2015.09.24 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-278/15/DP
z 24 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 czerwca 2015 r. (data wpływu do Biura – 2 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom wydatków związanych z podróżami wynikającymi z wypełniania obowiązków służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom wydatków związanych z podróżami wynikającymi z wypełniania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie handlu wyrobami tytoniowymi na terenie Polski. Wnioskodawca dokonuje zakupu wyrobów tytoniowych w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia wyrobów akcyzowych i następnie dystrybuuje je poprzez hurtownie oraz sieci handlowe. W celu rozwoju kanałów sprzedaży i pozyskiwania nowych klientów, Wnioskodawca zatrudnia pracowników na stanowiskach kierowników sprzedaży i kierowników handlowych oraz przedstawicieli handlowych.

Zakres obowiązków służbowych kierowników sprzedaży obejmuje m.in. realizację regionalnych strategii sprzedaży, zarządzanie sprzedażą, realizację planów dystrybucji produktów. Do obowiązków kierownika działu handlowego należy przede wszystkim pozyskiwanie nowych klientów, podtrzymywanie kontaktów ze stałymi klientami, realizacja planów sprzedaży. Przedstawiciele handlowi odpowiadają za zapewnienie współpracy z kluczowymi klientami, realizację indywidualnego planu sprzedaży oraz zobowiązani są do regularnych wizyt w detalicznym kanale dystrybucji.

Miejscem pracy określonym w umowie o pracę jest, w zależności od danej osoby, obszar jednego lub kilku województw lub obszar kraju (Polska). W związku z realizacją wyżej wymienionych obowiązków, każdy z pracowników mobilnych zatrudnionych na wyżej opisanych stanowiskach zobowiązany jest do osobistych wyjazdów do kontrahentów, jak i do poszukiwania nowych potencjalnych klientów. W związku z wykonaniem wskazanych obowiązków pracownicy odbywają regularne i częste podróże na obszarze wskazanym w umowie, jako miejsce wykonywania pracy. W zależności od charakteru i miejsca docelowego wyjazdu, pracownicy przemieszczają się powierzonym im samochodem służbowym lub innymi środkami transportu na terenie kraju (kolej, samolot). Ze względu na rozległy obszar wykonywania pracy lub zakres obowiązków zleconych przez Wnioskodawcę (np. spotkanie z kontrahentem w kolejnym dniu), zdarza się, że pracownik nie ma możliwości powrotu do miejsca zamieszkania i pozostaje w danym dniu na nocleg w hotelu.

W związku z odbywanymi wyjazdami poza siedzibę Wnioskodawcy, pracownicy ponoszą wydatki związane z realizacją podróży i niezbędne do wykonania powierzonych obowiązków służbowych, w szczególności:

wydatki na nocleg w trasie,
zakupy paliwa do samochodów służbowych,
opłaty za autostradę, opłaty parkingowe,
przejazdy taksówką,
bilety kolejowe lub lotnicze (w zależności od miejsca docelowego wyjazdu).

Pracownicy dostarczają na potwierdzenie powyższych wydatków faktury lub rachunki, a jeśli nie jest możliwe ich uzyskanie, również paragony (np. za przejazd taksówką). Na podstawie przedłożonych do rozliczenia dokumentów, opisanych przez pracowników, zaakceptowanych merytorycznie przez bezpośrednich przełożonych oraz formalnie i rachunkowo, Wnioskodawca zwraca równowartość poniesionych wydatków. Dokumenty, o których mowa wyżej, wystawiane są na Wnioskodawcę jako nabywcę.

Podróże odbywane przez pracowników mobilnych w ramach obszaru stanowiącego miejsce wykonywania pracy nie mogą być uznane za podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Podróże pracowników mobilnych mają bezpośredni związek z wykonywaną pracą i są niezbędne do wykonywania zadań służbowych, wskazanych w umowie o pracę.

Opisany stan faktyczny dotyczy podróży pracowników, które dotychczas miały miejsce na terenie kraju, przy czym sytuacja ta na pewno będzie miała miejsce w kolejnych latach.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy opisane we wniosku wydatki związane z podróżami (m.in. za noclegi w trasie, paliwo do samochodów służbowych, opłaty za przejazdy autostradami oraz opłaty parkingowe) stanowią przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu?
Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do naliczenia i poboru podatku dochodowego od opisanych wydatków zwracanych pracownikom?

Zdaniem Wnioskodawcy ponoszone przez pracowników mobilnych wydatki, w tym za noclegi w trasie, paliwo do samochodów służbowych, opłaty za przejazdy płatnymi drogami, opłaty parkingowe, nie wiążą się z przysporzeniem majątkowym po stronie pracownika, a zatem nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca powołał treść art. 12 ust. 1 ww. ustawy oraz wskazał, że użycie słowa „w szczególności” we wskazanym przepisie wskazuje, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Tym samym przychodami ze stosunku pracy będą wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne lub nieodpłatne świadczenia, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym i skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego. Jednak aby można było mówić o powstaniu przychodu ze stosunku pracy, po stronie pracownika musi dojść do przysporzenia majątkowego, którego źródłem będzie stosunek pracy.

Wnioskodawca podkreślił, że kwestie związane z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczącymi „innych nieodpłatnych świadczeń” jako ewentualnego przychodu ze stosunku pracy, były przedmiotem niejednolitego orzecznictwa sądów administracyjnych. Problematyka nieodpłatnych świadczeń uzyskiwanych przez pracowników stała się przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego, w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., K 7/1, w którym Trybunał orzekł, że art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w zw. z art. 217 Konstytucji RP. W wyroku Trybunał analizował opodatkowanie świadczeń, które mogą być nawet potencjalnie otrzymane przez pracownika w związku z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy, a które są dodatkowo ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę. Trybunał wskazał, że kryterium wyodrębnienia świadczeń objętych podatkiem dochodowym, musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika. Trybunał orzekł, że jest tak wtedy, gdy świadczenie stanowi realne przysporzenie majątkowe (korzyść) dla pracownika, którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Jednak, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte, jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym. W konsekwencji, Trybunał wskazał, na kryteria, którymi należy się kierować przy określeniu, czy w konkretnym przypadku dochodzi do „innych nieodpłatnych świadczeń” stanowiących przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Trybunał stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które spełniają następujące przesłanki:

zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W opinii Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji, wskazane kryteria nie są spełnione. Jak wskazano we wniosku, w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych pracownicy ponoszą wydatki na nocleg w trasie, zakupy paliwa do samochodów służbowych, opłaty za autostradę, opłaty parkingowe, przejazdy taksówką i/lub bilety kolejowe lub lotnicze (w zależności od miejsca docelowego wyjazdu). Opisane wydatki zwracane pracownikom Wnioskodawcy mają bezpośredni związek z wykonywaniem przez pracowników mobilnych obowiązków służbowych, wynikających z umowy o pracę. Wydatki te nie mają związku z celami osobistymi pracowników, a wyłącznie z celami służbowymi. W trakcie świadczenia pracy zatrudnieni pracownicy ponoszą je w związku z wykonywaniem określonych zadań na rzecz pracodawcy. W celu realizacji obowiązków służbowych pracownik w pewnych sytuacjach zmuszony jest do skorzystania z noclegu poza miejscem zamieszkania, a zasadność korzystania przez pracownika z noclegu poza miejscem zamieszkania jest stwierdzana przez pracodawcę w trakcie kontroli merytorycznej i zatwierdzania dokumentów.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy opisywane wydatki, tj. koszty noclegu w trasie, zakupy paliwa do samochodów służbowych, opłaty za autostradę, opłaty parkingowe, przejazdy taksówką i/lub bilety kolejowe lub lotnicze (w zależności od miejsca docelowego wyjazdu), są ponoszone w interesie pracodawcy. W konsekwencji otrzymywany przez pracownika zwrot poniesionych wydatków na nocleg, jest świadczeniem spełnianym w interesie pracodawcy, a nie pracownika. Zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swoje obowiązki w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejsca zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten stanowi koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że brak jest podstaw do uznania, iż w sytuacji, gdy pracodawca zwraca pracownikowi, uznane za zasadne i leżące w interesie Wnioskodawcy wydatki związane z podróżą, w tym wydatki na nocleg, to zwrot ten powoduje zwiększenie wartości majątku pracownika. Nie można uznać, że zwrot wydatków związanych z wyjazdami w celu realizacji zadań służbowych, stanowi jakąkolwiek korzyść finansową dla pracownika powodującą zwiększenie jego majątku. Także ze względu na powierzenie pracownikowi obowiązków na określonym w umowie obszarze działalności firmy, poza miejscem zamieszkania pracownika, nie można przyjąć, że po stronie pracownika powstanie przychód w postaci wartości noclegu lub innych wydatków związanych z wyjazdami na obszarze stanowiącym miejsce wykonywania pracy.

Wnioskodawca wskazał, że w świetle treści art. 22 Kodeksu pracy – pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę i są związane z realizacją przepisów Kodeksu pracy.

Reasumując, Wnioskodawca jest zdania, że wartość wydatków związanych z podróżami pracowników mobilnych, w tym z zapewnieniem noclegu pracownikom działającym w interesie pracodawcy, w ramach określonych warunków umowy o pracę – nie stanowią przychodów pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ponoszone przez pracowników mobilnych wydatki za noclegi w trasie, paliwo do samochodów służbowych, opłaty za przejazdy autostradami oraz opłaty parkingowe i/lub bilety kolejowe oraz lotnicze, mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych i są niezbędne do wykonywania tych zadań, a ich zwrot nie może być traktowany jako przychód ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W odniesieniu do pytania 2 sformułowanego we wniosku, ponieważ w tej sytuacji nie powstaje przychód po stronie pracownika, konsekwentnie Wnioskodawca nie występuje w roli płatnika i nie ma obowiązku naliczania, pobierania i odprowadzania podatku, jak również sporządzania stosownych informacji podatkowych zgodnie z art. 31 ww. ustawy.

Na potwierdzenie swego stanowiska Wnioskodawca przytoczył fragment wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 23 października 2014 r. (sygn. akt I SA/Ke 463/14).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

O sposobie określania tej wartości stanowi, art. 11 ust. 2a ww. ustawy, z którego wynika, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w celu rozwoju kanałów sprzedaży i pozyskiwania nowych klientów, Wnioskodawca zatrudnia pracowników na stanowiskach kierowników sprzedaży i kierowników handlowych oraz przedstawicieli handlowych. Miejscem pracy określonym w umowie o pracę jest, w zależności od danej osoby, obszar jednego lub kilku województw lub obszar kraju (Polska). W związku z wykonaniem obowiązków pracownicy odbywają regularne i częste podróże na obszarze wskazanym w umowie, jako miejsce wykonywania pracy. W zależności od charakteru i miejsca docelowego wyjazdu, pracownicy przemieszczają się powierzonym im samochodem służbowym lub innymi środkami transportu na terenie kraju (kolej, samolot). Ze względu na rozległy obszar wykonywania pracy lub zakres obowiązków zleconych przez Wnioskodawcę (np. spotkanie z kontrahentem w kolejnym dniu), zdarza się, że pracownik nie ma możliwości powrotu do miejsca zamieszkania i pozostaje w danym dniu na nocleg w hotelu.

wydatki na nocleg w trasie,
zakupy paliwa do samochodów służbowych,
opłaty za autostradę, opłaty parkingowe,
przejazdy taksówką,
bilety kolejowe lub lotnicze (w zależności od miejsca docelowego wyjazdu).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz.U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego, za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Należy zaznaczyć także, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Skorzystanie przez pracowników ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę, sfinansowania paliwa do samochodów służbowych, opłat za przejazdy autostradami oraz opłat parkingowych jak również kosztów przejazdu taksówkami, kosztów biletów kolejowych lub lotniczych niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść.

Sfinansowanie kosztów noclegów w trasie leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajają w innym miejscu i w inny sposób oraz którzy – gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę – nie mieliby powodu do ponoszenia kosztu ww. świadczeń. Pracownicy nie mieliby również powodu do ponoszenia innych opisanych we wniosku kosztów związanych z podróżami, gdyby nie konieczność realizacji obowiązków służbowych.

Biorąc pod uwagę tak przedstawiony stan faktyczny, uznać więc należy, iż wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów noclegów w trasie, paliwa do samochodów służbowych, opłat za przejazdy autostradami oraz opłat parkingowych, kosztów przejazdu taksówkami, kosztów biletów kolejowych lub lotniczych, związane z wykonywaniem przez pracowników pracy w miejscu i czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową) nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Tym samym na Wnioskodawcy jako pracodawcy (płatniku) nie ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika, nie jest on zobowiązany do naliczenia i poboru podatku dochodowego od przedmiotowych wydatków zwracanych pracownikom.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego należy wskazać, że źródłem prawa są przepisy a nie orzecznictwo. Podkreślić należy, że wyroki stanowią cenny dorobek w wykładni prawa ale jako takie nie mogą stanowić podstawy do rozstrzygnięcia w zakresie analizowanego przepisu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-512 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin