Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-2/4511-202/15/AK
z 24 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) w związku z § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 14 maja 2015 r. (data otrzymania 22 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wysokości przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2015 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wysokości przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 10 czerwca 2014 r. Wnioskodawca sprzedał nieruchomość, którą otrzymał w spadku po śmierci małżonka 26 sierpnia 2011 r. W deklaracji SD-Z2 złożonej 22 listopada 2012 r. Wnioskodawca wykazał, że w skład spadku wchodzi cała nieruchomość wraz z posadowionym na niej budynkiem, gdyż co prawda dom był zbudowany już w czasie małżeństwa ze środków wchodzących w skład majątku wspólnego, ale działkę małżonek Wnioskodawcy nabył jeszcze przed ślubem. W tej sytuacji działka wraz zabudową formalnie stanowiła przedmiot majątku osobistego małżonka Wnioskodawcy, zgodnie z zasadą supreficies solo cedit.

Małżonek Wnioskodawcy kupił działkę 15 października 1987 r. W dniu 17 października 1992 r. zawarto związek małżeński. Dom został wybudowany po ślubie i oddany do użytku 28 marca 1995 r.

W dniu 10 czerwca 2014 r. Wnioskodawca sprzedał ww. nieruchomość i 28 kwietnia 2015 r. złożył w urzędzie skarbowym PIT-39 wykazując jako przychód podlegający opodatkowaniu przychód ze sprzedaży całej nieruchomości tj. 450.000 zł.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie.

Czy w deklaracji PIT-39 jako przychód ze sprzedaży nieruchomości dokonanej przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie lub wybudowanie powinna zostać wykazana kwota 275.000 zł (cena sprzedaży całej nieruchomości pomniejszona o ½ wartości wspólnych nakładów na budowę domu) zamiast wykazanej przez Wnioskodawcę kwoty 450.000 zł (tj. ceny sprzedaży całej nieruchomości)?

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ dom na działce stanowiącej osobisty majątek jego małżonka został wybudowany ze środków stanowiących majątek dorobkowy małżeński, to dziedzicząc całą nieruchomość w ramach masy spadkowej Wnioskodawca nabył swoje nakłady na nieruchomość o wartości stanowiącej połowę wartości posadowionego na nieruchomości budynku. W akcie notarialnym – umowie sprzedaży – wartość działki została określona na 100.000 zł, w wartość budynku na 350.000 zł z czego 175.000 zł to wartość nakładów, które Wnioskodawca poniósł przed 28 marca 1995 r.

Wnioskodawca ze sprzedaży uzyskał zatem 450.000 zł, ale do opodatkowania w PIT-39 przychód powinien zostać wykazany w kwocie 275.000 zł. (450.000 zł - 175.000 zł = 275.000 zł.) – zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że źródłem przychodów jest odpłatne zbycie nieruchomości, jeżeli nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie lub wybudowanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, to co zostało sprzedane przed upływem 5 lat od nabycia to sama działka i ½ wspólnych nakładów na tę działkę o łącznej wartości 275.000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego przepisu każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości i praw w nim wymienionych stanowi źródło przychodów, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nieruchomości, co oznacza, że należy skorzystać z definicji nieruchomości zawartej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 46 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny – nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. W myśl art. 48 Kodeksu cywilnego – z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (art. 47 § 1 tego Kodeksu).

Z powyższych regulacji wynika, że w przypadku sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem przedmiotem sprzedaży jest nieruchomość obejmująca zarówno grunt (działkę) jak i budynek. W takim przypadku mówi się o sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem np. mieszkalnym, który nie stanowi jednak odrębnej nieruchomości (patrz wyrok WSA w Rzeszowie z 20 września 2011 r., sygn. akt I SA/Rz 422/11).

Potwierdzeniem powyższej zasady jest art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym jest mowa tylko o sprzedaży nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości. Przepis ten nie rozdziela więc sprzedaży gruntu oddzielnie od sprzedaży nakładów na wybudowanie budynku na tym gruncie. Ponadto nie wymienia też sprzedaży budynku jako odrębnego źródła przychodów w podatku dochodowym, ponieważ budynek, co do zasady, stanowi część składową gruntu i nie może być przedmiotem odrębnej sprzedaży.

Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności.

Odrębnym przedmiotem własności budynek będzie wówczas, gdy wzniesiono go na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym. Tylko w przypadku odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu i budynku trwale z tym gruntem związanego źródłem przychodu jest odrębnie odpłatne zbycie prawa do gruntu i odrębnie odpłatne zbycie budynku, dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie prawa do gruntu bądź wybudowanie budynku. Okres pięcioletni, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest w takim przypadku liczony odrębnie – od daty nabycia prawa do gruntu i od daty nabycia (wybudowania) budynku.

Jednakże w przypadku budowy budynku na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste, o zaistnieniu przesłanek do ustanowienia odrębnej własności samego budynku można mówić dopiero wówczas, gdy obiekt ten mógłby być wpisany do księgi wieczystej, jako przedmiot odrębnej własności. Stąd też obiekt wzniesiony do stanu surowego jak też budynek, którego budowa nie została zakończona nie stanowi nieruchomości, nie jest także innym rodzajem rzeczy. Budynek mieszkalny, którego budowa nie została zakończona stanowi jedynie nakłady na działkę budowlaną, w związku z tym jest on częścią składową działki.

Ponieważ budynku, którego budowa nie została zakończona nie można uznać za nieruchomość, to tym samym jego odpłatne zbycie nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy podatkowej. Sprzedaż nakładów, czyli „niezakończonej budowy”, to zbycie praw majątkowych – w myśl art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w postaci roszczeń przysługujących zgodnie z prawem cywilnym osobie, której służy roszczenie o zwrot nakładów poczynionych na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika jednak, że ze sprzedażą prawa wieczystego użytkowania gruntu nie mamy do czynienia, podobnie jak nie mamy do czynienia z „niedokończoną budową”. Tym samym dokonując 10 czerwca 2014 r. sprzedaży Wnioskodawca dokonał sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej a nie osobno gruntu i osobno nakładów na gruncie (prawa majątkowego) w postaci niedokończonego budynku.

Wskazać należy, że Wnioskodawca prawidłowo rozumie wskazaną przez Organ zasadę superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości – gdyż na nią powołuje się w opisie stanu faktycznego. Tak jak wskazał Wnioskodawca, ponieważ małżonek grunt nabył przed zawarciem związku małżeńskiego, to należał on do jego majątku osobistego (art. 33 pkt 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 583). W drodze spadku po małżonku Wnioskodawca nabył zatem nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem, niezależnie od tego, że budynek został wybudowany po zawarciu związku małżeńskiego, za środki wchodzące w skład majątku wspólnego, gdyż zastosowanie ma zasada superficies solo cedit. Zatem budynek trwale związany z nieruchomością stanowił jej część składową, co oznacza, że właścicielem zarówno gruntu jak i budynku wzniesionego na tym gruncie jest zawsze właściciel nieruchomości, na której budynek ten został wybudowany. Ponieważ właścicielem gruntu był małżonek Wnioskodawcy, to do niego należał również budynek a w spadku po nim Wnioskodawca nabył nieruchomość wraz z budynkiem a nie grunt i nakłady. Oznacza to, że przedmiotem sprzedaży również była nieruchomość a nie grunt i nakłady. Natomiast Wnioskodawca ponosił wyłącznie nakłady na cudzą nieruchomość – nieruchomość należącą do majątku odrębnego małżonka Wnioskodawcy.

Dlatego nieuprawnione jest twierdzenie Wnioskodawcy, że to co zostało sprzedane przed upływem 5 lat od nabycia to sama działka i ½ wspólnych nakładów na tę działkę o łącznej wartości 275.000 zł. Wnioskodawca dokonał sprzedaży nieruchomości, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych, nabytej w spadku po małżonku, za kwotę 450.000 zł.

W przypadku nabycia nieruchomości w drodze spadku pięcioletni termin, o którym mowa powyżej winien być liczony od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło otwarcie spadku czyli śmierć spadkodawcy.

Zgodnie bowiem z art. 924 i 925 ww. ustawy Kodeks cywilny – spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia. Istotny zatem dla podatku dochodowego jest dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy.

Odnosząc zatem powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że do nabycia przez Wnioskodawcę sprzedanej 10 czerwca 2014 r. nieruchomości doszło 26 sierpnia 2011 r. w dacie śmierci małżonka.

W związku z tym, że zbycia nieruchomości dokonano 10 czerwca 2014 r. czyli przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została nabyta, to sprzedaż ta będzie stanowiła źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c). Przy sprzedaży ww. nieruchomości zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

I tak w myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. brzmieniu – od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ww. ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością np. koszty ogłoszeń w prasie, koszty biura pośrednictwa obrotu nieruchomościami). Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć zatem związek przyczynowo-skutkowy.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 6d ww. ustawy – za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6d ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

W rozpatrywanej sprawie przychodem będzie cena sprzedaży nieruchomości określona w akcie notarialnym (o ile odpowiada jej wartości rynkowej), tj. 450.000 zł pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia o ile zostały takie przez Wnioskodawcę poniesione. Przychód ten może zostać pomniejszony o koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do których zalicza się m.in. udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość nieruchomości, poczynione w czasie jej posiadania.

Wnioskodawca przed nabyciem w drodze spadku prawa własności do nieruchomości ponosił koszty budowy budynku mieszkalnego. Wnioskodawca wraz z małżonkiem budował budynek na gruncie należącym do małżonka Wnioskodawcy, za środki z majątku wspólnego. Ustalić zatem należy czy ww. koszty budowy budynku jako nakłady poczynione w czasie posiadania nieruchomości Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pojęcie „posiadanie” użyte w art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć w sensie cywilistycznym. Zgodnie z art. 336 Kodeksu cywilnego – posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Z przytoczonego przepisu wynika, że posiadanie jest określonym rodzajem władztwa nad rzeczą, którego nie należy utożsamiać z prawem własności.

Wnioskodawca wraz z małżonkiem w czasie posiadania nieruchomości ponosił nakłady na budowę budynku mieszkalnego, które niewątpliwie zwiększyły wartość całej nieruchomości. Należy jednak mieć na uwadze, że koszty budowy Wnioskodawca ponosił będąc w związku małżeńskim i jak wskazał w stanie faktycznym były one ponoszone z majątku wspólnego małżonków (nakłady te stanowiły majątek wspólny małżonków). Zatem ciężar finansowy wydatków, które Wnioskodawca mógłby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu ponosił zarówno on jak i jego małżonek – były one ponoszone ze środków stanowiących ustawową wspólność majątkową małżeńską Wnioskodawcy i jego małżonka. Tym samym Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu ½ część udokumentowanych wydatków na budowę domu jako nakład, który zwiększył wartość nieruchomości poniesiony w czasie jej posiadania. Przy czym jeszcze raz należy podkreślić, że ustawodawca wymaga aby nakłady były udokumentowane fakturami VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentami stwierdzającymi poniesienie opłat administracyjnych – tylko wówczas mogą stanowić koszt uzyskania przychodu. Nie ma więc mowy o odliczaniu wydatków oszacowanych przez podatnika a nawet biegłego. Wydatki muszą być udokumentowane fakturami VAT, a obowiązek ten wynika wprost z przepisów prawa.

W myśl art. 30e ust. 4 ww. ustawy – po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Należny podatek wynikający z tego zeznania jest płatny w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 4 pkt 4 w zw. z art. 45 ust. 1b ww. ustawy).

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Podsumowując stwierdzić należy, że 10 czerwca 2014 r. przedmiotem sprzedaży przez Wnioskodawcę była nieruchomość, która obejmowała zarówno zbycie gruntu, jak i znajdującego się na nim budynku, trwale z nim związanego. Oznacza to, że jako przychód ze sprzedaży w zeznaniu PIT-39 powinna zostać wykazana przez Wnioskodawcę cała kwota ze sprzedaży nieruchomości, tj. 450 000 zł pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia o ile takie były przez Wnioskodawcę poniesione. Natomiast nakłady na budowę budynku, ponoszone z majątku wspólnego małżonków, mogą zostać zaliczone w ½ części do kosztów uzyskania przychodu, pod warunkiem, że Wnioskodawca posiada faktury VAT dokumentujące ich poniesienie. Ustawodawca pozwala zaliczać do kosztów uzyskania przychodu wyłącznie nakłady udokumentowane fakturami VAT. Samo oszacowanie wartości nakładów nawet zapisane w akcie notarialnym nie jest ich udokumentowaniem w sposób jaki wymaga ustawodawca.

Stanowiska Wnioskodawcy nie można było uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.