Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-1215/14-4/TR
z 18 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia z dnia 1 grudnia 2014 r. (data wpływu 9 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 marca 2015 r. (data wpływu 13 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczek.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 3 marca 2015 r. nr ILPB2/415-1215/14-2/TR Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 3 marca 2015 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 5 marca 2015 r.), zaś w dniu 13 marca 2015 r. (data nadania 12 marca 2015 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2013 roku Wnioskodawczyni zawarła umowę o pracę z pracodawcą litewskim, niemającym siedziby na terenie Polski. Umowa ta określa w punkcie 1.1 miejsce wykonywania pracy w Polsce. Umowa ta w punkcie 10 zobowiązuje Zainteresowaną do samodzielnego rozliczenia podatku dochodowego z tytułu otrzymanego wynagrodzenia w listopadzie 2013 roku.

Wnioskodawczyni otrzymała wynagrodzenie na rachunek bankowy w wysokości 13 193,95 zł i od tej kwoty zapłaciła w dniu 9 grudnia 2013 zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 1 100 zł. W grudniu 2013 roku Zainteresowana otrzymała wynagrodzenie w wysokości 27 542,79 zł i od tej kwoty zapłaciła zaliczkę na podatek dochodowy w dniu 7 stycznia 2014 r. w wysokości 2 303 zł. Przychody z wymienionej umowy o pracę wykazała na zeznaniu PIT-36 za rok 2013 w pozycji 43. Wymienione przychody zsumowała z pozostałymi przychodami ze stosunku pracy, jakie uzyskała w roku 2013.

Należne zaliczki na podatek dochodowy z tytułu wynagrodzenia od pracodawcy litewskiego Zainteresowana wykazała w części N.3 zeznania (poz. 295 i 296). Złożyła zeznanie PIT-36 w urzędzie skarbowym. W listopadzie 2014 roku Wnioskodawczyni otrzymała wezwanie z urzędu skarbowego w sprawie uzgodnienia zaliczek wpłacanych i wykazanych w zeznaniu rocznym PIT-36/2013. Urząd zakwestionował słuszność wpłacanych zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wynagrodzenia za pracę od pracodawcy zagranicznego do polskiego urzędu skarbowego.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana podała, że Jej intencją jest otrzymanie interpretacji indywidulanej dotyczącej zasad wpłacania zaliczek na podatek dochodowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wpłacane przez Zainteresowaną zaliczki na podatek dochodowy z tytułu wynagrodzenia za pracę od pracodawcy zagranicznego, niemającego siedziby na terenie Polski, przy wykonywaniu pracy na terenie Polski, było prawidłowe oraz czy umieszczenie wysokości zaliczek na podatek dochodowy w części N.3 zeznania rocznego PIT-36 jest wystarczającym potwierdzeniem należnych zaliczek od tego wynagrodzenia (w tej części Wnioskodawczyni chciałaby otrzymać interpretację indywidualną dotyczącą technicznego wypełniania zeznania rocznego – części N.3)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 44 ust. 1a oraz ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako podatnik osiągający dochody bez pośrednictwa płatników, ze stosunku pracy z zagranicy, jest obowiązana w terminie do 20-go dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, wpłacać zaliczki miesięcznie (po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania przychodu w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2) bez wezwania.

Jednocześnie Zainteresowana uważa, że wysokości zaliczek na podatek dochodowy należy uzupełnić w części N.3 zeznania rocznego PIT-36 i taka forma przekazu informacji jest wystarczającym potwierdzeniem należnych zaliczek od tego wynagrodzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a cyt. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Zgodnie z art. 3 ust. 2b pkt 1 ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast zgodnie z ogólną zasadą zawartą w postanowieniach umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody z pracy najemnej podlegają opodatkowaniu w kraju, w którym praca jest wykonywana.

Z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że Zainteresowana jest osobą fizyczną posiadającą rezydencję podatkową w Polsce. W 2013 roku Wnioskodawczyni zawarła umowę o pracę z pracodawcą litewskim, nieposiadającym siedziby na terenie Polski. Umowa ta określa miejsce wykonywania pracy w Polsce i zobowiązuje Zainteresowaną do samodzielnego rozliczenia podatku dochodowego z tytułu otrzymanego wynagrodzenia.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na położenie źródeł przychodów.

Z kolei miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

Jako że pracodawca, z którym Wnioskodawczyni zawarła umowę o pracę jest pracodawcą litewskim, nieposiadającym siedziby w Polsce, zastosowanie w przedmiotowej sprawie ma umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 20 stycznia 1994 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 51, poz. 277, z późn. zm.), a dokładnie jej art. 15 regulujący opodatkowanie dochodów z pracy najemnej.

Z treści art. 15 ust. 1 zd. 1 ww. umowy wynika, że z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 21, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (w Polsce) otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (w Polsce), chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie (na Litwie).

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że wynagrodzenia z tytułu pracy najemnej wykonywanej na terytorium Polski przez pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. Tym samym, wynagrodzenia uzyskane przez Wnioskodawcę w ramach świadczenia w Polsce pracy na podstawie zawartej z pracodawcą litewskim umowy o pracę podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, zgodnie z przywołanymi niżej przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie natomiast z art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

W myśl art. 44 ust. 3a ww. ustawy, podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 3a zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, zapłaconej w danym miesiącu ze środków podatnika (art. 44 ust. 3c ww. ustawy).

Z kolei na podstawie art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru – tj. PIT-36 – o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Wobec powyższego, od otrzymanego wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę zawartej z pracodawcą litewskim, nieposiadającym siedziby w Polsce – Wnioskodawczyni jest obowiązana, bez wezwania, wpłacać w ciągu roku podatkowego obliczone samodzielnie zaliczki na podatek dochodowy w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, stosując zasady określone w przywołanych powyżej przepisach art. 44 ust. 3a i 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zaliczkę oblicza według najniższej stawki określonej w skali podatkowej, lub według własnego uznania – można zastosować większą stawkę podatkową. Ustawodawca wyraźnie wskazał, że zaliczkę tę oblicza się od miesięcznych dochodów przy zastosowaniu najniższej stawki podatku określonej w skali (tj. 18%) lub przy zastosowaniu wyższej stawki określonej w tejże skali.

Reasumując: na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawczyni – jako podatnik osiągający dochody bez pośrednictwa płatnika – za listopad 2013 r. była obowiązana w terminie do 20 grudnia 2013 r., a za grudzień 2013 r. – do 30 kwietnia 2014 r., wpłacić zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy obliczaniu zaliczki (w zeznaniu podatkowym) Wnioskodawczyni mogła zastosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zaliczki powinny być wpłacone w Polsce na rachunek urzędu skarbowego, właściwego ze względu na miejsce zamieszkania Wnioskodawczyni.

Jednocześnie należy wskazać, że rzeczone zaliczki winny zostać wykazane w zeznaniu PIT-36 za 2013 r. w części N.3 Należne zaliczki, o których mowa w art. 44 ust. 1a, 1c i 7 ustawy – podatnik w pozycjach odpowiednio: 295 – za listopad 2013 r. i 296 – za grudzień 2013 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo, należy wskazać, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego, przedstawionym przez Zainteresowaną i stanowiskiem Zainteresowanej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.