Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-610/15-4/AG
z 4 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2015 r. (data wpływu 5 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży rzeczy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży rzeczy.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 3 lipca 2015r. znak ILPB1/4511-1-610/15-2/AG ILPP2/4512-1-347/15-2/PR ILPB2/4514-1-76/15-2/MK na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 6 lipca 2015 r. Wniosku nie uzupełniono.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca posiada dużą ilość przedmiotów używanych, które używane są dłużej niż 6 miesięcy - często nawet dłużej niż 10 lat, a nawet zdarzają się ponad 40-letnie przedmioty. Wnioskodawca nie posiada na nie żadnych paragonów ani innych dowodów zakupu, ponieważ przedmioty te stanowią majątek rodzinny od wielu lat. Są to książki, narzędzia, części do maszyn, itp. Niektóre rzeczy są trudno dostępne stąd ich wartości nie da się w łatwy sposób ocenić - są warte tyle, za ile uda się je sprzedać.

Wnioskodawca chciałby pozbyć się większości z nich, ponieważ zalegają w domu, ale nie wie w jaki sposób zrobić to zgodnie z prawem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Skoro są to przedmioty używane dłużej niż 6 miesięcy (i żaden nie jest wart więcej jak 1.000 zł), to czy Wnioskodawca ma obowiązek w ogóle płacić podatek od ich zbycia?
2. Czy Wnioskodawca musi każdorazowo spisywać umowę kupna-sprzedaży z kupującym?
3. W jaki sposób Wnioskodawca ma udowodnić, że rzeczywiście są one używane dłużej niż 6 miesięcy, skoro niektóre przedmioty są w rodzinie dłużej niż Zainteresowany żyje?
   
   

Przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 1, tj. dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży rzeczy. Natomiast odpowiedzi na pytania oznaczone nr 2 i 3, tj. w zakresie konieczności spisywania umowy kupna-sprzedaży oraz w zakresie udowodnienia okresu używania rzeczy udzielono w dniu 3 lipca 2015 r. postanowieniem nr ILPB1/4511-1-610/15-3/AG ILPP2/4512-1-347/15-3/PR ILPB2/4514-1-76/15-3/MK.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż odbywałaby się głównie w jego miejscu zamieszkania, kupców szukałby przez ogłoszenia w pobliskich miejscowościach. Zainteresowany nie wyklucza również oferowania swoich artykułów w internecie. Wnioskodawca uważa, że jego działania nie będą nosić znamion działalności gospodarczej, ponieważ nie planuje dokupywać produktów do odsprzedaży - wyłącznie planuje sprzedawać to, co już posiada. Ciężko jest określić ciągłość działań, ponieważ nie są to przedmioty codziennego użytku, które mogą być potrzebne każdemu - raczej potrzebne są wąskiej grupie ludzi, ale Wnioskodawca nie może również zapewnić, że nie uda mu się sprzedać 3-5 sztuk w miesiącu, bo ma ich dużo. Cała sprzedaż trwałaby tak długo, aż Wnioskodawca sprzedałby wszystkie artykuły lub ich większość. W opinii Wnioskodawcy takie działania nie noszą znamion działalności gospodarczej. Zainteresowany nie zajmowałby się tym również w sposób ciągły, ponieważ nie zawsze ma czas na to.

Ponadto Wnioskodawca uważa, że sprzedając artykuły używane dłużej niż 6 miesięcy oraz o wartości nieprzekraczającej 1.000 zł, jest zwolniony ze wszystkich podatków i tak zarobionymi pieniędzmi może bez ryzyka dalej dysponować.

Odnosząc się do kwestii używania dłużej niż 6 miesięcy, Wnioskodawca uważa, że sam stan przedmiotów jest wystarczający, aby stwierdzić że są one stare i bardzo długo używane. Ponadto faktem jest, że większość przedmiotów nie jest w tej chwili produkowana - ani w podobnej formie, ani w delikatnie zmienionej.

Zainteresowany uważa również, że przy sprzedaży przedmiotu używanego nie ma obowiązku podpisywania jakiejkolwiek umowy, ponieważ wiążącą wydaje się umowa ustna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza, a zgodnie z pkt 8 lit. d) tego przepisu – odpłatne zbycie innych rzeczy.

W myśl art. 5a pkt 6 cyt. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Aby zatem przychód uzyskany z prowadzonej działalności mógł być uznany za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, działalność ta musi spełniać następujące przesłanki:

• musi być działalnością zarobkową,
• musi być działalnością wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, działalnością polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż lub działalnością polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,
• musi być działalnością prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły,
• przychody z niej uzyskane nie mogą być zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2, 4-9 tej ustawy.
  
  

Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. To oznacza, że działalność musi być tak prowadzona i ukierunkowana, aby była w stanie zyski faktycznie osiągnąć. Jednakże brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, iż działalność taka nie była lub nie jest faktycznie prowadzona. Prowadzenie bowiem działalności gospodarczej zawsze wiąże się z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby dla uznania danego działania za działalność gospodarczą – czynności podejmowane w ramach tego działania wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły. Zorganizowany – tj. w sposób uporządkowany, prowadzony wg jakichś reguł, zasad.

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest m.in. odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2, innych rzeczy (rzeczy ruchomych) – jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

W świetle powyższego, obowiązek podatkowy powstanie w przypadku wystąpienia okoliczności wskazanych w powołanych wyżej przepisach. W sytuacji, gdy sprzedaż rzeczy dokonywana jest przez podatnika w sposób zorganizowany i ciągły, we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, w celu zarobkowym, tzn. z nastawieniem na zysk, wówczas będzie ona posiadać znamiona pozarolniczej działalności gospodarczej, wskazane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; w związku z tym przychody uzyskane z tego tytułu zalicza się do przychodów z działalności gospodarczej.

Natomiast, gdy sprzedaż nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i jest dokonywana przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, wówczas stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy; są to przychody z odpłatnego zbycia rzeczy.

Z kolei sprzedaż rzeczy po terminie określonym w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy nie generuje przychodu (dochodu) podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż sprzedaż rzeczy ruchomych po upływie 6 miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie nie stanowi źródła przychodu.

Z przedmiotowego wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada przedmioty używane, które używane są dłużej niż 6 miesięcy, często nawet dłużej niż 10 lat, a zdarzają się ponad 40-letnie przedmioty. Wnioskodawca nie posiada na nie żadnych paragonów ani innych dowodów zakupu, ponieważ przedmioty te stanowią majątek rodzinny od wielu lat. Są to książki, narzędzia, części do maszyn, itp. Niektóre rzeczy są trudno dostępne stąd ich wartości nie da się w łatwy sposób ocenić - są warte tyle, za ile uda się je sprzedać.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że opisana sprzedaż ww. rzeczy, będących własnością Wnioskodawcy, nie będzie następowała w wykonaniu działalności gospodarczej, tj. nie nosi znamion pozarolniczej działalności gospodarczej, wskazanych w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To oznacza, że dokonane czynności należy ocenić przez pryzmat źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy, tj. jako sprzedaż innych rzeczy.

Z opisu sprawy wynika, że sprzedaż ww. przedmiotów zostanie dokonana przez Wnioskodawcę po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie tych przedmiotów. Tym samym ich sprzedaż – nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. uzyskane z tego tytułu środki finansowe nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu przedmiotowej wyprzedaży posiadanych rzeczy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Organ wydający interpretację pragnie podkreślić, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny sprawy różnić się będzie od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo tut. Organ informuje, że wniosek w zakresie podatku od towarów i usług oraz w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych został rozpatrzony odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.