2015.09.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-249/15/MK
z 22 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 czerwca 2015 r. (data wpływu do Biura – 22 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sporządzenia korekty informacji PIT-11 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sporządzenia korekty informacji PIT-11.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Muzeum), jako samorządowa instytucja kultury, zatrudnia na podstawie umowy o pracę pracowników. Pracownicy merytoryczni, realizując swój zakres czynności uzyskują rezultaty pracy stanowiące przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze i uprawnieni są z tego tytułu do korzystania z 50% kosztów uzyskania przychodu zgodnie z przepisami o prawie autorskim. Uprawnieni są do tego również na mocy zarządzenia Dyrektora Muzeum oraz podpisanych przez pracowników aneksów do umów o pracę.

Zgodnie z tymi aneksami wynagrodzenie składa się z:

wynagrodzenia za przekazanie – na pracodawcę – majątkowych praw autorskich do wykonanych prac twórczych, chronionych prawem autorskim, z zastrzeżeniem: do wysokości 50% wynagrodzenia zasadniczego,
pozostałej części wynagrodzenia niepodlegającej przepisom prawa autorskiego.

Powyższe 50% koszty uzyskania przychodu mają zastosowanie jedynie do ściśle określonych prac, które wyszczególnione są w zarządzeniu Dyrektora Muzeum, m.in.: samodzielne prace badawcze, wykłady, referaty, opracowania koncepcji wystaw, przygotowanie publikacji.

Pracodawca nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe do utworów stworzonych przez pracownika w ramach i w wyniku wykonywanych obowiązków wynikających ze stosunku pracy.

Zgodnie z aneksami i zarządzeniem Dyrektora podział wynagrodzenia pracowników merytorycznych następuje dopiero po zakończeniu roku podatkowego. Pracownicy do 20 stycznia następnego roku za rok ubiegły, składają arkusze ewidencyjne z wyszczególnieniem prac twórczych i czasu poświęconego na ich wykonanie – co jest niezbędne do ustalenia procentowego udziału wynagrodzenia stanowiącego prace twórcze w całym wynagrodzeniu. Następnie powołana komisja dokonuje ich kwalifikacji jako prace twórcze.

Muzeum jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych odprowadza co miesiąc zaliczki na podatek dochodowy do Urzędu Skarbowego, wyliczone z zastosowaniem podstawowych kosztów uzyskania przychodu. Dlatego też Muzeum po zakończonym roku podatkowym, przekazuje podatnikom i do Urzędu Skarbowego informację PIT-11 bez podziału na wynagrodzenie i koszty uzyskania przychodu dotyczące praw autorskich (wykazuje koszty faktycznie uwzględnione przy poborze zaliczek na podatek).

Informacje PIT-11 należy przekazać do końca lutego roku następującego po roku podatkowym wykazanym w PIT-11, a prace związane z wyliczeniem wynagrodzenia oraz 50% kosztów uzyskania przychodów, dotyczących praw autorskich niejednokrotnie przekraczają ten termin (z uwagi na prace komisji kwalifikującej prace jako prace twórcze).

Pracownik ds. płacowych sporządza na niesformalizowanym druku informację uzupełniającą do PIT-11, gdzie zawarty jest podział na wynagrodzenie:

należności ze stosunku pracy – podstawowe koszty uzyskania przychodu, oraz
należności, do których zastosowano odliczenie kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy – koszty 50% (po odliczeniu składek społecznych, dotyczących tego wynagrodzenia) dotyczące prac twórczych.

Pracownik wykorzystuje tę informację uzupełniającą do sporządzenia przez siebie rozliczenia rocznego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy płatnik postępuje słusznie sporządzając imienne zaświadczenia (na niesformalizowanych drukach) dla celów rozliczenia rocznego podatku zrealizowanych prac, do których mają zastosowanie 50% koszty uzyskania przychodów, a nie koryguje imiennej informacji PIT-11?
Czy zaświadczenia na niesformalizowanych drukach – dotyczące podziału wynagrodzenia i kosztów uzyskania przychodów należy również przekazać do Urzędu Skarbowego?

Wnioskodawca uważa, że postępuje prawidłowo nie korygując informacji PIT-11, gdyż w informacjach tych płatnik (Wnioskodawca) jest obowiązany do wykazania kosztów uzyskania przychodów, w takiej wysokości, jaka faktycznie została zastosowana przy obliczaniu i comiesięcznym przekazywaniu do Urzędu Skarbowego) zaliczki na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzenia przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskania przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy.

W myśl art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Z kolei zgodnie z treścią art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej niż wynika to z treści art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że tylko wówczas gdy:

praca wykonywana przez pracownika, jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2006 r. Nr. 90, poz. 631, ze zm.),
pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,
umowa o pracę przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi na część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz pracodawca prowadzi stosowną dokumentację w tym zakresie, np. prowadzi szczegółową ewidencję

do przychodu z tego źródła mogą być zastosowane podwyższone koszty uzyskania przychodu, zgodnie z treścią powołanego art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika, że Muzeum, jako samorządowa instytucja kultury, zatrudnia na podstawie umowy o pracę pracowników. Pracownicy merytoryczni, realizując swój zakres czynności uzyskują rezultaty pracy, stanowiące przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze i uprawnieni są z tego tytułu, do korzystania z 50% kosztów uzyskania przychodu zgodnie z przepisami o prawie autorskim. Uprawnieni są do tego również na mocy zarządzenia Dyrektora Muzeum oraz podpisanych przez pracowników aneksów do umów o pracę.

Zgodnie z tymi aneksami wynagrodzenie składa się z:

wynagrodzenia za przekazanie – na pracodawcę – majątkowych praw autorskich do wykonanych prac twórczych, chronionych prawem autorskim, z zastrzeżeniem: do wysokości 50% wynagrodzenia zasadniczego,
pozostałej części wynagrodzenia niepodlegającej przepisom prawa autorskiego.

Pracodawca nabywa z chwilą przyjęcia utworu, autorskie prawa majątkowe do utworów stworzonych przez pracownika w ramach i w wyniku wykonywanych obowiązków wynikających ze stosunku pracy.

Zgodnie z aneksami i zarządzeniem Dyrektora podział wynagrodzenia pracowników merytorycznych następuje dopiero po zakończeniu roku podatkowego. Pracownicy do 20 stycznia następnego roku za rok ubiegły, składają arkusze ewidencyjne z wyszczególnieniem prac twórczych i czasu poświęconego na ich wykonanie – co jest niezbędne do ustalenia procentowego udziału wynagrodzenia, stanowiącego prace twórcze w całym wynagrodzeniu. Następnie powołana komisja dokonuje ich kwalifikacji jako prace twórcze.

Pracownik ds. płacowych sporządza na niesformalizowanym druku informację uzupełniającą do PIT-11, gdzie zawarty jest podział na wynagrodzenie:

należności ze stosunku pracy – podstawowe koszty uzyskania przychodu, oraz
należności, do których zastosowano odliczenie kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy – koszty 50% (po odliczeniu składek społecznych, dotyczących tego wynagrodzenia) dotyczące prac twórczych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny i powołane powyżej przepisy prawa należy jeszcze raz zaznaczyć, że 50% koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy mogą zostać zastosowane do przychodów uzyskiwanych w ramach umowy o pracę.

W przedstawionym stanie faktycznym koszty te znajdą zastosowanie do tej części wynagrodzenia, która przysługuje pracownikowi za pracę twórczą wykonywaną przez niego w ramach obowiązków pracowniczych.

Należy natomiast wskazać, że na Wnioskodawcy – jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych od przychodu uzyskiwanego przez pracowników zatrudnionych u Wnioskodawcy – ciążą określone obowiązki.

Zgodnie z art. 8 ww. Ordynacji podatkowej płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zakład pracy pobiera więc zaliczki od dochodu, za który w rozumieniu art. 32 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o którym mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a (…).

Z kolei w myśl art. 32 ust. 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakład pracy przy obliczaniu zaliczki nie stosuje kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 9 pkt 1-3, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym pracownik złoży płatnikowi pisemne oświadczenie o rezygnacji z ich stosowania. Oświadczenie to składa się odrębnie dla każdego roku podatkowego.

Na podstawie powyżej przytoczonych regulacji należy zauważyć, że zakład pracy zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako płatnik jest zobowiązany do poboru zaliczek od dochodu uzyskanego przez zatrudnionych w tym zakładzie pracy pracowników. Obliczenie, pobranie i odprowadzenie zaliczki (podatku) przez zakład pracy – z racji konstrukcji tego podatku – musi w szczególności uwzględniać (przez pomniejszenie) koszty uzyskania tego przychodu ustalone według zasady wynikającej z art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub też wynikającej z art. 22 ust. 9 pkt 1-3.

Należy podkreślić, że zakład pracy nie może się sam zwolnić – przy poborze zaliczki – z należytego, tj. wynikającego z przepisów prawa potrącania kosztów. Ustawodawca jednoznacznie określił bowiem, w jaki sposób płatnik winien obliczyć zaliczkę.

Jak wynika z art. 32 ust. 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakład pracy ma obowiązek potrącania kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 9 pkt 1-3 (a więc – pkt 3 – w wysokości 50%) do miesiąca, w którym pracownik złoży pracodawcy pisemne oświadczenie o rezygnacji z ich stosowania. Takie oświadczenie składa się odrębnie dla każdego roku podatkowego. Oznacza to, że zasadniczo decyzję o rezygnacji ze stosowania przez pracodawcę podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, tj. kosztów określanych według 50% stawki podejmuje i przekazuje pracodawcy pisemnie pracownik. Zatem brak decyzji pracownika o rezygnacji stosowania kosztów w wysokości 50% nie pozwala pracodawcy na stosowanie kosztów uzyskania przychodów w innej wysokości.

Należy przy tym podkreślić, że koszty uzyskania przychodów w wysokości 50% stosuje się do tej części wynagrodzenia ze stosunku pracy lub stosunku służbowego, które spełnia przesłanki wynikające z przepisów dotyczących korzystania z praw autorskich przez pracownika.

W omawianym przypadku należy zwrócić uwagę na fakt, że zgodnie z aneksami i Zarządzeniem Dyrektora podział wynagrodzenia pracowników merytorycznych następuje dopiero po zakończeniu roku podatkowego. Pracownicy do 20 stycznia następnego roku za rok ubiegły, składają arkusze ewidencyjne z wyszczególnieniem prac twórczych i czasu poświęconego na ich wykonanie – co jest niezbędne do ustalenia procentowego udziału wynagrodzenia, stanowiącego prace twórcze w całym wynagrodzeniu. Następnie powołana komisja dokonuje ich kwalifikacji jako prace twórcze.

Ten sposób działania Wnioskodawcy, w momencie dokonywania wypłaty comiesięcznego wynagrodzenia wyklucza możliwość ustalenia, która część wynagrodzenia jest objęta kosztami uzyskania przychodów w wysokości 50%, ponieważ dopiero po roku nastąpi podział czasu pracy twórczej i pracy nietwórczej, które przełoży się na odpowiednie rozliczenie tego wynagrodzenia.

Tym samym, jeśli istotnie Wnioskodawca nie może w momencie dokonywania wypłaty wynagrodzenia miesięcznego takiego ustalenia dokonać, to nie może w rozliczeniu wynagrodzenia miesięcznego uwzględniać ww. kosztów uzyskania przychodów. To oznacza, że Wnioskodawca zobowiązany jest pobrać zaliczkę od tego wynagrodzenia przy zastosowaniu kosztów określonych w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To w konsekwencji nakłada na Wnioskodawcę obowiązek wykazania w informacji PIT-11 kosztów uzyskania przychodów, w takiej wysokości, jaka faktycznie została przez niego potrącona (zastosowana) przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy.

Ponadto należy zauważyć, iż ustawodawca ukształtował rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym. Czynności podejmowane przez płatnika, polegające na obliczeniu, pobraniu i wpłaceniu należności mają charakter czynności materialno-technicznych. Obowiązek podatkowy ciąży ostatecznie na podatniku. Płatnik natomiast, przekazuje organowi podatkowemu pieniądze podatnika. Z chwilą pobrania podatku i przekazania jego równowartości na rachunek właściwego urzędu skarbowego obowiązek płatnika wygasa.

Jednakże przepisy ustawy Ordynacja podatkowa przewidują odpowiedzialność płatnika za jego nieprawidłowe wywiązanie się z obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ustawodawca zobowiązał także płatnika do sporządzania – zgodnie z obowiązującymi przepisami – informacji i deklaracji podatkowych.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z przepisu art. 81 § 1 ww. ustawy wynika, iż jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast § 2 tego artykułu stanowi, iż skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Z treści art. 81 Ordynacji podatkowej wynika zatem, że korekta deklaracji (informacji) ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Błędnie mogła zostać określona m.in. wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, a także inne dane zawarte w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Dlatego też powołane wyżej przepisy znajdują zastosowanie do korekt m.in. informacji PIT-11.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne oraz treść wniosku należy stwierdzić, że zaistniała sytuacja – opisana we wniosku – nie nakłada na Wnioskodawcę obowiązku dokonania korekt wystawionych pracownikom informacji PIT-11, bowiem wystawione informacje PIT-11 sporządzane były prawidłowo, odzwierciedlały zaistniały stan faktyczny, a więc wysokość pobranych przez płatnika – Wnioskodawcę – zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zatem brak jest podstaw prawnych do ich korygowania.

Należy również zwrócić uwagę na fakt, że żadne przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie nakładają na płatnika obowiązku sporządzania na niesformalizowanym druku informacji uzupełniającej do PIT-11, gdzie zawarty jest podział na wynagrodzenie, do którego mają zastosowanie 50% koszty uzyskania przychodów i wynagrodzenia, do którego koszty te nie mają zastosowania i przekazania tych informacji uzupełniających pracownikom i właściwym dla pracowników Urzędom Skarbowym. Jednak nic nie stoi na przeszkodzie aby takie informacje uzupełniające przekazać pracownikom Wnioskodawcy oraz właściwym Urzędom Skarbowym.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin