Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/4512-1-54/15-4/AS
z 11 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2015 r. (data wpływu 2 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępnienia samochodu osobowego do celów prywatnych pracowników (dojazdy do i z pracy) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępnienia samochodu osobowego do celów prywatnych pracowników (dojazdy do i z pracy).

Wniosek uzupełniono w dniu 29 kwietnia 2015 r. o dopłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jako firma budowlana Wnioskodawca zatrudnia również pracowników spoza siedziby firmy.

Do tej pory pracownicy dojeżdżali na bazę, gdzie przesiadali się do samochodów służbowych i kierowali się na wskazane przez właściciela budowy.

Obecnie Zainteresowany chciałby ułatwić stronę logistyczną organizacji pracy. Postanowił przekazać nieodpłatnie brygadzie czteroosobowej samochód firmowy, żeby dojeżdżali z domu bezpośrednio na budowę. Ułatwi to znacznie sprawy organizacyjne. Poza tym jest rodzajem zachęty, ponieważ pracownicy skarżą się na koszty dojazdu, a nawet zdarzyły się zwolnienia z pracy. Cztery osoby dojeżdżając tym samym samochodem generują niższe koszty oraz skracają znacznie czas dojazdu bezpośrednio z domu na budowę z pominięciem bazy. Koszt, który Wnioskodawca musiałby ponieść, to wydatek około 600 zł. Zainteresowany uwzględnił w nim koszt paliwa, ewentualnych częstszych napraw i przeglądów. Planuje pozostawić koszty paliwa po stronie pracodawcy, ponieważ budowy są w różnych miejscach. Jako firma zyskuje dodatkowy czas wydajnej pracy na budowie.

Jest to samochód osobowy, o pojemności silnika 1560 m³ z roku 2006. Samochód był w leasingu, w roku 2012 został wykupiony i widnieje w ewidencji środków trwałych, z miesięczną amortyzacją w wysokości 141 zł.

Wnioskodawca odliczył od rat leasingowych 50% VAT. Obecnie nie odlicza VAT od zakupu paliwa, a od innych zakupów i usług odlicza 50% VAT.

Chcąc wykorzystać nową możliwość przekazania samochodu służbowego pracownikom do dojazdu z domu na budowę planuje skorzystać z ryczałtu do opodatkowania przez pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia używania samochodu służbowego do celów prywatnych w wysokości 250 zł. Samochód zostanie przekazany protokołem odbioru jednemu z nich.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jeżeli Wnioskodawca odliczył VAT od rat leasingowych w wysokości 50%, ale za naprawy auta przed 1 kwietnia 2014 r. odliczał VAT w wysokości 100%, to czy ma On obowiązek obciążenia pracowników i odprowadzenia VAT z tytułu nieodpłatnego świadczenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek wykazania VAT należnego od nieodpłatnego świadczenia w wysokości 250 zł w Jego przypadku nie wystąpi, ponieważ Zainteresowanemu przysługiwało odliczenie 50% VAT naliczonego przy ratach leasingowych (art. 8 ust. 5 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyżej opisanego pytania w części dotyczącej obowiązku odprowadzenia podatku od towarów i usług z tytułu nieodpłatnego świadczenia polegającego na udostępnieniu pracownikom samochodu osobowego do dojazdów do i z pracy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 ustawy oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ustawy.

I tak, na mocy art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zatem interpretując powyższy przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika (w tym w szczególności m.in. do celów osobistych podatnika lub jego pracowników – do ich celów bezpośrednio konsumpcyjnych, które nie mają żadnego związku z działalnością przedsiębiorstwa podatnika), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu, wytworzeniu lub imporcie tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony nie powinno się opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Należy zwrócić uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją.

Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a więc potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów innych ustaw regulujących prawa i obowiązku pracowników i pracodawców, postanowień zbiorowych układów pracy, postanowień porozumień zbiorowych, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy itp.

Analizując natomiast treść art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, zauważyć należy, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują. Podkreślić należy przy tym, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to, czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Nie ma zatem podstaw do opodatkowania usług świadczonych wprawdzie nieodpłatnie, lecz w związku z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do treści art. 8 ust. 5 ustawy, obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2014 r., przepis ust. 2 pkt 1 nie ma zastosowania w przypadku użycia pojazdów samochodowych do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1, z tytułu:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów lub
2. nabycia, importu lub wytworzenia części składowych do tych pojazdów, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
   

Na mocy art. 8 ust. 6 ustawy, obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2014 r., w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i ust. 5, za nabycie towarów uznaje się również przyjęcie ich w używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Powyższe przepisy wyłączają konieczność rozliczenia podatku VAT w przypadku wykorzystania przez podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza pojazdów samochodowych objętych 50% ograniczeniem w odliczeniu podatku naliczonego.

Nadmienia się, że zgodnie z przepisem art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.
   
   

Na podstawie art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Ponadto, na mocy art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą, która weszła w życie z dniem 1 kwietnia 2014 r., w przypadku użycia przez podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza pojazdów samochodowych nabytych, importowanych lub wytworzonych przez podatnika przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przy których nabyciu, imporcie lub wytworzeniu kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% lub 60% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy zmienianej w art. 1 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a ustawy zmienianej w art. 1;
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b ustawy zmienianej w art. 1, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 tej ustawy

− nie więcej jednak niż odpowiednio 5000 zł lub 6000 zł, nie stosuje się przepisu art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy nowelizującej, na potrzeby ust. 1 przepis art. 8 ust. 6 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się odpowiednio.

Mając na uwadze treść przywołanych powyżej przepisów należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2014 r. nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nieodpłatne wykorzystanie dla celów innych niż działalność gospodarcza podatnika samochodów nabytych przed dniem 1 kwietnia 2014 r., w odniesieniu do których podatnikowi przysługiwało ograniczone prawo do odliczenia podatku.

Brak obowiązku opodatkowania nieodpłatnego wykorzystywania pojazdów samochodowych dla celów innych niż działalność gospodarcza nie dotyczy jednak pojazdów zakupionych przed dniem 1 kwietnia 2014 r. z pełnym prawem do odliczenia podatku.

Zatem należy wskazać, że zasada wyłączenia z opodatkowania użytku prywatnego nie jest stosowana w następujących sytuacjach:

• podatnik posiadał pełne prawo do odliczenia podatku zarówno przy nabyciu pojazdu, jak i zakupionych do niego części składowych,
• podatnik posiadał pełne prawo do odliczenia podatku przy nabyciu pojazdu, natomiast przy nabyciu części składowych do tego pojazdu prawo to zostało ograniczone do 50%,
• podatnik nie posiadał prawa do odliczenia podatku przy nabyciu pojazdu, natomiast przy nabyciu części składowych do niego posiadał prawo do odliczenia pełnego.
  
  

Ponadto należy zaznaczyć, że od dnia 1 kwietnia 2014 r. wyłączono obowiązek opodatkowania podatkiem od towarów i usług użytku prywatnego pojazdów zakupionych przed dniem 1 kwietnia 2014 r. objętych dotychczasowym ograniczonym (do 50% lub 60% kwoty podatku naliczonego, nie więcej jednak niż odpowiednio 5000 zł lub 6000 zł) prawem do odliczenia podatku VAT.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że jako firma budowlana Wnioskodawca zatrudnia również pracowników spoza siedziby firmy. Do tej pory pracownicy dojeżdżali na bazę, gdzie przesiadali się do samochodów służbowych i kierowali się na wskazane przez właściciela budowy. Obecnie Zainteresowany chciałby ułatwić stronę logistyczną organizacji pracy. Postanowił przekazać nieodpłatnie brygadzie czteroosobowej samochód firmowy, żeby dojeżdżali z domu bezpośrednio na budowę. Ułatwi to znacznie sprawy organizacyjne. Poza tym jest rodzajem zachęty, ponieważ pracownicy skarżą się na koszty dojazdu, a nawet zdarzyły się zwolnienia z pracy. Cztery osoby dojeżdżając tym samym samochodem generują niższe koszty oraz skracają znacznie czas dojazdu bezpośrednio z domu na budowę z pominięciem bazy. Koszt, który Wnioskodawca musiałby ponieść, to wydatek około 600 zł. Zainteresowany uwzględnił w nim koszt paliwa, ewentualnych częstszych napraw i przeglądów. Planuje pozostawić koszty paliwa po stronie pracodawcy, ponieważ budowy są w różnych miejscach. Jako firma zyskuje dodatkowy czas wydajnej pracy na budowie. Jest to samochód osobowy, o pojemności silnika 1560 m³ z roku 2006. Samochód był w leasingu, w roku 2012 został wykupiony i widnieje w ewidencji środków trwałych, z miesięczną amortyzacją w wysokości 141 zł. Wnioskodawca odliczył od rat leasingowych 50% VAT. Obecnie nie odlicza VAT od zakupu paliwa, a od innych zakupów i usług odlicza 50% VAT. Chcąc wykorzystać nową możliwość przekazania samochodu służbowego pracownikom do dojazdu z domu na budowę planuje skorzystać z ryczałtu do opodatkowania przez pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia używania samochodu służbowego do celów prywatnych w wysokości 250 zł. Samochód zostanie przekazany protokołem odbioru jednemu z nich.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania nieodpłatnego udostępnienia samochodu osobowego do celów prywatnych pracowników (dojazdy do i z pracy).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy wskazać, że skoro Wnioskodawca posiada samochód osobowy, który nabył przed dniem 1 kwietnia 2014 r. i przy jego nabyciu odliczył, jak sam wskazał, 50% podatku VAT, to w tym przypadku umożliwienie pracownikom użytkowania pojazdu samochodowego do celów prywatnych (czyli do celów osobistych pracowników – dojazdy do i z pracy), będzie stanowiło nieodpłatne świadczenie usług niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W takiej sytuacji bowiem zostaną spełnione przesłanki warunkujące wyłączenie z opodatkowania użytku pojazdu samochodowego na cele związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy podatkowe należy stwierdzić, że nieodpłatne udostępnianie pracownikom Wnioskodawcy samochodu do ich celów prywatnych (dojazdy do i z pracy) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 w związku z art. 8 ust. 6 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ww. oceny prawnej prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy dokonano przy założeniu (jak wskazano w opisie sprawy), że Zainteresowanemu przysługiwało ograniczone prawo do odliczenia podatku z tytułu nabycia samochodu osobowego. W sytuacji zmiany przedstawionego opisu sprawy, a w szczególności, gdyby Wnioskodawcy takie prawo nie przysługiwało, niniejsza interpretacja traci swoją moc.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępnienia samochodu osobowego do celów prywatnych pracowników (dojazdy do i z pracy). Natomiast, kwestia dotycząca zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług oraz w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie obciążania pracowników kosztami za paliwo (pytanie oznaczone nr 3 we wniosku), sposobu płatności przez pracowników za zużyte paliwo (pytanie oznaczone nr 4 we wniosku) oraz obowiązku obciążania pracownika podatkiem VAT (część pytania oznaczonego nr 5 we wniosku), została załatwiona postanowieniem o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 29 kwietnia 2015 r. nr ILPP1/4512-1-54/15-3/AS. Z kolei wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczący przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów (pytania nr 1, 2 i 6 z wniosku) zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.