Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4511-143/15-6/PW
z 17 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2015 r. (data wpływu 12 stycznia 2015 r.), w piśmie z dnia 24 marca 2015 r. (data nadania 24 marca 2015 r., data wpływu 26 marca 2015 r.) uzupełniającym wniosek na wezwanie z dnia 17 marca 2015 r. Nr IPPB2/4511-143/15-2/PW oraz w uzupełnieniu telefonicznym z dnia 9 kwietnia 2015 r., z którego została sporządzona stosowna notatka służbowa, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia budynków i nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia budynków i nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 1925 r. H. spółka jawna (dalej: „Spółka”) nabyła nieruchomość gruntową (dalej: „Nieruchomość”). Na Nieruchomości zostały następnie wybudowane w latach 1925 -1927 następujące budynki:

• trzy budynki przemysłowe,
  
• trzy inne budynki niemieszkalne,
  
• jeden budynek biurowy,
  
• jeden budynek oznaczony jako „zbiorniki, silosy i budynki magazynowe”
  
• osiem budynków handlowo- usługowych
  
  - zwane dalej łącznie: „Budynkami”
  
  

Nieruchomość objęta została działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (dalej: „Dekret”) i z dniem 21 listopada 1945 roku przeszła na własność gminy m.st. Warszawy, a w 1950 r., z chwilą likwidacji gmin - na własność Skarbu Państwa. W dniu 14 czerwca 1948 roku Minister Przemysłu i Handlu wydał orzeczenie nr 37 o przejęciu na własność Państwa przedsiębiorstw (dalej: „orzeczenie nacjonalizacyjne”), w tym przedsiębiorstwa Spółki, o której mowa powyżej. Przedmiotowe orzeczenie zostało wydane w trybie ustawy z dnia 3 stycznia 1946 roku o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej i wydanych na jej podstawie przepisów wykonawczych. Cała Nieruchomość przeszła we władanie Skarbu Państwa.

Zgodnie z zapisem w Rejestrze Handlowym z dnia 29 stycznia 1955 roku, wobec nieprowadzenia przedsiębiorstwa, Spółka została wykreślona z tego Rejestru z urzędu.

Należy nadmienić, iż na podstawie art. 5 § 1 i 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 Kodeks Handlowy, spółka handlowa była kupcem rejestrowym; w chwili jednak zaprzestania prowadzenia przedsiębiorstwa traciła ona przymiot większego rozmiaru, co skutkowało przekształceniem spółki jawnej w cywilną, a w dacie wykreślenia Spółki z Rejestru Handlowego kupiec przestał być kupcem rejestrowym. W przypadku natomiast pozostawania w takiej spółce jedynego wspólnika, spółka ulegała rozwiązaniu. Jednakże w oparciu o treść art. 580 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1933 roku Kodeks zobowiązań, „aż do ukończenia likwidacji majątku rozwiązanej spółki uważa się spółkę za istniejącą, o ile cel likwidacji tego wymaga, zarówno w stosunku między spólnikami, jak i wobec osób trzecich”. W przedmiotowej sytuacji takie wymogi nie zaistniały.

Stosownie do zapisów w Rejestrze Handlowym z dnia 29 stycznia 1955 roku oraz wypisem z dnia 5 grudnia 1995 r. z księgi handlowej prowadzonej przez Sąd Okręgowy jedynym wspólnikiem w Spółce był ojciec Wnioskodawcy.

Na mocy Postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 29 kwietnia 1986 roku spadek po ojcu Wnioskodawcy po 1/3 nabyli: jego żona, córka i Wnioskodawca (dalej łącznie: „spadkobiercy”).

Z dniem 27 maja 1990 roku Nieruchomość stała się własnością Dzielnicy B. co potwierdził ostatecznie Wojewoda decyzją z dnia 9 października 2001 r., jednocześnie odmawiając nabycia z mocy prawa przez Dzielnicę-Gminę B. własności Budynków posadowionych na tej Nieruchomości, jako odrębnego od gruntu przedmiotu własności.

Orzeczenie nacjonalizacyjne zostało zniesione dopiero decyzją Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 13 października 1993 r., przez stwierdzenie jego nieważności. Legalność decyzji denacjonalizacyjnej potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 9 grudnia 1994 roku.

Pismem z dnia 27 października 1993 roku Wnioskodawca w imieniu własnym oraz pozostałych spadkobierców wystąpił z wnioskiem o ustanowienie - na podstawie Dekretu - prawa użytkowania wieczystego do Nieruchomości (dalej: „wniosek”). Natomiast Budynki, zgodnie z art. 5 Dekretu, stanowiły, do czasu rozpoznania wniosku, własność dawnych właścicieli i ich następców prawnych.

Objęcie w posiadanie Budynków przez Wnioskodawcę i pozostałych spadkobierców nastąpiło w wyniku wydania ich przez Wojewodę w dniu 1 grudnia 1995 r., jako im należnych w ówczesnym stanie prawnym. Czynność ta została potwierdzona stosownym protokółem przekazania.

Od 1 czerwca 1996 Budynki były przedmiotem najmu przez Wnioskodawcę i pozostałych spadkobierców na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Najemca”).

W dniu 12 stycznia 1999 r. spadkobiercy dokonali, przez zawarcie pomiędzy nimi notarialnej umowy kupna - sprzedaży, podziału części spadku po ojcu Wnioskodawcy. Skutkiem tego roszczenia o nieodpłatne nabycie Nieruchomości oraz prawa do położonych na niej Budynków, wynikające z przepisów Dekretu, należne ze spadku po ojcu Wnioskodawcy pozostałym spadkobiercom (matce i siostrze Wnioskodawcy), przeszły na jego rzecz. Jednocześnie prawa do umowy najmu Budynków przeszły na Wnioskodawcę.

Od 1 stycznia 2005 r. do chwili sprzedaży, Budynki były wynajmowane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Ta czynność była dokumentowana przez Wnioskodawcę fakturami VAT ze stawką podatku 22%, a od 1 stycznia 2011 roku – 23%.

Decyzją z dnia 13 grudnia 2012 r. Prezydent zatwierdził projekt podziału Nieruchomości, stanowiącej wówczas własność miasta na dwie działki nr 16/1 (która była objęta roszczeniem Wnioskodawcy) i nr 16/2, zastrzegając jednocześnie, że przy zbywaniu wydzielonych działek, w tym przyznaniu prawa wieczystego użytkowania ma zostać ustanowiona służebność przejścia i przejazdu przez działkę nr 16/1.

W dniu 25 lutego 2013 r. została wydana ostateczna decyzja o ustanowieniu na 99 lat - na zasadach Dekretu - użytkowania wieczystego działki gruntu 16/1 na rzecz Wnioskodawcy, działającego w ramach spółki cywilnej H. w likwidacji „w ramach zwrotu”. Z treści tej decyzji wynika ponadto, iż „czynsz symboliczny” z tytułu ustanowienia prawa wieczystego użytkowania tej działki wynosi rocznie 8868 zł netto, przy czym czynszu nie pobiera się za rok, w którym zostanie ustanowione prawo użytkowania wieczystego.

W wykonaniu postanowień decyzji z dnia 25 lutego 2013 r., w dniu 26 lipca 2013 r. podpisana została w formie aktu notarialnego umowa z Wnioskodawcą o oddanie w wieczyste użytkowanie gruntu (działka 16/1), gdzie Wnioskodawca oświadczył, że powyższe prawo wieczystego użytkowania gruntu w całości wchodzi w skład jego majątku osobistego.

Wpis wieczystego użytkowania do księgi wieczystej, która to czynność stanowi właściwe ustanowienie prawa użytkowania wieczystego, nastąpił 5 września 2013 r. Z treści aktu notarialnego wynika ponadto, iż Budynki znajdujące się na działce 16/1 stanowią, zgodnie z art. 5 Dekretu, odrębne od gruntu nieruchomości, pozostając w sensie prawnym - nieprzerwanie od czasu ich wybudowania - własnością poprzedników prawnych Wnioskodawcy i jego samego.

Pomimo, iż Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie najmu budynków, Budynki a następnie prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości, przekształcone później w prawo własności, nie zostały ujawnione w jego rejestrze środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a konsekwencji Budynki nie podlegały amortyzacji dla celów podatkowych.

Wnioskodawca zawarł w dniu 5 lipca 2013 r. umowę przedwstępną sprzedaży („Umowa Przedwstępna”), na podstawie której zobowiązał się sprzedać na rzecz osoby prawnej Nieruchomość, wraz z posadowionymi na niej Budynkami.

W dniu 7 stycznia 2014 r. została wydana przez Zastępcę Burmistrza Dzielnicy A. decyzja o nieodpłatnym przekształceniu prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy, działającego jako następca prawny dawnych właścicieli, w prawo własności. W związku z powyższym „czynsz symboliczny” za rok 2014 z tytułu wieczystego użytkowania tej nieruchomości uległ zmniejszeniu proporcjonalnie do czasu trwania wieczystego użytkowania.

Należy zastrzec, iż działania podejmowane przez Wnioskodawcę w zakresie najmu Budynków miały na celu wyłącznie odzyskanie majątku prywatnego utraconego na skutek bezprawnego działania władzy publicznej. Nieruchomość nie mogła bowiem przez 23 lata trwania postępowania zwrotowego pozostawać w stanie niezagospodarowanym, ze względu na konieczność wykonywania kosztownych bieżących działań konserwacyjnych Budynków i wnoszenia wysokich opłat z tytułu podatku od nieruchomości. Najem był tylko formą zabezpieczenia Budynków przed ich gwałtowną dekapitalizacją i unicestwieniem, co skutkowałoby - zgodnie z zapisami Dekretu - utratą praw do Nieruchomości. Tak więc, wszystkie czynności wykonywane przez Wnioskodawcę należały do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W okresie poprzedzającym bezpośrednio sprzedaż, Wnioskodawca przekazał Nieruchomość i Budynki do swojego majątku prywatnego. Następnie, transakcja sprzedaży nastąpiła z majątku prywatnego Wnioskodawcy. Sprzedaż Nieruchomości wraz z Budynkami nastąpiła 1 października 2014 r., przy czym cenę Budynków i Nieruchomości - na podstawie wyceny rzeczoznawcy majątkowego - określono odrębnie w stosownym akcie notarialnym.

Pismem z dnia 17 marca 2015 r. Nr IPPB2/4511-143/15-2/PW wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania poprzez:

• uiszczenie opłaty w wysokości odpowiadającej liczbie stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych na rachunek bankowy Izby Skarbowej w Warszawie Nr 31 1010 1010 0166 4922 3100 0000 i doręczenia dowodu uiszczenia opłaty do tut. Organu lub;
  
• doręczenia do tut. Organu dowodu uiszczenia opłaty, jeżeli opłata została już uiszczona.
  
  

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 20 marca 2015 r.

Pismem z dnia 24 marca 2015 r. (data nadania 24 marca 2015 r., data wpływu 26 marca 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w wyznaczonym terminie.

W dniu 9 kwietnia 2015 r. przeprowadzono rozmowę telefoniczną z Wnioskodawcą, której celem było doprecyzowanie stanu faktycznego opisanego we Wniosku o datę śmierci ojca Wnioskodawcy. W rozmowie Wnioskodawca wskazał, że data śmierci to 18 grudnia 1985 r. Z rozmowy została sporządzona stosowna notatka służbowa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stanie faktycznym opisanym we wniosku odpłatne zbycie Budynków i Nieruchomości, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, wykorzystywanych przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie najmu, będzie stanowiło dla Wnioskodawcy przychód z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy.

W stanie faktycznym opisanym we wniosku odpłatne zbycie Budynków i Nieruchomości wykorzystywanych przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie najmu, które nie były ujęte w jego ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowi dla Wnioskodawcy przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 updof.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 updof przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
   
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
   
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi
   
   - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c, który nie odnosi się do przedmiotowej sytuacji. Ponadto, przy określaniu wysokości tego przychodu należy stosować odpowiednio przepisy art. 14 ust. 1 i art. 19 updof.
   
   

Mając na uwadze treść zacytowanego art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a updof, należy stwierdzić, że ustawodawca w sposób jasny (jednoznaczny) wskazuje, że aby sprzedaż nieruchomości stanowiła źródło przychodu z działalności gospodarczej, niezbędne jest spełnienie kumulatywnie (łącznie) dwóch przesłanek tj.:

1. sprzedaż musi dotyczyć środka trwałego (przesłanka pierwsza),
   
2. musi on być ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (przesłanka druga).
   
   

W opinii Wnioskodawcy użyte przez ustawodawcę pojęcia w ramach przesłanki pierwszej nie pozostawiają jakichkolwiek dwuznaczności natury interpretacyjnej, gdyż takie określenia jak "sprzedaż", "środek trwały" posiadają swoje definicje w przepisach prawa.

Podobnie, interpretacja drugiej przesłanki prowadzi do jednoznacznych rezultatów - warunkiem sine qua non zakwalifikowania sprzedaży środka trwałego do źródła przychodu z działalności gospodarczej, jest uprzednie ujęcie tego środka trwałego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika.

Wykładnia językowa art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a updof jednoznacznie wskazuje więc, iż sprzedaż Budynków i Nieruchomości nie może być zakwalifikowana jako czynność, która generuje dla Wnioskodawcy przychód z działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy, znajduje pełne potwierdzenie w uchwale NSA z dnia 17 lutego 2014 r., sygn. II FPS 8/13, która została podjęta na wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich, celem wyjaśnienia istniejących rozbieżności interpretacyjnych w orzecznictwie: czy za przychód z działalności gospodarczej należy uznać odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych przedsiębiorcy?

Zgodnie z treścią uchwały podjętej przez skład 7 sędziów NSA „w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. „a” ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy”.

W świetle art. 187 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego jest w danej sprawie wiążąca dla pozostałych składów sądów administracyjnych.

Pomimo, iż orzecznictwo sądowe, w tym sądów administracyjnych, nie ma w polskim systemie prawnym charakteru precedensowego, to w zakresie interpretacji podatkowych (ogólnych i indywidualnych), orzecznictwo to stanowi punkt odniesienia, nie tylko dla podatnika, ale przede wszystkim dla Ministra Finansów.

Na podstawie art. 14a Ordynacji podatkowej. Minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, z urzędu lub na wniosek przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów (podkreśl. Wnioskodawcy) oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Orzecznictwo to ma więc normatywne przełożenie na tworzenie warunków jednolitego stosowania prawa podatkowego w płaszczyźnie ogólnej.

Ponadto, w oparciu o treść art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, wolą ustawodawcy Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów (podkreśl. Wnioskodawcy), Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Jeżeli więc organ wydający interpretacje indywidualne może w ramach działania ex oficio zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się podmiot składający wniosek o jej wydanie.

Reasumując, skoro Wnioskodawca jako przedsiębiorca nie wprowadził Budynków i Nieruchomości do rejestru środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej a co za tym idzie nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od tych składników majątku, to - mając na względzie warunek konieczny kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek tj.: (1) sprzedaż dotyczy środka trwałego, (2) ujętego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika - prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w stanie faktycznym opisanym we wniosku, odpłatne zbycie w IV kw. 2014 Budynków i Nieruchomości, wykorzystywanych przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie najmu, nie stanowi dla Wnioskodawcy przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 updof.

W konsekwencji, analizowana transakcja, co do zasady, będzie podlegała opodatkowaniu zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a updof, stanowiąc dla Wnioskodawcy odpłatne zbycie, które nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając na uwadze, że do sprzedaży budynków i nieruchomości doszło 1 października 2014 r., należy stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu do 31 grudnia 2014 r.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 10 ust. 1 pkt 3 jako źródło przychodu wymienia pozarolniczą działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
   
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
   
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi
   
   - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. B, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Mając na uwadze literalne brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że brak wpisu do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych budynków i nieruchomości oznacza, że zbycie tych składników majątku wykorzystywanych przy prowadzeniu działalności gospodarczej, nie generuje przychodów z działalności gospodarczej. Zbycie takie, przy zachowaniu pozostałych warunków, może generować przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czyli z odpłatnego zbycia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.