INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 30 grudnia 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na zakup bezglutenowych artykułów żywnościowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 października 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na zakup bezglutenowych artykułów żywnościowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest chora na celiakie. W związku z powyższym zmuszona jest (spożywać) stosować dietę bezglutenową, co wiąże się z zakupem produktów spożywczych bezglutenowych takich jak: chleb, mąka, makaron, ciasta i inne nie zawierające glutenu. Wydatki jakie ponosi Wnioskodawczyni z tego tytułu udokumentowane są fakturami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione na zakup artykułów żywnościowych, bezglutenowych można odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, w sytuacji nie posiadania orzeczenia o niepełnosprawności...

Wnioskodawczyni jest zdania, iż wydatki poniesione przez osobę cierpiącą na celiakię powinny być odliczane do dochodu.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołuje art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazując, iż za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych – uważa się m. in. wydatki poniesione na leki.

Zdaniem Wnioskodawczyni, dla osoby chorującej na celiakię – lekiem jest suplement diety polegającej na spożywaniu artykułów żywnościowych bezglutenowych zalecanych przez lekarza specjalistę.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a – 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   • całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   • znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   • całkowitą niezdolność do pracy albo
   • umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Stosownie do art. 26 ust. 7g ww. ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (...).

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z przedmiotowego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest chora na celiakię. W związku z powyższym zmuszona jest (spożywać) stosować dietę bezglutenową, co wiąże się z zakupem produktów spożywczych bezglutenowych takich jak: chleb, mąka, makaron, ciasta i inne nie zawierające glutenu. Wydatki jakie ponosi Wnioskodawczyni z tego tytułu udokumentowane są fakturami. Ponadto z zadanego pytania wynika, że Wnioskodawczyni nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności.

W przedstawionym stanie faktycznym prawa do ulgi rehabilitacyjnej należy ocenić po pierwsze poprzez analizę przepisu art. 26 ust. 7a pkt 12 ww. ustawy. Stanowi on, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „leku” – a zatem posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 06 września 2001r. – Prawo farmaceutyczne (t.j. Dz. U. z 2008r. Nr 45, poz. 271 ze zm.). Z definicji tych wynika, że:

• lekiem aptecznym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydania w tej aptece;
• lekiem gotowym jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu;
• lekiem recepturowym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej, a w przypadku produktu leczniczego weterynaryjnego – na podstawie recepty wystawionej przez lekarza weterynarii;
• produktem leczniczym jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.
  
  

Drugim warunkiem niezbędnym w niniejszej sprawie do zastosowania tzw. ulgi rehabilitacyjnej jest posiadanie przez Wnioskodawczynię stosownego orzeczenia o niepełnosprawności.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny i wyżej powołane przepisy, należy stwierdzić że ustawodawca w art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy wyraźnie określił, że wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, mogą podlegać odliczeniu, ale wyłącznie jeśli osoba, która je poniosła jest osobą niepełnosprawną lub ma na utrzymaniu osoby niepełnosprawne. Zatem aby móc odliczyć poniesione wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej, należy spełniać podstawowy warunek tj. posiadać orzeczenie o niepełnosprawności. Z wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni nie posiada takiego orzeczenia. W związku z powyższym należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni nie posiadając ww. orzeczenia, nie spełnia warunku, który umożliwia skorzystanie z odliczenia wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Ponadto z treści analizowanego przepisu art. 26 ust. 7a pkt 12 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczeniu podlegają wydatki na leki.

Dieta bezglutenowa, jaką musi stosować Wnioskodawczyni, wiąże się z zakupem produktów spożywczych bezglutenowych takich jak: chleb, mąka, makaron, ciasta i inne nie zawierające glutenu. Nie można jednak zgodzić się z Wnioskodawczynią, iż dla osoby chorującej na celiakię – lekiem jest suplement w postaci spożywania artykułów żywnościowych bezglutenowych zalecanych przez lekarza specjalistę. Ww. artykuły spożywcze bowiem nie spełniają warunków określonych w definicjach zawartych w ustawie z dnia 06 września 2001r. – Prawo farmaceutyczne, tj. nie są lekiem.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.