Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-55/15-2/AP
z 14 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2015 r. (data wpływu 15 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych konfiskaty zastawionej rzeczy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych konfiskaty zastawionej rzeczy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (dalej: Wnioskodawca), której główny przedmiot to „Pozostałe formy udzielania kredytów” (64.92.Z. PKD).

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej udziela oprocentowanych pożyczek innym podmiotom, w szczególności osobom fizycznym (dalej: Pożyczkobiorcy). W celu zabezpieczenia terminowego zwrotu pożyczki Wnioskodawca przyjmuje od Pożyczkobiorców zastawione rzeczy (przedmiot zastawu jest przewłaszczany na Wnioskodawcę), (dalej: umowa pożyczki).

W trakcie realizacji ww. umów pożyczek niejednokrotnie dochodzi do sytuacji, w których to oświadczenie woli składane przez Pożyczkobiorcę w zakresie prawa własności zastawionych (przewłaszczonych) rzeczy jest fałszywe. Celem Pożyczkobiorcy najprawdopodobniej jest wyłudzenie kwoty pożyczki oraz wyzbycie się rzeczy pochodzącej z przestępstwa bądź wykroczenia. Wnioskodawca dowiaduje się o potencjalnym wyłudzeniu, gdy odpowiednie organy władzy publicznej konfiskują rzeczy będące w jego posiadaniu.

W przypadku ziszczenia się powyższego scenariusza - Wnioskodawca najczęściej ponosi podwójną stratę, tj. traci:

1. środki pieniężnie, które przeznaczył na nabycie skonfiskowanej rzeczy, tj. kwotę, którą przekazał Pożyczkobiorcy w dobrej wierze jako pożyczkę oraz utracone przychody z tytułu: naliczanych odsetek, przechowania tejże rzeczy i sporządzenia umowy,
2. skonfiskowaną rzecz.
   
   

Zdarza się również, że podczas zatrzymania rzeczy (konfiskaty) przez właściwe organy władzy publicznej - nie udaje się im stwierdzić, że dany przedmiot pochodzi z przestępstwa bądź wykroczenia. W konsekwencji skonfiskowana rzecz zwracana jest Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca w momencie dokonania konfiskaty rzeczy może rozpoznać stratę oraz zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów?
2. Czy w momencie zwrotu Wnioskodawcy skonfiskowanej rzeczy - z tytułu której stratę zaliczył do kosztów uzyskania przychodu - powinien on skorygować ujemnie koszty uzyskania przychodów o kwotę tej straty?
3. W jakiej wysokości Wnioskodawca powinien rozpoznać stratę, tj. czy stanowią ją wyłącznie wydatki poniesione na nabycie danej rzeczy (kwota udzielonej pożyczki) czy też powinny być one powiększone o równowartość utraconych korzyści, tj. odsetek i innych należności realizowanych podczas spłaty pożyczki?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1, w momencie dokonania konfiskaty rzeczy może rozpoznać stratę oraz zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2 Wnioskodawca wyraził pogląd, że w momencie otrzymania zwrotu skonfiskowanej rzeczy - z tytułu której stratę zaliczył uprzednio do kosztów uzyskania przychodu - powinien skorygować ujemnie koszty uzyskania przychodów o kwotę tej straty.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 3, powinien on rozpoznać stratę wyłącznie w kwocie wydatków poniesionych na nabycie rzeczy (kwota udzielonej pożyczki).

Uzasadnienie przyjętego stanowiska.

Pytanie 1.

Stosownie do treści przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ustawy o PIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem jego przedsiębiorstwa.

Zdarzenie powodujące szkodę - konfiskata zastawionej (przewłaszczonej) rzeczy przedstawiona w stanie faktycznym - z natury rzeczy nie służy osiągnięciu przychodów, jak tego wymaga art. 22 ust. 1 ustawy o PIT. Celowi osiągnięcia przychodów służy natomiast sama działalność gospodarcza, a strata jest jedynie ubocznym skutkiem tej działalności.

Pojęcie straty jako kosztu uzyskania przychodu nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Definicja straty w ustawie odnosi się wyłącznie do wyniku działalności podatnika - zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o PIT, jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, to różnica jest stratą.

Zdaniem Wnioskodawcy - strata powstała w towarach stanowiących składnik majątku jego przedsiębiorstwa - w wyniku konfiskaty przez uprawnione organy władzy publicznej stanowi koszt uzyskania przychodu ze względu na fakt, iż konfiskowane rzeczy będące przedmiotem zastawu (przewłaszczenia) są nierozerwalnie związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i inwestycja środków pieniężnych (udzielenie pożyczki) w ich nabycie stanowi jeden z etapów osiągania przez niego przychodów. Zazwyczaj kwota udzielanej pożyczki przez Wnioskodawcę jest skalkulowana w ten sposób, by w przypadku braku jej spłaty przez pożyczkobiorcę, podczas sprzedaży zastawionej (przewłaszczonej) rzeczy mógł on odnieść dodatni wynik finansowy. Wnioskodawca bierze w posiadanie zastawione rzeczy w dobrej wierze oraz odbiera od pożyczkobiorców oświadczenie woli o przysługującym im prawie własności do rzeczy będących przedmiotem zastawu (przewłaszczenia) - w związku z czym nie może być mowy o niedochowaniu przez Wnioskodawcę należytej staranności podczas realizacji umów pożyczki. Od momentu konfiskaty zastawionej (przewłaszczonej) rzeczy Wnioskodawca nie może nią dysponować i osiągać przychodów z tytułu jej odpłatnego zbycia - dlatego jego zdaniem zasadne wydaje się być zaliczenie rozpoznanej straty finansowej do kosztów uzyskania przychodów.

Minister Finansów niejednokrotnie przedstawiał stanowisko zbieżne ze stanowiskiem Wnioskodawcy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 12 lipca 2010 r. (sygn. ILPB1/415-425/10-2/TW) stwierdził, że:

„Ponadto pomimo tego, że samochód może pochodzić z kradzieży nie będzie to skutkowało obowiązkiem skorygowania kosztów uzyskania przychodów, ponieważ ma tu zastosowanie zasada kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określona w art. 22 ust. 1 stanowiąca, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodów z wyjątkiem art. 23 cyt. ustawy”.

Interpretacja organu dotyczyła co prawda stanu faktycznego, w którym mowa była o składniku majątku zaliczonym do środków trwałych podatnika - jednak nie nakazał podatnikowi w momencie przepadku składnika majątku korygowania kosztów uzyskania przychodu powstałych w wyniku jego amortyzacji.

Analiza art. 23 ustawy o PIT również nie daje podstaw do zanegowania stanowiska Wnioskodawcy - odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rozpoznanej straty z tytułu konfiskaty rzeczy stanowiących majątek jego przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Ustawodawca w tym przypadku odnosi się wyłącznie do składników majątku stanowiących środki trwałe podatnika - Wnioskodawca jednak nie rozpoznaje zastawionych (przewłaszczonych) rzeczy jako środki trwałe, w związku z czym wyłączenie to nie będzie miało wobec niego zastosowania.

Stosownie natomiast do art. 23 ust. 1 pkt 27 ustawy o PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów udzielonych pożyczek, w tym straconych pożyczek. Zdaniem Wnioskodawcy, przepis ten jednak nie będzie miał bezpośredniego zastosowania w jego przypadku - ze względu na charakter prowadzonej przez niego działalności - udzielanie pożyczek pod zastaw (przewłaszczenie) rzeczy oraz ewentualne osiąganie przychodów z tytułu zbycia przedmiotowych rzeczy.

Potwierdzenie takiego stanu rzeczy znajduje się m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 26 września 2014 r. (ITPB1/415-655/14/WM):

„Z przepisu tego wynika, że udzielone pożyczki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Powyższe jest konsekwencją wskazanego powyżej zapisu ustawy, że zwrócone pożyczki z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek nie stanowią przychodów z działalności gospodarczej.

Jednakże w przypadku braku spłaty pożyczek przez pożyczkobiorców, których spłata zabezpieczona była przeniesieniem na pożyczkodawcę własności nieruchomości pożyczkobiorcy i sprzedaży tych nieruchomości przez pożyczkodawcę, wartość udzielonych pożyczek zmienia swój charakter i staje się swego rodzaju ceną nabycia nieruchomości. Gdyby bowiem pożyczkodawca nie udzielił pożyczki, nie osiągnąłby przychodu ze sprzedaży nieruchomości, która zabezpieczała jej spłatę. W tym przypadku udzielenie pożyczki wiąże się z faktycznym pomniejszeniem majątku pożyczkodawcy i przyczynia się do powstania przychodu z tytułu sprzedaży tej nieruchomości”.

Pytanie 2

Zdaniem Wnioskodawcy powinien on w momencie otrzymania zwrotu skonfiskowanej rzeczy - z tytułu której stratę zaliczył uprzednio do kosztów uzyskania przychodu - skorygować ujemnie koszty uzyskania przychodów o kwotę tej straty. Obowiązek taki wydaje się być logiczny i racjonalny ze względu na to, że w przypadku jego braku uzyskałby nieuzasadnioną preferencję podatkową. Według Wnioskodawcy momentem ujęcia korekty w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być data otrzymania zwrotu skonfiskowanej rzeczy.

Pytanie 3

Zdaniem Wnioskodawcy powinien on rozpoznać stratę wyłącznie w kwocie wydatków poniesionych na nabycie rzeczy (kwota udzielonej pożyczki).

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów utraconych korzyści (m.in. odsetki związane ze spłatą pożyczki) niejednokrotnie była analizowana przez organy podatkowe i judykaturę. Obecnie mamy ugruntowane stanowisko, zgodnie z którym koszt uzyskania przychodu powinien być faktycznie poniesiony - co w przypadku Wnioskodawcy nie ma miejsca.

Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 13 grudnia 2013 r. (sygn. III SA/Wa 1715/13) wskazał, że:

„Zdaniem Sądu, wykładnia językowa, uzupełniona wykładnią systemową wewnętrzną oraz celowościową wskazanych wyżej przepisów art. 22 ust. 1, art. 23 ust. 1 pkt 38 oraz art. 30b ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., uzasadnia wniosek, że do kosztów uzyskania przychodów mogą zostać zaliczone tylko poniesione przez podatnika wydatki (memoriałowo lub kasowo) w celu osiągnięcia przychodów, między innymi z odpłatnego zbycia akcji. Skoro Skarżący nie poniósł takich wydatków i nie wskazał, że poniesie stosowne wydatki (koszty) w celu uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia akcji, to za nieprawidłowe uznać należy stanowisko wyrażone we wniosku o wydanie zaskarżonego aktu. Wniosek przeciwny oznaczałby w istocie bezprawne przyzwolenie na sztuczne generowanie kosztów uzyskania przychodów w celu nieuzasadnionego obniżenia zobowiązań podatkowych z tytułu odpłatnego zbycia akcji”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Tut. Organ zauważa, że definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy.
  
  

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej udziela oprocentowanych pożyczek innym podmiotom, w szczególności osobom fizycznym. W celu zabezpieczenia terminowego zwrotu pożyczki Wnioskodawca przyjmuje od Pożyczkobiorców zastawione rzeczy (przedmiot zastawu jest przewłaszczany na Wnioskodawcę). W trakcie realizacji ww. umów pożyczek niejednokrotnie dochodzi do sytuacji, w których to oświadczenie woli składane przez Pożyczkobiorcę w zakresie prawa własności zastawionych (przewłaszczonych) rzeczy jest fałszywe. Celem Pożyczkobiorcy najprawdopodobniej jest wyłudzenie kwoty pożyczki oraz wyzbycie się rzeczy pochodzącej z przestępstwa bądź wykroczenia. Wnioskodawca dowiaduje się o potencjalnym wyłudzeniu, gdy odpowiednie organy władzy publicznej konfiskują rzeczy będące w jego posiadaniu. Jak wskazał Wnioskodawca, w przypadku ziszczenia się powyższego scenariusza, Wnioskodawca najczęściej ponosi podwójną stratę, tj. traci środki pieniężnie, które przeznaczył na nabycie skonfiskowanej rzeczy, tj. kwotę, którą przekazał Pożyczkobiorcy w dobrej wierze jako pożyczkę oraz utracone przychody z tytułu: naliczanych odsetek, przechowania tejże rzeczy i sporządzenia umowy, oraz traci skonfiskowaną rzecz. Zdarza się również, że podczas zatrzymania rzeczy (konfiskaty) przez właściwe organy władzy publicznej, nie udaje się stwierdzić, że dany przedmiot pochodzi z przestępstwa bądź wykroczenia. Wówczas skonfiskowana rzecz zwracana jest Wnioskodawcy.

Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest ustalenie, czy Wnioskodawca w momencie konfiskaty rzeczy może rozpoznać stratę i zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów, a w przypadku zwrotu tej rzeczy skorygować koszty. Wnioskodawca powziął również wątpliwość, w jakiej wysokości powinien rozpoznać tę stratę.

Pojęcie straty jako kosztu uzyskania przychodu nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zdefiniowała jedynie stratę jako wynik działalności, stwierdzając, że jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, to różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2).

Przytoczona definicja nie ma jednak nic wspólnego ze stratą jako kosztem. Jeżeli bowiem strata w przytoczonym znaczeniu oznacza wynik odejmowania, to nie może jednocześnie oznaczać odejmowanego elementu. Znaczenia straty jako kosztu poszukiwać zatem należy w drodze wykładni językowej. Stratę należy raczej ujmować jako szkodę w cywilistycznym rozumieniu tego pojęcia, a więc ubytek na majątku spowodowany okolicznościami niezależnymi od podatnika, który stratę tę (szkodę) poniósł.

Tut. Organ zauważa, że ustawodawca utożsamia stratę z wartością podatkową składników majątku podatnika. Strata w rozumieniu przepisów o kosztach uzyskania przychodów nie jest samoistną/niezależną kategorią podatkową, ale pochodną poniesienia wydatków kwalifikujących się do ujęcia w kosztach podatkowych albo posiadania prawa do uzyskania należności uwzględnionych w kategorii przychodów należnych. Jest bowiem ściśle związana z utratą możliwości podatkowego rozliczenia faktycznie poniesionych wydatków kwalifikujących się do kategorii kosztów uzyskania przychodów albo z utratą możliwości faktycznej realizacji przychodu rozpoznanego już dla celów podatkowych jako przychód należny.

Strata w powyższym rozumieniu, nieobjęta żadnym z wyłączeń określonych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako element ryzyka związanego z działalnością prowadzoną przez podatnika może być traktowana jak koszt uzyskania przychodów, o ile analiza okoliczności powstania straty, a także całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika i działań podjętych przez niego w celu zabezpieczenia się przed powstawaniem strat, prowadzi do wniosku, że strata była zdarzeniem losowym, powstała w trakcie normalnego i racjonalnego działania podatnika, była niezależna od jego woli, niezawiniona przez podatnika, nie wynikała z braku dochowania przez niego należytej staranności. Strat tych nie można zatem a priori traktować jako należących do kategorii kosztów uzyskania przychodów albo niemieszczących się w tym pojęciu. Każdorazowo, strata zaistniała po stronie podatnika powinna podlegać indywidualnej ocenie dla potrzeb jej kwalifikacji podatkowej.

Znaczenie nadane pojęciu „straty” na gruncie analizowanych unormowań art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie daje jednocześnie podstaw dla uznania, że kosztem uzyskania przychodów może być każda nieobjęta zakresem art. 23 ust. 1 strata podatnika w znaczeniu tego pojęcia funkcjonującym w języku powszechnym. Takie twierdzenie byłoby skutkiem „nadużycia” argumentu z przeciwieństwa (a contrario), nieuprawnionym rozciągnięciem skutków tego wnioskowania na kategorie kosztów czy też kategorie zdarzeń, do których ustawodawca nie odnosił się w treści art. 23 ust. 1.

Uznanie za koszt uzyskania przychodów każdej straty oznaczałoby w rzeczywistości rekompensowanie ryzyka gospodarczego za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione oraz straty powstałe w prowadzonej działalności stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania.

Trudno ponadto przypisać stracie w potocznym rozumieniu - definiującą kategorię kosztu uzyskania przychodów - cechę „poniesienia w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła”. Odnosząc się do definicji słownikowej, należy bowiem wskazać, że stratą w rozumieniu języka potocznego jest: ubytek; to, co się przestało posiadać; fakt, że się przestało coś posiadać; brak; zanik; zguba; utrata; szkoda poniesiona; uszczerbek; krzywda; uszczerbek; zniszczenie; marnowanie; przegrana; porażka; klęska; deficyt; w przedsiębiorstwie -wielkość, o którą uległy zmniejszeniu własne fundusze.

W niniejszej sprawie należy przytoczyć treść art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2 (tj. z działalności gospodarczej), nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Co więcej, w niniejszej sprawie istotne jest, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 27, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów udzielonych pożyczek, w tym straconych pożyczek.

Zatem zarówno udzielenie pożyczki, jak i jej spłata nie stanowi odpowiednio kosztu uzyskania przychodu ani przychodu podatkowego. Tym samym środki pieniężne – a w niniejszej sprawie także przedmiot zabezpieczenia – nie tworzą przychodów ani kosztów uzyskania przychodów.

Zatem Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością dotyczącą udzielania pożyczek ponosi wydatki, które – z uwagi na zwrotny charakterem pożyczki - nie zostaną zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów.

Wydatki podatników w postaci przekazania kwoty pożyczki, z uwagi na niedefinitywny charakter tego rodzaju uszczuplenia majątku (kwota pożyczki podlega zwrotowi), nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Jest to wyrazem obowiązującej na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych zasady neutralności podatkowej pożyczek.

Biorąc natomiast pod uwagę, że strata powinna być pochodną poniesienia wydatków kwalifikujących się do ujęcia w kosztach podatkowych albo posiadania prawa do uzyskania należności uwzględnionych w kategorii przychodów należnych, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu udzielonych pożyczek nie mieszczą się w kategorii kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tego też względu do kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć straty związanej z konfiskatą zastawionej rzeczy.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz przywołane regulacje prawne należy wskazać, że Wnioskodawca nie ma możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów „straty” z tytułu konfiskaty rzeczy będącej przedmiotem zastawu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1 jest nieprawidłowe.

Jednocześnie z uwagi na brak możliwości zaliczenia wskazanej we wniosku straty do kosztów uzyskania przychodów, tut. Organ w niniejszej interpretacji indywidualnej nie ustosunkował się do stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytań oznaczonych we wniosku nr 2 i 3, gdyż odpowiedź na nie stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Także powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Wskazane rozstrzygnięcie zapadło bowiem w innej sprawie i nie ma mocy wiążącej w omawianym przypadku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.