2015.04.24 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-35/15-6/JK2
z 24 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późń zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2015 r. (data wpływu 12 stycznia 2015 r.) uzupełnione pismem z dnia 13 kwietnia 2015 r. (data nadania 13 kwietnia 2015 r. - fax, 17 kwietnia 2015 r. - poczta tradycyjna, data wpływu 13 kwietnia 2015 r. - fax, 22 kwietnia 2015 r. - poczta tradycyjna) na wezwanie telefoniczne z dnia 10 kwietnia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury kanadyjskiej i polskiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości, opodatkowanie emerytury kanadyjskiej i polskiej, skutków podatkowych transferu środków pieniężnych oraz skutków podatkowych wypłaty kwoty z ubezpieczenia na życie i dożycie z polisy ubezpieczenia kanadyjskiego.

W związku z wątpliwościami, tut. organ wezwał telefonicznie w dniu 10 kwietnia 2015 r. Wnioskodawcę do doprecyzowania zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 13 kwietnia 2015 r. (data nadania 13 kwietnia 2015 r. - fax, 17 kwietnia 2015 r. - poczta tradycyjna, data wpływu 13 kwietnia 2015 r. - fax, 22 kwietnia 2015 r. - poczta tradycyjna) Wnioskodawca uzupełnił powyższe.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca wraz z małżonką do końca roku 2014 przebywa stale w Kanadzie. Oboje z żoną posiadają podwójne obywatelstwo polskie i kanadyjskie. Do końca roku 2014 oboje pozostają rezydentami podatkowymi Kanady.

W trakcie pobytu w Kanadzie Wnioskodawca:

uzyskiwał przychody z tytułu świadczenia pracy na terenie Kanady w charakterze projektanta, będąc inżynierem budowlanym,
nabył w dniu 1 grudnia 2009 r. nieruchomość w postaci domu jednorodzinnego w Montrealu (Kanada) za cenę 500.000 dolarów kanadyjskich,
w dniu 1 czerwca 2011 r. Wnioskodawca dokonał notarialnie darowizny 66,66% udziałów w nieruchomości w Montrealu na rzecz: syna i jego żony (50%) oraz córki (16,66%).

W chwili obecnej Wnioskodawca uzyskuje przychody w postaci emerytury polskiej opodatkowanej w Polsce i żadnych innych świadczeń na terenie Polski nie uzyskuje oraz emeryturę kanadyjską, która do tej pory była rozliczana i włączana do dochodów rocznych w Kanadzie.

W pierwszej połowie roku 2015 Wnioskodawca zamierza wraz z żoną i rodziną, tj. synem, jego małżonką i ich dziećmi przeprowadzić się do Polski z zamiarem stałego osiedlenia się na terenie Polski. W tym celu nieruchomość w Montrealu zostanie wystawiona na sprzedaż. Planuje się, że nieruchomość zostanie sprzedana w pierwszej połowie 2015 r. Wnioskodawca przewiduje, że ze sprzedaży nieruchomości uzyska ok. 800.000 dolarów kanadyjskich, z czego jego udział wyniesie ok. 266.720 dolarów kanadyjskich, tj. 33,34% x 800.000 dolarów kanadyjskich. Ze środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości w Montrealu oraz oszczędności zgromadzonych w trakcie pobytu w Kanadzie Wnioskodawca zamierza nabyć w Polsce lokal mieszkalny z zamiarem stałego w nim zamieszkania.

W trakcie przebywania w Polsce Wnioskodawca będzie uzyskiwał emeryturę kanadyjską, do której prawa nabył w trakcie pobytu w Kanadzie oraz emeryturę polską. Ponadto Wnioskodawca zamierza dokonać transferu bankowego oszczędności zgromadzonych na rachunku bankowym w banku kanadyjskim na rachunek bankowy w banku polskim.
Ponadto Wnioskodawca ma wykupioną polisę na życie i dożycie, w której osobą ubezpieczoną jest Wnioskodawca.

W uzupełnieniu z dnia 13 kwietnia 2015 r. Wnioskodawca poinformował, że wraz z rodziną zamierza przyjechać do Polski w lipcu 2015 r. Zakup mieszkania w Polsce nastąpi po przyjeździe w lipcu 2015 r. Sprzedaż domu w Montrealu nastąpi w maju 2015 r. Wnioskodawca będzie mieszkać w Kanadzie ponad 182 dni, czyli w roku 2015 podatkowo będą rezydentami Kanady i rozliczą się podatkowo za ten okres jeszcze w Kanadzie. Zysk ze sprzedaży domu zostanie opodatkowany w Kanadzie. Środki pieniężne ze sprzedaży domu w Kanadzie zostaną przekazane na rachunek bankowy w banku polskim w lipcu 2015 r. Ubezpieczenie, o którym mowa we wniosku, ma formę ubezpieczeniowego funduszu kapitałowego, który ma służyć na pokrycie kosztów pogrzebowych. Środki można wycofać w każdym momencie, a sama umowa ważna jest do wielu lat 100, kiedy to wnioskodawca może dostać maksymalną kwotę 50 tys. dolarów na osobę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy i w jaki sposób zostanie opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych sprzedaż nieruchomości w Montrealu nabytej przez Wnioskodawcę w dniu 1 grudnia 2009 r.?
Czy i w jaki sposób zostanie opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych otrzymywanie emerytury kanadyjskiej i polskiej przez rezydenta polskiego?
Czy i w jaki sposób zostaną opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych oszczędności zgromadzone w trakcie pobytu w Kanadzie a przekazane na rachunek bankowy polskiego banku?
Czy i w jaki sposób zostanie opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych otrzymane odszkodowanie z ubezpieczenia na życie i dożycie wynikające z polisy ubezpieczyciela kanadyjskiego, w której Wnioskodawca jest osobą ubezpieczoną?

Niniejsza interpretacja dotyczy opodatkowania emerytury kanadyjskiej i polskiej (pyt. Nr 2). Natomiast w pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 i 1a u.p.d.o.f. osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
2a. Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Art. 4a. Przepisy art. 3 ust. 1, 1 a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W świetle powyższych regulacji Wnioskodawca uważa, że będzie uważany za rezydenta polskiego, jeżeli jego zamieszkanie na terenie Polski nastąpi przed dniem 1 lipca 2015 roku. W takiej sytuacji jako polski rezydent podatkowy Wnioskodawca będzie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu z tytułu przychodów wymienionego w pytaniu Nr 2 z uwzględnieniem jednakże postanowień Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z Protokołem, podpisanej w Ottawie dnia 14 maja 2012 r.

W odniesieniu do zagadnienia zawartego w pytaniu Nr 2 Wnioskodawca uważa, że:

Zgodnie z artykułem 17 ustęp 1 i 2 Konwencji emerytury i renty kapitałowe, które powstają w Umawiającym się Państwie i są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Emerytury, które powstają w Umawiającym się Państwie i są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być również opodatkowane w Państwie, w którym powstają i zgodnie z prawem tego Państwa. Jednakże, w przypadku emerytur wypłacanych okresowo, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć niższej z kwot, wynoszących:

15 procent kwoty brutto płatności; oraz
kwoty podatku, do której zapłacenia byłby zobowiązany odbiorca płatności, która byłaby należna od łącznej wysokości okresowych płatności emerytalnych otrzymanych przez osobę fizyczną w ciągu roku, gdyby taka osoba fizyczna miała miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, w którym powstaje płatność.

Z treści zaprezentowanych powyżej przepisów Konwencji polsko-kanadyjskiej wynika, że kanadyjska emerytura wypłacana osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu zarówno w Polsce, jak i Kanadzie.

Stosownie do art. 21 ust. 1 lit. a) ww. Konwencji, w przypadku Polski, podwójnego opodatkowania unika się w następujący sposób: jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji może być opodatkowany w Kanadzie, Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, z zastrzeżeniem postanowień punktu b).

W myśl art. 21 ust. 1 lit. c) ww. Konwencji, jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem niniejszej Konwencji dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, wówczas Polska może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu takiej osoby, uwzględnić zwolniony dochód.

Należy zatem stwierdzić, że pobierana emerytura z Kanady będzie w Polsce podlegała zwolnieniu od opodatkowania.

Natomiast ze względu na okoliczność pobierania przez Wnioskodawcę również świadczeń emerytalnych na terenie Polski należy zastosować metodę wyłączenia z progresją, o której mowa jest w art. 21 ust. 1 lit. a) w powiązaniu z lit. c) ww. Konwencji w związku z art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podatek taki określa się zgodnie z art. 27 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stosując następujący sposób obliczenia:

do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku (w tym zwolniona emerytura pobierana z Kanady) i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1,
ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów,
ustaloną w ww. sposób stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Przedstawioną w powyżej powołanym art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - zasadę opodatkowania - stosuje się wyłącznie w przypadku, jeśli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach lub korzystając z preferencyjnego rozliczenia rocznego, np. z małżonkiem.

Mając na względzie przedstawione we wniosku okoliczności stanu faktycznego oraz przepisy obowiązującego prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca winien rozliczyć otrzymywaną z Kanady emeryturę według metody wyłączenia z progresją i złożyć stosowne zeznanie roczne na druku ustalonym przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, tj. wykazać je w zeznaniu PIT-36 oraz w załączniku do tegoż zeznania PIT/ZG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Przepis art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Wobec powyższego zastosowanie w niniejszej sprawie ma Konwencja z dnia 14 maja 2012 r. między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z Protokołem (Dz. U. z 2013 r., poz. 1371).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, jednakże nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód, jaki osiąga ze źródeł położonych w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli osoba fizyczna ma miejsca zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas status tej osoby określa się według następujących zasad:

osobę fizyczną uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ta osoba ma stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ta osoba ma stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, wówczas osobę tę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa,
jeżeli osoba fizyczna przebywa zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnych z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem, oraz
jeśli osoba fizyczna jest obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe ograny Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Kanadą.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca wraz z małżonką do końca roku 2014 przebywa stale w Kanadzie. Oboje z żoną posiadają podwójne obywatelstwo polskie i kanadyjskie. Do końca roku 2014 oboje pozostają rezydentami podatkowymi Kanady. W pierwszej lipcu 2015 r. Wnioskodawca zamierza wraz z żoną i rodziną, tj. synem, jego małżonką i ich dziećmi przeprowadzić się do Polski z zamiarem stałego osiedlenia się na terenie Polski. W chwili obecnej Wnioskodawca uzyskuje przychody w postaci emerytury polskiej opodatkowanej w Polsce i żadnych innych świadczeń na terenie Polski nie uzyskuje oraz emeryturę kanadyjską, która do tej pory była rozliczana i włączana do dochodów rocznych w Kanadzie. W trakcie przebywania w Polsce Wnioskodawca będzie uzyskiwał emeryturę kanadyjską, do której prawa nabył w trakcie pobytu w Kanadzie oraz emeryturę polską.

W stosunku do przedstawionego powyżej zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszej interpretacji znajdą zastosowanie uregulowania Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 14 maja 2012 r.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 wymienionej Konwencji polsko-kanadyjskiej emerytury i renty kapitałowe, które powstają w Umawiającym się Państwie i są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak wynika z art. 17 ust. 2 Konwencji, emerytury, które powstają w Umawiającym się Państwie i są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być również opodatkowane w Państwie, w którym powstają i zgodnie z prawem tego państwa.

Jednakże, w przypadku emerytur wypłacanych okresowo, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć niższej z kwot, wynoszących:

15 procent kwoty brutto płatności; oraz
kwoty podatku, do którego zapłacenia byłby zobowiązany odbiorca płatności, która byłaby należna od łącznej wysokości okresowych płatności emerytalnych otrzymanych przez osobę fizyczną w ciągu roku, gdyby taka osoba fizyczna miała miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, w którym powstaje płatność.

Z treści zaprezentowanych powyżej przepisów Konwencji polsko-kanadyjskiej wynika, że emerytura powstająca w Jednym Państwie (wypłacana z Jednego Państwa, podlega opodatkowaniu w obu Państwach, czyli emerytura pobierana z Kanady przez osobę fizyczną, która ma miejsce zamieszkania w Polsce, może być również opodatkowana w Polsce. Zatem przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawca do momentu przyjazdu do Polski (lipiec 2015 r.) jako osoba posiadająca ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce i mająca miejsce zamieszkania w Kanadzie, winien opodatkować w Polsce jedynie emeryturę polską. Natomiast od momentu przyjazdu do Polski jako osoba posiadająca na terytorium Polski nieograniczony obowiązek podatkowy i mająca tutaj miejsce zamieszkania Wnioskodawca winien opodatkować w Polsce zarówno emeryturę polską jak i kanadyjską. Od tego momentu emerytura polska będzie opodatkowana tylko w Polsce, natomiast emerytura kanadyjska w Kanadzie i w Polsce.

W związku z powyższym, w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania emerytury kanadyjskiej w Polsce należy zastosować przepisy Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Należy zatem stwierdzić, że pobierana emerytura z Kanady będzie w Polsce podlegała zwolnieniu od opodatkowania.

Natomiast ze względu na okoliczność pobierania przez Wnioskodawcę również świadczeń emerytalnych na terenie Polski należy zastosować metodę wyłączenia z progresją, o której mowa w art. 21 ust. 1 lit. a) w powiązaniu z lit. c) ww. Konwencji w związku z art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podatek taki określa się zgodnie z art. 27 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stosując następujący sposób obliczenia:

do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku (w tym zwolniona emerytura pobierana z Kanady) i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1,
ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów,
ustaloną w ww. sposób stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Przedstawioną w powyżej powołanym art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zasadę opodatkowania – stosuje się wyłącznie w przypadku, jeśli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach lub korzystając z preferencyjnego rozliczenia rocznego, np. z małżonkiem.

Stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Mając na względzie przedstawione we wniosku okoliczności zdarzenia przyszłego oraz przepisy obowiązującego prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca po przyjeździe do Polski jako osoba posiadająca nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce winien rozliczyć zarówno emeryturę polską jak i otrzymywaną z Kanady. W celu uniknięcia podwójnego opodatkowania należy zastosować metodę wyłączenia z progresją. Ponadto Wnioskodawca będzie miał obowiązek złożyć stosowne zeznanie roczne na druku ustalonym przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, tj. wykazać je w zeznaniu PIT-36 oraz w załączniku do tegoż zeznania PIT/ZG (emeryturę kanadyjską).

Natomiast w sytuacji, gdy Wnioskodawca przed przyjazdem do Polski będzie posiadał ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce wówczas nie będzie zobligowany do wykazywania w zeznaniu podatkowym emerytury kanadyjskiej otrzymanej przed przyjazdem do Polski.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do sprawy dotyczącej ustalenia rezydencji podatkowej wyjaśnić należy, że definicja rezydencji w międzynarodowym prawie podatkowym wynika z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania od dochodów i majątku.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych certyfikat rezydencji – oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest zatem zaświadczeniem wydawanym przez organ administracji podatkowej, z treści którego musi jednoznacznie wynikać miejsce zamieszkania podatnika oraz musi być oznaczony organ podatkowy, przez który certyfikat został wydany. Certyfikat rezydencji musi, zatem pochodzić wyłącznie od właściwego organu administracji podatkowej.

Certyfikat ma dla celów podatkowych potwierdzić miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika, jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego. Dokument ten ma potwierdzać, w którym państwie podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieposiadający miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, posiada rezydencję podatkową, tj. w którym państwie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowany z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

W kontekście powyższego, tutejszy organ podatkowy nie może stwierdzić, którego państwa oraz od kiedy Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym. W celu ustalenia tej kwestii należy zwrócić się do właściwego organu administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin