Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-220/15/BJ
z 2 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 22 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FSK 511/13 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 15 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 374/12, wniosku z 1 września 2011 r. (data wpływu do Biura – 6 września 2011 r.), uzupełnionym 25 listopada 2011 r. – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do właściwego źródła przychodów uzyskiwanych z tytułu świadczenia usług pomocy prawnej z urzędu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2011 r. do Biura wpłynął wniosek Spółki komandytowej o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m. in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do właściwego źródła przychodów uzyskiwanych z tytułu świadczenia usług pomocy prawnej z urzędu.

Z uwagi na braki formalne wniosku, w piśmie z 14 listopada 2011 r. znak: IBPP1/443-1408/11AZb, IBPB II/1/415-793/11/BJ wezwano Spółkę do jego uzupełnienia poprzez uiszczenie dodatkowej opłaty i złożenie odrębnego wniosku przez osobę uprawnioną, tj. osobę fizyczną będącą podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Przedmiotowy wniosek uzupełniono 22 listopada 2011 r. (uiszczenie opłaty) i 25 listopada 2011 r. (wniosek złożony przez jednego ze wspólników).

W dniu 6 grudnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak: IBPB II/1/415-793/11/BJ, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa i otrzymaniu odpowiedzi odmawiającej zmiany ww. indywidualnej interpretacji pismem z 20 lutego 2012 r. wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w wyniku rozpatrzenia skargi, wyrokiem z 15 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 374/12 uchylił zaskarżoną interpretację.

Od powyższego wyroku Organ wniósł skargę kasacyjną.

Wyrokiem z 22 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FSK 511/13 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 15 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 374/12 wpłynął do Biura 9 czerwca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku o interpretację indywidualną został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – radca prawny świadczy w ramach spółki komandytowej usługi polegające na udzielaniu pomocy prawnej z urzędu. Z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu Wnioskodawca otrzymuje określone odrębnymi przepisami wynagrodzenie zawierające podatek VAT.

Działalność w formie spółki komandytowej jest jedyną prowadzoną przez Wnioskodawcę – wspólnika spółki formą wykonywania zawodu, w szczególności nie prowadzi samodzielnej działalności gospodarczej w tym zakresie. W związku z pomocą prawną świadczoną z urzędu, sądy wypłacając spółce na podstawie faktury VAT wystawionej przez spółkę należne wynagrodzenie potrącają podatek dochodowy od osób fizycznych, uważając się w tym zakresie za płatnika podatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sądy prawidłowo uważają się za płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych od przychodów uzyskiwanych przez wspólnika spółki osobowej tytułem wynagrodzenia otrzymywanego w związku ze świadczoną w ramach tej spółki pomocą prawną z urzędu, przy uwzględnieniu, że wspólnik nie prowadzi takiej działalności w żadnej formie poza działalnością w spółce?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody otrzymywane z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu stanowią przychód z działalności gospodarczej spółki komandytowej, a fakturę VAT powinna wystawić spółka, jako że zawód radcy prawnego wykonuje Wnioskodawca w formie spółki komandytowej i jest to jedyny sposób prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług prawnych. Tym samym, sądy nie są płatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych i nie są uprawnione do potrącania, z wynagrodzenia należnego w związku z pomocą prawną świadczoną z urzędu, tego podatku.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 6 grudnia 2011 r. znak: IBPB II/1/415-793/11/BJ Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W interpretacji Organ stwierdził, że przychód Wnioskodawcy – radcy prawnego z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu jest jego przychodem (a nie przychodem spółki komandytowej) zakwalifikowanym jako przychód z działalności wykonywanej osobiście. Podatek dochodowy od uzyskiwanego wynagrodzenia z tego tytułu – winien być odprowadzany przez sąd jako płatnika.

Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 15 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 374/12 uchylił ww. interpretację indywidualną Ministra Finansów z 6 grudnia 2011 r. znak: IBPB II/1/415-793/11/BJ jako wydaną z naruszeniem prawa materialnego.

Powołując się na art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Sąd stwierdził, że jeżeli przychód został zaliczony do działalności wykonywanej osobiście, to nie można takiej działalności kwalifikować jako pozarolniczej działalności gospodarczej.

Według Sądu, przepis art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie stwierdza, że sąd zleca określone czynności. Z istoty świadczonych przez radcę prawnego usług w ramach pomocy prawnej wynika, że sąd nie może zlecić wykonania określonych czynności. Jakie czynności podejmie ustanowiony z urzędu pełnomocnik nie wynika z samego faktu jego ustanowienia, czy wyznaczenia (z decyzji sądu), lecz z woli osoby, na rzecz której ma być świadczona pomoc prawna, stanu sprawy i obowiązujących przepisów prawnych. Sąd nie ma wpływu na działania (zaniechania) ustanowionego z urzędu pełnomocnika. Pomiędzy sądem a radcą prawnym nie występują jakiekolwiek zależności. Sąd nie może decydować również o tym, jak wyglądają lub powinny wyglądać relacje istniejące między radcą prawnym a osobą, która korzysta z pomocy prawnej. Za swoje działania i zaniechania radca prawny nie ponosi odpowiedzialności wobec sądu, lecz wobec osoby, której prawne interesy reprezentuje.

Sąd podkreślił, że dla potrzeb kwalifikacji przychodów z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu istotne znaczenie ma również forma wykonywania zawodu radcy prawnego. Forma organizacyjna w jakiej radca prawny wykonuje zawód decyduje zarówno o relacjach: radca prawny – klient w tym znaczeniu, że osoba korzystająca z usług prawnych jest albo klientem radcy prawnego, albo spółki, w ramach której radca prawny wykonuje zawód. Decyduje także o statusie radcy prawnego w sferze prawnopodatkowej. Jeżeli pomoc prawną świadczy radca prawny wykonujący zawód w ramach spółki osobowej usługodawcą jest spółka osobowa. W takiej sytuacji bez znaczenia pozostaje, czy pomoc jest świadczona na podstawie umowy z klientem, czy też jest świadczona z urzędu. Również bez znaczenia pozostaje wskazana przez organ interpretacyjny okoliczność, iż pomocy prawnej radca prawny udziela osobiście.

Sąd podzielił ugruntowany w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (zob. np. wyrok NSA z dnia 27 stycznia 2011 r. sygn. akt I FSK 1312/10, wyrok NSA z dnia 22 września 2011 r. sygn. akt II FSK 1532/10, wyrok NSA z dnia 29 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 2300/10) pogląd, iż przypisanie radcy prawnemu osobistego wykonywania czynności zawodowych nie może przesądzać o podatkowoprawnej kwalifikacji jego przychodów. Pełnomocnictwo procesowe zawsze ma charakter osobisty w tym znaczeniu, że wskazuje ono konkretnego radcę prawnego, wynika to bowiem z przepisów regulujących poszczególne procedury sądowe. Jednak to nie osobisty charakter pełnomocnictwa ma znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz forma wykonywania zawodu. Jednocześnie zwrócić należy uwagę na specyfikę spółek osobowych, w tym spółki komandytowej, którą jest odrębność w stosunku do osób fizycznych i osób prawnych, będących wspólnikami takich spółek. Spółka komandytowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, ale jest przedsiębiorcą prowadzącym pod własną firmą i we własnym imieniu działalność gospodarczą. Natomiast nie są przedsiębiorcami wspólnicy takiej spółki. Są oni z kolei podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych. Spółka komandytowa, której wspólnikami są adwokaci i radcowie prawni uzyskuje przychody z tytułu świadczonych usług oraz ponosi koszty związane z funkcjonowaniem kancelarii prawnej. W związku z tym na poziomie spółki, w danym okresie rozliczeniowym, powstawać może dochód albo strata. Dochód z tak rozumianej działalności gospodarczej jest źródłem udziałów w zysku spółki osobowej dla poszczególnych wspólników w odpowiednich proporcjach. Źródłem tego dochodu dla osób fizycznych będących wspólnikami spółki osobowej nie jest zatem działalność wykonywana osobiście, o jakiej stanowi art. 13 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2, lecz pozarolnicza działalność gospodarcza, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Działalność tę prowadzi spółka komandytowa. Dla powstania przychodu oraz dochodu na poziomie tej spółki, będącej przedsiębiorcą, bez znaczenia jest sposób w jaki doszło do wykonywanej danej usługi przez radcę prawnego. Obojętne jest czy pomoc prawna świadczona dla klienta wynika wyłącznie z umowy cywilnoprawnej, a więc świadczona jest z wyboru, czy jest wynikiem zlecenia jej z urzędu w trybie właściwym dla stosunków publicznoprawnych i z udziałem samorządu radcowskiego. Nie ma więc uzasadnionych podstaw do tego by w sytuacji świadczenia usług prawniczych w ramach spółki komandytowej twierdzić, podczas kwalifikowania przychodów podatkowych, że treść art. 13 pkt 6 stanowi lex specialis wobec przepisu art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast w myśl przepisu art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody które wspólnik spółki będący osobą fizyczną osiąga z tytułu udziału w zyskach spółki niemającej osobowości prawnej należy traktować zawsze jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. Określane są one zgodnie z zasadami ujętymi w art. 8 ust. 1 tej ustawy. Konsekwencją takiej kwalifikacji źródeł przychodów radcy prawnego z tytułu świadczonych usług prawniczych na podstawie pełnomocnictwa, w tym pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, będzie odpowiedni tryb zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Od powyższego wyroku Organ wniósł skargę kasacyjną. Wyrokiem z 22 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FSK 511/13 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny podzielił stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, który – aprobując pogląd prezentowany przez wnioskodawcę – uznał, że źródłem dochodu dla osób fizycznych będących wspólnikami spółki osobowej, wykonujących w ramach tej spółki usługi w zakresie pomocy prawnej świadczonej z urzędu, nie jest działalność wykonywana osobiście, o jakiej stanowi art. 13 pkt 6 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz pozarolnicza działalność gospodarcza, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe uzasadnienie ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, jak również rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.), który stanowi, iż „ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie”, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 1 września 2011 r., uzupełniony 25 listopada 2011 r. stwierdza, że w świetle stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym stanowisko Wnioskodawcy – jest prawidłowe.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2010 r., Nr 10, poz. 65, ze zm.) pomocą prawną jest w szczególności udzielanie porad i konsultacji prawnych, opinii prawnych, zastępstwo prawne i procesowe.

Z art. 8 ustawy o radcach prawnych wynika, że radca prawny wykonuje zawód w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej, w kancelarii radcy prawnego oraz w spółce:

1. cywilnej lub jawnej, w której wspólnikami są radcowie prawni, adwokaci, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 126, poz. 1069 ze zm.);
2. partnerskiej, w której partnerami są radcowie prawni, adwokaci, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej;
3. komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, w której komplementariuszami są radcowie prawni, adwokaci, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

W myśl art. 14 ww. ustawy radca prawny prowadzi samodzielnie sprawy przed organami orzekającymi, dbając o należyte wykorzystanie przewidzianych przez prawo środków dla ochrony uzasadnionych interesów jednostki organizacyjnej.

Zgodnie z art. 1173 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) o wyznaczenie adwokata lub radcy prawnego sąd zwraca się do właściwej okręgowej rady adwokackiej lub rady okręgowej izby radców prawnych.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca – radca prawny świadczy w ramach spółki komandytowej usługi polegające na udzielaniu pomocy prawnej z urzędu. Z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu Wnioskodawca otrzymuje określone odrębnymi przepisami wynagrodzenie zawierające podatek VAT. Działalność w formie spółki komandytowej jest jedyną prowadzoną przez Wnioskodawcę – wspólnika spółki formą wykonywania zawodu, w szczególności nie prowadzi samodzielnej działalności gospodarczej w tym zakresie. W związku z pomocą prawną świadczoną z urzędu, sądy wypłacając spółce na podstawie faktury VAT wystawionej przez spółkę należne wynagrodzenie potrącają podatek dochodowy od osób fizycznych, uważając się w tym zakresie za płatnika podatku.

Wnioskodawca uważa, że przychody otrzymywane z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu stanowią przychód z działalności gospodarczej spółki komandytowej.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307, ze zm.) źródłami przychodów są m.in.:

• działalność wykonywana osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2),
• pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3).
  
  

Przez działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą – zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy – należy rozumieć działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

–prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 – stosownie do art. 13 pkt 6 cyt. ustawy – uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

W cytowanym przepisie art. 13 pkt 6 ustawy mowa jest o przychodach osób, którym między innymi sąd zlecił wykonanie określonych czynności. W przypadku świadczenia pomocy prawnej z urzędu przez radcę prawnego sąd nie zleca wykonania określonych czynności ani w cywilistycznym rozumieniu zlecenia, ani zlecenia rozumianego jako nakaz czy polecenie. Sąd w celu realizacji konstytucyjnego prawa do sądu umożliwia stronie postępowania, która nie ma środków finansowych na opłacenie fachowej pomocy prawnej, skorzystanie z takiej pomocy. Ustanowienie przez sąd radcy prawnego powoduje powstanie obowiązków i uprawnień okręgowej izby radców prawnych w zakresie wyznaczenia konkretnej osoby pełnomocnika z urzędu (art. 1173 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego). Sąd orzekając bowiem o przyznaniu pomocy prawnej poprzez ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika, nie wskazuje z imienia i nazwiska pełnomocnika, który pomoc tę będzie świadczył. Wskazanie imienne pełnomocnika następuje na podstawie odrębnych i niezależnych od sądu decyzji okręgowej izby radców prawnych.

Kwalifikacja do źródła przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych wynagrodzenia z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika (radcy prawnego) ustanowionego z urzędu jest zależna od formy prawnej wykonywania przez niego zawodu radcy prawnego. Forma organizacyjna w jakiej radca prawny wykonuje zawód decyduje o statusie radcy prawnego w sferze prawnopodatkowej. Jeżeli pomoc prawną świadczy radca prawny wykonujący zawód w ramach spółki osobowej usługodawcą jest spółka osobowa.

Zatem, jeżeli radca prawny działalność zawodową wykonuje w formie organizacyjnej, w ramach której osiąga dochody kwalifikowane do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wówczas wynagrodzenie z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu należy zaliczyć do przychodów z tego źródła.

Mając na uwadze powyższe należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że otrzymywane przez niego jako radcy prawnego przychody z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu stanowią przychód z działalności gospodarczej spółki komandytowej. Tym samym, sądy nie są uprawnione do potrącania z wynagrodzenia należnego w związku z pomocą prawną świadczoną z urzędu, podatku.

Wobec przedstawionego stanu faktycznego oraz obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 15 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 374/12 – stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kwalifikacji do właściwego źródła przychodów uzyskiwanych z tytułu świadczenia usług pomocy prawnej z urzędu uznaje się za prawidłowe.

Na marginesie Organ zauważa, ze Naczelny Sąd Administracyjny, w składzie całej Izby Finansowej, podjął w dniu 21 października 2013 r. uchwałę, sygn. akt II FPS 1/13, w której stwierdził, że „wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, zależnie od formy prawnej w jakiej wykonuje on swój zawód, należy kwalifikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) – w przypadku gdy pomoc prawną z urzędu pełnomocnik wykonuje prowadząc działalność zawodową w formie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 lit. a) u.p.d.o.f., a gdy czyni to w ramach innych form wykonywania swojego zawodu – wynagrodzenie to należy kwalifikować do źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy”.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.