Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-836/14/AZb
z 21 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 623/13 (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu wraz z aktami sprawy 26 sierpnia 2014 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 7 marca 2011 r. (data wpływu 29 marca 2011 r.), uzupełnionym pismem z 15 czerwca 2011 r. (data wpływu 20 czerwca 2011 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy usługa organizowania imprezy kulturalnej tj. festiwalu muzyki niezależnej korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2011 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek z 7 marca 2011 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy usługa organizowania imprezy kulturalnej tj. festiwalu muzyki niezależnej korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Wniosek został uzupełniony pismem z 15 czerwca 2011 r. (data wpływu 20 czerwca 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 6 czerwca 2011 r.

W dniu 5 lipca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-575/11/AZb.

W przedmiotowej interpretacji mając na uwadze przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zdarzenie przyszłe stwierdzono, że w ocenie tut. organu opisana usługa organizacji imprez kulturalnych, nie może korzystać od dnia 1 stycznia 2011 r. ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT. Wnioskodawca nie jest bowiem podmiotem zidentyfikowanym w ww. przepisie.

Wobec powyższego, świadczona przez Wnioskodawcę usługa organizowania imprezy kulturalnej w postaci festiwalu muzyki niezależnej, nie może korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 5 lipca 2011 r. znak: IBPP1/443-575/11/AZb złożył skargę z 21 września 2011 r. (data wpływu do tut. organu 26 września 2011 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 27 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Gl 1782/11 oddalił skargę.

Powyższy wyrok został zaskarżony skargą kasacyjną Wnioskodawcy z 21 listopada 2012 r., w której wniesiono o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 11 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 623/13 uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz uchylił interpretację indywidualną z 5 lipca 2011 r. znak: IBPP1/443-575/11/AZb.

Odpis prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 623/13 wraz z aktami sprawy wpłynął do tut. organu w dniu 26 sierpnia 2014 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Fundacja jest podatnikiem podatku od towaru i usług. Fundacja działa na podstawie statutu, jej celem statutowym jest działalność kulturalna, tj.:

1. wspieranie, upowszechnianie i promocja twórczości artystycznej ze szczególnym uwzględnieniem twórczości niezależnej,
2. promocja artystów, wykonawców oraz ich twórczości,
3. popularyzowanie oraz podejmowanie działań edukacyjnych w zakresie sztuki muzycznej, plastycznej, filmowej i teatralnej,
4. przeciwdziałanie patologiom społecznym poprzez wspieranie twórczości artystycznej, tworzenie materialnych warunków do działalności w zakresie twórczości artystycznej,
5. popularyzowanie idei wolontariatu (dowód: Statut Fundacji).
   
   

Organem nadzoru Fundacji jest minister ds. kultury i dziedzictwa narodowego.

Fundacja planuje zorganizować w sierpniu 2011 r. we współpracy z Centrum (instytucja kultury wpisana do rejestru instytucji kultury prowadzonej przez Urząd Miasta) festiwal muzyki niezależnej pod nazwą „xxx”, w ramach, którego wystąpią różni artyści muzycy oraz wokaliści z całego świata, grając koncerty.

Na ten cel Fundacja otrzyma od Centrum Kultury refundację części poniesionych przez Fundację kosztów organizacji festiwalu w oparciu o sprawozdanie finansowe z organizacji festiwalu i udostępniając Centrum Kultury do wglądu wszelkie umowy, rachunki i inne dokumenty służące do potwierdzenia wydatków poniesionych przez Fundację na określone umową cele.

W pozostałym zakresie koszty festiwalu poniesie Fundacja ze środków własnych.

Otrzymane od Centrum Kultury środki Fundacja przeznaczy na honoraria dla artystów, pokrycie kosztów zakwaterowania artystów, pokrycie kosztów opłat licencyjnych na rzecz organizacji zbiorowego zarządu prawami autorskimi (ZAIKS), pokrycie kosztów promocji i reklamy festiwalu, ochrony festiwalu, jako imprezy masowej, obsługi sanitarno-medycznej, ubezpieczenia festiwalu, wynajmu scen, oświetlenia, nagłośnienia, backlineu, ekranów i namiotów.

Opisane wyżej koszty będą także pokrywane ze środków własnych Fundacji.

Kwestie te regulować ma umowa o organizację imprezy kulturalnej xxx, która na wiosnę 2011 r. ma być wynegocjowana i podpisana przez strony. Środki miałyby być przekazane Fundacji na ten cel w miesiącach czerwiec lub lipiec 2011 r.

W związku z świadczoną usługą organizacji festiwalu Fundacja otrzyma wynagrodzenie równe refundacji części poniesionych kosztów organizacji tego festiwalu i czynność tę udokumentuje fakturą VAT.

W uzupełnieniu wniosku (pismo z dnia 15 czerwca 2011r.) Wnioskodawca dodatkowo wyjaśnił, iż jest podmiotem uznawanym przez ustawodawcę za instytucję o charakterze kulturalnym w oparciu o art. 2 ustawy z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, który za instytucje o charakterze kulturalnym uznaje wszelkie instytucje, których głównym - podstawowym - przedmiotem działalności statutowej jest działalność kulturalna, niezależnie od ich formy prawnej (wymieniając w przepisie przykładowe rodzaje działalności kulturalnej popularyzujące kulturę) oraz w oparciu o art. 1 ustawy o fundacjach z dnia 06 kwietnia 1984 r., która pozwala na stworzenie instytucji o charakterze kulturalnym w formie prawnej fundacji. Jednocześnie celem statutowym Fundacji jest działalność kulturalna, co potwierdza treść statutu.

Wnioskodawca nie jest natomiast podmiotem prawa publicznego oraz nie jest podmiotem wpisanym do rejestru kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucję kultury w rozumieniu przepisów o organizowania i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Wnioskodawca nie uzyskuje w sposób systematyczny takich środków, o których mowa we wniosku. Zależy to od tego, czy sam organizuje festiwal, czy jest to wspólne przedsięwzięcie z innym podmiotem.

Jeżeli Wnioskodawca realizuje festiwal z innym podmiotem (tak jak w tym przypadku), to zdarza się, że otrzymuje od takiego podmiotu środki w celu ich wydatkowania na umówione z tym podmiotem zadania związane z organizacją festiwalu z obowiązkiem wyliczenia się z wydatków. Zdarza się i tak, że podmiot taki sam pokrywa część wydatków zawierając umowy bezpośrednio z podmiotami przygotowującymi poszczególne elementy festiwalu, zamiast przekazywać środki Wnioskodawcy. Zależy to od podziału pracy między stronami.

Wnioskodawca nie organizuje festiwalu częściej niż raz na rok.

Przekazywane Wnioskodawcy środki nie są zyskiem Wnioskodawcy. Otrzymane przez Wnioskodawcę środki będą w całości przez niego wydatkowane na organizację imprezy kulturalnej z obowiązkiem rozliczenia się (udokumentowania wydatków) i zwrotu środków w przypadku ich nieprawidłowego wydatkowania. Fundacja nie otrzymuje tych środków tytułem wynagrodzenia, ani nie stanowią one zysku Wnioskodawcy, w powszechnym tego słowa znaczeniu.

Środki te nie są i nie będą w ogóle przeznaczane na kontynuowania lub doskonalenie świadczonych usług przez Wnioskodawcę. Otrzymane środki są przeznaczane jedynie na organizację konkretnego festiwalu i w ramach tego festiwalu na organizację poszczególnych zadań (np. honoraria dla artystów, pokrycie kosztów zakwaterowania artystów, pokrycie kosztów opłat licencyjnych na rzecz organizacji zbiorowego zarządu prawami autorskimi, pokrycie kosztów promocji i reklamy festiwalu, ochrony festiwalu, jako imprezy masowej, obsługi sanitarno-medycznej, ubezpieczenia festiwalu, wynajmu scen, oświetlenia, nagłośnienia, backlineu, ekranów i namiotów).

Zdaniem Wnioskodawcy fakt, że środki te nie są zyskiem Wnioskodawcy, nie zmienia faktu, że Wnioskodawca musi wystawić fakturę. Chociaż nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest przedsiębiorcą (jego działalność nie jest nastawiona na zysk), to ma miejsce w opisanej we wniosku sytuacji czynność odpłatna (przepływ środków). Definicja działalności gospodarczej w ustawie o fundacjach czy ustawie o swobodzie działalności gospodarczej różni się od definicji działalności gospodarczej w ustawie o podatku od towarów i usług, gdzie wystarczy jedynie odpłatnie dokonywać określonych czynności. Ustawa o VAT nie rozróżnia pojęcia działalności: statutowej odpłatnej, statutowej nieodpłatnej, gospodarczej. Tak więc fundacja może np. nie prowadzić działalności gospodarczej (nie osiągać zysków), i może ją dotyczyć obowiązek rozliczania VAT (art. 5, art. 15 ust. 2 i art. 29 ustawy o VAT).

Po złożeniu przez Wnioskodawcę wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji podatkowej w miejsce Centrum Kultury Wnioskodawca zawarł opisaną we wniosku umowę współpracy przy organizacji imprezy kulturalnej, jaką jest festiwal, z nowopowstałą Instytucją Kultury xxx, wpisaną do rejestru instytucji kultury Miasta pod numerem xxx.

W związku z tym Wnioskodawca wystawi fakturę VAT, związaną z otrzymaniem tych środków na organizację festiwalu, na rzecz Instytucji Kultury.

Bilety wstępu rozprowadza Wnioskodawca.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy usługa organizowania imprezy kulturalnej w postaci festiwalu muzyki niezależnej, którą Fundacja świadczyłaby na rzecz Centrum, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, tak, jako usługa kulturalna świadczona przez podmiot prowadzący działalność kulturalną.

Zgodnie z art. 43 pkt 33a tej ustawy, zwalania się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

podmioty prawa publicznego lub

1. inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub
2. wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną.
   
   

Przez „usługę kulturalną” należy uznać każdą usługę związaną z kulturą. Wobec braku definicji kultury w prawie podatkowym odnieść się trzeba do znaczenia słownikowego tego pojęcia (Słownik Języka Polskiego, PWN, tom I Warszawa 1978), zgodnie z którym kultura to całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości gromadzony, utrwalany i wzbogacany w ciągu jej dziejów, przekazywany z pokolenia na pokolenie. Usługę opisaną powyżej niewątpliwie jako związaną z kulturą należy zakwalifikować jako usługę kulturalną.

Zgodnie z art. 1 ustawy o fundacjach z dnia 6 kwietnia 1984 r. fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich, jak: kultura i sztuka. Zgodnie z art. 2 ustawy z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury. Przepis nie zawiera enumeratywnie wymienionych form organizacyjnych działalności kulturalnej, ale przykładowo je wylicza, nie zawierając jednocześnie ograniczenia co do form prawnej takiej działalności. Z analizy wyliczenia wynika natomiast, że za instytucje o charakterze kulturalnym w rozumieniu tego przepisu należy uznać wszelkie instytucje, których głównym - podstawowym - przedmiotem działalności statutowej jest działalność kulturalna, niezależnie od ich formy prawnej, byle instytucje takie świadczyły, jako podstawowe usługi, usługi kulturalne (np. produkowały i wyświetlały filmy, gromadziły zbiory muzealne, organizowały koncerty itd.).

Do wniosków o prawidłowości tego stanowiska skłania także wykładania systemowa prawa podatkowego. Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 1c, których celem statutowym jest działalność kulturalna w części przeznaczonej na te cele. Dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 17 ust. 1 pkt 4 fundacja musi spełniać dwa warunki: jej celem statutowym musi być działalność wymieniona w tymże przepisie, zaś wydatkowane przez nią dochody muszą być wydatkowane na ten cel. Jeżeli uznać racjonalność ustawodawcy, który instrumentami podatkowymi zmierza do rozwoju kultury, to przyjąć należy, że fundacje prowadzące działalność kulturalną (świadczące usługi kulturalne) zostały w tym zakresie zwolnione zarówno z podatku dochodowego od osób prawnych, jak i podatku VAT.

Wobec powyższego uznać należałoby, iż Wnioskodawca na podstawie przytoczonych wyżej przepisów ma prawo do zastosowania przedmiotowego zwolnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania zaskarżonej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygniecie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwana dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z treści art. 41 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1, wprowadzonym do ustawy przez art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), zmienionym na mocy art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r., w myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zwolnione od podatku były usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy, jednakże przepis ten został uchylony. W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2011r., zwolnienia od podatku dotyczące dostaw i świadczonych usług zawarte są bezpośrednio w art. 43 ustawy o VAT.

Zatem w tym artykule należy poszukiwać ewentualnej podstawy do zwolnienia z opodatkowania czynności świadczonych przez Wnioskodawcę.

Należy zauważyć, że w przeciwieństwie do stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010r., zgodnie z którym wyznaczenie zakresu zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług następowało poprzez zidentyfikowanie usług (czynności) w klasyfikacji statystycznej (PKWiU), w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r. przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych, określając ich zakres z wykorzystaniem treści przepisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym Fundacja planuje zorganizować w sierpniu 2011 r. we współpracy z Centrum festiwal muzyki niezależnej, w ramach, którego wystąpią różni artyści muzycy oraz wokaliści z całego świata, grając koncerty. Na ten cel Fundacja otrzyma od Centrum Kultury refundację części poniesionych przez Fundację kosztów organizacji festiwalu w oparciu o sprawozdanie finansowe z organizacji festiwalu, udostępniając Centrum Kultury do wglądu wszelkie umowy, rachunki i inne dokumenty służące do potwierdzenia wydatków poniesionych przez Fundację na określone umową cele. W pozostałym zakresie koszty festiwalu poniesie Fundacja ze środków własnych. Otrzymane od Centrum Kultury środki Fundacja przeznaczy na honoraria dla artystów, pokrycie kosztów zakwaterowania artystów, pokrycie kosztów opłat licencyjnych na rzecz organizacji zbiorowego zarządu prawami autorskimi (ZAIKS), pokrycie kosztów promocji i reklamy festiwalu, ochrony festiwalu, jako imprezy masowej, obsługi sanitarno-medycznej, ubezpieczenia festiwalu, wynajmu scen, oświetlenia, nagłośnienia, backlineu, ekranów i namiotów.

Po złożeniu przez Wnioskodawcę wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji podatkowej w miejsce Centrum Kultury Wnioskodawca zawarł opisaną we wniosku umowę współpracy przy organizacji imprezy kulturalnej, jaką jest festiwal, z nowopowstałą Instytucją, wpisaną do rejestru instytucji kultury Miasta. W związku z tym Wnioskodawca wystawi fakturę VAT, związaną z otrzymaniem środków na organizację festiwalu, na rzecz Instytucji.

W ocenie Wnioskodawcy jest on podmiotem uznawanym przez ustawodawcę za instytucję o charakterze kulturalny w oparciu o art. 2 ustawy z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, który za instytucje o charakterze kulturalnym uznaje wszelkie instytucje, których głównym - podstawowym - przedmiotem działalności statutowej jest działalność kulturalna, niezależnie od ich formy prawnej (wymieniając w przepisie przykładowe rodzaje działalności kulturalnej popularyzujące kulturę) oraz w oparciu o art. 1 ustawy o fundacjach z dnia 06 kwietnia 1984 r., która pozwala na stworzenie instytucji o charakterze kulturalnym w formie prawnej fundacji. Jednocześnie celem statutowym Fundacji jest działalność kulturalna, co potwierdza treść statutu. Wnioskodawca nie jest natomiast podmiotem prawa publicznego oraz nie jest podmiotem wpisanym do rejestru kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucję kultury w rozumieniu przepisów o organizowania i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Wnioskodawca uważa, że usługa organizowania imprezy kulturalnej w postaci festiwalu muzyki niezależnej, którą Fundacja świadczyłaby na rzecz Centrum Kultury, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług jako usługa kulturalna świadczona przez podmiot prowadzący działalność kulturalną.

Analizując stanowisko Wnioskodawcy należy na wstępie przywołać treść art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT, zgodnie z którym zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną.

Jednocześnie zgodnie z art. 41 ust. 17 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia do 31 marca 2011r., zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

Wskazany przepis art. 43 ust. 17 od dnia 1 kwietnia 2011r. na mocy art. 1 pkt 13 lit. d ustawy z dnia 18 marca 2011r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332) otrzymał brzmienie: „zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia”.
   
   

Z kolei art. 43 ust. 17a ustawy obowiązujący od dnia 1 kwietnia 2011r. stanowi, że zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe.

W świetle ust. 18 wskazanego wyżej artykułu, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1), z brzmieniem której zgodne muszą być przepisy polskiej ustawy o VAT, przewiduje zwolnienia dla usług kulturalnych, stwierdzając w art. 132 ust. 1 lit. n), że zwolnieniu z podatku podlega świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawa towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie.

Wynika zatem z tego, że ustawodawca europejski dał państwom członkowskim możliwość określenia, które podmioty niebędące podmiotami prawa publicznego, świadczące usługi kulturalne, będą mogły korzystać ze zwolnienia z VAT.

Polski ustawodawca zwalnia od podatku usługi kulturalne m.in. świadczone przez grupę podmiotów, określoną w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a.

Warunkiem zastosowania tego zwolnienia jest spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług (kulturalnych), ale także przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, który musi być:

• podmiotem prawa publicznego, który na podstawie definicji zawartej w artykule 1 Dyrektywy 2004/18/WE, oznacza każdy podmiot:
  
  • ustanowiony w szczególnym celu zaspokajania potrzeb w interesie ogólnym, które nie mają charakteru przemysłowego ani handlowego;
  • posiadający osobowość prawną; oraz
  • finansowany w przeważającej części przez państwo, jednostki samorządu terytorialnego lub inne podmioty prawa publicznego; albo taki, którego zarząd podlega nadzorowi ze strony tych podmiotów; albo taki, w którym ponad połowa członków organu administrującego, zarządzającego lub nadzorczego została wyznaczona przez państwo, jednostki samorządu terytorialnego lub inne podmioty prawa publicznego, lub
• innym podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym, lub
  
• podmiotem wpisanym do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.
  
  
  

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze nie definiują pojęć „kultura” i „usługa kulturalna”. Zatem przy dokonywaniu interpretacji przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT, posłużyć się należy wykładnią literalną odwołując się do językowego znaczenia tych pojęć. Zgodnie z Słownikiem Języka Polskiego PWN 2006, kultura oznacza materialną i umysłową działalność społeczeństw oraz jej wytwory. Natomiast określenie kulturalny znaczy „związany z kulturą, stanowiący jej składnik”. Zaś usługa to „pomoc okazana komuś, przysługa wyświadczona komuś”, „działalność gospodarcza mająca na celu zaspokajanie bezpośrednich potrzeb ludności”.

Zgodnie z art. 2 ustawy z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123 ze zm), formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury.

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, działalność kulturalną mogą prowadzić osoby prawne, osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, których podstawowym celem statutowym nie jest prowadzenie działalności kulturalnej, mogą prowadzić taką działalność w szczególności w formie klubów, świetlic, domów kultury i bibliotek.

Zgodnie z art. 8 ww. ustawy, ministrowie oraz kierownicy urzędów centralnych organizują działalność kulturalną, tworząc państwowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ww. ustawy, jednostki samorządu terytorialnego organizują działalność kulturalną, tworząc samorządowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym.

W myśl art. 14 ust. 1 i ust. 3 ww. ustawy, instytucje kultury uzyskują osobowość prawną i mogą rozpocząć działalność z chwilą wpisu do rejestru prowadzonego przez organizatora. Instytucja kultury z urzędu podlega wpisowi do rejestru.

Zgodnie z art. 1 ustawy z 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (t.j. Dz.U. z 1991 r. Nr 46, poz. 203 ze zm.) fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich, jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami.

W myśl art. 4 ww. ustawy o fundacjach, fundacja działa na podstawie przepisów niniejszej ustawy i statutu.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 11 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 623/13 odniósł się do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT stwierdzając, że cyt.: „(…) zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT zwolnione z podatku od towarów i usług są usługi kulturalne świadczone przez podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną”.

W dalszej kolejności Sąd wskazał, że cyt.: „wykładnia art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT była już przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego, zawartych w wyrokach: z dnia 23 października 2013 r., sygn. I FSK 1481/12 i z dnia 3 marca 2014 r., sygn. I FSK 535/13. W przywołanych orzeczeniach NSA wyraził pogląd, który podziela również skład orzekający w niniejszej sprawie, że przepis art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT zawiera prawidłową implementacje zwolnienia przewidzianego w art. 132 ust. 1 lit. n Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 2006, nr 347, poz. 1), który stanowi, że państwa członkowskie zwalniają od podatku od towarów i usług świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawę towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie. Przesłanką zwolnienia usług wykonywanych w interesie publicznym z VAT jest fakt, że w większości przypadków usługi te stanowią realizację zadań, jakie ciążą na państwie wobec jego obywateli (zob. K. Sachs i R. Namysłowski, Dyrektywa VAT. Komentarz, s. 565). Prawodawca unijny określając analizowane zwolnienie w zakresie świadczenia usług kulturalnych na równi traktuje podmioty prawa publicznego oraz pozostałe instytucje kultury. Celem wprowadzenia zwolnienia było wykonywanie czynności w interesie publicznym, a w konsekwencji obniżenie kosztów dostępu do dóbr kultury.

Należy też zgodzić się z poglądem, że polski prawodawca wyodrębnił w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT trzy grupy podmiotów, które mogą korzystać ze zwolnienia w podatku VAT przy świadczeniu usług kulturalnych. Po pierwsze, są to podmioty prawa publicznego. Po drugie, inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym. Po trzecie, podmioty wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Do pierwszej grupy, tj. podmiotów prawa publicznego, należy generalnie zaliczyć Skarb Państwa i jednostki samorządu terytorialnego, a także utworzone i nadzorowane przez nie inne jednostki organizacyjne. Jeżeli chodzi o grupę drugą, tj. inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym, to w tym zakresie przepis art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT nie odsyła do przepisów ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Ustawodawca uczynił to tylko w odniesieniu do trzeciej grupy podmiotów, korzystających z omawianego zwolnienia, tj. instytucji kultury, czyli podmiotów wpisanych do odpowiedniego rejestru instytucji kultury”.

Jak zatem stwierdził NSA w przedmiotowym wyroku „(…) odrębne przepisy, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT, na podstawie których dany podmiot może być uznany za instytucję o charakterze kulturalnym, nie muszą być tożsame z ustawą o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej”.

W ocenie Sądu, przekonują o tym także przepisy ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Jak wskazał bowiem NSA, cyt.: „Z art. 2 tej ustawy wynika, że formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności, a więc nie tylko: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury. W myśl art. 3 ust. 1 tej ustawy, działalność kulturalną mogą prowadzić osoby prawne, osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej. Zgodnie zaś z art. 4 tej ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, których podstawowym celem statutowym nie jest prowadzenie działalności kulturalnej, mogą prowadzić taką działalność w szczególności (a więc nie tylko) w formie klubów, świetlic, domów kultury i bibliotek.

W orzecznictwie zwracano już uwagę, że formy działalności kulturalnej w ustawie o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej nie zostały ograniczone wyłącznie do form organizacyjnych wyliczonych w art. 2 tej ustawy, a zatem mogą to być również inne formy upowszechniania kultury (wyrok NSA z dnia 17 maja 2011 r., sygn. II OSK 378/11)”.

Jak zaznaczył Sąd w przedmiotowej sprawie, cyt.: „Do wniosku, że „odrębne przepisy”, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT, nie oznaczają tylko ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, prowadzi też wykładnia celowościowa tej regulacji prawnej. Trzeba podkreślić, że choć w orzecznictwie prezentowane jest stanowisko o potrzebie dokonywania ściśle gramatycznej wykładni przepisów dotyczących ulg i zwolnień podatkowych (zob. np. wyrok NSA z 5 sierpnia 2004 r. FSK 372/04, opubl. w ONSAiWSA 2005/1/17), to jednak wykładnia gramatyczna nie może być uznana za jedyną dopuszczalną wykładnię tych przepisów. Jak wskazuje doktryna, normy zawierające ulgi czy zwolnienia rozpoznaje się jako normy celu społecznego, realizujące politykę w dziedzinie nauki, ochrony zdrowia, zatrudnienia, inwestycji itp. W sytuacji, gdy normy celu społecznego skierowane są na rozwój określonych obszarów życia społecznego, zamiar ten nie zostanie osiągnięty, gdy nie zostanie w sposób właściwy rozpoznany cel regulacji prawnej (R. Mastalski, Stosowanie prawa podatkowego, Warszawa 2008, LEX 85055)”.

Naczelny Sąd Administracyjny zajął stanowisko, że cyt.: „(…) nie można instytucji zwolnionych z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT zawężać do podmiotów prawa publicznego oraz instytucji kultury wpisanych do rejestru na podstawie art. 14 ust. 3 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. (…) w art. 14 ust. 3 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej mowa jest o instytucji kultury a nie o instytucji o charakterze kulturalnym, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT. Te pierwsze dotyczą instytucji, które powoływane są na podstawie art. 8 i 9 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej przez ministrów, kierowników urzędów centralnych oraz jednostki samorządu terytorialnego i jako takie podlegają wpisowi do rejestru. Nie wyczerpują one jednak zakresu podmiotowego instytucji o charakterze kulturalnym w świetle art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT”.

Jak podkreślił Sąd w wydanym orzeczeniu, cyt.: „Celem regulacji zawartej w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT jest bez wątpienia upowszechnienie dostępu do kultury, poprzez zmniejszenie kosztów tego dostępu związanych z opodatkowaniem tego typu usług podatkiem od towarów i usług. Osiągnięcie tego celu byłoby znacznie utrudnione, gdyby z określonego w tym przepisie zwolnienia mogły korzystać tylko podmioty wymienione w ustawie o organizacji i prowadzeniu działalności kulturalnej (por. wyrok NSA z dnia 13 marca 2014 r., sygn. akt I FSK 584/13, publ. w CBOSA)”. W ocenie NSA, za powyższym poglądem, przemawia również treść art. 73 Konstytucji. Jak wskazał bowiem Sąd, cyt.: „Przepis ten stanowi, że „każdemu zapewnia się wolność twórczości artystycznej, badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników, wolność nauczania, a także wolność korzystania z dóbr kultury”. Wykładnia zgodna ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji oraz organu interpretacyjnego, mogłaby w sposób pośredni, ze względu na nierówność podmiotów kulturalnych pod względem opodatkowania, wpłynąć na ograniczenie wykonywania działalności kulturalnej przez niektóre z tych podmiotów”.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że cyt.: „Formą organizacyjnoprawną, w której może być prowadzona działalność kulturalna jest również fundacja. Zgodnie z art. 1 ustawy o fundacjach, fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich, jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami. Zgodnie natomiast z art. 4 tej ustawy fundacja działa na podstawie przepisów tej ustawy i statutu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynikało m.in., że fundacja jest podatnikiem podatku od towarów i usług działającym na podstawie statutu, którego celem, jest działalność kulturalna.

W świetle powyższego należy zatem uznać, że fundacja, której celem statutowym jest działalność kulturalna jest instytucją o charakterze kulturalnym w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT”.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, przytoczone wyżej przepisy oraz rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 623/13 stwierdzić należy, że w przypadku świadczonej przez Wnioskodawcę usługi organizowania imprezy kulturalnej w postaci festiwalu muzyki niezależnej na rzecz Instytucji, spełniona jest przesłanka o charakterze przedmiotowym oraz przesłanka podmiotowa, które zostały zawarte w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT.

Ponadto zgodnie z cyt. wyżej art. 43 ust. 18 ustawy o VAT, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca nie uzyskuje w sposób systematyczny takich środków, o których mowa we wniosku. Ponadto Wnioskodawca wyjaśnił, że nie organizuje festiwalu częściej niż raz na rok. Wnioskodawca zaznaczył również, że przekazywane mu środki nie są zyskiem Wnioskodawcy. Otrzymane przez Wnioskodawcę środki będą w całości przez niego wydatkowane na organizację imprezy kulturalnej z obowiązkiem rozliczenia się (udokumentowania wydatków) i zwrotu środków w przypadku ich nieprawidłowego wydatkowania. Fundacja nie otrzymuje tych środków tytułem wynagrodzenia, ani nie stanowią one zysku Wnioskodawcy, w powszechnym tego słowa znaczeniu.

Wprawdzie – jak podał Wnioskodawca - środki te nie są i nie będą w ogóle przeznaczane na kontynuowanie lub doskonalenie świadczonych usług przez Wnioskodawcę, jednakże Wnioskodawca wyjaśnił równocześnie, że otrzymane środki są przeznaczane jedynie na organizację konkretnego festiwalu i w ramach tego festiwalu na organizację poszczególnych zadań (np. honoraria dla artystów, pokrycie kosztów zakwaterowania artystów, pokrycie kosztów opłat licencyjnych na rzecz organizacji zbiorowego zarządu prawami autorskimi, pokrycie kosztów promocji i reklamy festiwalu, ochrony festiwalu, jako imprezy masowej, obsługi sanitarno-medycznej, ubezpieczenia festiwalu, wynajmu scen, oświetlenia, nagłośnienia, backlineu, ekranów i namiotów).

Wnioskodawca zaznacza również, że chociaż nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest przedsiębiorcą (jego działalność nie jest nastawiona na zysk), to ma miejsce w opisanej we wniosku sytuacji czynność odpłatna (przepływ środków).

Z powyższego wynika zatem, że działalność Wnioskodawcy nie jest nastawiona na zysk a otrzymane przez niego środki nie są w istocie zyskiem Wnioskodawcy, gdyż są one przeznaczane jedynie na organizację konkretnego festiwalu i w ramach tego festiwalu na organizację poszczególnych zadań (np. honoraria dla artystów, pokrycie kosztów zakwaterowania artystów, pokrycie kosztów opłat licencyjnych na rzecz organizacji zbiorowego zarządu prawami autorskimi, pokrycie kosztów promocji i reklamy festiwalu, ochrony festiwalu, jako imprezy masowej, obsługi sanitarno-medycznej, ubezpieczenia festiwalu, wynajmu scen, oświetlenia, nagłośnienia, backlineu, ekranów i namiotów).

W konsekwencji stwierdzić należy, że jeśli Wnioskodawca nie osiąga w sposób systematyczny zysków ze wskazanych we wniosku usług, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług, wówczas uznać należy, że opisana usługa organizacji imprezy kulturalnej w postaci festiwalu muzyki niezależnej, świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Instytucji, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania pierwotnej interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.