Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1469/14-4/AA
z 13 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2014 r. (data wpływu 31 grudnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 2 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 19 marca 2015 r. znak ILPB1/415-1469/14-2/AA na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 24 marca 2015 r., natomiast w dniu 2 kwietnia 2015 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 31 marca 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działy specjalne produkcji rolnej (chów i hodowla zwierząt). W okresie od 23 lipca 2013 r. do 9 października 2013 r. zatrudniał obywatela Ukrainy na umowę o dzieło (przebywał u Wnioskodawcy na podstawie oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonania pracy w okresie nieprzekraczającym 6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy). Za okres ten Zainteresowany wypłacił mu 1.700 zł. Nie pobrał zaliczki na podatek dochodowy. Wnioskodawca dowiadywał się w urzędzie skarbowym jak ma rozliczyć taką umowę. Powiedziano, że od takiej umowy nie płaci podatku, tylko zleceniobiorca sam się rozlicza. Teraz US raz twierdzi, że Wnioskodawca powinien pobrać zaliczkę i zapłacić podatek do US, a drugi raz nie wiedzą jak i kto powinien zapłacić. Odesłano Wnioskodawcę do biura rachunkowego, a następnie do Ministerstwa Finansów, z którym skontaktował się telefonicznie. Powiedziano Zainteresowanemu, że jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, nie ma obowiązków płatnika a Zleceniobiorca powinien samodzielnie rozliczyć się z umowy.

Ponadto z zebranych informacji Wnioskodawca dowiedział się, że w przypadku umowy o dzieło pomiędzy dwoma osobami fizycznymi (nieprowadzącymi działalności gospodarczej) osoba zlecająca dzieło nie jest płatnikiem, więc osoba podejmująca się wykonania dzieła ma obowiązek samodzielnego opłacania zaliczek na podatek. Wynika on z art. 44 ust. 1a pkt 3.

Ponadto w uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że jest rolnikiem ryczałtowym (nie prowadzi działalności gospodarczej, nie rozlicza się z VAT, płaci podatek ryczałtowy naliczany przez US).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca jest w tym przypadku płatnikiem?
2. Czy jako „zamawiający” powinien obliczyć i pobrać zryczałtowany podatek?
3. Na podstawie jakiego przepisu Wnioskodawca może wyjaśnić tę sprawę?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, szukając informacji na ten temat wyczytał w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, że płatnikiem może być jedynie osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą. Zatem Wnioskodawca wywnioskował, że będąc na ryczałcie i nie prowadząc działalności gospodarczej nie ciąży na Nim, obowiązek płatnika PIT. Potwierdzono to telefonicznie, gdy Zainteresowany zadzwonił do Ministerstwa Finansów.

Pytania oraz własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego wynikają z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

W myśl art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

A zatem do przychodów z osobiście wykonywanej działalności z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, zalicza się wyłącznie przychody otrzymywane od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.

Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca prowadzi działy specjalne produkcji rolnej. W okresie od 23 lipca 2013 r. do 9 października 2013 r. zatrudniał obywatela Ukrainy na umowę o dzieło (przebywał u Wnioskodawcy na podstawie oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonania pracy w okresie nieprzekraczającym 6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy). Za okres ten Zainteresowany wypłacił 1.700 zł. Nie pobrał zaliczki na podatek dochodowy.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że w przypadku osób mających miejsce zamieszkania na terytorium Ukrainy zastosowanie znajdą postanowienia Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie dnia 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 63, poz. 269).

Treść art. 14 ust. 1 ww. Konwencji stanowi, że dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

Z treści powyższego przepisu wynika, że dochód obywatela (rezydenta) Ukrainy z tytułu działalności wykonywanej osobiście na terytorium Polski (np. na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło) podlega opodatkowaniu w Polsce tylko jeżeli osoba ta dysponuje stałą placówką służącą do prowadzenia tej działalności, położoną na terytorium Polski. W takim przypadku opodatkowaniu w Polsce podlega dochód, jaki może być przypisany tej stałej placówce.

Aby uznać, że cudzoziemiec posiada stałą placówkę na terytorium Polski, muszą być spełnione następujące elementy:

• istnienie placówki, czyli określonego miejsca wykonywania usług (np. określony sąd lub gospodarstwo),
• placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu z pewnym stopniem trwałości,
• cudzoziemiec musi prowadzić działalność za pomocą tej stałej placówki.
  
  

Należy zaznaczyć, że w przypadku cudzoziemców świadczących w Polsce usługi w gospodarstwie rolnym w ramach osobiście wykonywanej działalności (na podstawie umowy cywilnoprawnej) każdy przypadek należy analizować oddzielenie dla potrzeb określenia, czy posiada on stałą placówkę na terytorium Polski. Należy mieć na względzie, że w praktyce powinno się ocenić, czy działalność pracownika ma charakter trwały i stanowi spójność pod względem geograficznym i handlowym (np. czy usługi wykonywane są przez dłuższy czas w obrębie jednego gospodarstwa).

Zatem jak wynika z wniosku zawarta przez Wnioskodawcę umowa z cudzoziemcem miała charakter czasowy, to uznać należy, że w takim przypadku cudzoziemiec nie prowadzi działalności na terytorium Polski za pomocą stałej placówki. Umowa dotyczy prac sezonowych, zaś pobyt pracownika w Polsce nie przekroczy 6 miesięcy w okresie 12 miesięcy, co oznacza, że miejscu, w którym umowa ta będzie wykonywana nie można przypisać cech trwałości, stałości. Treść wniosku przemawia zatem za przyjęciem, że w opisanym stanie faktycznym pobyt obywatela Ukrainy w Polsce miał charakter tymczasowy, a zatem wykonując zawartą z Wnioskodawcą umowę o dzieło (zlecenia) nie dysponuje w Polsce stałą placówką, o której mowa w art. 14 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz opierając się na przytoczonych powyżej przepisach prawa, stwierdzić należy, że zgodnie z art. 14 polsko-ukraińskiej konwencji uzyskane przez cudzoziemców dochody nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce. W konsekwencji na Wnioskodawcy w związku z wypłaconym wynagrodzeniem na rzecz zatrudnionego na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło obywatela Ukrainy, nie ciążą obowiązki płatnika w zakresie obliczenia, pobrania i zapłacenia podatku, jak również sporządzenia stosownej informacji i deklaracji podatkowej.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.