Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-24/15/AP
z 31 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2015 r. (data wpływu 12 stycznia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku przy ustanowieniu prawa odrębnej własności do lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej oraz prawem do wyłącznego korzystania z części nieruchomości wspólnej w postaci tarasu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku przy ustanowieniu prawa odrębnej własności lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej oraz prawem do wyłącznego korzystania z części nieruchomości wspólnej w postaci tarasu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółdzielnia w ramach swojej działalności statutowej przystąpiła do budowy budynku mieszkalnego wielorodzinnego (przewiduje się w nim 48 mieszkań o łącznej pow. użytkowej 2.416,70 m2 ale żadne z mieszkań, w tym budynku nie przekracza pow. 150 m2). Będzie to budynek o przewidzianym jednym numerze administracyjno-ewidencyjnym, ale ze strukturą architektoniczną kaskadową i składać się będzie z segmentów o różnych kondygnacjach, tj. trzykondygnacyjnych, czterokondygnacyjnych i pięciokondygnacyjnych. Dwa mieszkania w tym budynku na piątej kondygnacji i jedno mieszkanie na czwartej kondygnacji nie będą miały balkonów, ale zamiast tego przewiduje się w projekcie architektonicznym – tarasy o pow. odpowiednio: 22,5 m2, 25,40 m2 i 32,10 m2. Tarasy te będą spełniały dwie funkcje: dla danego mieszkania, dany taras będzie powierzchnią niezabudowaną ścianami z posadzką ceramiczną i do wyłącznego korzystania przez mieszkańca z danego mieszkania, a dla mieszkania położonego niżej taras ten będzie stanowić dach. Tarasy te będą konstrukcyjnie połączone z budynkiem w jakim się znajdują. Będą częścią budynku mieszkalnego i będą powierzchnią zewnętrzną niezamkniętą ze wszystkich stron. Spółdzielnia zawierać będzie z członkiem umowy (w trybie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych), w których ustanawiać będzie prawo odrębnej własności do lokalu mieszkalnego za ustaloną cenę i w ramach tej samej umowy odrębnie wyceniać powierzchnię tarasu (w przypadku tych 3 ww. lokali). Przy czym taras stanowić będzie część nieruchomości wspólnej, ale z prawem do wyłącznego korzystania przez członka, na rzecz którego zostanie ustanowione prawo do lokalu mieszkalnego, przy jakim znajdować się będzie taras. W przypadku tych 3 ww. lokali taras będzie dla nich czymś w rodzaju balkonu.

W związku z powyższym opisem, zadano następujące pytanie:

Jaką stawkę podatku VAT przy cenie naliczanej za powierzchnię tarasu Spółdzielnia powinna stosować dla członków, którzy nabywać będą prawo do budowanego lokalu mieszkalnego (w trybie art. 18 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych), do jakiego przypisany (do wyłącznego korzystania) będzie taras na warunkach, jakie zostały wskazane w punkcie 68 wniosku?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółdzielnia uważa, że stawka podatku VAT powinna wynosić w odniesieniu do ceny za powierzchnię tarasu 8% i taką stawkę zamierza zastosować w umowach z członkami.

Budowa i ustanawianie praw do lokali mieszkalnych odbywać się będzie w trybie przepisów ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, na rzecz członków Spółdzielni. Ten rodzaj budownictwa mieszkaniowego jest rodzajem budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym i spełnia warunki wskazane w art. 41 ust. 12, 12a i 12b a contrario ustawy o podatku od towarów i usług. Powierzchnia lokali mieszkalnych w tym budynku (nawet gdyby hipotetycznie wliczyć też powierzchnie tarasów) nie przekracza 150 m2. Jednak Spółdzielnia uważa, że powierzchnia tarasów tak budowanych nie powinna być wliczana do pow. użytkowej lokali mieszkalnych i nie będzie wliczana ze względu na definicję powierzchni użytkowej określonej w art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, art. 16 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, a zwłaszcza w art. 2 ust. 1 pkt 7 „ustawy o ochronie prawa lokatorów”. Przewidziane w projekcie tarasy są trwałym elementem konstrukcyjnym budynku mieszkalnego i ze względu na podstawę prawną wskazaną w pkt 61 wniosku oraz stan faktyczny podany w pkt 68 wniosku stawka podatku w odniesieniu do ceny za powierzchnie tarasów powinna wynosić 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 5a ww. ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów i usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8 %.

Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stosuje się – w myśl ust. 12 wskazanego artykułu – do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z ust. 12a tego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m 2;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m 2.

W myśl ust. 12c powołanego artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Jak wynika z ww. art. 2 pkt 12, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów podatku od towarów i usług stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11, o których mowa w cyt. art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług, to:

• budynki mieszkalne jednorodzinne (PKOB 111), czyli samodzielne budynki takie jak: pawilony, wille, domki wypoczynkowe, leśniczówki, domy mieszkalne w gospodarstwach rolnych (bez budynków gospodarstw rolnych), rezydencje wiejskie, domy letnie itp., a także domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu;
  
• budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe (PKOB 112), w tym: budynki o trzech i więcej mieszkaniach (PKOB 1122),
  
• budynki zbiorowego zamieszkania (PKOB 113), czyli domy opieki społecznej, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych, budynki mieszkalne na terenie koszar, zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych, budynki kościołów i innych związków wyznaniowych, klasztory, domy zakonne, plebanie, kurie, rezydencje biskupie oraz rezydencje Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędne jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje - mieszkalne czy użytkowe. Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Ponadto ust. 4 powołanego wyżej artykułu stanowi, iż do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnice, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału. Według art. 3 ust. 1 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 ww. artykułu nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Z powyższego wynika więc, iż nie można nabyć w oderwaniu od lokalu mieszkalnego części wspólnych budynku mieszkalnego.

Zatem, jeżeli w ramach jednej nieruchomości następuje sprzedaż na odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz ze stosownym udziałem w jej częściach wspólnych, w ramach którego określono sposób korzystania z części nieruchomości wspólnej w ten sposób, że przydzielono nabywcy prawo do wyłącznego korzystania np. z określonego miejsca postojowego lub określonej komórki lokatorskiej/gospodarczej, z ogródka przydomowego, czy też z tarasu, to sprzedaż ta ma charakter jednej transakcji i podlega jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu mieszkalnego.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Spółdzielnia w ramach swojej działalności statutowej przystąpiła do budowy budynku mieszkalnego wielorodzinnego, żadne z mieszkań, w tym budynku nie przekracza pow. 150 m2. Budynek składać się będzie z segmentów o różnych kondygnacjach, tj. trzykondygnacyjnych, czterokondygnacyjnych i pięciokondygnacyjnych. Dwa mieszkania w tym budynku na piątej kondygnacji i jedno mieszkanie na czwartej kondygnacji nie będą miały balkonów, ale zamiast tego przewiduje się w projekcie architektonicznym tarasy o pow. odpowiednio: 22,5 m2, 25,40 m2 i 32,10 m2. Tarasy te będą spełniały dwie funkcje: dla danego mieszkania dany taras będzie powierzchnią niezabudowaną ścianami z posadzką ceramiczną i do wyłącznego korzystania przez mieszkańca z danego mieszkania, a dla mieszkania położonego niżej taras ten będzie stanowić dach. Tarasy te będą konstrukcyjnie połączone z budynkiem, w jakim się znajdują. Będą częścią budynku mieszkalnego i będą powierzchnią zewnętrzną niezamkniętą ze wszystkich stron. Spółdzielnia zawierać będzie z członkami umowy, w których ustanawiać będzie prawo odrębnej własności do lokalu mieszkalnego za ustaloną cenę i w ramach tej samej umowy odrębnie wyceniać się będzie powierzchnię tarasu (w przypadku tych 3 ww. lokali). Przy czym taras stanowić będzie część nieruchomości wspólnej, ale z prawem do wyłącznego korzystania przez członka, na rzecz którego zostanie ustanowione prawo do lokalu mieszkalnego.

Odnosząc wskazane regulacje prawne do opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, że do ustanowienia prawa odrębnej własności do lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej oraz prawem do wyłącznego korzystania z części nieruchomości wspólnej w postaci tarasu, w sytuacji gdy tarasy nie stanowią odrębnej własności i nie mogą być przedmiotem samodzielnego obrotu, tj. sprzedawane będą wraz z lokalem mieszkalnym, zastosowanie znajdzie preferencyjna stawka podatku w wysokości 8%, zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.