2015.04.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4511-117/15-2/PW
z 28 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2015 r. (data wpływu 9 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) udostępnia swoim pracownikom samochody w celu wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Celem zwiększenia motywacji i zaangażowania w pracę Spółka umożliwia również pracownikom częściowo odpłatne korzystanie z samochodu służbowego do celów prywatnych. Zasady wykorzystywania samochodów dla celów służbowych i prywatnych zostały unormowane szczegółowo w Polityce Samochodowej Wnioskodawcy (dalej: „Polityka”). Polityka określa m.in. miejsce parkowania samochodu służbowego.

W związku z koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa i możliwości nadzoru pracownika nad powierzonym samochodem służbowym oraz z uwagi na zapewnienie pracownikowi możliwości bycia w stałej gotowości do wykonywania czynności służbowych, po zakończeniu wykonywania czynności służbowych pracownik zobowiązuje się parkować użytkowany przez siebie samochód służbowy w pobliżu swojego miejsca zamieszkania. Jednocześnie, zgodnie z obowiązującą Polityką, wyjazdy służbowe mogą być realizowane z miejsca parkowania samochodu służbowego.

Powyższe rozwiązanie podyktowane jest przede wszystkim charakterem prowadzonej przez Spółkę działalności jak również ekonomiką działania. Większość pracowników Spółki zamieszkuje w dużej odległości od siedziby Spółki. Spółka stosuje taką politykę zatrudniania pracowników ze względu na możliwość ograniczania kosztów oraz czasu dojazdu do Klientów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z udostępnianiem pracownikom samochodów służbowych, w celu pełnienia obowiązków służbowych, z jednoczesnym zobowiązaniem do parkowania w pobliżu swojego miejsca zamieszkania, pracownik uzyska przychód z tytułu dojazdów z miejsca postoju samochodu służbowego do miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z miejsca wykonywania czynności służbowych do miejsca postoju samochodu służbowego a Spółka będzie zobowiązana obliczyć i pobrać z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy?

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie Spółki w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym pracownicy nie uzyskają przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w zakresie dojazdów z miejsca postoju samochodu służbowego do miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z miejsca wykonywania czynności służbowych do miejsca postoju samochodu służbowego i tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do pobrania z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy. Przejazdy te są bowiem przejazdami o charakterze służbowym.

Uzasadnienie:

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity w Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm, dalej: „Ustawa PIT”), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 powyższej Ustawy przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jednocześnie w myśl przepisu art. 10 ust. 1 pkt 1 Ustawy PIT źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Z kolei stosownie do art. 12 ust. 1 Ustawy za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Oznacza to, że wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń będzie stanowiła dla pracownika przychód ze stosunku pracy.

W tym miejscu przywołać należy orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym Trybunał Konstytucyjny określił cechy istotne kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 Ustawy PIT. Trybunał Konstytucyjny przyjął, że za przychód pracownika mogą być uznane wyłącznie te świadczenia, które spełniają następujące przesłanki:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Spółki, w niniejszym przypadku należy zauważyć, że dwa pierwsze warunki z pewnością nie zostaną spełnione. Pracownik nie otrzymuje świadczenia określonego w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym w pełni dobrowolnie. Spółka, poprzez stosowne zapisy Polityki zobowiązuje bowiem pracownika do parkowania samochodu służbowego najbliżej swojego miejsca zamieszkania. Tym samym pracownik nie ma żadnej swobody w tym zakresie; jest bowiem zobowiązany do parkowania w miejscu wskazanym konkretnie przez Spółkę. Skoro zatem parkowanie pod domem jest jego pracowniczym obowiązkiem, to nie można uznać, że otrzymuje z tytułu jazd do/od tego miejsca jakiekolwiek przysporzenie.

Nie można także uznać, że świadczenie określone w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym zostało spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie Spółki). Będące przedmiotem zapytania świadczenie jest niewątpliwie spełnione w interesie Spółki. Parkowanie samochodu pod domem pracownika zapewnia bezpieczeństwo i możliwość pełnienia przez pracownika nadzoru nad powierzonym mu samochodem służbowym. Tym samym Spółka nie musi przykładowo ponosić dodatkowych wydatków np. na najem placu z monitoringiem i ochroną dla wszystkich samochodów służbowych, będących w jej dyspozycji. Co więcej, rozwiązanie przewidziane w Polityce samochodowej zapewnia, że pracownik jest w stałej gotowości do wykonywania czynności służbowych. Pracownik może więc dla Spółki wykonać więcej zadań służbowych w krótszym przedziale czasowym. Dla Spółki oznacza to również szereg korzyści ekonomicznych (np. oszczędność wydatków) jak i biznesowych (krótszy czas dojazdu pracownika do Klienta). Takie rozwiązanie leży zatem niewątpliwie w interesie Spółki.

Mając to na uwadze należy uznać, że dojazdy z miejsca postoju samochodu służbowego do miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z miejsca wykonywania czynności służbowych do miejsca postoju samochodu służbowego stanowią wyłącznie realizację celu służbowego, jakim jest:

szczególna dbałość pracowników o powierzone mienie Spółki, wyrażająca się w obowiązku parkowania samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo, jak również
stała gotowość do wykonania obowiązków służbowych.

Dojazdy te nie służą zatem osobistym celom pracowników.

Niewątpliwie, przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać również w kontekście przepisów, które dotyczą pracowników w zakresie użytkowania i dbania o powierzone im mienie. Jak wynika z przepisu art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu powierzonym muz obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z regulacji tej wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle powyższego, pracownicy nie uzyskają przychodu ze stosunku pracy z tytułu dojazdów z miejsca postoju samochodu służbowego do miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z miejsca wykonywania czynności służbowych do miejsca postoju samochodu służbowego w sytuacji, gdy miejsce postoju samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z zapisami Polityki samochodowej. Jednocześnie Spółka nie będzie zobowiązana wystąpić w tym przypadku w roli płatnika podatku dochodowego.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w bieżących interpretacjach organów podatkowych. Przykładowo: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 13 października IBPBII/1/415-584/14/MŁ oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 7 października 2014 r., nr IPPB4/415-547/14-2/JK3 i Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 21 stycznia 2014 r., nr ILPB2/415-1023/13-2/AJ.

Mając to na uwadze, Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska również w swojej indywidualnej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 11 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zasady ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń zostały określone m. in. w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, Spółka udostępnia swoim pracownikom samochody w celu wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Celem zwiększenia motywacji i zaangażowania w pracę Spółka umożliwia również pracownikom częściowo odpłatne korzystanie z samochodu służbowego do celów prywatnych. Zasady wykorzystywania samochodów dla celów służbowych i prywatnych zostały unormowane szczegółowo w Polityce Samochodowej Wnioskodawcy. Polityka określa m.in. miejsce parkowania samochodu służbowego.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca parkowania w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów, gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującymi zasadami użytkowania samochodów służbowych w Spółce.

W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Z powyższego wynika, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodów służbowych w pobliżu miejsca ich zamieszkania, w celu dojazdów z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku przejazdami pracowników samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy oraz z powrotem.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych - wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin