Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-1331/14-8/MR
z 20 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z 19 grudnia 2014 r. (data wpływu 23 grudnia 2014 r.) uzupełnionym pismami z dnia: 2 marca 2015 r. (data wpływu 6 marca 2015 r.), 23 marca 2015 r. (data wpływu 25 marca 2015 r.), 13 kwietnia 2015 r. (data wpływu 16 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek. W dniu 6 i 25 marca oraz 16 kwietnia 2015 r. uzupełniono wniosek poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem kilku sąsiadujących ze sobą działek nabytych na podstawie aktów notarialnych: Rep. A nr (…) z 23 grudnia 1997 roku działka nr 30/2, i działka nr 31/2, działka nr 69/2 i 35, działka nr 32, działka nr 34, działka nr 28 i 26/2, działka nr 30/1 i 31/1, działka nr 25, działka 34. Wszystkie ww. działki zostały nabyte przez Wnioskodawcę ze względu na to, że sąsiadują ze sobą, co umożliwiało budowę przez Wnioskodawcę dużego domu jednorodzinnego na własne cele mieszkaniowe oraz przekazania pozostałych działek w drodze darowizny dwojgu, wówczas małoletnim swoim dzieciom, również w celu wybudowania przez nich domów mieszkalnych w bliskim sąsiedztwie. Jednak w związku ze zmianą sytuacji rodzinnej i rezygnacji z wcześniejszego zamiaru darowizny zakupionych działek dzieciom, Wnioskodawca zrezygnował również z budowy własnego domu jednorodzinnego. Tym samym posiadane niezabudowane działki stały się zbędne i Wnioskodawca podjął decyzję o ich sprzedaży. Zainteresowany:

• nie jest, ani nie był rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 19 ustawy z 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, ani nie prowadzi działalności gospodarczej,
• nabyta działka nie była i nie jest przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze,
• nie posiada innych niż wskazane we wniosku nieruchomości gruntowych przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży,
• nie dokonywał wcześniej sprzedaży innych gruntów,
• nabył grunt bez zamiaru późniejszej odsprzedaży.
  
  

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

1. Wnioskodawca jest właścicielem kilku sąsiadujących ze sobą działek nabytych na podstawie aktów notarialnych w drodze kupna:
   • Rep. A. nr …z 23 grudnia 1997 roku działka nr 30/2 i działka nr 31/2,
   • Rep. A. nr … z 22 grudnia 1998 roku działka nr 69/2 i 35,
   • Rep. A. nr … z 13 stycznia 2006 roku działka nr 320,
   • Rep. A. nr … z 31 maja 2014 roku działka nr 34,
   • Rep. A. nr … z 22 czerwca 2006 roku działka nr 27, działka nr 28 i 26/2,
   • Rep. A. nr … z 26 lipca 2006 roku działka nr 30/1 i 31/1,
   • Rep. A. nr … z 31 sierpnia 2006 roku działka nr 25,
   • Rep. A. nr ... działka 34.
2. Dla przedmiotowych działek nie istnieje plan miejscowego zagospodarowania przestrzennego.
3. Nie wystąpiono z wnioskiem o ustalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
4. Na wniosek Wnioskodawcy dla przedmiotowych działek zostały wydane warunki zabudowy.
5. Nakłady jakie poniósł Wnioskodawca dotyczące posiadanych działek dotyczyły uzbrojenia terenu oraz, jak wskazano wyżej, wystąpienie o warunki zabudowy.
   
   

Wnioskodawca oświadczył, że działki numer 34 Zainteresowany nie nabył Aktem notarialnym Rep. A z dnia 31 maja 2014 roku, jak wskazano w przedmiotowym wezwaniu ale aktem notarialnym Rep. A z dnia 31 maja 2006 roku w części odpowiadającej 10/12 jej powierzchni całkowitej oraz aktem notarialnym numer Rep. A, wymienionym we wniosku, który to potwierdzał nabycie pozostałych 2/12 części działki o powierzchni 0.310 ha. Tym samym ww. akty notarialne tj. Rep. A nr… i Rep. A nr … dotyczą tej samej, jednej działki.

W ramach nakładów na uzbrojenie terenu, w październiku 2010 roku podczas kapitalnego remontu drogi przylegającej do działki, wykonano przyłącze kanalizacyjno-sanitarne i deszczowe.

Ze względu na 5-letni okres gwarancji dotyczącej ww. remontów drogi przyłącze musiało być wówczas wykonane.

Warunki zabudowy, o których wskazano w uzupełnieniu wniosku z dnia 3 marca 2015 roku, zostały wydane na zespół budynków.

Ponadto, w kolejnym uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca poinformował, że:

• podtrzymuje opisany we wniosku fakt nabycia przedmiotowych działek wyłącznie z zamiarem wybudowania na nich jednorodzinnego domu dla siebie oraz swoich dzieci oraz późniejszej rezygnacji z wcześniejszego zamiaru w związku ze zmianą sytuacji rodzinnej. Również, jak wskazano we wniosku, została podjęta decyzja o sprzedaży tych działek i w konsekwencji Wnioskodawca wystąpił o wydanie warunków zabudowy na zespół budynków mieszkalnych wielorodzinnych, co miało na celu ułatwienie sprzedaży.
• działki były kupowane z myślą o budowie domu dla Wnioskodawcy i jego dzieci. Dopiero po zmianie sytuacji rodzinnej Wnioskodawca podjął decyzję o wystąpieniu o warunki zabudowy w celu ułatwienia sprzedaży Inwestorowi na cele budownictwa wielorodzinnego. Na wniosek Wnioskodawcy zostały wydane warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych z garażami podziemnymi przewidzianej do realizacji na działkach nr 25, 26/2, 27, 28, 30/1, 30/2, 31/1, 31/2, 32, 34, 35 i 69/2,
• nie zostały wydane odrębne decyzje o warunkach zabudowy na poszczególne działki. Wydano decyzję o warunkach zabudowy dla inwestycji przewidzianej do realizacji na działkach nr 25, 26/2, 27, 28, 30/1, 30/2, 31/1, 31/2, 32, 34, 35 i 69/2.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy planowana sprzedaż nieruchomości przez Wnioskodawcę będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, planowana sprzedaż Nieruchomości przez Wnioskodawcę nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Uzasadnienie

Zdaniem Zainteresowanego, w zaistniałej sytuacji oraz zdarzeniu przyszłym nie jest i nie będzie podatnikiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie spełnia kryteriów określonych w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż nie działał i nie będzie działać jako handlowiec, czy usługodawca, a zbycie nieruchomości w opisanym przypadku nie będzie następować w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ponieważ okoliczności nie wskazują, że czynności podjęte przez Wnioskodawcę czynione są z zamiarem ich powtarzania i nie zmierzają do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru. Ponadto Wnioskodawca podkreśla, że otrzymany grunt nie nabył z zamiarem późniejszej odsprzedaży.

Zgodnie z przepisami warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łącznie spełnienie dwóch przesłanek:

1. czynność musi być: objęta przedmiotowym zakresem opodatkowania podatkiem VAT, określonym w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT oraz
2. musi być dokonana przez podmiot, który w związku z nią ma status podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.
   
   

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, iż planowana transakcja sprzedaży Nieruchomości jest objęta zakresem zastosowania art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, jako że stanowi ona odpłatną dostawę towarów, o której mowa w pkt 1 tego przepisu. Natomiast, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z planowaną transakcją nie można przypisać mu statusu podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z tym przepisem:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei, art. 15 ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przywołanego przepisu wynika, że przynajmniej w przypadku osób fizycznych dla uznania, że w danym przypadku przysługuje danej osobie status podatnika VAT na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, konieczne jest każdorazowe ustalenie, czy w związku z konkretną czynnością działa ona w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, w tym podmiotu pozyskującego zasoby naturalne, rolnika albo osoby wykonującej wolny zawód (pogląd jest konsekwentnie prezentowany przez sądy administracyjne - tak m.in. wyrok składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07).

Wobec tego należy stwierdzić, że w sprawie brak jest podstaw do uznania, iż planowana sprzedaż Nieruchomości zostanie dokonana przez Wnioskodawcę w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W szczególności zaś nie jest możliwe uznanie, iż dokonując ww. sprzedaży będzie on działał w charakterze handlowca. W tym miejscu należy odwołać się do kryteriów pozwalających na uznanie transakcji sprzedaży nieruchomości przez osobę fizyczną za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT, które zostały sformułowane w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 wydanego w wyniku złożenia wniosków o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożonego przez Naczelny Sąd Administracyjny.

W wyroku tym Trybunał stwierdził, że:

Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności (...).

Należy dodać, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37).

Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Na powyższe orzeczenie konsekwentnie powołują się polskie sądy administracyjne, tak m.in. wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I FSK 752/12:

Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą. Fakt podjęcia np. takich czynności jak wydzielenie dróg wewnętrznych czy działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności. W skardze kasacyjnej organ z faktu wydzierżawiania przez podatnika wskazanych wyżej działek gruntu wyprowadza wniosek, że podatnik nie będzie zbywał majątku osobistego, lecz majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Nie ulega wątpliwości to, że stosownie do treści art. 15 ust. 2 u.p.t.u. działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych. Niewątpliwie wydzierżawianie gruntu mieści się w zakresie określonym w zdaniu drugim art. 15 ust. 2 u.p.t.u. Ustawodawca odróżnia jednak tego rodzaju działalność od działalności producentów, handlowców lub usługodawców. Wskazuje bowiem w tym przepisie, że działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych. Fakt wykorzystywania gruntu w warunkach określonych w tym przepisie skutkuje uznaniem tych czynności za wykonywanie działalności gospodarczej. Nie oznacza to, że podmiot wykorzystujący grunty w sposób ciągły w celach zarobkowych nie ma możliwości wyłączenia ich z prowadzonej w ten sposób działalności i przeznaczenia ich na inne cele, w tym także dokonania jego sprzedaży, którą to sprzedaż oceniać należy przy uwzględnieniu kryteriów określonych w powołanym wyżej wyroku TSUE.

W przeciwnym bowiem razie sytuacja takiego podmiotu byłaby gorsza od sytuacji rolnika dokonującego sprzedaży gruntu wcześniej wykorzystywanego w działalności rolniczej, a którego sytuacja prawna była przedmiotem oceny dokonanej przez TSUE. Proponowana przez organ w skardze kasacyjnej wykładnia art. 15 ust. 2 u.p.t.u. nie uwzględnia stanowiska zaprezentowanego we wskazanym wyroku TSUE, a wobec tego trudno ją podzielić.

Ponadto, stanowisko przedstawione powyżej koresponduje przy tym ze stanowiskiem przedstawionym w wyroku składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07: ,,(...) jeśli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 4 ust. l i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług, i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki bowiem nabywany był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem na działalność handlową, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku od towarów i usług”.

Z punktu widzenia możliwości zakwalifikowania transakcji sprzedaży nieruchomości przez osobę fizyczną jako wykonanej w ramach „działalności gospodarczej” w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT istotne znaczenie mają zatem czynności podejmowane przez niego w stosunku do konkretnej nieruchomości, świadczące o prowadzeniu (lub podjęciu) przez sprzedawcę profesjonalnej działalności w zakresie obrotu nieruchomościami - takie jak działania marketingowe, uzbrojenie terenu.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, nie można uznać, że sprzedaż gruntu nastąpi w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Wnioskodawca zakupił ją bowiem z majątku prywatnego na cele osobiste, a nie w celach handlowych o czym świadczy choćby upływ 8 lat od nabycia ostatniej nieruchomości a 16 od nabycia pierwszej z sąsiadujących ze sobą działek. Dodatkowo Wnioskodawca nie podejmował w stosunku do Nieruchomości działań charakterystycznych dla podmiotów prowadzących profesjonalną działalność w zakresie obrotu nieruchomościami.

Powoduje to, że sprzedaż Nieruchomości następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawcy, natomiast nie może być traktowana jako przejaw działalności handlowej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy VAT. Trzeba również uwzględnić, że Wnioskodawca nie dokonuje w sposób częstotliwy czynności sprzedaży nieruchomości także i z tego względu nie jest możliwe traktowanie sprzedaży Nieruchomości jako elementu działalności polegającej na obrocie nieruchomościami.

Całokształt przedstawionych okoliczności powoduje więc, że w związku ze sprzedażą Nieruchomości Wnioskodawcy nie będzie przysługiwał status podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Przemawia to za uznaniem za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, iż planowana sprzedaż Nieruchomości przez niego i drugiego współwłaściciela nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 9 ust. 1 i ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.) – „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. Natomiast „działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W niniejszej sprawie konieczne stało się zatem ustalenie, czy w świetle przedstawionych informacji Zainteresowany w celu planowanej sprzedaży działek, będzie podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkować będzie koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady – a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy – jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym miejscu – dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności – konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm).

Zgodnie z art. 140 k.c., w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, iż ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (…) (Edward Gniewek „Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, że dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem kilku sąsiadujących ze sobą działek. Wszystkie działki zostały nabyte przez Wnioskodawcę w drodze kupna w latach 1997 -2006 ze względu na to, że sąsiadują ze sobą, co umożliwiało budowę przez Wnioskodawcę dużego domu jednorodzinnego na własne cele mieszkaniowe oraz przekazania pozostałych działek w drodze darowizny dwojgu, wówczas małoletnim dzieciom, również w celu wybudowania przez nich domów mieszkalnych w bliskim sąsiedztwie. Jednak w związku ze zmianą sytuacji rodzinnej i rezygnacji z wcześniejszego zamiaru darowizny zakupionych działek dzieciom, Wnioskodawca zrezygnował również z budowy własnego domu jednorodzinnego. Tym samym posiadane niezabudowane działki stały się zbędne i Wnioskodawca podjął decyzję o ich sprzedaży. Zainteresowany nie jest, ani nie był rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 19 ustawy o VAT, ani nie prowadzi działalności gospodarczej. Nabyte działki nie były i nie są przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze. Wnioskodawca nie posiada innych niż wskazane we wniosku nieruchomości gruntowych przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży i nie dokonywał wcześniej sprzedaży innych gruntów. Ponadto, Wnioskodawca nabył przedmiotowy grunt bez zamiaru późniejszej odsprzedaży. Dla przedmiotowych działek nie istnieje plan miejscowego zagospodarowania przestrzennego. Nie wystąpiono z wnioskiem o ustalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Na wniosek Wnioskodawcy dla przedmiotowych działek zostały wydane warunki zabudowy. W ramach nakładów na uzbrojenie terenu, w październiku 2010 roku podczas kapitalnego remontu drogi przylegającej do działki, wykonano przyłącze kanalizacyjno -sanitarne i deszczowe. Ze względu na 5-letni okres gwarancji dotyczącej ww. remontów drogi przyłącze musiało być wówczas wykonane.

Wnioskodawca w związku z rezygnacją ze wcześniejszego zamiaru budowy domu jednorodzinnego dla siebie i swoich dzieci, spowodowanych zmianą sytuacji rodzinnej, podjął decyzję o sprzedaży przedmiotowych działek i w konsekwencji wystąpił o wydanie warunków zabudowy na zespół budynków mieszkalnych wielorodzinnych, co miało na celu ułatwienie sprzedaży. Zainteresowany podkreślił, że wskazane działki były kupowane z myślą o budowie domu dla niego i jego dzieci. Dopiero po zmianie sytuacji rodzinnej Wnioskodawca podjął decyzję o wystąpieniu o warunki zabudowy w celu ułatwienia sprzedaży działek Inwestorowi na cele budownictwa wielorodzinnego. Na wniosek Wnioskodawcy zostały wydane warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych z garażami podziemnymi przewidzianej do realizacji na działkach nr 25, 26/2, 27, 28, 30/1, 30/2, 31/1, 31/2, 32, 34, 35 i 69/2. Nie zostały wydane odrębne decyzje o warunkach zabudowy na poszczególne działki.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że z zawartego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego nie wynika taka aktywność Zainteresowanego, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W niniejszej sprawie Wnioskodawca nie podjął bowiem ciągu działań (takich jak: nabycie gruntu w celu jego sprzedaży, wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, ogrodzenie działek oraz ich uzbrojenie, czy działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia), które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Zainteresowanego za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak. Powyższe wynika z faktu, że sprzedaż przedmiotowych działek, stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności. Zainteresowany nie występował o ustalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gruntu lub jego przekształcenie. Przedmiotowy grunt został zakupiony z zamiarem budowy dużego domu jednorodzinnego na własne cele mieszkaniowe oraz przekazania pozostałych działek dzieciom, również w celu wybudowania przez nich domów w bliskim sąsiedztwie. Jednakże w związku ze zmianą sytuacji rodzinnej nie doszło do tej budowy i Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży działek i wystąpił o warunki zabudowy w celu ułatwienia ich sprzedaży Inwestorowi na cele budownictwa wielorodzinnego.

Z opisu sprawy nie wynika, aby poza wystąpieniem o warunki zabudowy (z wyżej wskazanego powodu) oraz wykonaniem przyłączy kanalizacyjno-sanitarnych i deszczowych Zainteresowany wykonał inne czynności, mające na celu przygotowanie gruntu do sprzedaży. Przy czym – jak wskazał Wnioskodawca – wykonanie ww. przyłączy spowodowane było kapitalnym remontem drogi przylegającej do działki – ze względu na 5-letni okres gwarancji dotyczącej ww. remontów drogi przyłącze to musiało być wówczas wykonane. Ponadto, nabyte działki nie były i nie są przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze.

W efekcie, sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości gruntowej stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności. Tym samym, w przedmiotowej sprawie Zainteresowany, zbywając działki stanowiące jego majątek prywatny, korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Skutkiem powyższego – stosownie do zapisów orzecznictwa – transakcja zbycia nieruchomości gruntowej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Biorąc zatem pod uwagę opisane zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony wyżej stan prawny stwierdzić należy, że sprzedaż przez Wnioskodawcę działek, o których mowa we wniosku, nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zainteresowany bowiem, w związku z dostawą przedmiotowych działek, korzystać będzie z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa – składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku z dnia 19 grudnia 2014 r. – nie mogą być zgodnie z art. 14 b § 3 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.