Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4511-39/15-2/PW
z 2 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2015 r. (data wpływu 19 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów przejazdów osobom zatrudnionym na podstawie umów zleceń – jest:

• nieprawidłowe – w części zwrotu kosztów z tytułu używania samochodów prywatnych do wysokości wynikającej z rozporządzenia;
• prawidłowe – w części zwrotu kosztów z tytułu używania samochodów prywatnych do wysokości ponad limit wynikający z rozporządzenia.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów przejazdów osobom zatrudnionym na podstawie umów zleceń.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podmiot opodatkowania to zwrot kosztów przejazdów podatnikom będącym osobami fizycznymi. Podatnicy u płatnika wykonują czynności na podstawie zawartych umów zleceń.

Stawka wynagrodzenia określona jest w cenniku wydanym rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15.12.2006 rok – tekst jednolity z dnia 25.03.2013 rok. Dziennik Ustaw poz. 388. Natomiast zwrot kosztów przejazdów oraz innych kosztów odbywa się na podstawie przedłożonych przez podatników rachunków – gdzie jedną z pozycji jest odległość w km do rolnika pomnożona przez stawkę ryczałtu za 1 km. Stawka za 1 km uzależniona jest od pojemności silnika w danym pojeździe. W rachunku tym ujęta jest też ilość zużytych materiałów – probówek.

1. Jeżeli chodzi o potwierdzenie przez rolnika, u którego wykonuje podatnik usługę – to brak.
2. Dokumenty delegacji służbowych zlecających wyjazd do rolnika też nie występują.
3. Zestawień przejazdów też podatnicy nie składają.
4. W rachunkach ujmują też zużyte materiały w/g sztuk pomnożone przez cenę.
   
   

Po audycie Urzędu Wojewódzkiego Wnioskodawca otrzymał zalecenie, aby wystąpić do właściwego Dyrektora Izby Skarbowej o interpretację w tym zakresie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Powiatowy Inspektorat Weterynarii jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych ma obowiązek potrącać podatek od zwrotu kosztów przejazdów osobom zatrudnionym na podstawie umów zleceń jeżeli dojazdy te nie są udokumentowane delegacjami i nie potwierdzane są pobyty w poszczególnych miejscach wykonywania usług?

Stanowisko Wnioskodawcy.

PIW jako płatnik traktuje zwrot kosztów przejazdów jako ryczałt, gdzie nie ma potwierdzenia – udokumentowania i dlatego nalicza podatek w wysokości 18% oraz ubezpieczenie zdrowotne tak jak od części wynagrodzenia wynikającego z cennika.

Sposób naliczenia podatku:

wynagrodzenia brutto w/g cennika

+ koszty przejazdów

+ inne udokumentowane koszty

= Razem przychód brutto minus 20% kosztów uzyskania przychodów = Dochód x stawka podatkowa minus ubezpieczenie zdrowotne co daje zaliczkę na podatek dochodowy.

PIW uważa, że jest zobowiązany do potrącania podatku dochodowego od zwrotu kosztów przejazdów osobom zatrudnionym na podstawie umów zleceń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe – w części zwrotu kosztów z tytułu używania samochodów prywatnych do wysokości wynikającej z rozporządzenia; prawidłowe – w części zwrotu kosztów z tytułu używania samochodów prywatnych do wysokości ponad limit wynikający z rozporządzenia.

Inspektorat Weterynarii jest państwową jednostką budżetową, realizującą zadania w zakresie administracji rządowej, na podstawie ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2010, Nr 112, poz. 744 z późn. zm.).

Jak wynika z treści art. 16 ust. 1 ww. ustawy, w sytuacji gdy lekarz weterynarii z przyczyn finansowych lub organizacyjnych nie jest w stanie wykonać ustawowych zadań Inspekcji – może do wykonywania określonych czynności wyznaczać:

1. na czas określony lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Inspekcji,
   
1. a) na czas określony lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Inspekcji, świadczących usługi weterynaryjne w ramach zakładu leczniczego dla zwierząt,
   
2. osoby niebędące pracownikami Inspekcji, posiadające odpowiednie kwalifikacje.
   
   

Przepis art. 16 ww. ustawy, upoważnia powiatowego lekarza weterynarii do wyznaczenia lekarzy weterynarii nie będących pracownikami inspekcji do wykonywania określonych czynności. Wyznaczenie do wykonania ww. czynności następuje w drodze decyzji administracyjnej powiatowego lekarza weterynarii określającej rodzaj i zakres czynności przekazanych do wykonania. Wykonywanie czynności następuje po zawarciu przez powiatowego lekarza weterynarii umowy cywilnoprawnej z wyznaczonymi osobami określającej w szczególności sposób, zakres i miejsce wykonywania tych czynności, wysokość wynagrodzenia za ich wykonanie oraz termin płatności. Zaznaczyć przy tym należy, że do wykonywania w imieniu powiatowego lekarza weterynarii określonych, urzędowych czynności upoważniona jest konkretna osoba fizyczna a nie lecznica czy gabinet weterynaryjny.

Stosownie do postanowień § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 2 sierpnia 2004 r. w sprawie warunków i wysokości wynagrodzenia za wykonywanie czynności przez lekarzy weterynarii i inne osoby wyznaczone przez Powiatowego Lekarza Weterynarii (Dz. U. z 2013 r., poz. 424) lekarzom weterynarii i innym osobom niebędącym pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej, wyznaczonym przez powiatowego lekarza weterynarii do wykonywania czynności, o których mowa w art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej, oraz lekarzom weterynarii i innym osobom niebędącym pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej, wyznaczonym przez powiatowego lekarza weterynarii, a także podmiotom prowadzącym zakład leczniczy dla zwierząt, z którymi zawarto umowę, o której mowa w art. 16 ust. 3 tej ustawy, za wykonywanie czynności określonych w art. 16 ust. 1 tej ustawy przysługuje wynagrodzenie obejmujące:

1. część podstawową, której wysokość ustala się według stawek określonych w załączniku do rozporządzenia;
   
2. zwrot udokumentowanych kosztów:
   1. dojazdu według stawek określonych w przepisach w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, związanego z wykonywaniem czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia w poz. 1-6, 8, 10, 16, 20, 21, 25 i 26 pkt 3 oraz poz. 27-31, z tym że w przypadku nadzoru nad ubojem, o którym mowa w załączniku do rozporządzenia w poz. 8, zwrot udokumentowanych kosztów dojazdu przysługuje wyłącznie w przypadku dojazdu do rzeźni nieposiadającej automatycznego przesuwu taśmy,
      
   2. użytych produktów leczniczych weterynaryjnych i wyrobów medycznych, w związku z wykonywaniem czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia w poz. 1-6, 20, 21, 27 i 28.
   
   
   

Wyznaczenie do wykonania niektórych czynności weterynaryjnych następuje w drodze decyzji administracyjnej powiatowego lekarza weterynarii określającej rodzaj i zakres czynności przekazanych do wykonania (art. 16 ust. 2 ww. ustawy).

Przechodząc zatem na grunt przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), należy stwierdzić, że skoro na podstawie przepisów ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej powiatowy lekarz weterynarii jako organ administracji rządowej, zleca decyzją administracyjną wykonanie określonych czynności wyznaczonej osobie fizycznej, to przychód osiągnięty przez tę osobę należy zakwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ponadto na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy, źródłami przychodów są m.in. odpowiednio:

• działalność wykonywana osobiście oraz
• pozarolnicza działalność gospodarcza.
  
  

Stosownie do postanowień art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 uważa się m.in. przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9

.

W związku z powyższym przychody lekarzy weterynarii wyznaczonych w drodze decyzji administracyjnych do wykonywania określonych zadań należy kwalifikować do przychodów, o których mowa w wyżej przytoczonym przepisie art. 13 ust. 1 pkt 6 ustawy, tj. przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
   
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Należy wskazać, że omawiane zwolnienie do dnia 28 lutego 2013 r. było limitowane do wysokości określonej w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podroży służbowej:

• na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990, z późn. zm.),
  
• poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, z późn. zm.).
  
  
  

Zgodnie zaś z § 5 ust. 3 rozporządzenia o podróży krajowej na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34 a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1265, z późn. zm.).

Przepis § 8 ust. 4 rozporządzenia o podróży zagranicznej stanowi, że za przejazd w podróży, o której mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ww. ustawy.

Natomiast od dnia 1 marca 2013 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Jak stanowi § 3 ust. 4 ww. rozporządzenia, w przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1265 oraz z 2013 r., poz. 21).

Ponadto stosownie do postanowień art. 21 ust. 13 ww. ustawy, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Oznacza to, że aby świadczenia otrzymywane w związku z odbywaną podróżą mogły skorzystać ze zwolnienia, kwoty te muszą mieć związek z określonymi celami lub rodzajami działalności, a także nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tego źródła. W przypadku zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów świadczenia stanowiące zwrot tych wydatków będą stanowiły przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawiera z podatnikami będącymi osobami fizycznymi umowy zlecenia, na podstawie których podatnicy wykonują dla płatnika określone czynności.

Stawka wynagrodzenia określona jest w cenniku wydanym rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15.12.2006 rok – tekst jednolity z dnia 25.03.2013 rok. Dziennik Ustaw poz. 388. Natomiast zwrot kosztów przejazdów oraz innych kosztów odbywa się na podstawie przedłożonych przez podatników rachunków – gdzie jedną z pozycji jest odległość w km do rolnika pomnożona przez stawkę ryczałtu za 1 km. Stawka za 1 km uzależniona jest od pojemności silnika w danym pojeździe. W rachunku tym ujęta jest też ilość zużytych materiałów – probówek.

1. Jeżeli chodzi o potwierdzenie przez rolnika, u którego wykonuje podatnik usługę – to brak.
2. Dokumenty delegacji służbowych zlecających wyjazd do rolnika też nie występują.
3. Zestawień przejazdów też podatnicy nie składają.
4. W rachunkach ujmują też zużyte materiały w/g sztuk pomnożone przez cenę.
   
   

W opisanej sytuacji kwoty otrzymane przez osoby fizyczne z tytułu wykorzystywania samochodów w celu realizacji umowy zlecenia zawartej z Wnioskodawcą stanowią przychód z działalności wykonywanej osobiście, zwolniony od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – do wysokości określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej i przy spełnieniu pozostałych przesłanek konstruujących omawiane zwolnienie.

Podsumowując, rzeczone koszty zwrócone osobom fizycznym z tytułu używania prywatnego samochodu do realizacji zadań wynikających ze zleconych czynności, stanowią przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednak podkreślić należy, że przychody te są zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy. Przy czym zwolnienie to przysługuje do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej, natomiast ewentualna nadwyżka zwracanych świadczeń (ponad określony limit) stanowić będzie dla tych osób przychód z działalności wykonywanej osobiście podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy wynika, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

W świetle wyżej powołanych uregulowań prawnych, od kwot należności wypłacanych osobom fizycznym wykonującym dla Wnioskodawcy określone czynności na podstawie umów zleceń z tytułu ewentualnej nadwyżki zwracanych świadczeń za używanie prywatnego samochodu (ponad określony limit) w związku z czynnościami zleconymi przez Wnioskodawcę, Wnioskodawca jako płatnik obowiązany jest zgodnie z cyt. art. 41 ust. 1, pobrać zaliczkę na podatek dochodowy, którą pomniejszy o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne zgodnie z ww. art. 41 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać przy tym należy, że płatnik przy ustalaniu dochodu ze źródła o którym mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych winien wziąć pod uwagę miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 ustawy.

Jednocześnie, zgodnie z treścią art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Zatem jeżeli osoba fizyczna wykonująca dla Wnioskodawcy określone czynności na podstawie umowy zlecenia udowodni, że poniosła wyższe koszty niż te, które zostały określone przez płatnika na podstawie art. 22 ust. 9 ww. ustawy, przy ustaleniu dochodu będzie mogła ustalić te koszty w wysokości wydatków faktycznie poniesionych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.