określony odpowiednim ułamkiem.

Każdy ze współwłaścicieli – stosownie do art. 198 Kodeksu cywilnego – może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli.

Wyjątki wynikać mogą jedynie z przepisów prawa. Zatem w zakresie pojęcia towarów jako budynków, budowli i ich części jak również gruntów mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej.

Zgodnie z art. 210 Kodeksu cywilnego – każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Na mocy art. 211 ww. ustawy – każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Stosownie do art. 212 § 1 Kodeksu cywilnego – jeżeli zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Przy podziale gruntu sąd może obciążyć poszczególne części potrzebnymi służebnościami gruntowymi.

Powyższe jednoznacznie wskazuje, że ustawodawca przyznał każdemu ze współwłaścicieli roszczenie o zniesienie współwłasności. Zaspokojenie tego żądania może nastąpić w trybie umownego zniesienia współwłasności lub na drodze orzeczenia sądowego. Żaden ze współwłaścicieli nie może zaś skutecznie sprzeciwiać się zniesieniu współwłasności. W przypadku, gdy na skutek zniesienia współwłasności poprzez podział rzeczy wspólnej powstaje różnica między wartością udziału a wartością rzeczy nabytej na własność, sąd może zasądzić wyrównanie udziałów w formie dopłaty pieniężnej. Jeżeli więc zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu wartość poszczególnych udziałów może być wyrównywana przez dopłaty pieniężne, wówczas sąd oznaczy termin sposób ich uiszczenia, wysokość i termin uiszczenia odsetek, a w razie potrzeby także sposób ich zabezpieczenia.

Przenosząc powyższe na grunt ustawy o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że jeśli w związku ze zniesieniem współwłasności nieruchomości ma miejsce wydanie nieruchomości w zamian za świadczenie pieniężne – mamy do czynienia z dostawą towarów zdefiniowaną w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jak stanowi art. 106a ustawy przepisy Działu XI, Rozdział 1 – Faktury, stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   
   

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak stanowi art. 106g ust. 1 ustawy, faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że fakturę wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej).

Z okoliczności sprawy wynika, że w związku ze zniesieniem współwłasności nieruchomości w drodze umowy notarialnej, jeden ze współwłaścicieli, tj. Wnioskodawca, stanie się właścicielem majątku (Nieruchomości A) o wartości wyższej niż dotychczas przypadający na niego udział we współwłasności. Wnioskodawca, na podstawie umowy zniesienia współwłasności, będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz SH umówionej kwoty odpowiadającej różnicy między wartością Nieruchomości A a wartością jego udziału we współwłasności.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w przypadku zniesienia współwłasności na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego, przez podział nieruchomości z obowiązkiem dopłaty po stronie Wnioskodawcy, w odniesieniu do różnicy pomiędzy wartością udziału w rzeczy a wartością rzeczy nabytej na własność nastąpi dostawa towarów, która na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zauważyć, że w przedstawionej sprawie dokonującym dostawy będzie podmiot, który otrzyma dopłatę, tj. Spółka SH. Wobec powyższego, w związku z czynnością zniesienia współwłasności, po stronie Wnioskodawcy, nie powstanie obowiązek podatkowy, w zakresie podatku od towarów i usług, lecz po stronie podmiotu dokonującego dostawy, który otrzyma dopłatę, tj. po stronie Spółki SH. Tym samym Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku wykazania podatku należnego oraz udokumentowania fakturą transakcji zniesienia współwłasności.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 (oznaczonego jako pytanie nr 2.1 wniosku ORD-IN) należało uznać za prawidłowe.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Stosownie do przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Art. 87 ust. 1 ustawy stanowi, że w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Na mocy art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko w przypadku, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy dokonywane zakupy towarów i usług mają związek z czynnościami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. W omawianej sprawie warunki uprawniające do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego będą spełnione, ponieważ – jak wskazał Wnioskodawca – będzie wykorzystywał Nieruchomość A wyłącznie w związku z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, a Zainteresowany posiada status podatnika VAT czynnego. W związku z powyższym, Wnioskodawca będzie miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktury wystawionej przez SH w związku ze zniesieniem współwłasności. Tym samym w przypadku, gdy w rozliczeniu za dany okres rozliczeniowy wystąpi nadwyżka podatku naliczonego nad należnym, to Wnioskodawcy będzie przysługiwać z tego tytułu prawo do zwrotu podatku, o którym mowa w art. 87 ust. 1 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca, będący zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, będzie miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury wystawionej przez Spółkę SH w związku ze zniesieniem współwłasności, ponieważ Zainteresowany będzie wykorzystywał Nieruchomość A do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przy czym prawo to będzie przysługiwać, o ile nie wystąpią przesłanki negatywne wymienione w art. 88 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 (oznaczonego jako pytanie nr 2.2 wniosku ORD-IN) należało uznać za prawidłowe.

Odnośnie natomiast kwestii wysokości kwot wykazanych na fakturze, o której mowa w pytaniu nr 2 (oznaczonym jako pytanie nr 2.2 wniosku ORD-IN) tut. Organ stwierdza, że kwestia ta nie podlega rozstrzygnięciu w trybie przepisów zawartych w Rozdziale 1a Działu II-go ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613). Należy wskazać, że ww. zagadnienie leży w gestii stron przedmiotowej transakcji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Dodatkowo tut. Organ zwraca uwagę, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii do jakich czynności Wnioskodawca będzie wykorzystywał Nieruchomość A, gdyż nie było to przedmiotem wniosku oraz nie zadano pytania w tym zakresie. Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na opisie sprawy, z którego wynika, że Wnioskodawca będzie wykorzystywał Nieruchomość A wyłącznie w związku z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Powyższe zostało przyjęte jako element przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego i nie było przedmiotem oceny.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spectra Holding.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie braku obowiązku wykazania podatku należnego i nieudokumentowania fakturą transakcji zniesienia współwłasności oraz prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Natomiast wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.