2015.05.13 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/4511-117/15/ASz
z 13 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) − Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 lutego 2015 r. (wpływ do Biura – 13 lutego 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca pracy (siedziby Wnioskodawcy) do miejsca parkowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca pracy (siedziby Wnioskodawcy) do miejsca parkowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest produkcja i sprzedaż gotowej karmy dla zwierząt domowych.

Wnioskodawca posiada samochody służbowe wykorzystywane przez pracowników w celach służbowych. U podatnika jest zatrudniona grupa pracowników, która ma dodatkowe obowiązki związane z pełnieniem przez te osoby określonych funkcji (zajmowania określonego stanowiska), w tym:

odbierania telefonów służbowych w domu,
bycia w „gotowości” do wykonywania zadań służbowych także po standardowych godzinach pracy (będąc np. w domu),
załatwiania spraw służbowych na trasie z pracy do domu i z domu do pracy, np. przywiezienie dokumentów do urzędów znajdujących się na trasie z domu do pracy,
stawiania się do pracy − w przypadkach awaryjnych − także poza standardowymi godzinami pracy, np. po południu.

Pracownicy posiadający samochody służbowe mają obowiązek:

dbania o te samochody;
parkowania w wyznaczonych do tego miejscach, w taki sposób aby zminimalizować ryzyko kradzieży lub uszkodzenia;
w przypadku posiadania garażu − parkowania samochodu w garażu.

Parkowanie samochodów służbowych opisanych powyżej pracowników odbywa się także pod miejscem zamieszkania tych osób, gdzie znajduje się miejsce parkingowe lub garaż.

Podobna sytuacja dotyczy grupy pracowników mających normowany czas pracy, np. przedstawiciele handlowi, dla których miejscem wykonywania działalności pracy jest wskazany obszar kraju, zgodnie z miejscem zamieszkania (Wrocław, Gdańsk, Warszawa, Poznań) czyli dane województwo. Przedsiębiorstwo posiada kilka miejsc prowadzenia działalności gospodarczej a umożliwienie im parkowania pod domem poprawia mobilność pracownika w zakresie poruszania się między zakładami i stawianie się celem świadczenia pracy w miejscu innym niż typowe.

Obecnie pracownicy, z uwagi na zmienione przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie mają doliczanego przychodu podatkowego w wysokości 400,00 zł (w przypadku korzystania z samochodu służbowego o pojemności silnika powyżej 1.600 cm³) lub w wysokości 250,00 zł (w przypadku gdy pojemność silnika jest niższa).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy z tytułu dojazdów pracowników mających nienormowany jak i normowany czas pracy i będących do dyspozycji pracodawcy także poza standardowym czasem pracy, pracownicy uzyskują nieodpłatne świadczenie?
Czy charakter ich pracy i zakres obowiązków powoduje, iż posiadanie samochodu służbowego w miejscu parkingowym (garażu) niedaleko miejsca zamieszkania może być nadal traktowane jako posiadanie samochodu w celach służbowych?
Czy też należy różnicować w tym zakresie sytuacje i w przypadku gdy jadąc do miejsca zamieszkania pracownik załatwia sprawy służbowe − w tym dniu nie uzyskuje przychodu do opodatkowania a w przypadku gdy jadąc do domu ani nie załatwia spraw służbowych ani nie ma potrzeby pracy w domu (po godzinach pracy) wówczas taki przychód do opodatkowania uzyskuje?

Podatnik stoi na stanowisku, iż przejazd samochodem służbowym do miejsca parkowania (garażowania) znajdującego się niedaleko domu nie w każdym przypadku będzie skutkował uzyskiwaniem przychodu podatkowego przez pracownika.

Wnioskodawca wskazał, że dodane od 1 stycznia 2015 r. przepisy art. 12 ust. 2a - ust. 2d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadziły zasadę wykazywania przychodu podatkowego od wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych. Zmienione przepisy stanowią, iż wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

250 zł miesięcznie − dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
400 zł miesięcznie − dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych powyżej.

Jednocześnie należy mieć na uwadze także dotychczasowe wyjaśnienia i interpretacje w zakresie wyjaśnień kiedy przychód podatkowy powinien być pracownikowi wykazywany oraz kiedy takiego obowiązku nie ma. Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego zawartym w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13) nie każde świadczenie otrzymywane przez pracownika stanowi dla niego przychód do opodatkowania.

Według sędziów Trybunału Konstytucyjnego kryterium ustalania przychodu podatkowego pracownika musi być: „obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie u.p.d.o.f. jest szersze, zaoszczędzenia wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku”. Trybunał Konstytucyjny podkreślił jednocześnie, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu u.p.d.o.f. tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie − z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej − jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w przypadku braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek”.

W omawianym stanie faktycznym istotne jest również założenie wynikające także z powyższego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, iż nie każde nieodpłatne świadczenie stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy. W sytuacji gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy − po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Powyższe stanowisko odnosi się − w opinii Wnioskodawcy − także do jego sytuacji faktycznej. Przejazd samochodem służbowym do miejsca parkingowego (garażu) znajdującego się w pobliżu miejsca zamieszkania nie ma jedynie na celu uzyskania nieodpłatnego świadczenia przez pracownika (zaoszczędzenie kosztów). Z uwagi bowiem na charakter pracy wymienionych w stanie faktycznym pracowników są oni w stałej gotowości do wykonywania pracy, wykonują zadania służbowe także w domu (po godzinach pracy), często w drodze do miejsca zamieszkania lub z powrotem załatwiają sprawy służbowe (np. sprawy w banku, urzędach). Nie jest więc tak, iż jedynym celem posiadania samochodu służbowego jest dojazd tego pracownika do miejsca zamieszkania na koszt pracodawcy. Parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika zwiększa jego dyspozycyjność, umożliwia stawienie się w celu świadczenia pracy w innym miejscu prowadzenia przez pracodawcę działalności niż stałe miejsce świadczenia pracy a także uwalnia pracodawcę od ponoszenia kosztów parkingu strzeżonego.

W analogicznych stanach faktycznych również interpretacje izb skarbowych potwierdzały powyższe stanowisko w sprawie. Takie stanowisko zostało zawarte przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 2 września 2014 r.(znak: IPTPB1/415-326/14-2/AP). Dyrektor uznał, że dojazdy samochodem należącym do nadleśnictwa nie generują przychodu po stronie używającego go nadleśniczego.

Podobna interpretacja indywidualna została wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 7 sierpnia 2014 r. (znak: IBPB II/1/415-399/14/MK), gdzie również dojazdy z miejsca zamieszkania do miejsca pełnienia obowiązków służbowych zostały uznane za niegenerujące przychody. Pytający zwrócił uwagę, że w regulaminie dotyczącym użytkowania aut służbowych na pracowników został nałożony obowiązek dbania o mienie firmy, co ma swoje źródła w Kodeksie pracy, a więc faktycznie parkowanie przy miejscu zamieszkania stanowi dla pracowników zobowiązanie. Poza tym umożliwia im dotarcie do klientów firmy w godzinach innych niż wyznaczone godziny pracy.

Z uwagi na powyższe stanowisko wyrażone w wyroku Trybunału Konstytucyjnego i interpretacjach indywidualnych oraz ze względu na przedstawiony stan faktyczny, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w każdym przypadku dojazdu pracownika wykonującego pracę w ramach nienormowanego jak i normowanego czasu pracy, z pracy do miejsca parkowania (garażowania) znajdującego się niedaleko jego miejsca zamieszkania nie generuje przychodu podatkowego tego pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wszystkie otrzymywane przez pracownika świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada samochody służbowe wykorzystywane przez pracowników w celach służbowych. U podatnika jest zatrudniona grupa pracowników, która ma dodatkowe obowiązki związane z pełnieniem przez te osoby określonych funkcji (zajmowania określonego stanowiska), w tym: odbierania telefonów służbowych w domu, bycia w „gotowości” do wykonywania zadań służbowych także po standardowych godzinach pracy (będąc np. w domu), załatwiania spraw służbowych na trasie z pracy do domu i z domu do pracy, np. przywiezienie dokumentów do urzędów znajdujących się na trasie z domu do pracy, stawiania się do pracy − w przypadkach awaryjnych − także poza standardowymi godzinami pracy, np. po południu.

Wszystkie powyższe czynności są związane z nienormowanym czasem pracowników zajmujących określone stanowiska, np. Główna Księgowa, Dyrektorzy. W celu prawidłowego wykonywania powyższych czynności pracownik posiada do dyspozycji samochód służbowy. Pracownicy posiadający samochody służbowe mają obowiązek: dbania o te samochody, parkowania w wyznaczonych do tego miejscach, w taki sposób aby zminimalizować ryzyko kradzieży lub uszkodzenia, w przypadku posiadania garażu − parkowania samochodu w garażu.

Parkowanie samochodów służbowych opisanych powyżej pracowników odbywa się także pod miejscem zamieszkania tych osób, gdzie znajduje się miejsce parkingowe lub garaż.

Należy zauważyć, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r., poz. 1502, z późń. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Tym samym przydzielenie pracownikom – wykonującym znaczną część czynności poza siedzibą Spółki – samochodu służbowego nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. Przejazdy pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych a miejscem parkowania, wyznaczonym w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników stanowią realizację celu służbowego zleconego przez pracodawcę, jakim jest utrzymanie w stałej gotowości do użytkowania samochodów służbowych, co ma bezpośrednie przełożenie na osiągane przez pracodawcę przychody poprzez zwiększenie mobilności i dyspozycyjności pracowników.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że przejazdy pracowników z miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych do miejsca garażowania samochodów służbowych – o ile służą tylko celom służbowym – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem skoro obowiązek parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez Wnioskodawcę obowiązków pracowniczych, to w przypadku dojazdu pracownika wykonującego pracę w ramach nienormowanego jak i normowanego czasu pracy z pracy do miejsca parkowania (garażowania), ww. dojazd nie generuje przychodu pracownika. Należy jednak podkreślić, że przejazdy pracowników nie stanowią dla nich przychodu, tylko wtedy gdy nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym.

Reasumując, przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca wykonywania zadań służbowych do miejsca garażowania samochodu (i z powrotem) nie będą skutkować powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy i Wnioskodawca nie będzie w tym przypadku płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin