Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-2/15-2/MT
z 17 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art . 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z 31 grudnia 2014 r. (data wpływu 2 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy działek niezabudowanych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy działek niezabudowanych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej: „Spółka”) zawarła w dniu 19 grudnia 2014 r. w formie aktu notarialnego umowę przedwstępną sprzedaży stanowiącej jej własność nieruchomości, w skład której wchodzą m.in. dwie, objęte jedną księgą wieczystą, niezabudowane działki gruntowe. Działki te została nabyte przez Spółkę odpowiednio w 1996 i 2000 r. Dla obszaru na którym ww. działki się znajdują brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, jest także wysoce prawdopodobne że planu takiego nie będzie również w momencie zawierania przez strony umowy przyrzeczonej - zasadniczo w połowie 2015 r. Zbycie przedmiotowych działek nie będzie stanowić zbycia przedsiębiorstwa ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów o VAT.

Spółka w przeszłości występowała z wnioskami o wydanie decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla nieruchomości będących jej własnością, obejmujących także przedmiotowe działki. W wyniku zainicjowanych przez Spółkę postępowań administracyjnych uprawniony organ (...) wydał na jej rzecz dwie decyzje w sprawie ustalenia warunków zabudowy:

1. decyzję z roku 2009, zgodnie z którą dla m.in. obu działek niezbudowanych należących do Spółki ustalono warunki zabudowy uwzględniające budowę trzech budynków magazynowo - biurowych oraz rozbudowę istniejącego (na sąsiedniej działce zabudowanej) salonu samochodowego wraz z instalacjami i urządzeniami technicznym,
2. decyzję z roku 2012, zgodnie z którą dla m.in. jednej z działek niezabudowanych należących do Spółki ustalono warunki zabudowy uwzględniające rozbudowę istniejącego (na sąsiedniej działce zabudowanej) salonu samochodowego wraz z instalacjami i urządzeniami technicznym.
   
   

Obie powyższe decyzje stały się ostateczne i w ocenie Spółki pozostają w obrocie prawnym, przy czym wydanie decyzji późniejszej nie spowodowało wygaśnięcia decyzji wcześniejszej - ponieważ w obu postępowaniach wnioskodawcą i adresatem wydanych decyzji była Spółka. Zgodnie z ostateczną decyzją o warunkach zabudowy z 2012 r. Spółka uzyskała decyzję administracyjną - pozwolenie na budowę z wydaną przez Starostę. Mocą tej decyzji zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia na budowę dla Spółki obejmującą rozbudowę istniejącego salonu sprzedaży samochodów wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi. Decyzja ta stała się ostateczna i podlegała wykonaniu z dniem 27 września 2013 roku.

Spółka i przyszły nabywca nieruchomości (dalej łącznie zwani: „Stronami”) pragną prawidłowo opodatkować transakcję nabycia nieruchomości na podstawie umowy przyrzeczonej - co zgodnie z umową przedwstępną powinno nastąpić zasadniczo w połowie 2015 roku. Ponieważ Strony nie są pewne sposobu opodatkowania, względnie zastosowania zwolnienia, w zakresie podatku od towarów i usług, dla objętej umową przyrzeczoną dostawy działek niezabudowanych, stąd też konieczne stało się wystąpienie z niniejszym wnioskiem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na gruncie regulacji prawnej art. 2 pkt 33 oraz art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT do przyszłej, do dokonywanej na podstawie umowy przyrzeczonej dostawy działek niezabudowanych na rzecz kontrahenta Spółki należy zastosować opodatkowanie VAT, ze względu na wydanie w odniesieniu do tych działek ostatecznych decyzji ustalających dla nich warunki zabudowy?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 33 ustawy o VAT za teren budowlany uważa się:

- grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W odniesieniu do dwóch działek niezabudowanych które Spółka zamierza zbyć zgodnie z warunkami umowy przedwstępnej z dnia 19 grudnia 2014 r., zostały wydane dwie ostateczne i pozostające w mocy decyzje ustalające dla tych działek warunki zabudowy (opisane wyżej). Obie powyższe decyzje w sprawie warunków zabudowy zostały wydane na wniosek Spółki i wyraźnie stwierdzały że na ww. działkach niezbudowanych możliwe jest dokonywanie zabudowy. Tym samym w ocenie Spółki ww. działki niezabudowane należy uznać za tereny budowlane.

Kierując się powyższym ustaleniem Spółka jest zdania, że sprzedaż (dostawa) dwóch ww. niezabudowanych działek gruntu będzie opodatkowana VAT, stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, który to przepis wyraźnie przewiduje opodatkowanie VAT dostawy terenów budowlanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (...).

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak zaś stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121) rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Należy wskazać, że przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy, a te z kolei dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome.

Na podstawie art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Tak więc grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23% (art. 146a pkt 1 ww. ustawy).

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Definicja terenów budowlanych zawarta została w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako akt prawa miejscowego wiąże zarówno organy administracji, osoby fizyczne, osoby prawne, jak i inne jednostki organizacyjne. Zatem w sytuacji gdy na danym terenie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, to właśnie zapisom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy nadać decydujące znaczenie dla oceny przeznaczenia danego terenu, w tym również dla potrzeb art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.), ustawa określa:

1. zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej,
2. zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy - przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.
   
   

Natomiast art. 4 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Zatem o charakterze danego gruntu powinien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego istotna jest decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Powołany przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zawierający definicję terenu budowlanego, wszedł w życie z dniem 1 kwietnia 2013 r. i odnosi się do zapisów prawa administracyjnego, które do dnia 31 marca 2013 r., wyznaczały zakres interpretacji pojęcia terenów niezabudowanych przeznaczonych pod zabudowę oraz budowlanych.

Jednocześnie należy wskazać, że kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L Nr 347/1, z późn. zm.), zgodnie z którym, państwa członkowskie zwalniają dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 - Gemeente Emmen przeciwko Belastingdienst Grote Ondernemingen - „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”. Tym samym, również w świetle orzeczeń TSUE, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego. Tym samym, ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie na postawie istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanych decyzji o warunkach zabudowy nieruchomości.

W konsekwencji, generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, dla których nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy - są zwolnione od podatku VAT.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka zawarła w dniu 19 grudnia 2014 r. w formie aktu notarialnego umowę przedwstępną sprzedaży stanowiącej jej własność nieruchomości, w skład której wchodzą m.in. dwie, objęte jedną księgą wieczystą, niezabudowane działki gruntowe. Działki te została nabyte przez Spółkę odpowiednio w 1996 i 2000 r. Dla obszaru na którym ww. działki się znajdują brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, jest także wysoce prawdopodobne że planu takiego nie będzie również w momencie zawierania przez strony umowy przyrzeczonej – zasadniczo w połowie 2015 r. Zbycie przedmiotowych działek nie będzie stanowić zbycia przedsiębiorstwa ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów o VAT. Spółka w przeszłości występowała z wnioskami o wydanie decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla nieruchomości będących jej własnością, obejmujących także przedmiotowe działki. W wyniku zainicjowanych przez Spółkę postępowań administracyjnych uprawniony organ wydał na jej rzecz dwie decyzje w sprawie ustalenia warunków zabudowy – pierwszą w 2009 r. i drugą w 2012 r. Obie powyższe decyzje stały się ostateczne i w ocenie Spółki pozostają w obrocie prawnym, przy czym wydanie decyzji późniejszej nie spowodowało wygaśnięcia decyzji wcześniejszej - ponieważ w obu postępowaniach wnioskodawcą i adresatem wydanych decyzji była Spółka. Zgodnie z ostateczną decyzją o o warunkach zabudowy z 2012 r. Spółka uzyskała decyzję administracyjną, na podstawie której zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia na budowę dla Spółki obejmującą rozbudowę istniejącego salonu sprzedaży samochodów wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi. Decyzja ta stała się ostateczna i podlegała wykonaniu z dniem 27 września 2013 roku.

Z uwagi na przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że o możliwości zastosowania zwolnienia od podatku VAT wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT decyduje status lub przeznaczenie gruntu. Wskazana norma prawna nie ma zastosowania do transakcji sprzedaży nieruchomości niezabudowanych lub o przeznaczeniu innym niż budowlane. Stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT przeznaczenie gruntu ustala się na podstawie dokumentów prawa miejscowego określonych ustawie, czyli miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Jak wynika z opisu sprawy dla obszaru na którym przedmiotowe działki znajdują się brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Jednakże uprawniony organ wydał na rzecz Spółki decyzje w sprawie ustalenia warunków zabudowy. Zatem w omawianej sytuacji wydane decyzje o warunkach zabudowy wskazują, że ww. działki są gruntami przeznaczonymi pod zabudowę, co w konsekwencji oznacza, że stanowią teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Zatem należy stwierdzić, że dostawa działek niezabudowanych, dla których wydane zostały decyzje o warunkach zabudowy będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, gdyż dla omawianych transakcji nie znajdzie zastosowanie zwolnienie przewidziane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W konsekwencji na gruncie regulacji prawnej art. 2 pkt 33 oraz art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT do transakcji dostawy działek niezabudowanych na podstawie umowy przyrzeczonej na rzecz kontrahenta Spółki należy zastosować podstawową stawkę podatku VAT w wysokości 23%, z uwagi na wydanie w odniesieniu do tych działek ostatecznych decyzji ustalających warunki zabudowy.

Stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art . 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.