Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/4512-1-2/15-4/PG
z 17 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2014 r. (data wpływu 5 stycznia 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 kwietnia 2015 r. (data wpływu 7 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku oraz dokumentowania usług budowlanych wykonywanych na rzecz majątku osobistego podatnika jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej rodzaju dokumentu wystawianego przez Wnioskodawcę,
• nieprawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku oraz dokumentowania usług budowlanych wykonywanych na rzecz majątku osobistego podatnika. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 1 kwietnia 2015 r. (data wpływu 7 kwietnia 2015 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (zwana dalej firmą) głównie w zakresie inspekcji nieruchomości i inwestycji. Zakres działalności firmy obejmuje również PKD 41.20.Z „Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych”. Firma podatnika w tej chwili wznosi budynek mieszkalny jednorodzinny o pow. użytkowej poniżej 300 mkw. na rzecz majątku osobistego podatnika i jego małżonki (wspólność majątkowa). Większość materiałów budowlanych i usług jest nabywana na firmę, ewidencjonowana w Książce Przychodów i Rozchodów (po stronie wydatków) oraz ewidencji VAT (jako zakupy). W miesięcznych okresach rozliczeniowych firma wystawia „Dowód naliczenia podatku od towaru i usług” za roboty budowlane z naliczonym podatkiem od towarów i usług w wysokości 8%. „Dowód naliczenia podatku od towaru i usług” zawiera w sobie tylko wydatki zaewidencjonowane w KPiR związane z opisaną budową, z pominięciem robocizny własnej podatnika. „Dowód naliczenia podatku od towarów i usług” ewidencjonowany jest w KPiR (po stronie przychodów) oraz ewidencji VAT (jako sprzedaż).

W piśmie z dnia 1 kwietnia 2015 r. (data wpływu 7 kwietnia 2015 r.), będącym uzupełnieniem wniosku, Zainteresowany wskazał, że:

1. Budowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego odbywa się całości w ramach działalności gospodarczej. Usługi obce nabywane będą w wyjątkowych sytuacjach, gdy zakres robót budowlanych wykraczać będzie poza wiedzę, doświadczenie i możliwości kadrowo-organizacyjne firmy Wnioskodawcy.
2. Faktury wystawiane są na firmę Zainteresowanego.
3. Wznosząc przedmiotowy budynek Wnioskodawca wykorzystuje majątek prowadzonego przedsiębiorstwa, w tym maszyny oraz urządzenia, które stanowią własność jego firmy. W przypadku, gdy firma nie posiada niezbędnych urządzeń – będą one dzierżawione od podmiotów zewnętrznych.
4. Firma Zainteresowanego nie zatrudnia pracowników. Wszelkie roboty będą wykonywane przy pomocy robocizny własnej oraz podmiotów zewnętrznych.
5. Klasyfikacja budynku mieszkalnego wg PKOB – 1110.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy postępowanie podatnika, a w szczególności dokumentowanie usług budowlanych wykonywanych na rzecz majątku osobistego podatnika i jego małżonki przy pomocy „Dowodu naliczenia podatku od towarów i usług” z naliczonym podatkiem od towarów i usług w wysokości 8% jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, „Dowód naliczenia podatku od towarów i usług” jest prawidłowym dokumentem dokumentującym wykonanie usługi firmy na rzecz majątku osobistego (majątkowa wspólność małżeńska). Ustawodawca uchylił art. 106 ust. 7 nakazujący dokumentowanie określonych przez niego czynności za pomocą faktur wewnętrznych. Od 1 stycznia 2014 r. przepisy nie przewidują ani obowiązku (tak jak było do końca 2012 r.), ani możliwości (jak było w 2013 r.) wystawiania faktur wewnętrznych. Jak możemy przeczytać w uzasadnieniu ustawy nowelizującej, która uchyliła te przepisy (tj. ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych usług, Dz. U. z 2013 r., poz. 35, z późn. zm.): „(...) transakcje, w związku z którymi obecnie istnieje obowiązek wystawienia faktur wewnętrznych, po wejściu w życie nowelizacji ustawy o VAT będą mogły zostać rozliczone w podatku VAT także na podstawie innych dokumentów” oraz „kwestie dokumentowania zdarzeń objętych dotychczas obowiązkiem wystawiania faktur wewnętrznych, dla celów właściwego rozliczenia podatku VAT, pozostawiono całkowicie w sferze decyzji podatnika”. Zatem wyłącznie od podatników zależy obecnie, jak dokumentować czynności, dla których przed dniem 1 stycznia 2014 r. wystawiane były faktury wewnętrzne.

Ze względu na charakter czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czyli budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego o pow. użytkowej poniżej 300 mkw. lub jego części, spełniającego przesłanki art. 146a pkt 2, art. 41 ust. 12 i 12a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) właściwa stawka podatku wynosi 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej rodzaju dokumentu wystawianego przez Wnioskodawcę,
• nieprawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zasadą jest, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

Z powyższych przepisów wynika, że generalnie każda odpłatna dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Natomiast w przypadku gdy czynności te są realizowane pod tytułem nieodpłatnym – co do zasady – nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów w art. 7 ust. 2 ustawy – a w przypadku świadczenia usług w art. 8 ust. 2 ustawy.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika (art. 7 ust. 3 ustawy).

Z powyższego przepisu art. 7 ust. 2 ustawy wynika, że dostawą towarów mieszczącą się w przedmiocie opodatkowania określonym w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. w pojęciu „odpłatnej dostawy towarów”, są także niektóre nieodpłatne przekazania towarów.

Z art. 7 ust. 2 ustawy wynika, że ustawodawca zrównuje czynności dokonane bez wynagrodzenia z czynnościami odpłatnymi, przy spełnieniu warunków wymienionych w tym przepisie z zastrzeżeniem wypływającym z ust. 3 tego artykułu (wyłączenie zrównania z uwagi na przedmiot objęty czynnością nieodpłatną). W ten sposób wszelkie nieodpłatne przekazanie przez podatnika należących do jego przedsiębiorstwa towarów, innych niż prezenty o małej wartości i próbki, wchodzi w zakres objęty pojęciem „odpłatnej dostawy towarów”, o ile podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zatem opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych. Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony Wnioskodawca nie powinien opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Zauważyć należy, że dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Ponadto wskazać należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (firmę) głównie w zakresie inspekcji nieruchomości i inwestycji. Zakres działalności firmy obejmuje również PKD 41.20.Z „Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych”. Firma Zainteresowanego w tej chwili wznosi budynek mieszkalny jednorodzinny o pow. użytkowej poniżej 300 mkw. na rzecz jego majątku osobistego oraz jego małżonki (wspólność majątkowa). Większość materiałów budowlanych i usług jest nabywana na firmę, ewidencjonowana w Książce Przychodów i Rozchodów (po stronie wydatków) oraz ewidencji VAT (jako zakupy). W miesięcznych okresach rozliczeniowych firma wystawia „dowód naliczenia podatku od towaru i usług” za roboty budowlane z naliczonym podatkiem od towarów i usług w wysokości 8%. „Dowód naliczenia podatku od towaru i usług” zawiera w sobie tylko wydatki zaewidencjonowane w KPiR związane z opisaną budową, z pominięciem robocizny własnej podatnika. „Dowód naliczenia podatku od towarów i usług” ewidencjonowany jest w KPiR (po stronie przychodów) oraz ewidencji VAT (jako sprzedaż).

Dodatkowo, Zainteresowany wskazał, że budowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego odbywa się całości w ramach działalności gospodarczej. Usługi obce nabywane będą w wyjątkowych sytuacjach, gdy zakres robót budowlanych wykraczać będzie poza wiedzę, doświadczenie i możliwości kadrowo-organizacyjne firmy Wnioskodawcy. Faktury wystawiane są na firmę Zainteresowanego. Wznosząc przedmiotowy budynek Wnioskodawca wykorzystuje majątek prowadzonego przedsiębiorstwa, w tym maszyny oraz urządzenia, które stanowią własność jego firmy. W przypadku, gdy firma nie posiada niezbędnych urządzeń – będą one dzierżawione od podmiotów zewnętrznych. Firma Zainteresowanego nie zatrudnia pracowników. Wszelkie roboty będą wykonywane przy pomocy robocizny własnej oraz podmiotów zewnętrznych. Klasyfikacja budynku mieszkalnego wg PKOB – 1110.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące tego czy jego postępowanie, a w szczególności dokumentowanie usług budowlanych wykonywanych na rzecz jego majątku osobistego oraz jego małżonki przy pomocy „Dowodu naliczenia podatku od towarów i usług” z naliczonym podatkiem od towarów i usług w wysokości 8% jest prawidłowe.

W tym miejscu wskazać należy, że potraktowanie konkretnej transakcji jako kompleksowego świadczenia a w konsekwencji zastosowanie jednej stawki podatku od towarów i usług i opodatkowanie nią zarówno usługi, jak i dostawy materiałów, wykorzystywanych do wykonania tej usługi uwarunkowane jest zakresem, w jakim prowadzona jest działalność gospodarcza oraz przedmiotem umowy zawartej ze zleceniodawcą.

Zatem, w przedstawionych we wniosku okolicznościach zastosowanie jednolitych zasad opodatkowania (w tym tej samej stawki podatku od towarów i usług) w odniesieniu do dostawy materiałów budowlanych jak i usług związanych z budową budynku mieszkalnego uwarunkowane byłoby od ustalenia, co jest przedmiotem zawartej umowy, ze zleceniodawcą. Wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie, nie istnieją dwa odrębne podmioty, pomiędzy którymi, możliwe jest zawarcie skutecznie prawnej umowy w świetle przepisów prawa cywilnego dotyczącej budowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego, co w istocie prowadzi do wniosku, że mamy do czynienia z dwoma odrębnymi świadczeniami, tj. z przekazaniem materiałów na cele prywatne Wnioskodawcy (dostawa towarów) i świadczeniem usług budowlanych – na jego cele osobiste (budowa budynku mieszkalnego), które to czynności należy odrębnie opodatkować.

W przedmiotowej sprawie w pierwszej kolejności należy jednak przeanalizować czy opisane we wniosku czynności – wykonane nieodpłatnie – podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze opis sprawy przedstawiony we wniosku oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że w przypadku gdy materiały budowlane związane z budową domu mieszkalnego jednorodzinnego przeznaczonego na cele osobiste Wnioskodawcy zostały nabyte na firmę, do opodatkowanej działalności gospodarczej i podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy ich nabyciu, to przekazanie tych towarów na potrzeby osobiste wypełni pojęcie dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu w trybie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 2 ustawy.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega również nieodpłatne świadczenie przez Wnioskodawcę usług budowlanych związanych ze wznoszeniem przedmiotowego budynku z uwagi na to, że spełnione są przesłanki wskazane w art. 8 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy zaznaczyć, że zarówno w przepisach ustawy, jak i w rozporządzeniach, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

W świetle art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednak, zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.
   
   

W myśl art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, stosownie do art. 41 ust. 12a ustawy, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji budynków mieszkalnych, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.).

Zgodnie z ww. rozporządzeniem, zdefiniowano m.in. następujące pojęcia:

1. obiekty budowlane – to konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych,
2. budynki – to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych, przystosowane do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.
   
   

Do budynków sklasyfikowanych w dziale 11, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy zalicza się:

• budynki mieszkalne jednorodzinne (PKOB 111), czyli samodzielne budynki takie jak: pawilony, wille, domki wypoczynkowe, leśniczówki, domy mieszkalne w gospodarstwach rolnych (bez budynków gospodarstw rolnych), rezydencje wiejskie, domy letnie itp., a także domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście w poziomu gruntu;
• budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe (PKOB 112);
• budynki zbiorowego zamieszkania (PKOB 113), czyli domy opieki społecznej, hotele robotnicze, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych, budynki mieszkalne na terenie koszar, zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych, budynki rezydencji biskupich oraz Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
  
  

W grupie 111 mieści się klasa: 1110 – budynki mieszkalne jednorodzinne, z kolei w grupie 112 sklasyfikowane są klasy: 1121 – budynki o dwóch mieszkaniach, 1122 – budynki o trzech i więcej mieszkaniach.

Wskazać także należy, że w myśl zapisów Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych pod symbolem PKOB 111 zaklasyfikowano „budynki mieszkalne jednorodzinne”. Klasa ta obejmuje także: pawilony, wille, domki wypoczynkowe, leśniczówki, domy mieszkalne w gospodarstwach rolnych (bez budynków gospodarstw rolnych), rezydencje wiejskie, domy letnie itp., a także domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu.

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że warunkiem zastosowania 8% stawki, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, jest spełnione dwóch przesłanek. Po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji budynków lub ich dostawy. Po drugie, budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej, 8% stawki podatku.

Zatem, w przypadku gdy przedmiotem usługi jest budowa domu mieszkalnego spełniającego definicję obiektu budownictwa mieszkaniowego Wnioskodawca w odniesieniu do tej części świadczenia ma prawo stosować 8% stawkę podatku.

Jak wskazał Zainteresowany klasyfikacja budynku mieszkalnego wg PKOB to 1110.

Zatem mając na uwadze opis sprawy przedstawiony we wniosku oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że w przypadku gdy materiały budowlane związane z budową domu mieszkalnego jednorodzinnego przeznaczonego na cele osobiste Wnioskodawcy, zostały nabyte na firmę, do opodatkowanej działalności gospodarczej i podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku przy ich nabyciu, to przekazanie towaru na osobiste potrzeby Zainteresowanego będzie wypełniało pojęcie dostawy towarów, podlegającej opodatkowaniu w trybie art. 7 ust. 2 ustawy i tym samym czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, wg właściwej dla tych towarów stawki. Stawka ta dla towarów, które nie zostały wymienione w załącznikach do ustawy wynosi obecnie 23%. Z kolei nieodpłatne świadczenie przez Wnioskodawcę usług budowlanych – związanych ze wznoszeniem przedmiotowego budynku – na cele prywatne podatnika (właściciela), dotyczących budowy obiektu budownictwa mieszkaniowego w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy, którego powierzchnia nie przekracza 300 m2, opodatkowane jest stawką podatku w wysokości 8%.

Należy przy tym zaznaczyć, że zgodnie z art. 29a ust. 2 ustawy, w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia – koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

Natomiast w myśl art. 29a ust. 5 ustawy, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Z powołanych wyżej przepisów wynika zatem, że Wnioskodawca określając wartość nieodpłatnego świadczenia powinien w przypadku materiałów budowlanych odnieść się do ceny ich nabycia (zgodnie z art. 29a ust. 2 ustawy) a w przypadku usług do całkowitego kosztu poniesionego w związku z ich wyświadczeniem (w oparciu o art. 29a ust. 5 ustawy).

Odnosząc się natomiast do kwestii dokumentowania opisanych we wniosku czynności wskazać należy na obowiązujący od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 106b ust. 1 ustawy, w myśl którego podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy – obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. – w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, mogą być wystawiane faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne mogą być również wystawiane dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Zatem, w obecnie obowiązującej ustawie o podatku od towarów i usług brak jest regulacji dotyczących wystawiania faktur wewnętrznych. Jest to związane z tym, że od dnia 1 stycznia 2014 r. uchylono art. 106 ust. 7 ustawy umożliwiający podatnikom dokumentowanie określonych w nim czynności za pomocą faktur wewnętrznych. Jak wynikało z brzmienia art. 106 ust. 7 ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. w przypadku wykonania czynności, o których mowa m.in. w art. 7 ust. 2 ustawy i art. 8 ust. 2 ustawy podatnik mógł wystawić tzw. fakturę wewnętrzną, natomiast w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r. podatnik w stosunku do tych czynności miał wręcz obowiązek ich dokumentowania za pomocą faktur wewnętrznych.

Ponadto wskazać należy, że faktura wewnętrzna nie jest dokumentem wprowadzanym do obiegu. Jest to bowiem dokument pomocniczy, w którym podatnik zawiera informacje niezbędne do dokonywania zapisów w ewidencji i deklaracji podatkowej. Transakcje, w związku z którymi istniał obowiązek wystawiania faktur wewnętrznych od dnia 1 stycznia 2013 r. mogą zostać rozliczone w podatku VAT także na podstawie innych dokumentów. W przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 ustawy i art. 8 ust. 2 ustawy taką podstawą może być odpowiedni dokument wewnętrzny wystawiony przez podatnika. Brak jest przy tym przeszkód, aby taki dokument zawierał wszystkie dane, które zawierała faktura wewnętrzna – w związku z likwidacją obowiązku wystawiania faktur wewnętrznych przedmiotowa kwestia pozostaje w sferze wyboru podatnika.

Czyli biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że od dnia 1 stycznia 2013 r. ustawodawca zniósł obowiązek dokumentowania czynności, o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy fakturami wewnętrznymi a od dnia 1 stycznia 2014 r. wyeliminował wręcz jakiekolwiek ustawowe odniesienie w stosunku do faktury wewnętrznej pozostawiając kwestię ich wystawiania do wyboru podatnikom.

Odnosząc się zatem do kwestii dokumentowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów oraz nieodpłatnego świadczenia usług na cele osobiste, tut. Organ wyjaśnia, że z uwagi na fakt, że od dnia 1 stycznia 2014 r. uchylono art. 106 ust. 7 ustawy, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 ustawy, taką podstawą może być odpowiedni dowód księgowy wystawiony przez Wnioskodawcę, który będzie potwierdzał dokonanie tej transakcji (czyli może nim być np. wystawiany przez Zainteresowanego dokument zatytułowany jako „Dowód naliczenia podatku od towarów i usług”). Odejście od obowiązku dokumentowania wskazanych wyżej czynności fakturami wewnętrznymi, oznacza możliwość prowadzenia przez podatnika dowolnej dokumentacji, która takie czynności będzie odzwierciedlać. Podatnicy nadal mogą wystawiać faktury wewnętrzne, jeśli taka będzie ich wola. Brak jest zatem przeszkód, aby Wnioskodawca wystawił fakturę wewnętrzną lub inny dokument, który będzie zawierał dane, które w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. zawierała faktura wewnętrzna.

Reasumując, należy stwierdzić, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie narzucają Wnioskodawcy sposobu dokumentowania opisanych we wniosku czynności, ma on zatem prawo do dokumentowania nieodpłatnego przekazania materiałów budowlanych i świadczenia usług budowlanych realizowanych na rzecz majątku osobistego przy pomocy „Dowodu naliczenia podatku od towarów i usług”.

Zatem w tym zakresie stanowisko Zainteresowanego uznać można za prawidłowe.

Natomiast w pozostałym zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Wynika to z faktu, że brak jest podstaw prawnych do tego aby Zainteresowany traktował opisane we wniosku czynności jako świadczenie kompleksowej usługi budowlanej opodatkowanej jednolitą stawką podatku VAT. Stawka podatku w wysokości 8% może być bowiem zastosowana tylko w stosunku do usług (zarówno własnych jak i nabytych od podmiotów zewnętrznych) w celu wybudowania budynku mieszkalnego jednorodzinnego na rzecz majątku osobistego Wnioskodawcy i jego małżonki. Natomiast odnośnie nabywanych i następnie przekazanych na własne cele osobiste materiałów budowlanych zakupionych w ramach działalności gospodarczej Zainteresowanego a służących do wybudowania przedmiotowego domu, Wnioskodawca powinien zastosować właściwą dla nich stawkę podatku VAT.

Jednocześnie wskazać należy, że podstawą opodatkowania na dokumencie potwierdzającym naliczenie podatku od towarów i usług nieodpłatnego przekazania materiałów budowlanych jest cena ich nabycia (zgodnie z art. 29a ust. 2 ustawy) a w przypadku usług jest to całkowity koszt poniesiony w związku z ich wyświadczeniem (na podstawie art. 29a ust. 5 ustawy).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania opisanego we wniosku budynku mieszkalnego jednorodzinnego do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stosownie bowiem do pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Z uwagi na przywołane uregulowania oraz w związku z faktem, że organy podatkowe nie są właściwe do klasyfikowania wyrobów i usług, a dla prawidłowego określenia stawki podatku VAT niezbędne jest zaklasyfikowanie budynku będącego przedmiotem wniosku do właściwego grupowania statystycznego, obowiązek ten spoczywa na Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, niniejszej interpretacji udzielono w oparciu o klasyfikację PKOB wskazaną przez Zainteresowanego.

Tut. Organ informuje ponadto, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Podkreślić zatem należy, że w przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla współwłaściciela nieruchomości, tj. żony Wnioskodawcy.

Dodatkowo informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast pozostała część wniosku dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych została załatwiona odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.