Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4511-102/15-2/LS
z 20 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2015 r. (data wpływu 6 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca pracy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca pracy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Siedziba Spółki mieści się w Płocku, lecz usługi budowlane oraz konserwacyjne i serwisowe, będące przedmiotem działalności gospodarczej Spółki, są prowadzone na terenie całego województwa mazowieckiego. Spółka przekazuje niektóre samochody służbowe (oznaczone znakami firmowymi pracodawcy umieszczonymi na pojeździe), do użytkowania wybranym pracownikom, którzy wykonują obowiązki służbowe poza miejscem określonym w umowie jako miejsce pracy. Samochody mają pomóc pracownikom realizować cele służbowe w sposób efektywny. Często pracownicy (serwisanci, monterzy instalacji) udają się bezpośrednio z miejsca zamieszkania (tym samym garażowania lub parkowania samochodu) do miejsca wykonywania swoich obowiązków. Są to na przykład wyjazdy w związku ze zgłoszeniem awarii na instalacji, wyjazdy do klientów lub na place budów w celu wykonania usług instalacyjnych bądź serwisowych. W Spółce funkcjonuje procedura użytkowania samochodów służbowych, a pracownicy, otrzymujący samochód do używania, są zobowiązani do korzystania z przekazanego pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem, czyli wyłącznie do celów służbowych, związanych ze świadczeniem pracy oraz innych związanych z tym zadań. Pracownik jest zobowiązany między innymi do szczególnej dbałości o przekazane mu mienie: samochód wraz z wyposażeniem potrzebnym do wykonywania zadań służbowych (narzędzia, materiały). Ma obowiązek dbania o stan techniczny samochodu i narzędzi, ochronę przed kradzieżą, uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich oraz o wygląd zewnętrzny samochodu. Nie zawsze pracownik ma przekazany ten sam samochód. Zdarzają się sytuację, że pracownik otrzymuje do używania inny samochód niż zazwyczaj, ten, który akurat stoi na placu i nie jest używany w danej chwili.

Spółka umożliwia wykorzystywanie samochodów służbowych w celu dojazdu do pracy i z pracy pracownikom serwisu lub pracownikom pełniącym dyżur w razie awarii którejś z wykonanych przez Spółkę instalacji, czyli tylko pracownikom wykonującym swoje obowiązki poza siedzibą firmy. Ma to na celu tylko i wyłącznie realizację celów służbowych, czyli zapewnieniu ciągłej gotowości do wykonywania zadań służbowych w terenie. Często nie da się wcześniej zaplanować takiego wyjazdu i pracownik dowiaduje się o nim w ostatniej chwili rano, lub jest wzywany podczas nocnego dyżuru „pod telefonem” do awarii instalacji. Przyjazd do pracy po samochód wiązałby się z dodatkowymi kosztami dla firmy.

W związku z wydłużeniem czasu realizacji zadań Spółki, przestojem produkcyjnym klientów na przykład w przypadku awarii linii produkcyjnych, a nawet z zagrożeniem życia w związku z brakiem możliwości dotarcia na miejsce w jak najkrótszym czasie, na przykład w razie poważnej awarii instalacji gazowej. Spółka posiada plac przy swojej siedzibie, choć słabo zabezpieczony. Jednak klucze do bramy posiadają tylko wybrani pracownicy z kadry kierowniczej. Tak więc na przykład wyjazdy na nocne awarie powodowałyby też dodatkowe problemy logistyczne i konieczność angażowania także pracownika posiadającego klucze do bramy. Takie postępowanie nie byłoby racjonalne. Specyfika pracy wykonywanej przez wspomnianych pracowników wymaga dyspozycyjności i docierania do miejsca i wykonywanej pracy nie tylko w możliwie najkrótszym czasie, ale też niejednokrotnie o każdej porze dnia i nocy. To zaś może być osiągnięte tylko, jeśli pracownik ma możliwość wyjazdu do miejsca wykonywania pracy bezpośrednio z miejsca zamieszkania, a możliwość powstanie jedynie wtedy, gdy poprzedniego dnia pracownik powróci do swojego miejsca zamieszkania właśnie samochodem służbowym.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), użytkowanie samochodu służbowego w celu dojazdu do pracy i z pracy stanowi dla pracownika przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia będący podstawą do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W świetle wydanych interpretacji indywidualnych organów podatkowych w podobnych sprawach (na przykład według interpretacji indywidualnej z dnia 22 grudnia 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach - sygn. IBPBII/1/415-774/14/BD) Spółka sądzi, iż błędnie kwalifikuje wykorzystywanie samochodów służbowych swoich pracowników w opisanych sytuacjach jako przychody będące podstawą do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przejazdy te są związane z prawidłowym i efektywnym wypełnianiem przez pracowników obowiązków służbowych, więc nie powinny stanowić źródła przychodu ze stosunku pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy, w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, przejazdy wymienionych pracowników z pracy do miejsca zamieszkania i z powrotem, które są wykonywane na polecenie pracodawcy, aby zapewnić prawidłowe i efektywne wypełnianie przez nich obowiązków służbowych, nie stanowią dla nich źródła przychodu ze stosunku pracy, a więc tym samym nie powodują powstania obowiązku naliczania podatku dochodowego od osób fizycznych od kwoty ryczałtu z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych (według art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 01.01.2015 r.)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka uważa, iż wykorzystywanie niektórych samochodów służbowych przez wybranych pracowników w celu przejazdu z pracy do miejsca zamieszkania i z powrotem nie powinno być traktowane jako przychody ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia będącego podstawą do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przejazdy z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania i z powrotem są związane z prawidłowym i efektywnym wypełnianiem przez pracowników Spółki obowiązków służbowych i ściśle wiążą się z zakresem ich obowiązków oraz ze specyfiką ich pracy, czyli na przykład z wymogiem dyspozycyjności. Tak więc samochody, omawiane w tym przypadku, nie są wykorzystywane przez pracowników do celów prywatnych (do czego pracownicy zobowiązali się pisemnym oświadczeniem), lecz w związku z pełnieniem obowiązków służbowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka przekazuje niektóre samochody służbowe (oznaczone znakami firmowymi pracodawcy umieszczonymi na pojeździe), do użytkowania wybranym pracownikom, którzy wykonują obowiązki służbowe poza miejscem określonym w umowie jako miejsce pracy. Samochody mają pomóc pracownikom realizować cele służbowe w sposób efektywny. Często pracownicy (serwisanci, monterzy instalacji) udają się bezpośrednio z miejsca zamieszkania (tym samym garażowania lub parkowania samochodu) do miejsca wykonywania swoich obowiązków. Są to na przykład wyjazdy w związku ze zgłoszeniem awarii na instalacji, wyjazdy do klientów lub na place budów w celu wykonania usług instalacyjnych bądź serwisowych. W Spółce funkcjonuje procedura użytkowania samochodów służbowych, a pracownicy, otrzymujący samochód do używania, są zobowiązani do korzystania z przekazanego pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem, czyli wyłącznie do celów służbowych, związanych ze świadczeniem pracy oraz innych związanych z tym zadań. Pracownik jest zobowiązany między innymi do szczególnej dbałości o przekazane mu mienie: samochód wraz z wyposażeniem potrzebnym do wykonywania zadań służbowych (narzędzia, materiały). Ma obowiązek dbania o stan techniczny samochodu i narzędzi, ochronę przed kradzieżą, uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich oraz o wygląd zewnętrzny samochodu. Nie zawsze pracownik ma przekazany ten sam samochód. Zdarzają się sytuację, że pracownik otrzymuje do używania inny samochód niż zazwyczaj, ten, który akurat stoi na placu i nie jest używany w danej chwili. Spółka umożliwia wykorzystywanie samochodów służbowych w celu dojazdu do pracy i z pracy pracownikom serwisu lub pracownikom pełniącym dyżur w razie awarii którejś z wykonanych przez Spółkę instalacji, czyli tylko pracownikom wykonującym swoje obowiązki poza siedzibą firmy. Ma to na celu tylko i wyłącznie realizację celów służbowych, czyli zapewnieniu ciągłej gotowości do wykonywania zadań służbowych w terenie. Często nie da się wcześniej zaplanować takiego wyjazdu i pracownik dowiaduje się o nim w ostatniej chwili rano, lub jest wzywany podczas nocnego dyżuru „pod telefonem” do awarii instalacji. Przyjazd do pracy po samochód wiązałby się z dodatkowymi kosztami dla firmy. W związku z wydłużeniem czasu realizacji zadań Spółki, przestojem produkcyjnym klientów na przykład w przypadku awarii linii produkcyjnych, a nawet z zagrożeniem życia w związku z brakiem możliwości dotarcia na miejsce w jak najkrótszym czasie, na przykład w razie poważnej awarii instalacji gazowej. Spółka posiada plac przy swojej siedzibie, choć słabo zabezpieczony. Jednak klucze do bramy posiadają tylko wybrani pracownicy z kadry kierowniczej. Tak więc na przykład wyjazdy na nocne awarie powodowałyby też dodatkowe problemy logistyczne i konieczność angażowania także pracownika posiadającego klucze do bramy. Takie postępowanie nie byłoby racjonalne. Specyfika pracy wykonywanej przez wspomnianych pracowników wymaga dyspozycyjności i docierania do miejsca i wykonywanej pracy nie tylko w możliwie najkrótszym czasie, ale też niejednokrotnie o każdej porze dnia i nocy. To zaś może być osiągnięte tylko, jeśli pracownik ma możliwość wyjazdu do miejsca wykonywania pracy bezpośrednio z miejsca zamieszkania, a możliwość powstanie jedynie wtedy, gdy poprzedniego dnia pracownik powróci do swojego miejsca zamieszkania właśnie samochodem służbowym.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca parkowania w miejscu zamieszkania pracownika, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie skutkuje powstaniem przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca pracy (siedziby Spółki) i z powrotem, mające na celu zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania stanowią realizację celu służbowego i umożliwiają sprawne i efektywne wypełnianie powierzonych zadań.

Reasumując, należy stwierdzić, że przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem - o ile nie służą jego osobistym celom lecz wykonywane są w ramach realizacji zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy.

Zatem Wnioskodawca (Spółka) nie ma z tego tytułu obowiązku ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu ze stosunku pracy oraz obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, wskazać należy, iż rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.