Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/4511-280/15/DP
z 25 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku (data wpływu do Biura – 25 marca 2015 r.), uzupełnionym 1 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia kosztów zastępstwa procesowego, kosztów sądowych oraz kosztów rzeczoznawców powołanych przez sąd jako kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia kosztów zastępstwa procesowego, kosztów sądowych oraz kosztów rzeczoznawców powołanych przez sąd jako kosztów uzyskania przychodu.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 28 maja 2015 r. znak: IBPB II/1/4511-280/15/DP wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 1 czerwca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W lipcu 2012 r. Wnioskodawczyni wystąpiła do Sądu Rejonowego w B. z pozwem o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z jej nieruchomości w sposób odpowiadający prawu służebności drogi. Wcześniejsze próby prawnego uregulowania z bezprawnymi użytkownikami (osobami fizycznymi) przez 20 lat nie dały rezultatu.

Z uwagi na przedłużający się czas trwania sprawy sądowej i rosnące koszty Wnioskodawczyni zgodziła się na ugodę, która zawarta została w maju 2014 r.

Koszty poniesione przez Wnioskodawczynię to:

• koszty zastępstwa procesowego – w 2012 r.,
• koszty sądowe – w 2012 r.,
• koszty rzeczoznawców powołanych przez sąd – w 2012 r. i 2013 r.
  
  

Uzyskany przychód wyniósł tyle co ww. koszty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wskazane koszty Wnioskodawczyni może rozliczyć w PIT za 2014 r. w pozycji inne źródła obok przychodu – jako koszty uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawczyni koszty zastępstwa procesowego, koszty sądowe oraz koszty rzeczoznawców powołanych przez sąd, zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, bowiem nie są one wymienione w katalogu kosztów, które nie stanowią kosztu uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm. – w brzmieniu obowiązującym w 2014 r.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Z powyższego wynika, że warunkiem niezbędnym do zaliczenia wydatków (poniesionych w celu uzyskania przychodu) do kosztów uzyskania przychodu jest m.in. poniesienie wydatków w tym samym roku podatkowym, w którym został otrzymany przychód.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w lipcu 2012 r. Wnioskodawczyni wystąpiła do Sądu Rejonowego w B. z pozwem o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z jej nieruchomości w sposób odpowiadający prawu służebności drogi. Wcześniejsze próby prawnego uregulowania z bezprawnymi użytkownikami (osobami fizycznymi) przez 20 lat nie dały rezultatu. Z uwagi na przedłużający się czas trwania sprawy sądowej i rosnące koszty Wnioskodawczyni zgodziła się na ugodę, która zawarta została w maju 2014 r.

W 2012 r. i 2013 r. Wnioskodawczyni poniosła koszty zastępstwa procesowego, koszty sądowe oraz koszty rzeczoznawców powołanych przez sąd. Uzyskany przychód wyniósł tyle co ww. koszty.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że pomiędzy wymienionymi we wniosku kosztami oraz przychodem istnieje związek przyczynowo-skutkowy, wobec tego Wnioskodawczyni może zaliczyć koszty zastępstwa procesowego, koszty sądowe oraz koszty rzeczoznawców powołanych przez sąd do kosztów uzyskania przychodu z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.