Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-19/12/15-S/AJ
z 16 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 18 października 2012 r. sygn. akt I SA/Po 553/12 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 26 marca 2015 r. sygn. akt II FSK 8/13 – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 28 grudnia 2011 r. (data wpływu: 30 grudnia 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Rodzicie Wnioskodawczyni byli właścicielami nieruchomości, czyli działki nr 73, o powierzchni 0,33 ha zapisanej w księdze wieczystej.

Ojciec Zainteresowanej zmarł 28 stycznia 1973 r. Spadek po ojcu nabyli na podstawie ustawy żona w 1/4 części oraz dzieci w 3/32 częściach każde z nich, co zostało potwierdzone postanowieniem sądu rejonowego z 27 kwietnia 2010 r.

Matka Wnioskodawczyni zmarła 28 stycznia 1986 r. Spadek po matce nabyły na podstawie ustawy dzieci: Zainteresowana, A, B, C, D, E, F i G w 1/8 części każde z nich, co zostało potwierdzone postanowieniem sądu rejonowego z 27 kwietnia 2010 r.

A zmarł 3 czerwca 1992 r. Spadek po nim nabyli na podstawie ustawy żona w 1/4 części oraz dzieci w 3/20 częściach każde z nich, co zostało potwierdzone postanowieniem sądu rejonowego z 27 kwietnia 2010 r.

C zmarł 1 maja 2001 r. Spadek po nim na podstawie ustawy nabyło rodzeństwo w 1/7 części każde z nich oraz zstępni zmarłego - 1/35 części każde z nich co zostało potwierdzone postanowieniem sądu rejonowego z 27 kwietnia 2010 r.

G zmarł 12 marca 2003 r. Spadek po nim nabyli na podstawie ustawy żona oraz dzieci po 1/3 części każdy z nich, co zostało stwierdzone postanowieniem sądu rejonowego.

E zmarł 27 września 2008 r. Spadek po nim na podstawie testamentu nabył pasierb w całości, co zostało potwierdzone postanowieniem sądu rejonowego.

D zmarł 10 czerwca 2009 r. Spadek po nim nabyło na podstawie ustawy rodzeństwo: w 10/50 częściach każde z nich, dzieci zmarłego brata F w 2/50 częściach każde z nich oraz dzieci zmarłego brata G w 5/50 częściach każdy z nich, co zostało potwierdzone postanowieniem sądu rejonowego z 27 kwietnia 2010 r.

Postanowieniem z 26 maja 2010 r. (prawomocnym 17 czerwca 2010 r.) sąd rejonowy dokonał działu spadku po rodzicach Wnioskodawczyni w skład którego wchodzi nieruchomość opisana na wstępie, zapisana w księdze wieczystej. Przyznano go Zainteresowanej i Jej bratu A po 1/2 części bez obowiązku spłaty na rzecz uczestników.

W dniach 30 września 2011 r. i 1 października 2011 r. Wnioskodawczyni wspólnie z bratem dokonali sprzedaży powyższej nieruchomości po uprzednim podzieleniu jej na dwie odrębne działki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w powyżej przedstawionym stanie faktycznie za datę nabycia całej nieruchomości należy uważać datę śmierci spadkodawców Stanisława i Heleny (małżonków), czyli odpowiednio datę 28 stycznia 1973 r. i 28 stycznia 1983 r., a tym samym zbycie przez Wnioskodawczynię nieruchomości w 2011 r. również w zakresie przekraczającym Jej udział w spadku po rodzicach, nie stanowi przychodu – w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podlegającego opodatkowaniu w związku z upływem 5 lat od daty jego nabycia?
2. W przypadku odpowiedzi negatywnej, od zbycia jakiego udziału Zainteresowana powinna zapłacić podatek dochodowy w związku z odpłatnym zbyciem nieruchomości wchodzącej w skład spadku po rodzicach w 2011 r.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, przychody uzyskane z tytułu sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) wolne są od podatku dochodowego w całości, jeżeli ich nabycie nastąpiło po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. We wspomnianym przepisie ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „nabycie w drodze spadku”. Tak więc literalna wykładnia tej normy prawnej nie pozwala na stwierdzenie czy nabycie w drodze spadku obejmuje także uzyskanie prawa własności nieruchomości w drodze działu spadku. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się m.in. do przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 46, poz. 296 ze zm.) oraz ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93). Przepisy dotyczące spadków zawarte są w księdze IV Kodeksu cywilnego - tytuł VI poświęcony jest stwierdzeniu nabycia spadku, a w tytule VIII uregulowano kwestie związane ze wspólnością majątku spadkowego i działem spadku. Księga II, Tytuł II, Dział IV Kodeksu postępowania cywilnego obejmuje natomiast, należące do spraw z zakresu prawa spadkowego, przepisy dotyczące stwierdzenia nabycia spadku (rozdział 8) i działu spadku (rozdział 9). Spadek, tj. prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jednego lub kilku spadkobierców, a potwierdzeniem tego stanu rzeczy jest (deklaratoryjne) postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku (art. 922 § 1 Kc i art. 669 Kpc). Pomiędzy spadkobiercami powstaje współwłasność w częściach ułamkowych - każdy ze współwłaścicieli jest właścicielem całej rzeczy, ale żaden nie jest właścicielem całości. Jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych (art. 1035 Kc). „W konstrukcji stosunku współwłasności własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. W takim układzie wspólne prawo własności tworzy „zespół udziałów” we współwłasności” (por. Edward Gniewek, Kodeks cywilny, Księga druga, Własność i inne prawa rzeczowe, Komentarz, Zakamycze, 2001 r.), a żadnemu ze współwłaścicieli nie przysługuje własność fizycznie wydzielonej części rzeczy. Rzecz jako całość, jak i każda część tej rzeczy należy do wszystkich współwłaścicieli. Zniesienie omawianej współwłasności następuje poprzez dział spadku, który musi być poprzedzony stwierdzeniem nabycia spadku. Uprawnionym do nabycia własności rzeczy w drodze działu spadku jest wyłącznie spadkobierca danego spadkodawcy, a zatem zasadne jest twierdzenie, że prawo to nabywa się w drodze dziedziczenia po spadkodawcy, a nie od innego spadkobiercy.

Tak więc, jeżeli spadek dziedziczy kilku spadkobierców, każdy z nich – w chwili otwarcia spadku - nabywa ipso iure określony ułamkowo udział spadkowy (oraz odpowiednie udziały w przedmiotach należących do spadku), a nie poszczególne przedmioty wchodzące do spadku. Dochodzi wówczas do powstania wspólności majątku spadkowego. Wspólność ta nie jest tożsama ze wspólnością w częściach ułamkowych w rozumieniu przyjętym w art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, gdyż jej przedmiotem jest spadek, a nie rzecz. Wspólnością objęte są wszystkie prawa majątkowe podlegające dziedziczeniu i istniejące w chwili otwarcia spadku, a więc także prawa z istoty swej podzielne. W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom, stosownie do wielkości ich udziałów, przechodzą na nich. Ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom. Jeśli dotyczyły nieruchomości mogą stanowić podstawę wpisu do księgi wieczystej (zob. Kodeks cywilny, Komentarz, Tom II, pod red. prof. dr hab. Krzysztofa Pietrzykowskiego, Wydawnictwo C.H. BECK, Warszawa 1998, s. 918-919 oraz 934-935). Tak więc, na skutek działu spadku następuje „konkretyzacja” składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom. Inaczej mówiąc, dział spadku jest czynnością wtórną do nabycia spadku; nie można nabyć własności rzeczy tylko i wyłącznie w drodze działu spadku, bez nabycia spadku. Zatem stanowisko organów podatkowych, iż nabycie nieruchomości w drodze działu spadku nie mieści się w pojęciu „nabycia w drodze spadku” jest nieprawidłowe.

W konsekwencji wadliwy jest wniosek, że nie cały (lecz tylko wynikający z wielkości udziału spadkowego) przychód uzyskany ze sprzedaży części nieruchomości, której własność Wnioskodawczyni nabyła w wyniku działu spadku, wolny jest od podatku dochodowego na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie sposób również nie zauważyć, że celem wprowadzenia analizowanego w niniejszej sprawie przepisu było wykluczenie podwójnego opodatkowania przychodu ze sprzedaży nieruchomości i innych praw majątkowych, których nabycie podlegało wcześniej opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn (obowiązek podatkowy w tym podatku powstaje z chwilą przyjęcia spadku, a zatem bez względu na jego ewentualny późniejszy dział). Zaakcentować warto, że zaaprobowanie odmiennego stanowiska organów podatkowych w niniejszej sprawie prowadziłoby do sytuacji, w której sprzedaż nieruchomości dokonana przez wszystkich spadkobierców nie stanowiłaby źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, natomiast sprzedaż tej samej nieruchomości nabytej w całości od spadkodawcy przez jednego spadkobiercę, który otrzymał ją poprzez dział spadku rodziłaby obowiązek podatkowy. Sytuacja taka przeczyłaby zasadzie równości opodatkowania i pozostawałaby w sprzeczności z ratio legis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie sądów administracyjnych:

• wyrok NSA z dnia 13 września 2011 r. II FSK 500/10;
• wyrok NSA z dnia 8 lutego 2007 r. II FSK 187/06;
• wyrok NSA z dnia 12 października 2004 r. FSK 476/04;
• wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2008 r. II FSK 1276/07;
• wyrok WSA w Gliwicach z dnia 5 czerwca 2008 r. I SA/Gl 171/08;
• wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 października 2009 r. I SA/Gl 463/09.
  
  

W świetle powyższych rozważań Wnioskodawczyni uważa, że odpowiedź na pierwsze pytanie powinna być pozytywna, tym samym nie powinna uiścić podatku dochodowego od osób fizycznych ze zbycia nieruchomości w 2011 r. i zbędne tym samym jest odpowiadanie na drugie pytanie.

W dniu 30 marca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPB2/415-19/12-2/AJ stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 28 grudnia 2011 r. jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z 3 kwietnia 2012 r. wpłynęło do tut. Organu 4 kwietnia 2012 r. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z 25 kwietnia 2012 r. znak ILPB2/415W-60/12-2/JWP. Skuteczne doręczenie nastąpiło w 30 kwietnia 2012 r.

Dnia 16 maja 2012 r. do tut. Organu wpłynęła skarga na interpretację indywidualną z 30 marca 2012 r.

Pismem z 14 czerwca 2012 r. nr ILPB2/4160-20/12-2/JWP Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę, wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z 18 października 2012 r. sygn. akt I SA/Po 553/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z 27 listopada 2012 r. znak ILRP-007-304/12-2/AM Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wniósł skargę kasacyjną od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 26 marca 2015 r. sygn. akt II FSK 8/13 oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, wskazując zarazem, że przy powtórnym rozpatrzeniu wniosku Strony, organ interpretacyjny uwzględni ocenę prawną zawartą w tym wyroku.

Dnia 19 czerwca 2015 r. do tut. Organu wpłynęło pismo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 17 czerwca 2015 r. w sprawie zwrotu akt i doręczenia prawomocnego orzeczenia z 18 października 2012 r. sygn. akt I SA/Po 553/12.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 k.c.). Jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, a chwilą otwarcia spadku powstaje wspólność majątku spadkowego, która trwa aż do działu spadku (art. 1035 k.c.). Wspólność majątku spadkowego, powstała z chwilą otwarcia spadku, nie oznacza zarazem powstania współwłasności w poszczególnych składnikach majątkowych wchodzących w skład masy spadkowej. Spadkobiercy do działu spadku zachowują wyłącznie udział w majątku spadkowym, na który składają się (co do zasady) prawa, jak i obowiązki majątkowe spadkodawcy.

Dział spadku natomiast, to przede wszystkim pojęcie prawne oznaczające określenie wartości majątku wchodzącego w skład spadku oraz jego podział pomiędzy poszczególnych spadkobierców. Z dokonaniem działu spadku ustaje wspólność majątku spadkowego jaka powstaje w wyniku nabycia spadku przez kilku spadkobierców. Nie ma obowiązku dokonania działu, a może być on dokonany na drodze umowy lub na drodze postępowania sądowego. Do działu spadku stosuje się wprawdzie odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych, to jednak nieuzasadnione jest stawianie znaku równości między skutkami podatkowymi działu spadku oraz zniesienia współwłasności (art. 1035 k.c.). Pomimo wielu wspólnych cech, odpowiedniego stosowania przepisów o współwłasności w częściach ułamkowych do spadku przypadającego kilku spadkobiercom (art. 1035 k.c.), a nawet możliwości połączenia w jednym postępowaniu działu spadku i zniesienia współwłasności, zniesienie każdego z tych wspólnych praw następuje według odrębnych zasad zarówno merytorycznych, jak i formalnych.

NSA wskazał, że spadkobierca nie może bez zgody pozostałych spadkobierców rozporządzić udziałem w przedmiocie należącym do spadku (art. 1036 zd. 1 k.c.). W konsekwencji uznać należy, że wynikający z dziedziczenia określony udział ułamkowy spadkobiercy w masie spadkowej nie jest tożsamy z nabyciem w identycznych proporcjach udziału w poszczególnych składnikach majątkowych, w tym nieruchomościach, w skład tej masy wchodzących. Inaczej mówiąc udział w spadku, to nie to samo co udział w składnikach majątkowych objętych masą spadkową.

Ponadto, w opinii składu orzekającego Naczelnego Sądu Administracyjnego rację przyznać należy WSA w Poznaniu, że wspólność majątku spadkowego dotyczy majątku, który traktować należy jako całość. Z tych też względów wynikający z dziedziczenia udział spadkobiercy w masie spadkowej nie może być wprost przekładany na jego udział w poszczególnych ruchomościach, czy nieruchomościach wchodzących w skład masy spadkowej. Niezasadna jest wobec tego teza, że w dacie otwarcia spadku spadkobierczyni nabyła udział w nieruchomości wchodzącej w skład masy spadkowej, odpowiadający jej udziałowi spadkowemu. Jeszcze raz podkreślić należy, że z chwilą otwarcia spadku w 1973 r. (po zmarłym ojcu) oraz 1983 r. (po zmarłej matce) Skarżąca, jako spadkobierczyni, nabyła stosowny udział w całym mieniu objętym dziedziczeniem. W skład tego mienia wchodzą przecież także potencjalne długi spadkodawcy i to one w praktyce mogą rzutować na ostateczną wartość spadku. Ogólna wartość nabytych w drodze spadku rzeczy i praw majątkowych, po potrąceniu długów i ciężarów (tzw. czysta wartość) stanowi natomiast podstawę opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn (art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn). Obowiązek podatkowy w tym podatku ciąży na spadkobiercach, proporcjonalnie do nabytego w ten sposób udziału w całej masie spadkowej.

Z momentem dokonania działu spadku następuje jedynie skonkretyzowanie składników majątkowych, jakie w drodze dziedziczenia nabyte zostały przez spadkobierców. Nie niweczy to faktu, że do nabycia całości spadku (praw i obowiązków majątkowych zmarłego) doszło wcześniej, bo z chwilą śmierci spadkodawcy (art. 922 § 1 k.c.). Jeżeli zatem wskutek działu spadku nastąpią takie przesunięcia w ramach masy spadkowej, że każdy ze spadkobierców uzyska składniki majątkowe odpowiadające wartości jego udziału w całym majątku spadkowym (np. nieruchomość), a żaden z nich nie zostanie wzbogacony kosztem innego spadkobiercy, to zasadny jest wniosek, iż nie nastąpiło przysporzenie majątkowe, w stosunku do udziału w masie spadkowej. Istota podatków dochodowych sprowadza się natomiast do obłożenia tą daniną przyrostu mienia z określonego źródła przychodów. Skoro w wyniku działu spadku nie doszło do przyrostu mienia spadkobiercy, w stosunku do wartości nabytego uprzednio udziału spadkowego, czynność taka nie może być utożsamiana z nabyciem nieruchomości (udziału w nieruchomości ponad udział w spadku) w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) u.p.d.o.f. W tym miejscu wskazać wypada, że stosownie do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji, założyć można, iż wartość sprzedawanej przez Skarżącą nieruchomości mieściła się w udziale, jaki przysługiwał jej w masie spadkowej (sąd powszechny przyznał Skarżącej i jej bratu własność nieruchomości bez obowiązku spłaty na rzecz pozostałych spadkobierców). Ocena, czy spadkobierczyni uzyskała w wyniku działu spadku więcej niż wynika to z jej udziału spadkowego, wymaga odniesienia wartości otrzymanego w związku z tym mienia do całości wspólnego majątku spadkowego, a nie jego poszczególnych składników. NSA podkreślił, że udział spadkowy należy identyfikować z ułamkowym udziałem w całym mieniu składającym się na masę spadkową, a nie z udziałem w zindywidualizowanych składnikach majątkowych wchodzących w skład tej masy. Nie można zatem zgodzić się z organem, że w momencie otwarcia spadku Skarżąca nabyła (uzyskała prawo własności) udział w nieruchomości w wielkości odpowiadającej jego udziałowi spadkowemu. Przeciwnie, nabyła ona udział w całej, niepodzielnej masie spadkowej, na którą składają się prawa ale i obowiązki majątkowe spadkodawcy. Z chwilą otwarcia spadku prawa te i obowiązki weszły do majątku spadkobierców, stając się ich prawami i obowiązkami (art. 925 k.c.).

Dopiero z momentem działu spadku możliwe jest porównanie wartości odziedziczonego udziału w majątku wspólnym, z wartością tych składników majątkowych, które w wyniku działu przypadły spadkobiercy. Dział spadku (zarówno umowy, jak i sądowy) dokonywany jest w warunkach pełnej wiedzy o wartości mienia spadkowego, jak i składników majątkowych wchodzących w jego skład. Skoro w rozpatrywanej sprawie (stosownie do informacji zawartej we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji) wartość udziału spadkowego Skarżącej pokrywa się z wartością mienia uzyskanego w wyniku działu spadku, niezasadne są twierdzenia organu, że wskutek tego działu nastąpiło nabycie przez Skarżącą udziału we współwłasności nieruchomości ponad przypadający mu udział spadkowy. Inaczej będzie natomiast w sytuacji, gdy wskutek działu spadku spadkobierczyni uzyska składniki majątkowe (np. nieruchomość wchodzącą w skład masy spadkowej), ponad wartość jej udziału spadkowego w całym wspólnym majątku spadkowym. W takim przypadku przyrost majątku Skarżącej można identyfikować z nabyciem mienia ponad udział spadkowy. Przyrost ten, w stosunku do pierwotnego udziału spadkowego, stanowić będzie różnicę między wartością udziału spadkobierczyni w całej masie spadkowej (z dnia działu spadku), a wartością otrzymanych wskutek działu spadku składników majątkowych z tej masy. Przysporzenie majątku wystąpi niezależnie od tego czy spadkobierczyni zobowiązana zostanie względem pozostałych spadkobierców (którzy w wyniku działu doznali uszczuplenia mienia w stosunku do wartości nabytego udziału spadkowego) do spłaty wartości tej różnicy, czy też z obowiązku tego przez uprawnionych będzie uwolniona (w praktyce, zwłaszcza w przypadku umownego działu spadku, uprawnieni spadkobiercy nierzadko rezygnują z przysługującej im spłaty nadwyżki mienia spadkowego, którą uzyskał inny spadkobierca).

W świetle powyższego, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że z uwagi na fakt, do sprzedaży nieruchomości przez Skarżącą i Jej brata doszło w 2011 r. – z perspektywy 5-letniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. – uwzględnione może zostać jedynie przysporzenie majątkowe Skarżącej, będące następstwem dziedziczenia przez Nią spadku po zmarłym ojcu (1973 r.) oraz matce (1986 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 18 października 2012 r. sygn. akt I SA/Po 553/12 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 26 marca 2015 r. sygn. akt II FSK 8/13 – stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.