Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-1225/14-2/WS
z 12 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2014 r. (data wpływu 12 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka (Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą i osiąga przychody zasadniczo w zakresie świadczenia usług porządkowo-czystościowych.

Spółka posiada status zakładu pracy chronionej (ZPCHr). W celu wypełnienia jednego z warunków koniecznych dla posiadania ww. statusu ZPCHr, Spółka ponosi co miesiąc obowiązkowe wydatki na opiekę doraźną, specjalistyczną i usługi rehabilitacyjne na rzecz każdego niepełnosprawnego pracownika – zgodnie z wymogami ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721, z późn. zm.). W tym celu Spółka nabywa odpowiednie usługi medyczne w ramach umowy o współpracę z zewnętrznym podmiotem. Ww. obowiązkowe wydatki pracodawcy na usługi medyczne określone są kwotowo, w odniesieniu do każdego niepełnosprawnego pracownika.

Do 30 czerwca 2014 r. wydatki na nabycie usług medycznych od zewnętrznego podmiotu były opłacane przez Spółkę z Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (ZFRON) i stanowiły pomoc publiczną w formie pomocy de minimis. Limit przysługujący Spółce w zakresie pomocy de minimis został w międzyczasie wyczerpany, stąd Spółka nie jest (począwszy od lipca 2014 r.) uprawniona do finansowania obowiązkowych wydatków pracodawcy na opiekę doraźną, specjalistyczną i usługi rehabilitacyjne z funduszu ZFRON, w efekcie – w celu utrzymania statusu ZPCHr – jest zmuszona do finansowania ww. wydatków na usługi medyczne ze środków obrotowych Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że obowiązkowy wydatek pracodawcy na opiekę doraźną, specjalistyczną i usługi rehabilitacyjne na rzecz osób niepełnosprawnych wynikający z przepisów ustawy rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, finansowany ze środków obrotowych, nie jest świadczeniem na rzecz pracownika i po zmianie źródła finansowania (ze środków z ZFRON na środki obrotowe) nadal nie stanowi przysporzenia majątkowego dla osoby niepełnosprawnej, tzn. nie stanowi dla niej przychodu ze stosunku pracy, wskutek czego na Spółce nie będą ciążyć obowiązki do obliczenia, pobrania oraz do wpłaty do urzędu skarbowego podatku PIT od ww. wydatków?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Spółki, że obowiązkowy wydatek pracodawcy na opiekę doraźną, specjalistyczną i usługi rehabilitacyjne na rzecz osób niepełnosprawnych wynikający z przepisów ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, finansowany ze środków obrotowych, nie jest świadczeniem na rzecz pracownika i po zmianie źródła finansowania (ze środków z ZFRON na środki obrotowe) nadal nie stanowi dla osoby niepełnosprawnej przychodu ze stosunku pracy, wskutek czego na Spółce nie będą ciążyć obowiązki do obliczenia, pobrania oraz do wpłaty do urzędu skarbowego podatku PIT od ww. wydatków.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z przepisami art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Kluczowym aspektem w omawianym zagadnieniu jest rozstrzygnięcie, czy finansowanie przez Spółkę obowiązkowych wydatków na usługi medyczne prowadzi do powstania dla pracownika tzw. innego nieodpłatnego świadczenia.

W ocenie Spółki należy wskazać, że – mimo bardzo szerokiego ujęcia katalogu przychodów ze stosunku pracy – nie każda czynność wykonana przez pracodawcę na rzecz pracownika (bez ustalonej za nią zapłaty) jest świadczeniem podlegającym podatkowi PIT.

1. Warunki rozpoznania przychodu podatkowego z tytułu innego nieodpłatnego świadczenia

Zgodnie z orzecznictwem, pod pojęciem „inne nieodpłatne świadczenia” rozumie się zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których nieodpłatne świadczenie wiąże się z uzyskaniem korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formę ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (w oparciu m.in. o uchwałę NSA z 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 oraz z 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10).

W oparciu o doktrynę wskazuje się, że omawiane przysporzenie majątkowe, które warunkuje powstanie przychodu podatkowego, może przybrać formę – obok zwiększenia aktywów podatnika – również formę uniknięcia (zaoszczędzenia) przez podatnika wydatków, które musiałby on ponieść, gdyby nie doszło do otrzymania danego świadczenia.

Zgodnie z wyrokiem TK z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), w przypadku tzw. innych nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracownika wydatki na takie świadczenia mogą zostać uznane za jego przychód (dochód) w rozumieniu ustawy o podatku PIT tylko pod warunkiem, że rzeczywiście pozwoliły mu one uniknąć wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. W zakresie nieodpłatnego świadczenia chodzi zatem o taką korzyść, którą pracownik może swobodnie zarządzać i rozporządzać, przeznaczając ją na zaspokojenie własnych potrzeb.

Spółka podkreśla, że przekonanie, iż warunkiem wygenerowania korzyści po stronie pracownika jest wyrażenie przez niego zgody na otrzymanie określonego świadczenia, znajduje odzwierciedlenie również w orzecznictwie sądowym poprzedzającym ww. wyrok TK; stanowisko to znalazło wyraz m.in. w uchwale pełnego składu NSA z 24 października 2011 r. (sygn. akt II FPS 7/10), w której sąd także zaakcentował znaczenie dobrowolnego skorzystania przez pracownika ze świadczenia w formie dodatkowego pakietu medycznego. Sąd wskazał m.in., że „Prawo do odmowy realizacji korzyści wynikającej z umowy o świadczenie na rzecz osoby trzeciej posiada znaczenie podatkowe, ponieważ wykonanie jej stanowić może podstawę do oceny prawnej powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu. Prawodawca podatkowy nie zobowiązuje podatnika do przyjęcia jakiegokolwiek przychodu, w tym również do przyjęcia nieodpłatnego świadczenia stanowiącego przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. Z tego powodu – uzewnętrznienie woli pracownika w przedmiocie odmowy skorzystania z prawa przewidującego i gwarantującego możliwości opieki zdrowotnej wynikające z zakupionego przez pracodawcę pakietu medycznego stanowić będzie niewątpliwą podstawę do oceny, że podatnik nieodpłatnego świadczenia z wymienionego tytułu nie przyjął”.

Posługując się ww. kryterium dobrowolności można wskazać na sytuacje, które prowadzą do powstania dla pracownika przychodu z tytułu tzw. innych dodatkowych świadczeń. W ocenie Spółki, nie budzi wątpliwości, że sytuacja taka będzie mieć miejsce w razie wskazania w umowie o pracę określonych świadczeń, które pracodawca będzie wypełniał na rzecz pracownika (np. finansowanie kosztów mieszkania służbowego, biletu miesięcznego, pakietu ubezpieczenia zdrowotnego, dowozu do pracy itp.), zaś pracownik – akceptując warunki umowy o pracę – wyraża zgodę na przyjęcie tych świadczeń, w istocie traktując je jako – stanowiący część dochodu – element wynagrodzenia za pracę. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie; oznacza to, że w przypadku braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek.

Niemniej, Spółka podkreśla, że – w oparciu o zastosowanie tego samego kryterium – korzyść ta już – w ocenie Spółki – nie wystąpi np. w przypadku ubezpieczenia pracownika, które jest wymagane w celu uzyskania wizy na potrzeby wjazdu do państwa trzeciego, tzn. w przypadku gdzie objęcie pracownika ww. ubezpieczeniem stanowi de facto warunek dopuszczenia ww. pracownika do wykonywania pracy (w oparciu o orzeczenie NSA z 23 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1741/11). Można wówczas stwierdzić, że ubezpieczenie takie jest ściśle związane z realizacją przedmiotu działalności pracodawcy; pracodawca – wykupując to ubezpieczenie – nie kieruje się chęcią zapewnienia korzyści swojemu pracownikowi, lecz potrzebą uniknięcia ewentualnych, nieprzewidywalnych co do wysokości i następstw w zakresie wykonywania zawartych umów – wydatków, tj. zabezpiecza się przed koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika poniesionych podczas jego podróży za granicą, do czego obligują przepisy prawa pracy. W ocenie Spółki, zatem, jeśli nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawi się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem PIT (stanowić przychód ze stosunku pracy).

W ocenie Spółki, powyższy wniosek przenieść można również na sytuację, w której pracodawca ponosi określone koszty badań z zakresu medycyny pracy. Obowiązek wykonania takich badań wynika z przepisów Kodeksu pracy, zaś pracownik – nawiązując stosunek pracy – nie ma możliwości zastrzeżenia, czy chce to badanie wykonywać, czy nie. Nie jest ono dla niego dobrowolne, wykonanie badania wiąże się z koniecznością poddania się określonym obowiązkom „służbowym”. Finansowanie badań z zakresu medycyny pracy nie prowadzi zatem do powstania u pracownika określonego przysporzenia, które można byłoby uznać za przychód podatkowy (ze stosunku pracy). Stanowisko podobne do powyższe znajduje potwierdzenie w piśmiennictwie MF; przykładowo w interpretacji MF z dnia 7 lutego 2012 r., nr IPPB2/415-940/11-4/AS. MF stwierdził w niej, że „(…) opłacanie przez pracodawcę kosztów obowiązkowej opieki z zakresu medycyny pracy nie powoduje u pracowników powstania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (...)”.

Podsumowując, Spółka jest zdania, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest weryfikacja, czy po stronie pracownika wystąpiło przysporzenie, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku; to ostatnie może występować tylko wówczas, gdy pracownik dobrowolnie skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę.

2. Sytuacja Spółki – finansowanie obowiązkowych wydatków na usługi medyczne

a) Odrębne przepisy obligujące Spółkę do finansowania wydatków na doraźną i specjalistyczną opiekę medyczną, poradnictwo i usługi rehabilitacyjne

Na tle powyższych wyjaśnień Spółka pragnie wskazać, że obowiązek finansowania ww. wydatków na usługi medyczne wynika z odrębnych przepisów – tj. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Zgodnie bowiem z art. 28 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pracodawca – posiadający status ZPCHr – w celu utrzymania ww. statusu – jest obowiązany – obok innych wymogów – do zapewnienia (finansowania) na rzecz osób niepełnosprawnych doraźnej i specjalistycznej opieki medycznej, poradnictwa i usług rehabilitacyjnych. Zapewnienie opisanych w stanie faktycznym usług medycznych wynika zatem z odrębnych przepisów, które nakładają na Spółkę jako pracodawcę posiadającego status ZPCHr obowiązek udzielania takich świadczeń wobec osób niepełnosprawnych. Obowiązek ten występuje niezależnie, czy osoba niepełnosprawna będzie faktycznie z tych usług korzystać czy też nie (czy wyraża chęć korzystania z nich czy też nie). W efekcie, osoba niepełnosprawna – nawiązując stosunek pracy z pracodawcą o statusie ZPChr – nie ma możliwości rezygnacji z postawienia jej do dyspozycji ww. usług medycznych przez pracodawcę, nie może też wpłynąć na to, aby takie usługi medyczne nie były dla niej finansowane. Finansowanie wydatków na usługi medyczne odbywa się bez woli pracownika, nie jest to w jakimkolwiek zakresie kwestia wyboru tego pracownika, zatem finansowanie ww. usług medycznych z perspektywy pracownika nie ma charakteru dobrowolności.

W ocenie Spółki, mając na uwadze powyższe, już z tego powodu nie można wskazać na wystąpienie jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego po stronie pracownika – osoby niepełnosprawnej, która nie korzysta z finansowania obowiązkowych wydatków na usługi medyczne w sposób dobrowolny.

b) Pomoc de minimis

Kolejnym argumentem przemawiającym za słusznością stanowiska Spółki jest również fakt, że dotychczas (do momentu finansowania obowiązkowych wydatków na usługi medyczne z ww. ZFRON) wysokość tych wydatków stanowiła dla Spółki (pracodawcy o statusie ZPCHr) formę pomocy publicznej w formie pomocy de minimis (w rozumieniu Rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis).

Jak bowiem wynika z przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2013 r. Nr 1300, ze zm.; dalej: rozporządzenie MPiPS), środki z ww. ZFRON przeznacza się na m.in. na ww. opiekę specjalistyczną, doraźną oraz rehabilitacyjną (par. 2 ust. 1 pkt 4). Zgodnie zaś z przepisem ust. 2 ww. par. 2 ww. rozporządzenia, wydatki, o jakich mowa w par. 2 ust. 1 pkt 4, „o ile stanowią przysporzenie korzyści dla pracodawcy (...), stanowią pomoc de minimis”.

Spółka oświadcza, że do tej pory finansowanie przedmiotowych wydatków na usługi medyczne stanowiło taką właśnie pomoc de minimis; powyższe zaś zostało odpowiednio stwierdzone i udokumentowane, zgodnie z wymogami przepisów prawa (zgodnie z par. 9 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia MPiPS, warunkiem uznania pomocy jako pomocy de minimis jest uzyskanie zaświadczenia wydanego przedsiębiorcy przez np. organ podatkowy, zaś w celu uzyskania zaświadczenia przedsiębiorca przedstawia informację o dokonaniu wydatku ze środków funduszu rehabilitacji w ciągu 30 dni od dnia jego dokonania). Uznanie ww. obowiązkowych wydatków na usługi medyczne ze strony Spółki za pomoc de minimis jest bezpośrednim dowodem na to, że koszty finansowania ww. wydatków nie stanowią przysporzenia dla pracownika, lecz zostały zakwalifikowane jako forma pomocy publicznej uzyskanej przez pracodawcę, a więc korzyści dla pracodawcy, co literalnie wynika z ww. przepisów ww. rozporządzenia.

Spółka pragnie podkreślić, że gdyby hipotetycznie zająć stanowisko (z którym Spółka się nie zgadza), tj. że obowiązkowe wydatki na usługi medyczne generowałyby przysporzenie majątkowe dla pracownika, to okazałoby się, że w trakcie ich finansowania z ZFRON wydatki te byłyby jednocześnie kwalifikowane jako pomoc de minimis uzyskana przez pracodawcę. W ocenie Spółki powyższe prowadziłoby do sprzeczności samej w sobie (kwalifikacja wydatków jako pomoc publiczna pracodawcy zaprzeczałaby kwalifikacji wydatków jako przysporzenia majątkowego pracownika). W ocenie Spółki, dany wydatek nie może być jednocześnie uznawany za korzyść dla pracodawcy wywołując określone skutki dla pracodawcy (np. konsumując limit pomocy przysługujący pracodawcy) oraz jednocześnie być uznawany za korzyść majątkową dla pracownika prowadzącą do powstania przychodu do opodatkowania po jego stronie. W ocenie Spółki, byłoby to nie tylko postepowanie sprzeczne, lecz stanowiłoby także wyraz nadmiernego fiskalizmu.

W ocenie Spółki, fakt, że Spółka obecnie nie finansuje ww. nakładów na opiekę z ZFRON, stanowi wyłącznie zmianę źródła finansowania ww. obowiązkowych wydatków na opiekę medyczną. Powyższe wynika z faktu, że – z przyczyn obiektywnych, wynikających z przepisów prawa – Spółka nie ma już możliwości korzystania z ww. puli pomocy publicznej, tj. przekroczony został limit pomocy de minimis. Spółka zatem nie może korzystać z uprawnienia wynikającego z przepisu par. 2 ust. 1 pkt 4 ww. rozporządzenia MPiPS, zgodnie z którym „Środki funduszu rehabilitacji przeznacza się na następujące rodzaje wydatków: (…) 4) podstawową i specjalistyczną opiekę medyczną, poradnictwo i usługi rehabilitacyjne” niemniej wciąż wiąże Spółkę przepis art. 28 ust. 1 pkt 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, zgodnie z którym pracodawca – posiadający status ZPCHr – w celu utrzymania ww. statusu – jest obowiązany m.in. do zapewnienia (finansowania) na rzecz osób niepełnosprawnych doraźnej i specjalistycznej opieki medycznej, poradnictwa i usług rehabilitacyjnych.

W efekcie, zmiana źródeł finansowania w ogóle nie zmienia faktu, że nakłady ponoszone przez Spółkę na obowiązkowe wydatki na usługi medyczne nadal mają ten sam charakter, co poprzednio, tj. nie generują przysporzenia dla pracownika (z powodów omówionych powyżej). Zmiana źródła finansowania nie może bowiem przesądzać o tym, że nagle nakłady ponoszone przez Spółkę na obowiązkowe wydatki na usługi medyczne będą prowadzić do wygenerowania przysporzenia majątkowego po stronie pracownika, skoro nie uległ zmianie „charakter” ww. nakładów.

c) Brak konieczności odwoływania się do zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku PIT

Spółka pragnie również zaznaczyć, że w Jej ocenie nie będzie mieć do omawianej sytuacji zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku PIT, zgodnie z którym zwolnione z opodatkowania podatkiem PIT są otrzymywane zgodnie z odrębnymi przepisami świadczenia na rehabilitację zawodową, społeczną i leczniczą osób niepełnosprawnych ze środków PFRON, z zakładowych funduszy rehabilitacji osób niepełnosprawnych (ZFRON) lub zakładowych funduszy aktywności. W ocenie Spółki, wnioskowanie odnośnie braku konieczności opodatkowania podatkiem PIT przedmiotowych wydatków na opiekę medyczną wynika – zgodnie z wcześniejszym wywodem – już samego faktu, że nie wystąpi przychód podatkowy (przysporzenie po stronie pracownika otrzymane dobrowolnie); w efekcie, sytuacja Spółki nie wiąże się z koniecznością stosowania określonego zwolnienia z opodatkowania podatkiem PIT w odniesieniu do uprzednio rozpoznanego przychodu.

W ocenie Spółki, aby ww. przepis w ogóle mógł mieć zastosowanie, konieczne byłoby uprzednie wystąpienie „otrzymanego świadczenia”, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku PIT. W ocenie Spółki, o otrzymaniu świadczenia nie można mówić w przypadku, kiedy pracodawca finansuje na rzecz pracownika wydatki na opiekę doraźną, specjalistyczną i leczniczą zgodnie z nakazem wynikającym dla pracodawcy z art. 28 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (jak wskazano powyżej, zgodnie z tym artykułem pracodawca – posiadający status ZPCHr – w celu utrzymania ww. statusu – jest obowiązany do zapewnienia (finansowania) na rzecz osób niepełnosprawnych doraźnej i specjalistycznej opieki medycznej, poradnictwa i usług rehabilitacyjnych, zaś pracownik nie ma wpływu na zapewnianie bądź niezapewnianie ww. świadczeń przez pracodawcę).

W ocenie Spółki, ww. przepis w zakresie zwolnienia z podatku PIT ma zastosowanie do sytuacji, w których faktycznie dochodzi do otrzymania świadczenia; w szczególności mógłby mieć on zastosowanie do świadczeń na rzecz pracowników niepełnosprawnych realizowanych w ramach tzw. indywidulanej pomocy, o jakiej mowa w par. 2 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia MPiPS, tj. na pomoc indywidualną dla osób niepełnosprawnych w zakresie wydatków takich jak:

• odpłatność za przejazd w obie strony, pobyt i leczenie w szpitalach, sanatoriach, placówkach rehabilitacyjno-szkoleniowych, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych,
• zakup leków i innych niezbędnych środków medycznych,
• zakup i naprawę indywidualnego sprzętu rehabilitacyjnego, wyrobów medycznych w tym przedmiotów ortopedycznych oraz środków pomocniczych, urządzeń i narzędzi technicznych oraz środków transportu niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych,
• adaptację i wyposażenie mieszkań, budynków mieszkalnych oraz obiektów zamieszkałych lub przeznaczonych dla osób niepełnosprawnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
• usprawnianie fizyczne, opiekę pielęgnacyjną w domu nad pracownikiem niepełnosprawnym w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się, w tym opiekę socjalno-bytową,
• przewóz osoby niepełnosprawnej na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne,
• dojazdy do pracy i z pracy osób niepełnosprawnych mających trudności w korzystaniu z publicznych środków transportu,
• opłacanie składki na indywidualne ubezpieczenia osób niepełnosprawnych,
• odpłatność za podstawową i specjalistyczną opiekę medyczną oraz poradnictwo i usługi rehabilitacyjne.
  
  

W ocenie Spółki, w przypadku (przykładowych) elementów ww. katalogu trudno byłoby mówić o korzyściach dla pracodawcy, jako że istotą ww. świadczeń jest wygenerowanie określonej indywidualnej korzyści po stronie pracownika. W efekcie, ww. świadczenia nie stanowią z mocy prawa formy pomocy publicznej dla pracodawcy; stąd też przepis par. 2 ust. 2 ww. rozporządzenia MPiPS – mówiąc o pomocy de minimis – w ogóle pomija wydatki wymienione w pkt 11 ww. par. 2 ust. 1 ww. rozporządzenia (w zakresie pomocy indywidualnej). Powyższe spójne jest także z wnioskiem wskazanych w pkt b), że jeśli dany wydatek kwalifikowany jest jako korzyść dla pracodawcy, stanowiąc pomoc de minimis, nie powinien być kwalifikowany jako przysporzenie majątkowe dla pracownika.

Wprawdzie pracodawca o statusie ZPChr jest zobligowany do wydatkowania części środków zgromadzonych w ZFRON na ww. pomoc indywidualną (powyższe wynika z art. 33 ust. 3 pkt 5 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych), niemniej – inaczej niż w przypadku obowiązkowych wydatków pracodawcy na usługi medyczne będące przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację, pracownik o taką pomoc występuje (dobrowolnie) z indywidualnym wnioskiem, w którym obowiązany jest uzasadnić ten wniosek, pracodawca zaś podejmuje określoną decyzję w zakresie wysokości pomocy indywidulanej, jako że należy uzależnić ją od sytuacji materialnej i losowej wnioskodawcy (par. 3 ust. 3 ww. rozporządzenia MPiPS).

W powyższym zakresie Spółka w szczególności pragnie zwrócić uwagę na ostatnie z wymienionych świadczeń, tj. finansowanie przez pracodawcę – w ramach indywidualnej pomocy – kosztów w zakresie podstawowej i specjalistycznej opieki medycznej lub poradnictwa i usług rehabilitacyjnych; ww. świadczenia – mimo że są podobne do przedmiotowych obowiązkowych wydatków na opiekę doraźną, specjalistyczną i usługi rehabilitacyjne (gdzie obowiązek w zakresie ich finansowania wynika z art. 28 ust. 1 pkt 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych), to należy podkreślić, że świadczenia te wynikają jednak z innych przesłanek, zasadniczo z innej podstawy prawnej aniżeli omawiane obowiązkowe wydatki pracodawcy na usługi medyczne, gdzie – jak wyjaśniono powyżej – Spółka jest obowiązana (w celu utrzymania statusu ZPCHr) z mocy prawa do zapewnienia usług medycznych na rzecz swoich pracowników niepełnosprawnych, zaś powyższe odbywa się to niejako „poza wolą” pracownika i nie jest potrzebny w tym zakresie żaden wniosek pracownika (jak w przypadku pomocy indywidulanej).

Spółka jest świadoma, że w przypadku świadczeń realizowanych na rzecz pracownika przez pracodawcę w ramach indywidualnej pomocy, w ocenie Spółki, zasadniczo dochodzi do powstania po stronie pracownika przychodu podatkowego, który przy spełnieniu określonych warunków – podlegałby zwolnieniu z opodatkowania podatkiem PIT – na warunkach wynikających z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku PIT. W sytuacji zaś Spółki, gdzie Spółka ma obowiązek finansowania określonych wydatków na usługi medyczne w celu utrzymania statusu ZPCHr (na podstawie art. 28 ust. 1 pkt 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych), gdzie nie stanowią one świadczeń otrzymywanych na wniosek pracownika (jak w przypadku świadczeń realizowanych w ramach indywidulanej pomocy), nie dochodzi do powstania po stronie pracownika – osoby niepełnosprawnej korzyści, która generowałaby przychód podatkowy. Jako że nie wystąpi przysporzenie po stronie pracownika, które warunkuje powstanie przychodu podatkowego), w ocenie Spółki, ww. przepis art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku PIT w ogóle nie znajdzie zastosowania do sytuacji Spółki.

Z uwagi na fakt, że finansowanie ww. wydatków z ZFRON wskazuje wyłącznie na źródło takiego finansowania, powyższy wniosek jest w ocenie Spółki prawidłowy również niezależnie od źródła finansowania, tj. także wówczas, kiedy Spółka rozpoczęła finansowanie ww. wydatków ze środków obrotowych.

Podsumowując zatem, obowiązkowe wydatki na usługi medyczne, finansowane przez Spółkę ze środków obrotowych, kiedy to zmieniło się tylko źródła finansowania ww. wydatków, zaś finansowanie ww. wydatków jest – jak dotychczas – obowiązkiem pracodawcy (w celu utrzymania statusu ZPCHr), zaś pracownik nie ma możliwości rezygnacji z otrzymywania ww. wydatków, nie prowadzą do powstania po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, w efekcie – przychodu podatkowego ze stosunku pracy. W efekcie, w odniesieniu do ww. wydatków nie powstaną dla Spółki obowiązki w zakresie obliczenia, poboru oraz wpłaty podatku PIT od ww. wydatków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.