Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-1221/14-4/TR
z 19 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2014 r. (data wpływu 11 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 marca 2015 r. (data wpływu 16 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 5 marca 2015 r. nr ILPB2/415-1221/14-2/TR Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 5 marca 2015 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 10 marca 2015 r.), zaś w dniu 16 marca 2015 r. (data nadania 12 marca 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Czekając na rozliczenie podatkowe za rok 2013, Zainteresowany wysłał pismo do biura skarbowego we Francji, które odpowiedziało, że wysłało je na serwis obsługujący nierezydujących we Francji. Dopytując się tam pocztą internetową, Wnioskodawca otrzymał wiadomość, z której wynikało, że jeśli mieszka za granicą i nadal uzyskuje dochody ze źródeł francuskich, a rezydencję podatkową ma poza Francją, powinien złożyć zeznanie, ponieważ dochody takie podlegają opodatkowaniu we Francji, o ile inaczej nie stanowią umowy podatkowe między Francją i obcym krajem, w którym mieszka.

Starając się o przywrócenie zaświadczeń rodzinnych, odebranych przez Francję 31 grudnia 2013 r., Wnioskodawca otrzymał odpowiedź od marszałka województwa, z której wynikało, że Zainteresowany podlega ustawodawstwu francuskiemu, z tytułu otrzymywania emerytury na terenie Francji.

Ponadto wskazano, że Francja pobiera z emerytury Wnioskodawcy opłatę na ubezpieczenie zdrowotne.

Wobec powyższego, wezwano Zainteresowanego do doprecyzowania opisanego we wniosku stanu faktycznego przez jednoznaczne wskazanie:

1. czy przedmiotowa emerytura jest wypłacana Wnioskodawcy z Francji;
2. czy przedmiotowa emerytura jest wypłacana Wnioskodawcy z tytułu poprzedniego zatrudnienia (czyli z tytułu zwykłego zatrudnienia, a nie z tytułu pełnienia francuskich funkcji publicznych);
3. którego państwa obywatelstwo posiada Wnioskodawca;
4. czy przedmiotowa emerytura jest przekazywana Wnioskodawcy – przez Państwo Francuskie albo przez jedną z jego jednostek samorządu lokalnego, albo przez jedną z ich osób prawnych prawa publicznego, bądź wprost, bądź w ciężar tworzonego przez nie funduszu – z tytułu usług o charakterze publicznym, świadczonych Państwu Francuskiemu albo tej jednostce samorządu albo tej osobie prawnej;
5. czy przedmiotowa emerytura jest przekazywana Wnioskodawcy z tytułu usług świadczonych w ramach działalności przemysłowej lub handlowej wykonywanej przez Państwo Francuskie albo przez jedną z jego jednostek samorządu lokalnego lub przez jedną z ich osób prawa publicznego.
   
   

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, co następuje.

Ad.1.

Tak. Od 1997 r. Zainteresowany mieszkał we Francji, pracował, był właścicielem firmy francuskiej (budowlanej). Był ubezpieczony i podatki od dochodów odprowadzał do urzędu skarbowego we Francji. Od 1 lipca 2013 r. „ubezpieczalnia” francuska zamieniła Wnioskodawcy rentę inwalidzką pierwszej i drugiej grupy (w wieku 60 lat i 9 miesięcy) na emeryturę z tytułu niezdolności do pracy).

Ad.2.

Tak. Jest to emerytura wypłacona za przepracowane lata we Francji, ponieważ Wnioskodawca był ubezpieczony. Nadal jest ubezpieczony we Francji, gdzie są pobierane składki z emerytury.

Ad.3.

Zainteresowany posiadał cały czas obywatelstwo polskie. We Francji był rezydentem. Po powrocie do Polski NFZ też nazwał Wnioskodawcę rezydentem. Może się leczyć w Polsce, za co „ubezpieczalnia” francuska zwróci koszy leczenia.

Ad.4.

Tak. Państwo francuskie – w osobie „ubezpieczalni” francuskiej, w której Zainteresowany był ubezpieczony – wypłaca Wnioskodawcy emeryturę.

Ad.5.

Tak. Jest to emerytura między innymi z tytułu świadczenia usług budowlanych na terenie Francji, gdzie Zainteresowany był właścicielem francuskiej firmy budowlanej i posiadał zezwolenia budowlane, wydane przez kompetentne instytucje francuskie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Gdzie Zainteresowany będzie składał zeznania podatkowe od swojej emerytury inwalidzkiej?

Zdaniem Wnioskodawcy, rozliczenie podatkowe będzie we Francji.

Zainteresowany podał, że uważa tak samo, jak marszałek województwa, że podlega administracji francuskiej; będzie tam rozliczany od dochodów (niskiej emerytury), mając na utrzymaniu cztery osoby.

Wnioskodawca jest zdania, że „wejdzie” w tzw. podwójne opodatkowanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Stosownie do art. 18 umowy z dnia 19 stycznia 1977 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5), z zastrzeżeniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 renty, emerytury i podobne wynagrodzenia z tytułu poprzedniego zatrudnienia, wypłacane osobie zamieszkałej w jednym Umawiającym się Państwie (w przypadku Wnioskodawcy – w Polsce), podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Art. 19 ust. 2 ww. umowy stanowi, że:

1. Renty i emerytury przekazywane przez Umawiające się Państwo albo przez jedną z jego jednostek samorządu lokalnego, albo przez jedną z ich osób prawnych prawa publicznego, bądź wprost, bądź w ciężar tworzonego przez nie funduszu osobie fizycznej z tytułu usług o charakterze publicznym świadczonych temu Państwu, albo tej jednostce samorządu, albo tej osobie prawnej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.
2. Jednakże te renty i emerytury podlegają opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli ich odbiorca ma w tym Państwie miejsce zamieszkania i posiada jego obywatelstwo.
   
   

W związku z powyższym, zauważyć trzeba, że co do zasady emerytury i renty wypłacane z tytułu poprzedniego zatrudnienia podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania osoby, której są wypłacane. Natomiast emerytury i renty z tytułu wcześniejszego świadczenia państwu francuskiemu usług o charakterze publicznym, albo jego jednostce samorządu, albo też osobie prawnej tej jednostki lub państwa podlegają opodatkowaniu tylko we Francji, chyba że osoba pobierająca emeryturę lub rentę ma miejsce zamieszkania w Polsce i posiada obywatelstwo polskie. Wówczas takie świadczenie, otrzymywane z tytułu tej pracy, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

Z analizy sprawy wynika, że Wnioskodawca otrzymuje z Francji emeryturę inwalidzką. Zainteresowany ma miejsce zamieszkania w Polsce. Wnioskodawca pracował w budownictwie – przy czym, był właścicielem francuskiej firmy budowlanej – a więc nie piastował na rzecz Francji funkcji publicznych.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że do otrzymywanej przez Wnioskodawcę emerytury znajduje zastosowanie przepis art. 18 cyt. umowy polsko-francuskiej, dotyczący emerytur i rent. W konsekwencji, przedmiotowe świadczenie podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji Zainteresowanego, czyli w Polsce. Jednocześnie dochód ten nie podlega opodatkowaniu w państwie, z którego jest wypłacany, czyli we Francji.

Zatem, do emerytury wypłacanej osobie zamieszkałej w Polsce stosuje się przepisy polskiego prawa podatkowego, gdyż w świetle ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania świadczenia te podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce.

Zgodnie zaś z zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest m.in. emerytura lub renta.

Przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych (art. 12 ust. 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy - od wypłacanych przez nie emerytur i rent.

W myśl art. 35 ust. 3 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 7, za miesiące od stycznia do grudnia ustala się w sposób określony w art. 32 ust. 1-1c, z tym że w przypadku poboru zaliczek od emerytur i rent z zagranicy stosuje się postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej z państwem, z którego pochodzą te emerytury i renty.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w ust. 3-8, zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej w tym miesiącu przez płatnika ze środków podatnika (art. 35 ust. 9 ww. ustawy).

W tym miejscu należy wskazać, że niepobranie przez płatnika (np. bank) zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych z ww. emerytury inwalidzkiej nie zwalnia od opodatkowania ww. dochodów w Polsce. Stosownie bowiem do treści przywołanego art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem podlegających zwolnieniu od opodatkowania oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, co w analizowanej sprawie nie miało miejsca.

W myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Zgodnie z art. 45 ust. 4 pkt 1 cyt. ustawy w terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem
ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników.

Reasumując: na gruncie przedmiotowej sprawy otrzymywana przez Wnioskodawcę francuska emerytura inwalidzka podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, w konsekwencji czego na Zainteresowanym ciąży obowiązek rozliczania tejże emerytury w rocznych zeznaniach podatkowych w Polsce.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo informuje się również, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego, przedstawionym przez Zainteresowanego i stanowiskiem Zainteresowanego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.